Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Aktualności / Repetytorium wyborcze 2007               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
24-10-2007

 

16-10-2007

  Gfk Polonia: remis PO i PiS

28-09-2007

 

24-09-2007

 

05-11-2007

  Kronika wyborcza - Polska 2007

07-10-2007

 

27-09-2007

 

+ zobacz więcej

Repetytorium wyborcze 2007 

17-10-2007

  Autor: Michał Potocki

Wybory parlamentarne zbliżają się wielkimi krokami. Komitetów wyborczych jest znacznie mniej niż w poprzednich wyborach – jest to skutek krótszego czasu na zbieranie podpisów, bowiem niniejsze wybory są skutkiem skrócenia kadencji parlamentu. e-Polityka.pl tradycyjnie stara się dopomóc Państwu w wyborze właściwej partii, prezentując w sposób skrócony wszystkie startujące ugrupowania oraz ich najważniejszych kandydatów zarówno na posłów jak i na senatorów w każdym z okręgów wyborczych. Na koniec przedstawiamy Państwu techniczne szczegóły wyborów oraz listę miast zagranicą, w których w omawianych wyborach będzie można zagłosować.

 

 

Komitety wyborcze prezentujemy zgodnie z numerami ich list. Tym razem Państwowa Komisja Wyborcza odgórnie przyznała komitetom wyborczym te same numery, co w poprzednich wyborach w 2005 r. Nowe komitety zaś (Lewica i Demokraci oraz Partia Kobiet) otrzymały numery z trzeciej dziesiątki.

2. Polska Partia Pracy

Polska Partia Pracy jest obecna na polskiej scenie politycznej od 2001 r. Ma solidne struktury regionalne, silne zwłaszcza na Śląsku, co jednak do tej pory nie przekładało się na jej wyniki wyborcze. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 r. PPP zdobyła 0,54% głosów, zaś w ostatnich wyborach do Sejmu – 0,77%. Obecne sondaże także nie dają jej większych szans na przekroczenie choćby 3-procentowego progu dla partii chcących otrzymywać dofinansowanie z budżetu państwa. Przed wyborami w 2005 r. PPP zawarła porozumienie („w stulecie Rewolucji 1905 i 25-lecie robotniczego protestu sierpniowego” oraz „w obliczu liberalnej agresji”) z Polską Partią Socjalistyczną, Komunistyczną Partią Polski, Polską Partią Ekologiczną – Zielonych (co ciekawe – kiedyś PPE-Z była członkiem Akcji Wyborczej Solidarność) i Antyklerykalną Partią Postępu „Racja” (ob. pod nazwą Racja Polskiej Lewicy). Na jego mocy PPP udzieliła miejsca na swoich listach wyborczych kandydatom wymienionych partii zazwyczaj skrajnej lewicy – tak też stało się w tych wyborach. Po tragicznej śmierci poprzedniego lidera PPP Daniela Podrzyckiego szefem partii jest Bogusław Ziętek, będący jednocześnie przewodniczącym Wolnego Związku Zawodowego „Sierpień 80” – Konfederacji. Poza PPP startują też kandydaci Komunistycznej Partii Polski, Krajowego Forum Emerytów i Rencistów, Partii Zielonych, Polskiej Partii Socjalistycznej, Ruchu Obrony Bezrobotnych oraz Unii Lewicy III RP.

Polska Partia Pracy zastosowały ciekawy manewr, wystawiając na pierwszych miejscach w poszczególnych miastach ludzi o nazwiskach identycznych do nazwisk znanych polityków z innych ugrupowań i nie tylko. I tak, w Warszawie listę otwiera Borowski, w Sieradzu – Zdrojewski, w Tarnowie, Koninie i Krakowie – Ziobro, w Siedlcach – Oleksy, w wianuszku podwarszawskim – Waniek, w Gdańsku – Gwiazda, w Bielsku-Białej – Małysz, zaś w Pile – Stokłosa. Tylko imiona się nie zgadzają. Po wyborach przekonamy się, ilu wyborców dało się na ten manewr złapać.

Dla PPP lewicowość to „prymat pracy nad kapitałem”, równe szanse dla każdego oraz godne życie dla wszystkich. Wszystkie procesy mają służyć zaspokojeniu potrzeb człowieka. PPP chce państwa świeckiego, opiekuńczego i interweniującego w gospodarkę. Głównymi punktami programu PPP są 35-godzinny dzień pracy, zagwarantowanie płacy minimalnej na poziomie 68% średniej krajowej, zwolnienie emerytów i rencistów z podatku dochodowego, nacjonalizacja majątku sprywatyzowanego z naruszeniem prawa, likwidacja powiatów, wycofanie wojsk z Iraku i Afganistanu oraz niezgoda na budowę na terenie Polski tarczy antyrakietowej.

PPP chce zwiększyć progresję podatku dochodowego oraz kwotę wolną od podatku do poziomu minimum socjalnego. Klasyczny socjalizm: bezpłatna edukacja, opieka zdrowotna, „prawo do pierwszego mieszkania”. Program partii przewiduje niskie stawki VAT na żywność, leki itp. oraz wysokie na towary luksusowe. PPP chce ponadto wesprzec rodzinne gospodarstwa rolne i zakazać transferowania nieopodatkowanych dochodów zagranicę.

W programie politycznym na pierwszym miejscu wymienia się tolerancji dla wszelkich mniejszości oraz równouprawnienie kobiet. PPP chce zapewnić bezpłatną antykoncepcję i znieść zakaz aborcji. Posłowie PPP chcą dążyć do zniesienia ekonomicznego uprzywilejowania kościołów.

Na arenie międzynarodowej PPP będzie zmierzać do wprowadzenia 1-proc. podatku od spekulacji kapitałowych oraz zniesienia zadłużenia krajów rozwijających się.

Kto otwiera listy PPP w poszczególnych okręgach (w nawiasach przynależność partyjna)? Grzegorz Momot (bezp., Legnica), Daniel Kurzydlak (PPP, Wałbrzych), Ewa Groszewska (PPP, Wrocław), Grzegorz Kulczycki (PPP, Bydgoszcz), Krzysztof Pieściński (PPP, Toruń), Ewa Izdebska (bezp., Lublin), Krzysztof Kruk (PPP, Chełm), Andrzej Chyłek (PPP, Zielona Góra), Paweł Wielechowski (PPP, Łódź), Ryszard Brzuzy (bezp., Piotrków Trybunalski), Jacek Zdrojewski (bezp., Sieradz), Agnieszka Michałek-Śmieszkowicz (bezp., Chrzanów), Stanisław Ziobro (bezp., Kraków), Paweł Dziadkowiec (PPP, Nowy Sącz), Katarzyna Ziobro (bezp., Tarnów), Jarosław Augustyniak (PPP, Płock), Janusz Anioł (PPP, Radom), Alfred Oleksy (bezp., Siedlce), Waldemar Borowski (PPP, Warszawa I), Dariusz Waniek (bezp., Warszawa II), Henryka Borowska (bezp., Opole), Ryszard Zając (PPP, Krosno), Jerzy Wróbel (PPP, Rzeszów), Kazimierz Lubowicki (PPP, Białystok), Jarosław Gwiazda (PPP, Gdańsk), Florian Nowicki (PPP, Gdynia), Iwona Małysz (bezp., Bielsko-Biała), Henryk Wrona (bezp., Częstochowa), Stanisław Moric (bezp., Gliwice), Jacek Piecha (PPP, Rybnik), Krzysztof Uszok (bezp., Katowice), Bogusław Ziętek (PPP, Sosnowiec), Mariusz Olszewski (PPP, Kielce), Martyna Skibniewska (PPP, Elbląg), Zbigniew Kowalski (PPP, Olsztyn), Marcin Idziaszek (PPP, Kalisz), Leszek Ziobro (PPP, Konin), Ryszard Stokłosa (bezp., Piła), Piotr Polko (PPP, Poznań), Piotr Musiał (UL III RP, Koszalin), Janina Skowrońska (bezp., Szczecin).

Polska Partia Pracy nie zdołała zarejestrować ani jednego kandydata na senatora.

3. Liga Polskich Rodzin

Z numerem trzy startuje były koalicjant Prawa i Sprawiedliwości – Liga Polskich Rodzin. W audycjach wyborczych skrót LPR rozszyfrowuje się obecnie jako „Liga Prawicy Rzeczypospolitej” – bierze się to z faktu obecności na listach Ligi polityków Unii Polityki Realnej oraz Prawicy Rzeczypospolitej Marka Jurka. LPR w wyborach parlamentarnych w 2001 r. szturmem wdarła się do Sejmu, pomimo że nikt nie dawał jej szans na tak dobry rezultat (7,87%). W Eurowyborach partia poszła za ciosem, zaś 15,92% poparcia i drugie miejsce w skali kraju po Platformie Obywatelskiej wydaje się dziś nie do powtórzenia (UPR otrzymała w tamtych wyborach 1,87% poparcia). W 2005 r. LPR uzyskała 7,97% głosów, obsadzając 34 mandaty poselskie i 7 senatorskich. Kandydaci UPR startowali zaś z list Platformy Janusza Korwin-Mikke, uzyskując 1,57% poparcia. Obecnie sondaże dają LPR szanse na 3-7% głosów. Środowisko Marka Jurka weszło de Sejmu w 2005 r. z list Prawa i Sprawiedliwości, jednak po konflikcie związanym z postulowaną przez Jurka zmianą konstytucji zostało zmuszone do opuszczenia partii. W wyborach do Senatu trzy partie wystartują jednak oddzielnie.

Liderem LPR jest Roman Giertych, były wicepremier i minister edukacji narodowej, UPR kieruje zaś Wojciech Popiela. Poza trzema wymienionymi partiami, z list LPR startują także kandydaci Ruchu Odbudowy Polski oraz Stronnictwa „Odrodzenie Rzeczypospolitej”, a także… Alicja Ignasiak z Prawa i Sprawiedliwości. W Gdańsku z drugiego miejsca kandyduje też liderka Domu Ojczystego z poprzednich wyborów parlamentarnych (0,28% poparcia) Gertruda Szumska. Z list UPR do Senatu w Szczecinie startuje zaś Krzysztof Bukiel, przewodniczący Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy.

