Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Aktualności / Kronika wyborcza: październik 2007               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-03-2008

  Kronika wyborcza: luty 2008

10-12-2006

  Kronika wyborcza: listopad 2006

28-03-2009

  Turcja przeciwko kandydaturze Rasmussena

10-01-2008

 

01-01-2008

 

22-10-2007

 

22-10-2007

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: październik 2007 

10-11-2007

  Autor: Michał Potocki

W październiku cała Polska żyła przedterminowymi wyborami do Sejmu i Senatu. Tym niemniej e-Polityka.pl przedstawia Państwu także rezultaty pozostałych elekcji. Zaczynamy od wrześniowych, zaległych wyników wyborów do ekwadorskiej konstytuanty, a następnie Etiopia, Kirgizja, Kiribati, Kostaryka, Oman, Pakistan, Słowenia, Szwajcaria, Togo i Turcja.

 

 

REPUBLIKA EKWADORU – wybory konstytuanty

data: 30 września 2007 r.
do obsadzenia: 130 miejsc w Narodowym Zgromadzeniu Konstytucyjnym (Asamblea Nacional Constituyente) na 6-miesięczną kadencję z możliwością przedłużenia o dwa miesiące w celu uchwalenia nowej konstytucji kraju; 100 deputowanych jest wybieranych w okręgach wielomandatowych, 24 z listy krajowej i 6 przez emigrantów

WYNIKI:
frekwencja 73,2%

Sojusz Dumna i Suwerenna Ojczyzna (Alianza Patria Altiva i Soberana; przywódca: Rafael Correa) 69,47%, 61 mandatów
Partia Społeczeństwa Patriotycznego 21 Stycznia (Partido Sociedad Patriótica 21 de Enero) 7,28%, 17 mandatów
Instytucjonalna Partia Odnowy Akcji Narodowej (Partido Renovador Institucional de Acción Nacional) 6,62%, 5 mandatów
Zjednoczony Wielonarodowy Ruch Pachakutik – Nowy Kraj + Partia Socjalistyczna – Jasny Front (Movimiento Unidad Plurinacional Pachakutik – Nuevo País + Partido Socialista – Frente Amplio) 0,71%, 4 mandaty
Partia Socjalchrześcijańska (Partido Social Cristiano) 3,88%, 3 mandaty
Ruch Ludowo-Demokratyczny (Movimiento Popular Democrático) 1,68%, 3 mandaty
Demokratyczna Sieć Etyczna (Red Etica y Democrática) 2%, 1 mandat
Nowa Opcja (Una Nueva Opción) 1,12%, 1 mandat
Ekwadorska Partia Roldosistów (Partido Roldosista Ecuatoriano) 0,8%, 1 mandat
Ruch na rzecz Uczciwości Narodowej (Movimiento Honradez Nacional) 0,7%, 1 mandat
Sojusz ID/MPC (Alianza ID/MPC) 0,54%, 1 mandat

do konstytuanty nie weszły:
Porozumienie Narodowe (Acuerdo Nacional) 0,65%
Partia Wolności (Partido Libertad) 0,47%
Ekwadorski Biały Ruch na rzecz Rewindykacji Biednych (Movimiento Blanco Ecuatoriano por la Reivindicación de los Pobres) 0,44%
Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Unión Demócrata Cristiana) 0,43%
Niezależny Ruch Zaangażowanych Świeckich (Movimiento Independiente Laicos Comprometidos) 0,43%
Ruch Siły Ekwadoru (Movimiento Fuerza Ecuador) 0,41%
Chrześcjański Obywatelski Kompromis ze Wspólnotą C4 (Compromiso Cívico Cristiano con la Comunidad C4) 0,39%
Sojusz MCSXXI/MAE/MTF (Alianza MCSXXI/MAE/MTF) 0,38%
Koalicja Narodowo-Demokratyczna (Concenrtación Nacional Democrática) 0,33%
Niezależny Ruch Bieguna Demokratycznego (Movimiento Independiente Polo Democrático) 0,32%
Pojednanie Narodowe (Conciliación Nacional) 0,29%
Niezależny Ruch Sprawiedliwości i Solidarności (Movimiento Independiente Justo y Solidario) 0,2%
Narodowy Ruch na rzecz Pojednania Społecznego (Movimiento Nacional por la Conciliación Social) 0,17%
Tysiąckrotne Zwycięstwo (Triunfo Mil) 0,17%
Integracja i Transformacja Społeczna (Integración y Transformación Social) 0,12%