LPR starała się w trakcie kampanii wyborczej podkreślać własne osiągnięcia z czasów współrządzenia, takie jak zmiany w systemie edukacji (stroje jednolite, program „Zero tolerancji”) czy becikowe, a także lansowała tezę o tożsamości programowej PiS, PO i LiD, oskarżając trzy największe komitety o zmowę okrągłostołową.

LPR proponuje przede wszystkim zmianę konstytucji. Jej projekt jest dostępny na stronie internetowej ugrupowania. LPR przeciwstawia się „wyprzedaży majątku narodowego” i „ogromnym szkodom wyrządzonym Polsce i Narodowi” po 1989 r. Według Ligi polityka rządu powinna zmierzać do zniwelowania różnic cywilizacyjnych oraz przeciwstawiać się dekompozycji województw. Źródłem postępu ma być patriotyzm, nauka, praca, wiedza i zasoby przyrodnicze.

Tradycyjna rodzina ma zostać objętna szczególną opieką państwa. W związku z tym LPR przeciwstawia się aborcji, eutanazji, klonowaniu ludzi, związkom homoseksualnym i wszelkiemu prawodawstwu sprzecznemu z moralnością chrześcijańską. Największą pomoc mają otrzymać rodziny wielodzietne.

Odpowiednikiem rodziny w podziale terytorialnym według Ligi Polskich Rodzin jest gmina. To właśnie na niej ma spocząć obowiązek dążenia do możliwie pełnej samowystarczalności w rozmaitych dziedzinach funkcjonowania. Samowystarczalność energetyczna natomiast powinna być celem całego państwa. Według Ligi Polska ma największe w Europie zasoby energii odnawialnej. Właśnie w taką energetykę państwo powinno inwestować, aby uniezależnić się od Rosji.

Liga przewiduje prywatyzację majątku, ale poza strategicznie ważnymi obszarami. Zapowiada nacjonalizację majątku sprzedanego z naruszeniem prawa po cenie kupna. W obliczu wyprzedaży banków Liga chce doprowadzić do koncentracji tych instytucji finansowych, które pozostały w polskich rękach – w tym celu należałoby doprowadzić do fuzji BGŻ, BGK i BOŚ. Zagraniczne koncerny mają być zobowiązane do inwestowania 50% zysków w Polsce, zaś zyski zainwestowane w nowe miejsca pracy mają być objęte specjalnymi ulgami podatkowymi. Polityka banku centralnego powinna być kontrolowana przez rząd, zaś stopy procentowane obniżone do poziomu inflacji bądź tuż nad nim. Rada Polityki Pieniężnej powinna być zlikwidowana. Liga chce zlikwidować VAT na towary budowlane. Zapowiada utworzenie Krajowego Banku Budownictwa Mieszkaniowego, który ma tanio kredytować rozwój budownictwa. Liga chce uwłaszczyć mieszkańców spółdzielni.

LPR chce zwiększyć liczbę studentów na kierunkach technicznych. Zapowiada rewizję programów nauczania, aby dostosować je do wymogów, jakie nakłada chrześcijańska, wielowiekowa tradycja polskiej państwowości. Media publiczne mają kultywować najlepsze tradycje narodowe.

W kwestii bezpieczeństwa Liga proponuje politykę „zera tolerancji”. Jednocześnie należałoby – zdaniem LPR – w miarę możliwości rozwijać alternatywne wobec pozbawienia wolności sposoby karania sprawców przestępstw.

Zgodnie z projektem konstytucji LPR Sejm powinien zostać zmniejszony do 360 posłów. Połowa spośród 100 senatorów powinna być wybierana w wyborach, zaś spośród pozostałych: 22 wybieranych spośród Polonii, po jednym wybieranym przez sejmik każdego z województw oraz po jednym wybranym przedstawicielu wymienionych z nazwy szkół wyższych. W skład Senatu bez prawa głosu powinien wchodzić także wiceprezydent. Kadencja senatora – oraz prezydenta – jest wydłużona do 6 lat.

Program Unii Polityki Realnej jest właściwie niezmienny od wielu lat. Partia jest reprezentantem skrajnie wolnorynkowej i konserwatywnej linii politycznej. Receptą na bezrobocie ma być radykalne obniżenie podatków oraz uproszczony tryb rejestracji firm (stworzenie przedsiębiorstwa ma trwać pół godziny). Należy radykalnie obniżyć akcyzę na paliwo, znieść przymus płacenia składek na ZUS oraz wprowadzić w pełni zawodową służbę wojskową. Powinno się zaostrzyć wyroki za ciężkie przestępstwa – włącznie z karą śmierci. Wpływ UPR słychać zresztą w wypowiedziach Romana Giertycha, który od czasu podpisania porozumienia z UPR bardziej zdecydowanie zaczął głosić poglądy kapitalistyczne.

Kto otwiera listy LPR w poszczególnych okręgach? Piotr Ślusarczyk (LPR, Legnica), Rafał Borutko (LPR, Wałbrzych), Janusz Dobrosz (LPR, Wrocław), Witold Hatka (LPR, Bydgoszcz), Anna Raźny (bezp., Toruń), Roman Giertych (LPR, Lublin), Wojciech Wierzejski (LPR, Chełm), Krzysztof Bosak (LPR, Zielona Góra), Mirosław Orzechowski (LPR, Łódź), Arnold Masin (LPR, Piotrków Trybunalski), Daniel Pawłowiec (LPR, Sieradz), Leszek Murzyn (LPR, Chrzanów), Stanisław Żółtek (UPR, Kraków), Stanisław Rakoczy (PR, Nowy Sącz), Wojciech Bosak (LPR, Tarnów), Paweł Sulowski (LPR, Płock), Witold Bałażak (LPR, Radom), Szymon Pawłowski (LPR, Siedlce), Wojciech Popiela (UPR, Warszawa I), Artur Zawisza (PR, Warszawa II), Marek Kawa (LPR, Opole), Janusz Kołodziej (LPR, Krosno), Dariusz Kłeczek (PR, Rzeszów), Andrzej Fedorowicz (LPR, Białystok), Janusz Korwin-Mikke (UPR, Gdańsk), Robert Strąk (LPR, Gdynia), Władysław Motyka (PR, Bielsko-Biała), Włodzimierz Skalik (PR, Częstochowa), Sławomir Sławski (UPR, Gliwice), Czesław Starosta (UPR, Rybnik), Piotr Spyta (PR, Katowice), Grzegorz Jaszczura (UPR, Sosnowiec), Radosław Parda (LPR, Kielce), Sławomir Pszenny (LPR, Elbląg), Edward Ośko (LPR, Olsztyn), Dawid Rumiński (UPR, Kalisz), Andrzej Krzyżański (PR, Konin), Bartosz Rzeźniczak (LPR, Piła), Grzegorz Grocki (UPR, Poznań), Andrzej Turczyn (UPR, Koszalin), Rafał Wiechecki (LPR, Szczecin).

Liga wystawia też 16 kandydatów na senatorów: Zbigniew Woźny (Legnica), Maria Sendecka (Chełm), Jacek Przybyłek (Sieradz), Henryk Połcik (Kraków), Leszek Antoszczyszyn i Janusz Sanocki (Opole), Zbigniew Gierlach (Krosno), Andrzej Rylski (Rzeszów), Ludwik Zalewski (Białystok), Andrzej Białous (Gdynia), Antoni Sosnowski (Sosnowiec), Admund Zając (Kielce), Jan Śledź (Konin), Adam Kuź (Poznań), Grzegorz Durski i Stanisław Możejko (Szczecin).

Unia Polityki Realnej wystawia 14 kandydatów na senatorów: Roman Puchowski (Bydgoszcz), Rafał Zapadka (Zielona Góra), Andrzej Grzelak (Łódź), Kazimierz Fałowski (Nowy Sącz), Jarosław Kowalik (Radom), Cezary Niedźwiedzki (Opole), Jarosław Poteraj (Białystok), Dobromir Sośnierz (Rybnik), Tomasz Skóra (Sosnowiec), Sebastian Adamczyk (Kalisz), Bartosz Jóźwiak (Konin), Witold Żółć (Piła), Lucyna Scharf-Rotnicka (Poznań), Krzysztof Bukiel (Szczecin).

Prawica Marka Jurka wystawia 10 kandydatów na senatorów: Adam Biela i Marek Grzelaczyk (Chełm), Małgorzata Bartyzel (Łódź), Marek Jurek (Piotrków Trybunalski), Lucyna Wiśniewska (Radom), Marian Piłka (Siedlce), Wojciech Winter (Krosno), Mieczysław Maziarz (Rzeszów), Witold Misiuda-Rewera (Kielce), Stanisław Cieślak (Konin).

6. Prawo i Sprawiedliwość

Partia powstała w 2001 r. wokół braci Lecha i Jarosława Kaczyńskiego. Kaczyńscy chcieli wykorzystać popularność, jaką dało im pełnienie przez Lecha funkcji ministra sprawiedliwości. Do PiS przeszło wielu działaczy dzielącej się właśnie AWS (głównie z Porozumienia Centrum, ale także Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego i Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego). PiS stopniowo zdobywał coraz szerszą popularność: od 9,5% poparcia w poprzednich wyborach parlamentarnych poprzez 12,67% w eurowyborach aż po 26,99% w 2005 r. (wynik przełożył się na 155 posłow i 49 senatorów). PiS obecnie ma szansę na wyborcze zwycięstwo i pokonanie Platformy Obywatelskiej, a nawet na samodzielne rządzenie, o ile do Sejmu wejdą tylko trzy partie. Wskazane jest natomiast pytanie o zdolność koalicyjną partii. Jedno jest pewne: mając na stanowisku prezydenta Lecha Kaczyńskiego z prawem weta, PiS w razie powstania koalicji PO-LiD będzie bardzo ostrą opozycją… Z list PiS startują także członkowie Centrum (0,19% w 2005 r.), Organizacji Narodu Polskiego – Ligi Polskiej, Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”, Ruchu Odbudowy Polski, Ruchu Ludowo-Narodowego, Ruchu Patriotycznego (1,05% w 2005 r.), Samoobrony Odrodzenie, Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego oraz… kilku z Ligi Polskich Rodzin.

Błyskotliwa kampania wyborcza kierowana przez dwóch pisowskich specjalistów od PR, Adama Bielana i Michała Kamińskiego oraz głośne „transfery” na listy PiS takich polityków jak Zbigniew Religa (dawniej Centrum), Maciej Płażyński (kiedyś PO, a ostatnio senator niezależny), Grażyna Gęsicka (dawniej PO) czy Antoni Macierewicz (w ostatnich wyborach lider RP) mogą umożliwić Jarosławowi Kaczyńskiemu osiągnięcie jego celu, jakim jest zwiększenie ilości mandatów w Sejmu oraz pozostanie u władzy.

Program PiS jest chyba najdłuższym programem spośród wszystkich (i nie został zmieniony od 2005 r.). Na 144 stronach autorzy przedstawiają wizję IV Rzeczypospolitej, oczyszczonej, zlustrowanej i zdekomunizowanej. Należy rozszerzyć katalog osób lustrowanych z urzędu (o m.in. ambasadorów, władze banków, zawody zaufania publicznego). Należy ujawnić funkcjonariuszy i współpracowników tajnych służb PRL. PiS chce powołać sejmową Komisję prawdy i sprawiedliwości, której celem będzie badanie afer z czasów III RP. Ponadto PiS chce zreformować instytucję immunitetu parlamentarnego. W celu odbudowy zaufania do jurysdykcji PiS chce radykalnie zreformować sądy, prokuratorę i policję. PiS domaga się m.in. zaostrzenia kodeksu karnego (m.in. wprowadzenie bezwzględnego dożywocia).

PiS zapowiada usprawnienie instytucji antykryzysowych (w tym antyterrorystycznych) we współpracy z Unią Europejską (w ramach której Polska powinna dążyć do podniesienia rangi kwestii bezpieczeństwa wewnątrzunijnego). W dziedzinie polityki zagranicznej partia braci Kaczyńskich jest zwolennikiem utrzymania ścisłych więzi ze Stanami Zjednoczonymi oraz wypracowania silnej pozycji w ramach UE, co umożliwi silniejsze wsparcia dalszego rozszerzania Unii na Wschód. Jednocześnie partia stanowczo sprzeciwia się przyjęciu Traktatu konstytucyjnego. PiS chce zapewnić Polsce bezpieczeństwo energetyczne w związku z „poważnym podejrzeniem, że Rosja chce opanować polski sektor naftowy”.

Prawo i Sprawiedliwość chce ograniczyć powszechny obowiązek wojskowy do najlepszych poborowych. W zamian dla wszystkich innych zaś powinny zostać wprowadzone specjalne szkolenia wojskowe.

W kwestiach gospodarczych PiS chce wprowadzić ulgi w CIT dla tworzących nowe miejsca pracy. Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą mogą liczyć na 18-procentowy podatek. PiS ma prowadzić politykę prorodzinną, aby ograniczyć niekorzystne trendy demograficzne. Prawo i Sprawiedliwość sprzeciwia się idei podatku liniowego, chce natomiast uprościć system poprzez wprowadzenie dwóch stawek podatkowych w wysokości 18% i 32%. Po czterech latach powinno się obniżyć drugi próg o cztery punkty procentowe. PiS domaga się utrzymania preferencyjnych stawek VAT na żywność i leki. PiS chce ustalić nieprzekraczalną barierę deficytu budżetowego do 30 mld zł oraz zapowiada jego ograniczenie do 2,3% PKB w ciągu czterech lat. Aby odchudzić biurokrację PiS zapowiada likwidację wielu agencji oraz zbędnych – zdaniem partii – instytucji (także KRRiT oraz RPP). Polska nie powinna się także spieszyć z wejściem do strefy euro. PiS chce także budować autostrady w systemie budżetowym z pełnym wykorzystaniem potencjalnych środków unijnych.

Prawo i Sprawiedliwość chce pozostawić w rękach państwa BGK, Totalizator Sportowy (choć w innej części programu zapowiada jego likwidację), sieci energetyczne, gazowe i kolejowe, kopalnie, Lasy Państwowe, LOT, TVP i PR. W kilku innych spółkach skarb państwa powinien posiadać pakiet kontrolny. PiS zapowiada również nacjonalizację części majątku PGNiG (chodzi o EuRoPolGAZ).

PiS zamierza uruchomić program mieszkaniowy dla młodych małżeństw, obiecując budowę w ciągu 8 lat 3-4 mln mieszkań. Partia chce wprowadzić ulgę prorodzinną w wysokości 50 zł na jedno dziecko, 200 zł na dwoje i 100 zł na każde kolejne dziecko.

PiS chce likwidacji NFZ i finansowania ochrony zdrowia bezpośrednio z budżetu. Prawo i Sprawiedliwość chce przeznaczać część zysków z akcyzy na tytoń i alkohol na program promocji zdrowego trybu życia. Jednocześnie partia braci Kaczyńskich sprzeciwia się aborcji, eutanazji, klonowaniu i wykorzystawaniu do badań naukowych komórek macierzystych.

Ugrupowanie zapowiada utrzymanie bezpłatnych studiów oraz jak najszersze rozpowszechnienie matury. W celach doradczych PiS chce powołać Komisję Edukacji Narodowej. Partia chce zwiększyć nakłady na edukację oraz umożliwić równy start dzieciom rodzin najuboższych i wiejskich.

Kto otwiera listy PiS w poszczególnych okręgach? Adam Lipiński (PiS, Legnica), Waldemar Wiązowski (PiS, Wałbrzych), Kazimierz Ujazdowski (PiS, Wrocław), Wojciech Mojzesowicz (PiS, Bydgoszcz), Łukasz Zbonikowski (PiS, Toruń), Elżbieta Kruk (bezp., Lublin), Tomasz Dudziński (PiS, Chełm), Marek Ast (PiS, Zielona Góra), Joanna Kluzik-Rostkowska (PiS, Łódź), Antoni Macierewicz (RP, Piotrków Trybunalski), Paweł Zalewski (PiS, Sieradz), Paweł Kowal (PiS, Chrzanów), Zbigniew Ziobro (PiS, Kraków), Arkadiusz Mularczyk (PiS, Nowy Sącz), Barbara Marianowska (PiS, Tarnów), Wojciech Jasiński (PiS, Płock), Marek Suski (PiS, Radom), Elżbieta Jakubiak (bezp., Siedlce), Jarosław Kaczyński (PiS, Warszawa I), Ludwik Dorn (PiS, Warszawa II), Lena Dąbkowska-Cichocka (bezp., Opole), Marek Kuchciński (PiS, Krosno), Grażyna Gęsicka (bezp., Rzeszów), Krzysztof Putra (PiS, Białystok), Maciej Płażyński (bezp., Gdańsk), Jolanta Szczypińska (PiS, Gdynia), Stanisław Szwed (PiS, Bielsko-Biała), Szymon Giżyński (PiS, Częstochowa), Zbigniew Religa (bezp., Gliwice), Bolesław Piecha (PiS, Rybnik), Jerzy Polaczek (PiS, Katowice), Ewa Malik (PiS, Sosnowiec), Przemysław Gosiewski (PiS, Kielce), Leonard Krasulski (PiS, Elbląg), Aleksander Szczygło (PiS, Olsztyn), Jan Dziedziczak (bezp., Kalisz), Witold Czarnecki (PiS, Konin), Maks Kraczkowski (PiS, Piła), Zyta Gilowska (bezp., Poznań), Czesław Hoc (PiS, Koszalin), Joachim Brudziński (PiS, Szczecin).

PiS wystawia także 87 kandydatów do Senatu: Witold Idczak, Tadeusz Lewandowski i Rafał Ślusarz (Legnica), Mieczysław Szyszka (Wałbrzych), Andrzej Jaroch, Kornel Morawiecki i Paweł Wróblewski (Wrocław), Ryszard Grobelski i Kosma Złotowski (Bydgoszcz), Paweł Jankiewicz, Józef Łyczak i Joanna Zakrzewska (Toruń), Ryszard Bender, Grzegorz Czelej i Stanisław Gogacz (Lublin), Jerzy Chróścikowski, Lucjan Cichosz i Andrzej Olborski (Chełm), Władysław Dajczak i Czesław Jasionowski (Zielona Góra), Marek Michalik i Elżbieta Więcławska-Sauk (Łódź), Wiesław Dobkowski i Grzegorz Wojciechowski (Piotrków Trybunalski), Przemysław Błaszczyk, Daniel Grzesiak i Czesław Rybka (Sieradz), Zbigniew Cichoń, Leszek Długosz, Andrzej Kramarczyk i Ryszard Legutko (Kraków), Stanisław Kogut i Tadeusz Skorupa (Nowy Sącz), Maciej Klima i Kazimierz Wiatr (Tarnów), Janina Fetlińska i Marek Martynowski (Płock), Stanisław Karczewski i Wojciech Skurkiewicz (Radom), Henryk Górski, Waldemar Kraska i Krzysztof Majkowski (Siedlce), Anna Gręziak, Andrzej Krajewski i Zbigniew Romaszewski (Warszawa I), Piotr Andrzejewski i Jacek Sasin (Warszawa II), Henryk Fraszek i Norbert Krajczy (Opole), Andrzej Mazurkiewicz i Stanisław Piotrowicz (Krosno), Kazimierz Jaworski, Władysław Ortyl i Zdzisław Pupa (Rzeszów), Jan Dobrzyński, Bohdan Paszkowski i Jan Szafraniec (Białystok), Stefan Grabski i Anna Kurska (Gdańsk), Dorota Arciszewska-Mielewczyk i Antoni Szymański (Gdynia), Janusz Gałkowski i Ewa Ranosz (Bielsko-Biała), Czesław Ryszka (Częstochowa), Stanisław Kowolik (Gliwice), Tadeusz Gruszka (Rybnik), Bronisław Korfanty i Henryk Śliwiński (Katowice), Czesław Żelichowski (Sosnowiec), Grzegorz Banaś, Adam Massalski i Jacek Włosowicz (Kielce), Sławomir Sadowski (Elbląg), Jacek Mrozek, Jerzy Szmit (Olsztyn), Piotr Kaleta, Jan Mosiński i Zbigniew Trybuła (Kalisz), Margareta Budner i Marek Waszkowiak (Konin), Przemysław Alexandrowicz (Poznań), Ewa Giza i Paweł Michalak (Koszalin), Małgorzata Jacyna-Witt i Jacek Sauk (Szczecin).

8. Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej

Platforma Obywatelska powstała w styczniu 2001 r. na fali poparcia, jakie zdobył Andrzej Olechowski w wyborach prezydenckich trzy miesiące wcześniej. Poza nim pierwsze skrzypce grali Donald Tusk i Maciej Płażyński. Do nowopowstałej partii weszli ludzie związani z AWS i UW. Do dziś z kierownictwa PO odeszli zarówno Olechowski, jak i Płażyński (obecnie startuje z list Prawa i Sprawiedliwości). W wyborach parlamentarnych w 2001 r. PO zdobyła 12,68% głosów, zaś eurowybory przyniosły jej zwycięstwo i 24,1% poparcia. Wybory parlamentarne w 2005 r. zostały przez PO niespodziewanie przegrane wynikiem 24,14% poparcia (133 posłów i 34 senatorów). Obecnie sondaże dają PO szanse na zwycięstwo nad PiS, choć wydaje się to trudne.

PO nie zasypiała gruszek w popiole w trakcie „okienka transferowego”: z list Platformy startują tak znane postaci kojarzone do tej pory z PiS, jak Radek Sikorski czy Antoni Mężydło, marszałek Senatu Bogdan Borusewicz, a także Kazimierz Kutz, który po raz pierwszy zdecydował się na start z listy partyjnej.

Platforma zamierza znacząco ograniczyć etatyzm oraz wpływ biurokracji na życie obywateli. PO postuluje, wzorem II RP, ustanowić podwyższoną odpowiedzialność ludzi władzy za popełnione czyny. Politycy PO obiecują zniesienie Senatu, immunitetów oraz zakaz startu w wyborach dla ludzi skazanych za przestępstwa umyślne. Zniesienie Senatu będzie częścią większej operacji ograniczania administracji centralnej o 20%. W szczególności PO zamierza rozwiązać KRRiT oraz radykalnie zmniejszyć zatrudnienie w administracji skarbowej. PO zamierza upublicznić teczki organów bezpieczeństwa PRL.

PO chce obniżyć koszty pracy. Z drugiej strony ma zostać zniesiona składka rentowa dla ludzi wchodzących na rynek pracy. Platforma chce uprościć procedurę zakładania nowej firmy niemal do zwykłej rejestracji „od ręki”. Poza tym głównym punktem programu PO jest oczywiście obniżenie podatków i wprowadzenie podatku liniowego.

Ostatnim, ale nie najmniej ważnym, punktem programu ugrupowania jest wprowadzenie bonów oświatowych w szkołach, co ma wyrównać szanse młodych ludzi przy wyborze szkoły. Armia ma być zawodowa.

Platforma w sposób stanowczy domaga się ukształtowania polskiej polityki zagranicznej na bazie sojuszu z USA oraz poprawą relacji z Niemcami i innymi państwami Unii Europejskiej oraz takiego ukształtowania polityki wschodniej, aby zabezpieczyć Ukrainie wstęp na europejskie salony oraz wesprzeć Polaków mieszkających na Białorusi. W kwestiach europejskich Platforma opowiada się za wzmocnieniem roli Parlamentu Europejskiego.

Kto otwiera listy PO w poszczególnych okręgach? Grzegorz Schetyna (PO, Legnica), Zbigniew Chlebowski (PO, Wałbrzych), Bogdan Zdrojewski (PO, Wrocław), Radosław Sikowski (bezp., Bydgoszcz), Antoni Mężydło (PO, Toruń), Janusz Palikot (PO, Lublin), Stanisław Żmijan (PO, Chełm), Stefan Niesiołowski (PO, Zielona Góra), Mirosław Drzewiecki (PO, Łódź), Elżbieta Radziszewska (PO, Piotrków Trybunalski), Andrzej Biernat (PO, Sieradz), Paweł Graś (PO, Chrzanów), Jarosław Gowin (PO, Kraków), Andrzej Czerwiński (PO, Nowy Sącz), Aleksander Grad (PO, Tarnów), Julia Pitera (PO, Płock), Ewa Kopacz (PO, Radom), Czesław Mroczek (PO, Siedlce), Donald Tusk (PO, Warszawa I), Bronisław Komorowski (PO, Warszawa II), Leszek Korzeniowski (PO, Opole), Elżbieta Łukacijewska (PO, Krosno), Zbigniew Rynasiewicz (PO, Rzeszów), Robert Tyszkiewicz (PO, Białystok), Sławomir Nowak (PO, Gdańsk), Marek Biernacki (PO, Gdynia), Tomasz Tomczykiewicz (PO, Bielsko-Biała), Halina Rozpondek (PO, Częstochowa), Andrzej Gałażewski (PO, Gliwice), Henryk Siedlaczek (PO, Rybnik), Kazimierz Kutz (bezp., Katowice), Grzegorz Dolniak (PO, Sosnowiec), Konstanty Miodowicz (PO, Kielce), Krzysztof Lisek (PO, Elbląg), Sławomir Rybicki (PO, Olsztyn), Rafał Grupiński (PO, Kalisz), Tomasz Nowak (PO, Konin), Adam Szejnfeld (PO, Piła), Waldy Dzikowski (PO, Poznań), Stanisław Gawłowski (PO, Koszalin), Sławomir Nitras (PO, Szczecin).

Ponadto PO wystawia 86 kandydatów do Senatu: Tomasz Misiak, Beata Sawicka i Jacek Swakoń (Legnica), Stanisław Jurcewicz i Roman Ludwiczuk (Wałbrzych), Jarosław Duda, Leon Kieres i Władysław Sidorowicz (Wrocław), Zbigniew Pawłowicz i Jan Rulewski (Bydgoszcz), Andrzej Person, Michał Wojtczak i Jan Wyrobiński (Toruń), Leszek Daniewski, Wiesław Kamiński i Bożena Leszczyńska-Gorzelak (Lublin), Józef Bergier, Małgorzata Sokół i Stefan Szmidt (Chełm), Stanisław Iwan i Henryk Woźniak (Zielona Góra), Maciej Grubski i Krzysztof Kwiatkowski (Łódź), Andrzej Czapla i Jakub Jędrzejczak (Piotrków Trybunalski), Andrzej Owczarek i Marek Trzciński (Sieradz), Stanisław Bisztyga, Paweł Klimowicz, Janusz Sepioł i Andrzej Wysocki (Kraków), Franciszek Adamczyk i Leszek Zegzda (Nowy Sącz), Urszula Gacek i Bernard Karasiewicz (Tarnów), Eryk Smulewicz (Płock), Andrzej Łuczycki (Radom), Robert Ambroziewicz i Witold Kikolski (Siedlce), Barbara Borys-Damięcka, Krzysztof Piesiewicz i Marek Rocki (Warszawa I), Łukasz Abgarowicz (Warszawa II), Ryszard Knosala i Piotr Wach (Opole), Maciej Lewicki (Krosno), Witold Bochyński i Andrzej Dec (Rzeszów), Włodzimierz Kusak i Halina Święczkowska (Białystok), Bogdan Borusewicz, Andrzej Grzyb i Janusz Rachoń (Gdańsk), Kazimierz Kleina i Edmund Wittbrodt (Gdynia), Sławomir Kowalski i Rafał Muchacki (Bielsko-Biała), Grażyna Raczyńska i Andrzej Szewiński (Częstochowa), Andrzej Misiołek i Maria Pańczyk-Pozdziej (Gliwice), Antoni Motyczka i Adam Putkowski (Rybnik), Krystyna Bochenek, Alojzy Lysko i Antoni Piechniczek (Katowice), Zbigniew Meres i Zbigniew Szaleniec (Sosnowiec), Michał Okła i Stefan Podesek (Kielce), Stanisław Gorczyca i Jan Harhaj (Elbląg), Ryszard Górecki i Marek Konopka (Olsztyn), Małgorzata Adamczak i Mariusz Witczak (Kalisz), Piotr Gruszczyński i Ireneusz Niewiarowski (Konin), Mieczysław Augustyn i Piotr Głowski (Piła), Jadwiga Rotnicka i Marek Ziółkowski (Poznań), Grażyna Sztark i Piotr Zientarski (Koszalin), Jan Olech i Krzysztof Zaremba (Szczecin).