W SKRÓCIE: wybory do konstytuanty odbyły się na podstawie referendum w tej sprawie, które odbyło się w kwietniu. Przyniosły one przygniatające zwycięstwo lewicowych populistów prezydenta Rafaela Correi, który dzięki zdobyciu bezwzględnej większości będzie mógł niemal samodzielnie napisać nową konstytucję tej południowoamerykańskiej republiki. Konstytucja będzie musiała być następnie zaakceptowana w referendum, które odbędzie się prawdopodobnie w okolicach po wakacjach 2008 r.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Rafael Vicente CORREA Delgado (Sojusz Krajowy) 2007-
prezydent Luis Alfredo PALACIO González (Chrześcijańska Demokracja) 2005-2007
prezydent Lucio Edwin GUTIÉRREZ Borbúa (Partia Społeczeństwa Patriotycznego 21 Stycznia) 2003-2005
prezydent Gustavo NOBOA Benjarano (Demokracja Ludowa – Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna) 2000-2003

***

ISLAMSKA REPUBLIKA PAKISTANU – wybory prezydenckie

data: 6 października 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję, dokonywany przez specjalne 1.170-osobowe Kolegium Elektorskie, składające się z członków Senatu, Zgromadzenia Narodowego i Zgromadzeń Prowincjonalnych

WYNIKI:
frekwencja 58,55% (685 głosujących)

Pervez Musharraf (Pakistańska Liga Muzułmańska – Quaid-e Azam) 671 głosów (98,82%)
Wajihuddin Ahmed 8 głosów (1,18%)
Makhdoom Amin Fahim (Pakistańska Partia Ludowa) 0 głosów
Muhammad Mian Soomro 0 głosów
Faryal Talpur 0 głosów

W SKRÓCIE: prezydent Pakistanu gen. Pervez Musharraf przedłużył okres swojego urzędowania o kolejne dwa lata. Do wyborów nie zostali dopuszczeni byli premierzy Nawaz Sharif ani Benazir Bhutto, co pokazało prawdziwe intencje generała. Mimo to, w styczniu 2008 r. odbędą się wybory parlamentarne, w których oboje opozycjoniści wystąpią w roli twarzy swoich partii. Musharrafowi nie udało się odwlec elekcji, mimo wprowadzonego tuż po własnym wyborze stanu wyjątkowego i aresztowaniu sędziów Sądu Najwyższego, którzy twierdzili, że Musharraf nie ma prawa jednocześnie pełnić funkcji prezydenta i szefa sztabu armii pakistańskiej.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Pervez MUSHARRAF (Pakistańska Liga Muzułmańska – Quaid-e Azam; PML-QA) 2001-
prezydent Mohammad Rafiq TARAR (Pakistańska Liga Muzułmańska – Nawaz; PML-N) 1998-2001
tymczasowy prezydent Wasim SAJJAD (PML-N) 1997-1998
prezydent Farooq Ahmed LEGHARI (Pakistańska Partia Ludowa) 1993-1997

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Shaukat AZIZ (PML-QA) 2004-
premier Chaudhry Shujaat HUSSAIN (PML-QA) 2004
premier Mir Zafarullah Khan JAMALI (PML-QA) 2002-2004
naczelnik wykonawczy Pervez MUSHARRAF 1999-2002

***

REPUBLIKA KOSTARYKI – referendum

data: 7 października 2007 r.
kwestia: przystąpienie do Porozumienia o Wolnym Handlu Republiki Dominikańskiej i Ameryki Środkowej

WYNIKI:

za 51,56%
przeciw 48,44%

W SKRÓCIE: sukces historycznej akcesji Kostaryki do strefy wolnego handlu, obejmującej do tej pory Stany Zjednoczone, Dominikanę, Salwador, Gwatemalę, Honduras i Nikaraguę, przez dłuższy czas wisiał na włosku. Zwolennicy akcesji ostatecznie wygrali większością niespełna 50 tys. głosów.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Óscar Rafael de Jesús ARIAS Sánchez (Partia Wyzwolenia Narodowego; PLN) 2006-
prezydent Abel PACHECO de la Espriella (Partia Jedności Społeczno-Chrześcijańskiej; PUSC) 2002-2006
prezydent Miguel Ángel RODRÍGUEZ Echeverría (PUSC) 1998-2002
prezydent José María FIGUERES Olsen (PLN) 1994-1998

***

FEDERALNA DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA ETIOPII – wybory prezydenckie

data: 9 października 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 6-letnią kadencję; wyboru dokonuje 547-osobowa Rada Przedstawicieli Ludowych (Yehizbtewekayoch Mekir Bet); kandydat musi otrzymać co najmniej 2/3 głosów

WYNIKI:
frekwencja 96,71% (529 głosujących)

Girma Wolde-Giorgis Lucha (Etiopski Rewolucyjny Front Ludowo-Demokratyczny)
za 81,29% (430 głosów)
przeciw 16,64% (88 głosów)
wstrzymało się 2,08% (11 głosów)

W SKRÓCIE: prezydent Girma Wolde-Giorgis Lucha został wybrany na drugą kadencję niemal jednogłośnie. W Etiopii funkcja prezydenta jest wyłącznie ceremonialna. Wolde-Giorgis jest postkomunistą, w czasie reżimu płk. Mengistu Haile-Mariama pełnił kilka funkcji państwowych. Jest szanowany za swoje wszechstronne wykształcenie i znajomość języków obcych (zna amharski, angielski, francuski, oromo, tigrinię i włoski).

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Girma WOLDE-GIORGIS Lucha (Etiopski Rewolucyjny Front Ludowo-Demokratyczny, EPRDF) 2001-
prezydent Negasso GIDADA (Ludowo-Demokratyczna Organizacja Oromo) 1995-2001
tymczasowy prezydent Meles ZENAWI (Ludowy Front Wyzwolenia Tigre) 1991-1995
p.o. prezydent Tesfaye GEBRE KIDAN (Etiopska Partia Robotnicza, ISP) 1991

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Meles ZENAWI (EPRDF) 1995-
premier Tamirat LAYNE (Etiopski Ruch Ludowo-Demokratyczny) 1991-1995
p.o. premier Tesfaye DINKA (ISP) 1991
p.o. premier Hailu YIMENU (ISP) 1989-1991

***

REPUBLIKA TOGIJSKA – wybory parlamentarne

data: 14 października 2007 r.
do obsadzenia: 81 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Assemblée nationale) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 94,8%

Zgromadzenie na rzecz Ludu Togijskiego (Rassemblement du peuple togolais; przywódca: Faure Gnassingbé) 39,36%, 50 mandatów
Unia Sił Zmiany (Union des forces du changement; Gilchrist Olympio) 37,01%, 27 mandatów
Komitet Akcji na rzecz Odnowy (Comité d’action pour la renouveau; Yawovi Agboyibo) 8,22%, 4 mandaty