10. Polskie Stronnictwo Ludowe

Polskie Stronnictwo Ludowe powstało w 1990 r., grupując głównie działaczy Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, ale także PSL „Odrodzenie” i PSL „Wilanowskiego”. Współrządziło krajem w latach 1993-97 i 2001-03. W latach 1993-95 premierem był obecny prezes partii Waldemar Pawlak (Płock). PSL zdobywało w kolejnych wyborach następujący odsetek głosów: 8,67% (1991), 15,4% (1993), 7,3% (1997), 8,98% (2001), 6,34% (eurowybory 2004) oraz 6,96% (2005; 25 posłów i 2 senatorów). W sondażach Stronnictwo osiąga 4%-6%, co nie daje pewności wejścia do nowego Sejmu, choć trzeba pamiętać, że elektorat ludowców jest zazwyczaj niedoszacowany. Mimo stosunkowo niewielkiego elektoratu może się okazać, że PSL będzie po wyborach swoistym języczkiem u wagi, o który zabiegają liderzy największych partii. Naturalnym partnerem dla PSL jest Platforma Obywatelska, z którą ludowcy bardzo owocnie współpracują w samorządach. Z list PSL startują również kandydaci Partii Dzieci i Młodzieży oraz Stronnictwa Demokratycznego.

Pierwszym punktem programu PSL jest powszechny dostęp do edukacji. Stronnictwo chce wdrożyć system powszechnych przedszkoli oraz ułatwić dostęp do edukacji dzieciom wiejskim, m.in. poprzez centra kształcenia na odległość. Istotne jest również rozszerzenie dostępności stypendiów dla młodzieży oraz komputeryzacja szkół.

W kwestiach ochrony zdrowia PSL planuje stworzenie systemu, który zawierałby m.in. elementy finansowaniu budżetowego. Należy jasno określić zakres koszyka leczenie gwarantowanego w ramach ubezpieczenia każdego pacjenta.

Konieczne jest utworzenie Krajowej Rady Legislacyjnej, która czuwałaby nad merytorycznym poziomem nowych praw. Należy zaostrzyć kary za najcięższe przestępstwa, zaś w policji należy zwiększyć nacisk na działalność prewencyjną kosztem biurokracji. Powinno się zwolnić od kosztów sądowych osoby dochodzące swoich krzywd wyrządzonych na skutek przestępstwa. W Sejmie PSL chce powołać Komisję antykorupcyjną, która analizowałaby ustawy pod kątem ich korupcjogenności.

Podstawą programu gospodarczego Polskiego Stronnictwa Ludowego jest gwarancja pełnego zatrudnienia. Każda decyzja gospodarcza powinna być skrupulatnie analizowana pod kątem wpływu na bezrobocie. PSL chce prowadzić aktywną politykę proeksportową i zmniejszyć szarą strefę do 20% PKB. NBP i RPP powinny zaangażować się do działań na rzecz utrzymania wysokiego wzrostu gospodarczego. Partia chce wprowadzić roboty publiczne oraz walczyć z bezrobociem poprzez promocję elastycznych form zatrudniania (np. skracanie czasu pracy). Małe i średnie firmy powinny mieć możliwość zatrudnienia jednego absolwenta na stałe w zamian za refundację z budżetu składek ZUS, Funduszu Pracy i składek zdrowotnych. PSL chce przywrócić ulgi budowlane i remontowe oraz obniżyć VAT na produkty budownictwa społecznego. Należy stopniowo obniżać także podstawową stawkę VAT do 16% o 1% rocznie, o ile wzrost gospodarczy będzie wystarczający wysoki. Podatek dochodowy na ogólnych zasadach powinien być wprowadzony tylko wobec dużych gospodarstw rolnych i ogrodniczych. Z dochodów prywatyzacyjnych nie wolno finansować deficytu. Środki z niej należy przeznaczać na Fundusz Rozwoju Gospodarczego Kraju. Państwo powinno utrzymać kontrolę nad bankami i strategicznymi gałęziami gospodarki. PSL opowiada się za symboliczną reprywatyzacją.

PSL chce poprawić koniunkturę rolną poprzez promowanie polityki proeksportowej i prodochodowej. Na poziomie unijnym należy dążyć do skrócenia okresu dochodzenia do pełnych dopłat bezpośrednich. Kluczem do dobrej pozycji polskiego rolnictwa jest dążenie do samowystarczalności żywnościowej kraju. Silny nacisk PSL kładzie także na ochronę środowiska, kulturę i sport, jako gałęzie, które w szczególny sposób oddziałują na jakość życia Polaków.

Kto otwiera listy PSL w poszczególnych okręgach? Zofia Rak (PSL, Legnica), Ryszard Niebieszczański (PSL, Wałbrzych), Tadeusz Drab (PSL, Wrocław), Eugeniusz Kłopotek (PSL, Bydgoszcz), Ewa Kierzkowska (PSL, Toruń), Edward Wojtas (PSL, Lublin), Franciszek Stefaniuk (PSL, Chełm), Józef Zych (PSL, Zielona Góra), Henryk Siemiński (PSL, Łódź), Stanisław Witaszczyk (PSL, Piotrków Trybunalski), Stanisław Olas (PSL, Sieradz), Józef Kała (PSL, Chrzanów), Grażyna Leja (PSL, Kraków), Bronisław Dutka (PSL, Nowy Sącz), Wiesław Woda (PSL, Tarnów), Waldemar Pawlak (PSL, Płock), Bożenna Pacholczak (PSL, Radom), Jarosław Kalinowski (PSL, Siedlce), Łukasz Foltyn (bezp., Warszawa I), Janusz Piechociński (PSL, Warszawa II), Stanisław Rakoczy (PSL, Opole), Mieczysław Kasprzak (PSL, Krosno), Jan Bury (PSL, Rzeszów), Jan Kamiński (PSL, Białystok), Stanisław Kochanowski (PSL, Gdańsk), Stanisława Bujanowicz (PSL, Gdynia), Marian Ormaniec (PSL, Bielsko-Biała), Krzysztof Smela (PSL, Częstochowa), Zygmunt Wilk (PSL, Gliwice), Piotr Zienc (PSL, Rybnik), Leszek Piotrowski (bezp., Katowice), Stanisław Dąbrowa (PSL, Sosnowiec), Mirosław Pawlak (PSL, Kielce), Stanisław Żelichowski (PSL, Elbląg), Adam Krzyśków (PSL, Olsztyn), Andrzej Grzyb (PSL, Kalisz), Eugeniusz Grzeszczak (PSL, Konin), Stanisław Kalemba (PSL, Piła), Jerzy Smorawiński (PSL, Poznań), Stanisław Dycha (PSL, Koszalin), Kazimierz Ziemba (PSL, Szczecin).

Ponadto PSL wystawia 52 kandydatów na senatorów: Stanisław Longawa (Wałbrzych), Tadeusz Jakubowski (Wrocław), Stanisław Barłóg (Bydgoszcz), Krzysztof Baranowski, Zygmunt Sosnowski i Paweł Zgórzyński (Toruń), Lucjan Orgasiński i Witold Perka (Lublin), Arkadiusz Bratkowski i Sławomir Sosnowski (Chełm), Jacek Brzeziński, Jolanta Fedak i Jan Świrepo (Zielona Góra), Tadeusz Cisowski i Stanisław Michałowski (Piotrków Trybunalski), Tomasz Fraszka, Ryszard Miazek i Roman Płucinik (Sieradz), Leszek Schumacher (Kraków), Barbara Gacek i Ludwik Węgrzyn (Tarnów), Henryk Kisielewski i Andrzej Kolasa (Płock), Teresa Bartosiewicz i Leszek Przybytniak (Radom), Stanisław Jastrzębski, Stanisław Kaliński i Krystyna Mikołajczuk-Bohowicz (Siedlce), Walentyna Rakiel-Czarnecka (Warszawa I), Tomasz Borecki (Warszawa II), Adam Dżygiel i Bożena Lewińska (Opole), Ryszard Pacławski (Krosno), Jerzy Wiśniewski (Rzeszów), Mieczysław Bagiński (Białystok), Wojciech Przybylski (Gdańsk), Stanisław Jank (Gdynia), Jerzy Kliś (Bielsko-Biała), Jacek Lupa (Częstochowa), Cecylia Machulska (Gliwice), Rudolf Kołodziejczyk (Rybnik), Ewa Iwon (Sosnowiec), Ryszard Nagórny (Kielce), Jerzy Brodowski (Elbląg), Janusz Lorenz (Olsztyn), Hieronim Marszałek i Dariusz Strugała (Kalisz), Marek Tomicki (Konin), Józef Lewandowski (Piła), Stanisław Diduch i Andrzej Matyjaszek (Koszalin), Sławomir Kucal (Szczecin).

15. Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej

Samoobrona RP została założona w 1992 r. Samoobrona otrzymywała w kolejnych wyborach następujące poparcie: 2,8% (1993), 0,1% (1997), 10,2% (2001), 10,78% (eurowybory 2004), 11,41% (2005; 56 posłów i 3 senatorów). Obecne sondaże dają jej 3-6% poparcia. Liderem ugrupowania jest były wicepremier i minister rolnictwa Andrzej Lepper (Koszalin). Z list Samoobrony startują – poza członkami tej partii – m.in. były premier Leszek Miller (chcący zakładać nową partię pod nazwą Polska Lewica), Piotr Ikonowicz z Nowej Lewicy, kandydaci Narodowego Kongresu Polski Zygmunta Wrzodaka, Ruchu Ludowo-Narodowego, a także… kilku członków Sojuszu Lewicy Demokratycznej, z których jeden otwiera nawet listę okręgową w Chrzanowie.

W trakcie kampanii wyborczej były koalicjant Prawa i Sprawiedliwości starał się jak najbardziej odróżnić od PiS, skręcając radykalnie w lewo, czemu miało służyć m.in. zaproszenie na listy wyborcze Leszka Miller i Piotra Ikonowicza. Andrzej Lepper chwalił się także swoimi osiągnięciami na stanowisku ministra rolnictwa (m.in. zmniejszeniem unijnych kar za przekroczenie limitu produkcji mleka).

Samoobrona zapowiada większe dofinansowanie rolnictwa, a także zamierza zwiększyć wydatki socjalne. W tym celu chce odchudzić biurokrację oraz wprowadzić podatek obrotowy. Partia Leppera chce uwolnić rezerwy bankowe i spowolnić tempo spłaty długu poprzez likwidację konstytucyjnego zakazu przekraczania limitu długu publicznego do wysokości 60% PKB. Partia chce stawiać na rolnictwo.