do parlamentu nie weszli:
niezależni 4,61%
Panafrykańska Zbieżność Patriotyczna (Convergence patriotique panafricaine; Edem Kodjo) 1,87%
Demokratyczna Konwencja Ludów Afrykańskich (Convention démocratique des peuples africains) 1,64%
Partia Demokratów na rzecz Odnowy (Parti des démocrates pour le renouveau) 1,03%
Socjalistyczny Pakt na rzecz Odnowy (Pacte socialiste pour le renouveau; Abi Tchessa) 0,99%
Sojusz Demokratów na rzecz Rozwoju Integralnego (Alliance des démocrates pour le développement intégral) 0,91%
Demokratyczny Sojusz na rzecz Ojczyzny (Alliance démocratique pour la patrie) 0,66%
Panafrykańska Partia Demokratyczna (Parti démocratique panafricain) 0,6%
Obywatelski Ruch na rzecz Demokracji i Rozwoju (Mouvement citoyen pour la démocratie et le développement) 0,54%
Unia na rzecz Demokracji i Postępu Społecznego (Union pour la démocratie et le progrès social) 0,36%
Gniazdo (Le nid) 0,35%
Ludowa Unia na rzecz Republiki (Union populaire pour la république) 0,33%
Togijski Sojusz Demokratów (Alliance togolaise des démocrates) 0,32%
Partia na rzecz Odnowy i Odkupienia (Parti pour le renouveau et la rédemption) 0,22%
Unia Socjaldemokratów Togo (Union des démocrates socialistes du Togo) 0,18%
Ruch Młodzieży Togijskiej (Mouvement du jeunesse togolaise) 0,17%
Nowa Dynamika Ludowa (Nouvelle dynamique populaire) 0,15%
Ruch Republikanów Centrystów (Mouvement des républicains centristes) 0,13%
Koordynacja Nowych Sił (Coordination des forces nouvelles) 0,09%
Ruch Wierzących na rzecz Równości i Pokoju (Mouvement des croyants pour l’égalité et la paix) 0,07%
Przegrupowanie Żywych Sił Młodości na rzecz Zmiany (Regroupement des forces vives de la jeunesse pour le changement) 0,07%
Partia Akcji na rzecz Zmiany w Togo (Parti d’action pour le changement au Togo) 0,05%
JD 0,03%
Partia Unii na rzecz Odnowy i Rozwoju (Parti d’union pour la rénovation et le développement) 0,01%
PNTS 0,01%
FADD 0,005%

W SKRÓCIE: mimo obowiązującej ordynacji większościowej, do parlamentu weszły zaledwie dwie partie. Ugrupowanie dotychczasowego premiera CAR otrzymało jednak zaledwie 4 mandaty, zaś proprezydenckie RPT – bezwzględną większość, a zatem to właśnie prezydent jest największym zwycięzcą wyborów w tym małym, zachodnioafrykańskim kraju. Mimo oskarżeń przegranych, obserwatorzy zagraniczni, w tym z państw Unii Europejskiej, pochwalili Togo za przeprowadzenie głosowania w sposób wolny i sprawiedliwy.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Faure Essozimna GNASSINGBÉ (Zgromadzenie na rzecz Ludu Togijskiego; RPT) 2005-
p.o. prezydent Abass BONFOH (RPT) 2005
prezydent Faure Essozimna GNASSINGBÉ (RPT) 2005
prezydent Gnassingbé EYADÉMA (RPT) 1967-2005

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Yawovi AGBOYIBO (Komitet Akcji na rzecz Odnowy) 2006-
premier Édouard Edem Kodjovi KODJO (Panafrykańska Zbieżność Patriotyczna) 2005-2006
premier Koffi SAMA (RPT) 2002-2005
premier Agbeyome Messan KODJO (RPT) 2000-2002

***

REPUBLIKA KIRIBATI – wybory prezydenckie

data: 17 października 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 50%

Anote Tong (Filary Prawdy) 64,3%
Nabuti Mwemwenikarawa 33,43%
Patrick Tatireta 1,46%
Timon Aneri 0,81%

W SKRÓCIE: prezydent Anote Tong został wybrany na drugą kadencję, jednak nie obyło się bez skandalu. Parlament, który zatwierdza kandydatury prezydenckie na swym pierwszym posiedzeniu, odrzucił bowiem dwóch popularnych kandydatów opozycji – Tetauę Taitaia oraz Harry’ego Tonga, prywatnie brata prezydenta. Opozycja wezwała do bojkotu głosowania, co poskutkowało rekordowo niską frekwencją.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Anote TONG (Filary Prawdy) 2003-
przewodniczący Rady Państwa Tion OTANG 2003
prezydent Teburoro TITO (Chrońmy Izbę) 1994-2003
przewodniczący Rady Państwa Tekiree TAMUERA 1994

***

REPUBLIKA KIRGISKA – referendum

data: 21 października 2007 r.

WYNIKI:
frekwencja 81,58%

kwestia 1: Przyjęcie Ustawy RK o nowej redakcji Konstytucji Republiki Kirgiskiej (Priniatije Zakona KR o nowoj riedakcii Konstytucii Kyrgyzskoj Riespubliki)
za 76,19%
przeciw 3,64%

kwestia 2: Przyjęcie Ustawy KR o nowej redakcji Kodeksu o wyborach w Republice Kirgiskiej (Priniatije Zakona KR o nowoj riedakcii Kodieksa o wyborach w Kyrgyzskoj Riespublikie)
za 76,14%
przeciw 3,7%

W SKRÓCIE: referendum zostało zwołane przez prezydenta Kurmanbieka Bakijewa po tym, jak Sąd Najwyższy odrzucił poprawki w konstytucji, przyjęte po rewolucji tulipanów, w której od władzy odsunięto Askara Akajewa. Główną zmianą jest rewolucja w ordynacji wyborczej – z większościowej na proporcjonalną, co ma w zamyśle osłabić klany i wzmocnić system partyjny. Sposób przeprowadzenia został skrytykowany przez obserwatorów z ramienia OBWE z racji licznych uchybień. Wybory parlamentarne w grudniu bieżącego roku zostaną przeprowadzone już zgodnie z nową ordynacją.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 r. Kirgizja była republiką Związku Radzieckiego):
prezydent Kurmanbiek Salijewicz BAKIJEW (Ludowy Ruch Kirgizji, KEK) 2005-
p.o. prezydent Iszenbaj Dujszonbijewicz KADYRBIEKOW 2005
prezydent Askar Akajewicz AKAJEW 1990-2005
przewodniczący Rady Najwyższej Absamat Masalijewicz MASALIJEW (Komunistyczna Partia Kirgizji) 1990

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Ałmazbiek Szarszenowicz ATAMBAJEW (Socjaldemokratyczna Partia Kirgizji) 2007-
premier Azim Bejszenbajewicz ISABIEKOW 2007
premier Fieliks Szarszenbajewicz KUŁOW (Godność) 2005-2007
premier Kurmanbiek Salijewicz BAKIJEW (KEK) 2000-2002

***

RZECZPOSPOLITA POLSKA – wybory parlamentarne

data: 21 października 2007 r.
do obsadzenia: 460 miejsc w Sejmie w ordynacji proporcjonalnej i 100 miejsc w Senacie w ordynacji większościowej na 4-letnią kadencję

WYNIKI (wyniki procentowe w wyborach do Sejmu; mandaty w Sejmie + w Senacie):
frekwencja 53,88%

Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej (przywódca: Donald Tusk) 41,51%, 209+60 mandatów
Prawo i Sprawiedliwość (Jarosław Kaczyński) 32,11%, 166+39 mandatów
Lewica i Demokraci (Aleksander Kwaśniewski) 13,15%, 53+0 mandatów
Polskie Stronnictwo Ludowe (Waldemar Pawlak) 8,91%, 31+0 mandatów
Mniejszość Niemiecka (Henryk Kroll) 0,2%, 1+0 mandatów
niezależni 0+1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej (Andrzej Lepper) 1,53%
Liga Polskich Rodzin (Roman Giertych) 1,3%
Polska Partia Pracy (Bogusław Ziętek) 0,99%
Partia Kobiet (Manuela Gretkowska) 0,28%
Samoobrona Patriotyczna (Sławomir Izdebski) 0,02%

W SKRÓCIE: Kronika wyborcza – Polska 2007.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Lech Aleksander KACZYŃSKI (Prawo i Sprawiedliwość, PiS) 2005-
prezydent Aleksander KWAŚNIEWSKI (Socjaldemokracja Polska) 1995-2005
prezydent Lech WAŁĘSA (Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”) 1990-1995
prezydent (do 1989 przewodniczący Rady Państwa) Wojciech Witold JARUZELSKI (Polska Zjednoczona Partia Robotnicza) 1985-1990

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Jarosław KACZYŃSKI (PiS) 2006-
premier Kazimierz MARCINKIEWICZ (PiS) 2005-2006
premier Marek BELKA (Sojusz Lewicy Demokratycznej, SLD) 2004-2005
premier Leszek Cezary MILLER (SLD) 2001-2004

***

REPUBLIKA SŁOWENII – wybory prezydenckie

data: 21 października 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 57,67%

Lojze Peterle 28,73%
Danilo Türk 24,47%

do II tury nie przeszli:
Mitja Gaspari 24,09%
Zmago Jelinčič Plemeniti (Słoweńska Partia Narodowa) 19,16%
Darko Krajnc (Partia Młodych Słowenii) 2,18%
Elena Pečarič 0,89%
Monika Piberl 0,48%

WYNIKI: bardzo ciekawa kampania wyborcza w Słowenii. Zwycięzcę pierwszej tury od czwartego w kolejności kandydata dzieli niecałe 10 pkt. proc. O przejściu do II tury zadecydowało wręcz 3,5 tys. głosów – tyle bowiem oddzieliło kandydata lewicy Danilo Türka od liberała Mitii Gasparego. Zwyciężył przedstawiciel centroprawicy Lojze Peterle, polityk, który będąc premierem na początku lat 90. ogłosił niepodległość swojego kraju, a później zdołał obronić go przed wojskami federalnej Jugosławii. Sporo emocji wzbudził natomiast dobry wynik kandydata nacjonalistów Zmago Plemenitiego, który zdobył prawie 20% głosów, katalizując głównie głosy niezadowolonej z przemian części społeczeństwa słoweńskiego. II tura wyborów odbędzie się 11 listopada. Sondaże nie dają pewności żadnemu kandydatowi.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 Słowenia była republiką związkową Jugosławii):
prezydent Janez DRNOVŠEK (Liberalna Demokracja Słowenii, LDS; od 2006 Ruch na rzecz Sprawiedliwości i Rozwoju, MFD) 2002-
prezydent (do 1992 przewodniczący Prezydium) Milan KUČAN 1990-2002
przewodniczący Prezydium Janez STANOVNIK (Związek Komunistów Słowenii, ZKS) 1988-1990
przewodniczący Prezydium Franc POPIT (ZKS) 1982-1988

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Janez JANŠA (Socjaldemokratyczna Partia Słowenii) 2004-
premier Anton ROP (LDS) 2002-2004
premier Janez DRNOVŠEK (LDS) 2000-2002
premier Andrej BAJUK (Nowa Słowenia – Partia Chrześcijańsko-Ludowa) 2000

***

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – wybory parlamentarne

data: 21 października 2007 r.
do obsadzenia: 200 miejsc w Radzie Narodowej (Nationalrat / Conseil national / Consiglio Nazionale / Cussegl Naziunal) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 48,9%