Samoobrona przedstawiła własny projekt konstytucji. Państwo ma zapewnić pracę, mieszkanie, bezpłatną naukę i służbę zdrowia wszystkim obywatelom. Wysokość odsetek bankowych ma być ograniczona ustawowo. Samoobrona postuluje likwidację Senatu, KRRiT oraz RPP. Narodowy Bank Polski ma stać się organem współodpowiedzialnym za prowadzenie polityki pieniężnej, gospodarczej i zatrudnienia. Znosi się immunitet. Prezydentowi nadaje się szerokie uprawnienia – m.in. powoływanie rządu i premiera oraz szefa NBP, sprawowanie ogólnego kierownictwa nad Radą Ministrów. Ordynacja wyborcza ma być mieszana.

Kto otwiera listy Samoobrony w poszczególnych okręgach? Czesław Litwin (SRP, Legnica), Grzegorz Kołacz (SRP, Wałbrzych), Jerzy Żyszkiewicz (SRP, Wrocław), Sebastian Filipek-Kaźmierczak (SRP, Bydgoszcz), Lech Kuropatwiński (SRP, Toruń), Bolesław Borysiuk (SRP, Lublin), Zofia Grabczan (SRP, Chełm), Waldemar Starosta (SRP, Zielona Góra), Leszek Miller (bezp., Łódź), Krzysztof Sikora (SRP, Piotrków Trybunalski), Grażyna Tyszko (SRP, Sieradz), Janusz Bargieł (SLD, Chrzanów), Leszek Wroński (SRP, Kraków), Elżbieta Wiśniowska (SRP, Nowy Sącz), Jerzy Zawisza (SRP, Tarnów), Lech Szymańczyk (SRP, Płock), Wanda Łyżwińska (SRP, Radom), Krzysztof Filipek (SRP, Siedlce), Piotr Ikonowicz (NL, Warszawa I), Krystyna Górniak (SRP, Warszawa II), Sandra Lewandowska (SRP, Opole), Janusz Maksymiuk (SRP, Krosno), Zygmunt Wrzodak (NKP, Rzeszów), Genowefa Wiśniowska (SRP, Białystok), Danuta Hojarska (SRP, Gdańsk), Lech Woszczerowicz (SRP, Gdynia), Dariusz Kozak (SRP, Bielsko-Biała), Andrzej Grzesik (SRP, Częstochowa), Rafał Gwóźdź (SRP, Gliwice), Kornel Pająk (SRP, Rybnik), Marzena Dolniak (SRP, Katowice), Damian Grzegorzewski (SRP, Sosnowiec), Małgorzata Olejnik (SRP, Kielce), Renata Rochnowska (SRP, Elbląg), Mieczysław Aszkiełowicz (SRP, Olsztyn), Mirosław Adamczak (SRP, Kalisz), Andrzej Aumiller (SRP, Konin), Renata Beger (SRP, Piła), Tadeusz Jarmołowicz-Chwiedorowicz (bezp., Poznań), Andrzej Lepper (SRP, Koszalin), Mateusz Piskorski (SRP, Szczecin).

Ponadto Samoobrona wystawia 20 kandydatów do Senatu: Kazimierz Klimek (Legnica), Igor Bielecki (Wałbrzych), Krzysztof Bilski (Wrocław), Wiesław Wróbel (Bydgoszcz), Grzegorz Biernacki i Dariusz Górski (Toruń), Bogusław Warchulski (Lublin), Alina Gut (Chełm), Anna Drobek (Zielona Góra), Bogdan Lisiecki (Piotrków Trybunalski), Zbigniew Wojtera (Sieradz), Zbigniew Wyszyński (Płock), Andrzej Anulewicz (Siedlce), Tadeusz Urban (Krosno), Józef Szadurski (Białystok), Józef Duda (Kielce), Zbigniew Grajoszek (Elbląg), Wacław Berus (Kalisz), Małgorzata Rogowska (Konin), Artur Dąbkowski (Koszalin).

20. Lewica i Demokraci. Sojusz Lewicy Demokratycznej + Socjaldemokracja Polska + Partia Demokratyczna – demokraci.pl + Unia Pracy

Tworzony przez cztery ugrupowania jedyny w tych wyborach koalicyjny komitet wyborczy powstał przed wyborami samorządowymi w 2006 r. Obecnie nieformalnym patronem przedsięwzięcia jest Aleksander Kwaśniewski, który jednak nie angażuje się zbytnio w kampanię wyborczą. Poza Sojuszem Lewicy Demokratycznej, Socjaldemokracją Polską, Partią Demokratyczną – Demokraci.pl oraz Unią Pracy z koalicyjnych list wyborczych startują też kandydaci Demokratycznej Partii Lewicy, Racji Polskiej Lewicy oraz Unii Lewicy III RP.

Sojusz Lewicy Demokratycznej powstał w 1990 r. jako koalicja partii lewicowych skupionych wokół Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej – ugrupowania powstałego na gruzach Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W jednolitą partię polityczną SLD przekształcił się w 1999 r. W dotychczasowych wyborach SLD uzyskiwał następujące rezultaty: 12% (1991), 20,4% (1993, partia rządząca), 27,1% (1997), 41% (2001, w koalicji z Unią Pracy; partia rządząca), 9,35% (eurowybory 2004; w kolacji z UP), 11,31% (2005; 55 mandatów). Poparcie dla SLD malało w wyniku nieudolnych i naznaczonych aferami rządów Leszka Millera. Fatalne notowania skłoniły działaczy Sojuszu do małej rewolucji wewnątrzpartyjnej. Przewodnictwo w partii objął młody i popularny minister rolnictwa Wojciech Olejniczak (Sieradz), który odsunął od stanowisk wielu skompromitowanych ludzi. Pod jego kierownictwem partia zaczęła stopniowo odzyskiwać utracone poparcie. Ostatnie sondaże dają koalicji około 15% poparcia.

SdPl powstała w 2004 r. z połączenia rozłamowców z Sojuszu Lewicy Demokratycznej i Unii Pracy, niezadowolonych ze stylu uprawiania przez obie partie polityki. Jej przewodniczącym został ówczesny marszałek Sejmu Marek Borowski, który pełni tę funkcję do dziś. Pierwszym poważniejszym sprawdzianem dla nowej partii były eurowybory, w których SdPl osiągnęła niezły rezultat 5,3% głosów. W 2005 r. socjaldemokraci zdobyli 3,89% głosów.

Partia Demokratyczna – demokraci.pl powstała w lutym 2005 r. Zrzesza polityków Unii Wolności oraz liberalnej części Sojuszu Lewicy Demokratycznej. UW w kolejnych wyborach otrzymywała 12,3% (1991), 10,6% (1993), 13,4% (1997), 3,1% (2001), 7,33% (eurowybory 2004, już jako PD) i 2,45% (2005). Demokratom przewodzi obecnie Janusz Onyszkiewicz.

Historia Unii Pracy sięga 1992 r. W zamierzeniu miała to być lewicowa alternatywa wobec postkomunistów, jednak zbliżenie do SLD postulowane przez środowiska Marka Pola doprowadziło do marginalizacji ugrupowania. W kolejnych wyborach UP zdobywała odpowiednio 7,28% (1993) i 4,74% głosów (1997). W 2001 r. i 2004 r. politycy LP startowali w koalicji z SLD, zaś w 2005 r. – z list SdPl. Przewodniczącym Unii Pracy jest Waldemar Witkowski.

Koalicja Lewicy i Demokratów przedstawiła być może najbardziej konkretny program spośród wszystkich partii biorących udział w tegorocznym wyścigu. Idea „100 konkretów dla Polski” została zapożyczona z… przegranej kampanii prezydenckiej Ségolène Royal. LiD zapowiada liberalizację służby zdrowia poprzez umożliwienie pacjentom współpłacenia za niektóre usługi w szpitalach (np. ominięcie kolejki), pomoc przedszkolom i szkołom oraz osobom niepełnosprawnym.

LiD chce zwiększyć liczbę etatów w straży pożarnej oraz przeprowadzić stopniową profesjonalizację sił zbrojnych. W kwestiach ustrojowych LiD proponuje dokonanie przeglądu konstytucji przez specjalną komisję, złożoną m.in. z byłych prezydentów, premierów, marszałków Sejmu. Lewica obiecuje cofnięcie wszystkich wprowadzonych przez PiS ustaw, które mogą zagrażać niezawisłości sądownictwa. LiD chce utworzenia komisji śledczych m.in. w sprawie śmierci Barbary Blidy, akcji CBA w Ministerstwie Rolnictwa oraz rozwiązania WSI. Lewica domaga się także likwidacji KRRiT oraz IPN w obecnym kształcie.

Koalicja obiecuje rewizję przepisów dotyczących obrazy uczuć religijnych oraz zdecydowaną walkę z – jak to ujęto – „wszelkimi formami nawoływania do przemocy, rasizmu i homofobii”. Partie tworzące LiD chcą także wprowadzić przepis o konieczności przedstawiania zawsze dwóch osób – kobiety i mężczyzny – na stanowiska państwowe. LiD chce także doprowadzić do referendum w sprawie nowelizacji ustawy o przerywaniu ciąży.

Lewica chce ograniczyć o jedną trzecią ilość koncesji niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej. LiD domaga się także utrzymania obecnych obciążeń podatkowych na stałym poziomie przez najbliższe cztery lata, a z drugiej strony obiecuje abolicję podatkową dla Polaków pracujących zagranicą w latach 2004-2006.

LiD obiecuje też szybkie wprowadzenie Polski do strefy euro, podpisanie Traktatu reformującego oraz poprawę stosunków z Francją i Niemcami, a także w obrębie Grupy Wyszehradzkiej.

Kto otwiera listy LiD w poszczególnych okręgach? Jerzy Szmajdziński (SLD, Legnica), Jan Lityński (PD, Wałbrzych), Janusz Krasoń (SLD, Wrocław), Janusz Zemke (SLD, Bydgoszcz), Marian Filar (bezp., Toruń), Grzegorz Kurczuk (SLD, Lublin), Jan Byra (SdPl, Chełm), Jan Kochanowski (SLD, Zielona Góra), Wojciech Olejniczak (SLD, Łódź), Artur Ostrowski (SLD, Piotrków Trybunalski), Anita Błochowiak (SLD, Sieradz), Stanisław Rydzoń (SLD, Chrzanów), Jan Widacki (bezp., Kraków), Kazimierz Sas (SLD, Nowy Sącz), Brygida Kuźniak (PD, Tarnów), Jolanta Szymanek-Deresz (SLD, Płock), Marek Wikiński (SLD, Radom), Stanisława Prządka (SLD, Siedlce), Marek Borowski (SdPl, Warszawa I), Marek Balicki (SdPl, Warszawa II), Tomasz Garbowski (SLD, Opole), Wojciech Pomajda (bezp., Krosno), Tomasz Kamiński (SLD, Rzeszów), Jarosław Matwiejuk (bezp., Białystok), Bogdan Lis (PD, Gdańsk), Joanna Senyszyn (SLD, Gdynia), Bożena Kotkowska (SdPl, Bielsko-Biała), Krzysztof Matyjaszczyk (SLD, Częstochowa), Wacław Martyniuk (SLD, Gliwice), Tadeusz Motowidło (SLD, Rybnik), Andrzej Celiński (SdPl, Katowice), Witold Klepacz (SLD, Sosnowiec), Sławomir Kopyciński (SLD, Kielce), Władysław Mańkut (SLD, Elbląg), Tadeusz Iwiński (SLD, Olsztyn), Leszek Aleksandrzak (SLD, Kalisz), Tadeusz Tomaszewski (SLD, Konin), Romuald Ajchler (SdPl, Piła), Tomasz Lewandowski (SLD, Poznań), Stanisław Wziątek (SLD, Koszalin), Grzegorz Napieralski (SLD, Szczecin).

Ponadto z list LiD kandyduje 71 kandydatów na senatorów: Józef Kusiak, Jerzy Łaskawiec i Zbigniew Rybka (Legnica), Mirosław Lubiński i Robert Ławski (Wałbrzych), Leszek Cybulski i Jarosław Wardęga (Wrocław), Adam Marcinkowski i Jan Szopiński (Bydgoszcz), Krzysztof Grądziel, Jerzy Kopaczewski i Krystyna Sienkiewicz (Toruń), Jacek Czerniak i Kazimierz Pawełek (Lublin), Michał Gołoś i Marek Piwko (Chełm), Jolanta Danielak i Jerzy Wierchowicz (Zielona Góra), Grzegorz Matuszak i Maciej Rakowski (Łódź), Bogdan Bujak i Roman Jagieliński (Piotrków Trybunalski), Bronisław Matusz, Andrzej Michałkiewicz i Michał Pieruń (Sieradz), Robert Rokita i Henryk Sawka (Kraków), Stanisław Sas i Józef Wiktor (Nowy Sącz), Tomasz Początek (Tarnów), Arkadiusz Iwaniak (Płock), Waldemar Kaczmarski (Radom), Maciej Drabio, Jan Górski i Ryszard Załuska (Siedlce), Bartosz Dominiak, Maria Kaczmarska, Agnieszka Kuncewicz i Robert Smoktunowicz (Warszawa I), Jacek Barszcz (Warszawa II), Lucjusz Bilik i Stanisław Nicieja (Opole), Roman Karaś i Wacław Posadzki (Krosno), Grzegorz Lato (Rzeszów), Barbara Ciruk (Białystok), Michał Kubach, Tomasz Posadzki i Andrzej Śnieg (Gdańsk), Gerard Czaja i Marzena Dobrowolska (Gdynia), Ryszard Chodorowski (Bielsko-Biała), Janusz Adamkiewicz i Stanisław Gruszka (Częstochowa), Jerzy Markowski (Gliwice), Marian Jarosz (Rybnik), Krystyna Doktorowicz (Katowice), Maciej Adamiec i Marek Barański (Sosnowiec), Jan Gierada (Kielce), Bogdan Aleksiejczuk i Ryszard Jedliński (Elbląg), Wiesław Nałęcz (Olsztyn), Genowefa Ferenc, Seweryn Kaczmarek i Józef Popławski (Kalisz), Ryszard Nawrocki i Jan Wesołowski (Konin), Zenon Kułaga (Piła), Tomasz Kruk (Koszalin), Karol Osowski (Szczecin).

21. Partia Kobiet

Partia Kobiet powstała w 2007 r. z inicjatywy pisarki Manueli Gretkowskiej. Zdołała zarejestrować swoich kandydatów zaledwie w siedmiu okręgach w wyborach do Sejmu. W sondażach poparcie dla PK nie przekracza 3%.

Program Partii Kobiet liczy zaledwie kilkanaście krótkich postulatów, wśród których można wymienić zwłaszcza postulat zrównania płac kobiet z płacami mężczyzn, zwiększenie zasiłków na wychowanie dzieci w biednych rodzinach, przywrócenie Funduszu Alimentacyjnego, likwidacja państwowych domów dziecka, wprowadzenie edukacji seksualnej, refundacja środków antykoncepcyjnych oraz niezdefiniowana bliżej „możliwość samostanowienia w kwestiach planowania rodziny”.

Kto otwiera listy PK w poszczególnych okręgach? Barbara Smoczyńska (PK, Lublin), Monika Kamieńska (PK, Łódź), Wiesława Rejment-Zajączkowska (PK, Sieradz), Małgorzata Bednarczyk (PK, Kraków), Manuela Gretkowska (PK, Warszawa I), Aneta Laskowska (PK, Białystok), Grażyna Grządziel (PK, Kielce).

22. Mniejszość Niemiecka

Lista wyborcza kandydatów mniejszości niemieckiej jest zarejestrowana w okręgu opolskim i jest powiązana z Towarzystwem Społeczno-Kulturalnym Niemców na Śląsku Opolskim (Sozial-Kulturelle Gesellschaft der Deutscher im Oppelner Schlesien). W poszczególnych wyborach otrzymywała kolejno: 1,2% (1991), 0,7% (1993), 0,6% (1997), 0,4% (2001) i 0,29% głosów (2005; 2 posłów). Korzystając z przywileju zniesienia progu wyborczego dla ugrupowań mniejszościowych Niemcy mają stale co najmniej dwóch swoich przedstawicieli w Sejmie.

MN zamierza wspierać integrację Polski z Unią Europejską, dążyć do zapewnienia jak najlepszych warunków mniejszościom narodowym w Polsce oraz reprezentować interesy Niemców zamieszkałych w naszym kraju.

Kto otwiera listy MN w poszczególnych okręgach? Henryk Kroll (Opole).

Ponadto z list MN kandyduje 3 kandydatów na senatorów: Andrzej Kasiura, Henryk Lakwa i Józef Swaczyna (Opole).

22. Samoobrona Patriotyczna

Samoobrona Patriotyczna to jedno z wielu ugrupowań powstałych po opuszczeniu Samoobrony RP przez grupkę działaczy. SP zdołała się zarejestrować jedynie w okręgach lubelskim i kieleckim (w tym drugim tylko kandydata do Senatu).

Brak danych na temat konkretnego programu ugrupowania.

Kto otwiera listy SP w poszczególnych okręgach? Ryszard Jarznicki (SP, Lublin).

Ponadto z list SP kandyduje 2 kandydatów na senatorów: Leszek Barwiński (Lublin), Leszek Sułek (Kielce).

Wybory do Senatu: inne komitety wyborcze i kandydaci niezależni

Autonomia dla Ziemi Górnośląskiej: Jerzy Bogacki (Katowice). Komitet opowiada się przywróceniem przedwojennej autonomii Województwa Śląskiego.

Konfederacja Polski Niepodległej – Obóz Patriotyczny: Leopold Żurowski (Piotrków Trybunalski), Adam Słomka (Katowice). KPN niegdyś stanowiła silną partię parlamentarną. Obecnie, pod przewodnictwem Adama Słomki dawni rozłamowcy są już tylko cieniem samych siebie. KPN-OP w wyborach w 1997 r. startowała z list Akcji Wyborczej Solidarność, w 2001 r. – Alternatywy Ruchu Społecznego, a w 2005 r. – Polskiej Konfederacji – Godność i Praca.

Narodowe Odrodzenie Polski: Rafał Kriger (Bydgoszcz), Sławomir Urtnowski (Toruń), Konrad Bednarski (Lublin), Stanisław Pobłocki (Gdynia) Jedna z najstarszych i najbardziej skrajnych partii politycznych w Polsce tym razem nie zdołała zarejestrować swoich list w wyborach do Sejmu. Udało się to za to w przypadku czterech okręgów senackich. W wyborach do europarlamentu w 2004 r. NOP zdobył 0,04% głosów, zaś rok później w wyborach do Sejmu – 0,06%.

Nowa Wizja Polski: Marek Szambelan (Siedlce), Krystyna Krzekotowska (Warszawa I). Partia postuluje m.in. obniżenie podatków, wprowadzenie ułatwień dla przedsiębiorców oraz wzmocnienie urzędu prezydenta.

Obrona Narodu Polskiego: Antoni Waleczek (Bielsko-Biała). Ugrupowanie dawnych działaczy Samoobrony, domagające się szybkiego wyjścia z UE i NATO. Narodowi katolicy.

Przymierze dla Polski: Gabriel Janowski (Siedlce), Jerzy Drynda (Katowice). Partia byłego ministra rolnictwa Gabriela Janowskiego, poglądami zbliżona do Ruchu Patriotycznego Antoniego Macierewicza, z którym ma podpisane porozumienie o współpracy.