Szwajcarska Partia Ludowa / Demokratyczna Unia Centrum (Schweizerische Volkspartei / Union démocratique du centre / Unione Democratica di Centro / Partida Populara Svizra; przywódca: Ueli Maurer) 29%, 62 mandaty
Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii / Szwajcarska Partia Socjalistyczna (Sozialdemokratische Partei der Schweiz / Parti socialiste suisse / Partito Socialista Svizzero / Partida Socialdemocrata de la Svizra; Hans-Jürg Fehr) 19,5%, 43 mandaty
Wolna Demokratyczna Partia Szwajcarii / Szwajcarska Partia Radykalno-Demokratyczna / Liberalno-Radykalna Partia Szwajcarii / Szwajcarska Partia Liberalno-Demokratyczna (Freisinnig-Demokratische Partei der Schweiz / Parti radical-démocratique suisse / Partito Liberale Radicale Svizzero / Partida Liberaldemocrata Svizra; Fulvio Pelli) 15,6%, 31 mandatów
Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Ludowa / Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Szwajcarii / Ludowo-Demokratyczna Partia Szwajcarii (Christlich Demokratische Volkspartei / Parti démocrate-chrétien suisse / Partito Popolare Democratico Svizzero / Partida Cristiandemocratica Svizra; Christoph Darbellay) 14,6%, 31 mandatów
Zielona Partia Szwajcarii / Zieloni – Ekologiczna Partia Szwajcarii (Grüne Partei der Schweiz / Les verts – Parti écologiste suisse / I Verdi – Partido Ecologista Svizzero / La Verda – Partida Ecologica Svizra; Ruth Genner) 9,6%, 20 mandatów
Liberalna Partia Szwajcarii / Liberalno-Konserwatywna Partia Szwajcarii (Liberale Partei der Schweiz / Parti liberal suisse / Partito Liberale Svizzero / Partida Liberal-Conservativa Svizra; Claude Ruey) 1,8%, 4 mandaty
Partia Zielono-Liberalna / Liberalni Zieloni (Grünliberale Partei / Verts libéraux / Verdi Liberali; Martin Bäumle i Tiana Angelina Moser) 1,4%, 3 mandaty
Ewangelicka Ludowa Partia Szwajcarii / Ewangelicka Partia Szwajcarii (Evangelische Volkspartei der Schweiz / Parti evangelique suisse / Partito Evangelico Svizzero / Partida Evangelica de la Svizra; Ruedi Aeschbacher) 2,4%, 2 mandaty
Unia Federalno-Demokratyczna (Eidgenössisch-Demokratische Union / Union démocratique fédérale / Unione Democratica Federale/ Uniun Democrata Federala; Hans Moser) 1,3%, 1 mandat
Partia Pracy Szwajcarii / Szwajcarska Partia Pracy – Partia Robotniczo-Ludowa / Partia Komunistyczna (Partei der Arbeit der Schweiz / Parti suisse du travail – Parti ouvrier et populaire / Partito Comunista / Partida Svizra de la Lavur; Nelly Buntschu) 0,7%, 1 mandat
Liga Ticino (Lega dei Ticinesi; Giuliano Bignasca) 0,5%, 1 mandat
Partia Chrześcijańsko-Społeczna / Chrześcijańsko-Społeczna Partia Szwajcarii (Christlich-Soziale Partei / Parti chrétien-social / Partito Cristiano Soziale / Partida Cristiansociala de la Svizra; Monika Bloch Süss) 0,4%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Szwajcarscy Demokraci (Schweizer Demokraten / Démocrates suisses / Democratici Svizzeri / Democrats Svizers; Bernhard Hess) 0,5%
Solidarność (SolidaritéS) 0,4%
Lista Alternatywna (Liste Alternative) 0,2%
Ugrupowanie Feministycznej i Zielonej Alternatywy (Feministische und Grün-Altenrtaive Gruppierungen) 0,2%
Partia Wolności Szwajcarii (Freiheits-Partei der Schweiz / Parti suisse de la liberté / Partito Svizzero della Libertà / Partida Svizra de la Libertad; Jürg Scherrer) 0,1%

W SKRÓCIE: wyniki wyborów parlamentarnych w Szwajcarii zostały przez lewicową prasę okrzyknięte zagrożeniem dla demokracji w tym kraju. Zarzut zakrawa na absurdalny, zważywszy na fakt, że Szwajcarzy chodzą do urn w najróżniejszych głosowaniach kilka razy do roku, zaś skłąd rządu opiera się na tzw. magicznej formule, w której na siedmiu członków SVP ma zaledwie dwa miejsca. Ludowcy pod faktyczną wodzą Christopha Blochera (Ueri Maurer jest jedynie nominalnym szefem partii) wygrali na fali nastrojów antyimigranckich i antyunijnych, jednak dzięki systemowi referendalnemu najważniejsze ustawy jak do tej pory i tak są przyjmowane w referendach.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Micheline CALMY-REY (Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii, SPS) 2007-
prezydent Moritz LEUENBERGER (SPS) 2006
prezydent Samuel SCHMID (Szwajcarska Partia Ludowa) 2005
prezydent Joseph DEISS (Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Ludowa) 2004

***

REPUBLIKA TURECKA – referendum

data: 21 października 2007 r.
kwestia: zmiana konstytucji

WYNIKI:
frekwencja 67,49%

za 68,95%
przeciw 31,05%

W SKRÓCIE: problemy z wyborem prezydenta Turcji, związane z obstrukcją partii opozycyjnych skłoniły rządzącą Partię Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP) do reformy konstytucyjnej. Zmiany polegają na wprowadzeniu powszechnych wyborów prezydenckich w miejsce elekcji prezydenta przez parlament, skrócenia kadencji głowy państwa z siedmiu do pięciu lat, ograniczenia liczby kadencji do dwóch (do tej pory prezydent nie mógł w ogóle ubiegać się o reelekcje), wydłużeniu kadencji parlamentu z czterech do pięciu lat i obniżenia kworum potrzebnego do przyjmowania ustaw przez parlament do 184. Propozycje te zostały masowo poparte przez społeczeństwo tureckie, w którym AKP cieszy się olbrzymią popularnością. Jedynie mieszkańcy sześciu prowincji europejskiej i nadegejskiej części kraju (Aydın, Edirne, İzmir, Kırklareli, Muğla, Tekirdağ) oraz jednej prowincji wschodniej (Tunceli) zagłosowali w większości za odrzuceniem propozycji.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Abdullah GÜL (Partia Sprawiedliwości i Rozwoju, AKP) 2007-
prezydent Ahmet Necdet SEZER 2000-2007
prezydent Süleyman DEMİREL (Partia Słusznej Drogi, DYP) 1993-2000
p.o. prezydent Hüsamettin CİNDORUK (DYP) 1993

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Recep Tayyip ERDOĞAN (AKP) 2003-
premier Abdullah GÜL (AKP) 2002-2003
premier (do 1999 p.o. premier) Mustafa Bülent ECEVİT (Partia Lewicy Demokratycznej) 1999-2002
premier Ahmet Mesut YILMAZ (AnaP) 1997-1999

***

SUŁTANAT OMANU – wybory parlamentarne

data: 27 października 2007 r.
do obsadzenia: 83 miejsca w Zgromadzeniu Konsultacyjnym (Majlis ash-Shura) na 5-letnią kadencję; partie polityczne są zakazane, zaś sułtan może odrzucić wybór dowolnego kandydata

WYNIKI:
niezależni 83 mandaty

W SKRÓCIE: w Omanie działalność partii politycznych jest zakazana, jest to bowiem jeden z najbardziej tradycyjnie zarządzanych krajów arabskich. Sułtan ma władzę absolutną, zaś Zgromadzenie Konsultacyjne ma jedynie uprawnienia doradcze. Niektórzy kandydaci zapowiadali działania na rzecz nadaniu kadłubowemu parlamentowi większych uprawnień, jednak o wszystkim i tak zdecyduje władca sułtanatu Qaboos ibn Sa’id al-‘Bu Sa’id.

cztery ostatnie głowy państwa (w latach 1891-1971 Oman był protektoratem Wielkiej Brytanii):
sułtan Qaboos ibn Sa’id 1970-
sułtan Sa’id III ibn Taimur 1932-1970
sułtan Taimur ibn Faysal 1913-1932
sułtan Faysal ibn Turki 1888-1913

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Qaboos ibn Sa’id 1972-
premier Tariq ibn Taimur 1970-1972
wezyr Maqbul HUSAYN 1941-1966
wezyr R.S. Malik Duli CHAND 1932-1939

***

Wyniki wyborów generalnych w Argentynie, które odbyły się 28 października, podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej, ponieważ do tej pory nie spłynęły wyniki ze wszystkich komisji obwodowych.

***

KALENDARIUM:

ARGENTYNA: 28 października Cristina Fernández de Kirchner i jej partia wygrały wybory generalne. Odbyły się także wybory na gubernatorów następujących prowincji: BUENOS AIRES: Daniel Scoli (Sojusz na rzecz Zwycięstwa) 48,1%, Margarita Stolbizer (Front Koalicji Obywatelskiej) 16,6%, Francisco de Narváez