Zieloni 2004: Monika Paca (Katowice). W ostatnich wyborach kandydaci Zielonych 2004 startowali z list Socjaldemokracji Polskiej. Obecnie nie zdołali zarejestrować list ani do Sejmu, ani do Senatu, poza katowickim wyjątkiem.

Kandydaci niezależni: Jacek Bąbka (Wrocław), Marek Ciesielczyk (Tarnów), Włodzimierz Cimoszewicz (Białystok), Czesław Fiedorowicz (Zielona Góra), Ryszard Galla (Opole), Konrad Głębocki (Częstochowa), Dariusz Jedlina (Lublin), Jan Kurp (Sosnowiec), Jarosław Lasecki (Częstochowa), Grzegorz Pioterek (Kraków), Jarosław Puścion (Siedlce), Zbigniew Rzewuski (Siedlce). Wśród kandydatów niezależnych znaleźli się m.in. były premier z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej Włodzimierz Cimoszewicz oraz były lider Mniejszości Niemieckiej Ryszard Galla.

Jak głosować?

Głosować może każdy, kto jest obywatelem polskim i ukończył 18 lat. Chyba, że osoba taka została pozbawiona praw publicznych przez sąd, praw wyborczych przez Trybunał Stanu lub jest sądownie ubezwłasnowolniona. Każdy taki wyrok musi być prawomocny.

Głosujemy w jedenj z 27900 komisji obwodowych. Komisje wyborcze powstały także w 737 szpitalach, 444 zakładach pomocy społecznej, 97 zakładach karnych, 77 aresztach śledczych, 9 oddziałach zewnętrznych zakładów karnych i aresztów śledczych, a także na statkach dalekomorskich i zagranicą (206 obwodów). W ostatnim rodzaju komisji obwodowych wyborcy otrzymują karty z okręgu warszawskiego.

Komisje zagraniczne utworzono w następujących państwach: Afganistan (Bagram, Gardez, Ghazni, Kabul, Kandahar, Kushamond, Sharana, Wazi Khwa), Algieria (Algier), Angola (Luanda), Arabia Saudyjska (Rijad), Argentyna (Buenos Aires), Armenia (Erywań), Australia (Adelajda, Brisbane, Canberra, Melbourne, Perth, Sydney), Austria (Wiedeń), Azerbejdżan (Baku), Belgia (Antwerpia, Bruksela), Białoruś (Brześć, Grodno, Mińsk), Bośnia i Hercegowina (Sarajewo), Brazylia (Brasilia, Kurytyba, Rio de Janeiro, São Paulo), Bułgaria (Sofia, Warna), Chile (Santiago), Chiny (Kanton, Pekin, Szanghaj), Chorwacja (Zagrzeb), Cypr (Nikozja), Czechy (Ostrawa, Praga), Dania (Kopenhaga), Egipt (Kair), Estonia (Tallin), Finlandia (Helsinki), Francja (Lille, Lyon, Paryż, Strasburg), Grecja (Ateny, Iraklion, Saloniki), Gruzja (Tbilisi), Hiszpania (Barcelona, Madryt, Murcja, Palma de Mallorca, Pampeluna, Saragossa, Walencja), Holandia (Haga), Indie (Nowe Delhi), Indonezja (Dżakarta), Irak (Bagdad, Ad-Diwaniyyah, Al-Kut), Iran (Teheran), Irlandia (Cork, Dublin, Limerick), Islandia (Rejkiawik), Izrael (Tel Awiw), Japonia (Tokio), Jemen (Sana), Jordania (Amman), Kanada (Calgary, Edmonton, Montreal, Ottawa, Toronto, Vancouver), Katar (Doha), Kazachstan (Ałmaty), Kenia (Nairobi), Kolumbia (Bogota), Kongo-Kinszasa (Kinszasa), Korea Południowa (Seul), Korea Północna (Phenian), Kostaryka (San José), Kuba (Hawana), Kuwejt (Kuwejt), Liban (Bejrut), Libia (Trypolis), Litwa (Możejki, Wilno), Luksemburg (Luksemburg), Łotwa (Ryga), Macedonia (Skopie), Malezja (Kuala Lumpur), Maroko (Agadir, Casablanca, Rabat), Meksyk (Meksyk), Mołdawia (Kiszyniów), Niemcy (Berlin, Hamburg, Kolonia, Lipsk, Monachium, Stuttgart), Nigeria (Lagos), Norwegia (Bergen, Oslo), Nowa Zelandia (Wellington), Oman (Maskat), Pakistan (Islamabad), Panama (Panama), Peru (Lima), Południowa Afryka (Durban, Kapsztad, Pretoria), Portugalia (Lizbona), Rosja (Irkuck, Kaliningrad, Moskwa, Sankt Petersburg), Rumunia (Bukareszt), Senegal (Dakar), Serbia (Belgrad, Kosovska Mitrovica), Singapur (Singapur), Słowacja (Bratysława), Słowenia (Lublana), Stany Zjednoczone (Chicago, Denver, Filadelfia, Houston, Lemont, Los Angeles, Minneapolis, New Britain, Nowy Jork, Passaic, Phoenix, San Jose, Seattle, Waszyngton), Syria (Damaszek), Szwajcaria (Berno), Szwecja (Göteborg, Malmö, Sztokholm), Tajlandia (Bangkok), Tajwan (Tajpej), Tanzania (Dar es Salaam), Tunezja (Tunis), Turcja (Ankara, Stambuł), Turkmenia (Aszchabad), Ukraina (Charków, Lwów, Łuck, Kijów, Odessa), Urugwaj (Montevideo), Uzbekistan (Taszkient), Wenezuela (Caracas), Węgry (Budapeszt), Wielka Brytania (Belfast, Birmingham, Bournemouth, Bristol, Cambridge, Cardiff, Edynburg, Glasgow, Hull, Inverness, Ipswich, Londyn, Manchester, Newcastle-upon-Tyne, Peterborough, Saint Ouen, Southampton), Wietnam (Hanoi), Włoch (Katania, Mediolan, Rzym), Zimbabwe (Harare), Zjednoczone Emiraty Arabskie (Abu Zabi).

Obwodowe komisje wyborcze są standardowo otwarte od 6:00 do 20:00. Do komisji należy wziąć ze sobą dokument ze zdjęciem.

Do Sejmu wybieramy 460 posłów w 41 okręgach wyborczych. Kandydaci muszą mieć ukończone 21 lat. Do Sejmu wchodzą jedynie partie, które uzyskały co najmniej 5% głosów w skali kraju. Dla koalicji ten próg wynosi 8%. Z progu zwolnione są komitety mniejszości narodowych. Subwencje z budżetu państwa otrzymają natomiast te komitety wyborcze (ale nie komitety wyborcze wyborców – czyli poza Mniejszością Niemiecką), które zdobyły co najmniej 3% głosów.

Siedem komitetów wyborczych zarejestrowano we wszystkich okręgach wyborczych. Są to:
2. Polska Partia Pracy;
3. Liga Polskich Rodzin;
6. Prawo i Sprawiedliwość;
8. Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej;
10. Polskie Stronnictwo Ludowe;
15. Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej;
20. Lewica i Demokraci. Sojusz Lewicy Demokratycznej + Socjaldemokracja Polska + Partia Demokratyczna – Demokraci.pl + Unia Pracy.

Jeden komitet zarejestrował się w co najmniej dwóch okręgach:
21. Partia Kobiet.

Dwa dalsze komitety zarejestrowały swoje listy w jednym okręgu wyborczym. Mają one tam numer 22:
Mniejszość Niemiecka;
Samoobrona Patriotyczna.

Aby oddać swój głos na jednego z kandydatów, stawiamy znaczek X w kratce po lewej stronie nazwiska. Możemy zagłosować tylko na jednego kandydata. Jeśli postawimy znaczek X obok nazwiska kilku kandydatów z jednej listy wyborczej, nasz głos otrzymuje kandydat, który na tej liście ma numer 1. Jeśli natomiast nasze X znajdą się przy kandydatach z kilku list wyborczych – głos jest nieważny. Nieważne są również głosy, w których X nie przetnie się w obrębie kratki oraz puste karty do głosowania. Dopiski na karcie nie wpływają na ważność głosu. Przyznawanie mandatów odbywa się zgodnie z metodą d’Hondta. Liczbę głosów dla wszystkich uprawnionych komitetów dzieli się przez kolejne liczby naturalne (1, 2, 3, 4…), a następnie rozdziela się mandaty.

Do Senatu wybieramy 100 senatorów w 40 okręgach wyborczych. Kandydat na senatora musi mieć co najmniej 30 lat. Ordynacja jest większościowa, czyli z każdego z okręgów wchodzi od dwóch do czterech najpopularniejszych kandydatów. Głosujemy stawiając znak X w kratce przy nazwisku co najmniej jednego, a co najwyżej tylu kandydatów, ile mandatów przypada na nasz okręg wyborczy. Kartę czystą lub z większą ilością znaków X uznaje się za nieważną.

Granice okręgów wyborczych do Sejmu i Senatu w zasadzie się pokrywają – do Senatu nie ma jedynie sejmowego okręgu chrzanowskiego, który został włączony do senackiego okręgu krakowskiego. Okręgi trzymandatowe to: białostocki, chełmski, gdański, gdyński, kaliski, katowicki, kielecki, legnicki, lubelski, opolski, rzeszowski, siedlecki, sieradzki, toruński, wrocławski i zielonogórski. Okręgi czteromandatowe to: krakowski i warszawski I. W pozostałych okręgach wybieramy dwóch senatorów.

Teraz, gdy już wiemy, jak wygląda kwestia głosowania od strony technicznej, nie pozostaje nam nic innego, jak oddać swój głos. Głosujmy zatem mądrze – tak, aby nie trzeba było się potem wstydzić własnych wyborów. Czego sobie i Państwu życzymy!

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

  Dodaj komentarz
 
Autor:
Tytuł:
Treść:

Przepisz kod z obrazka:    
+ powrót
 

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl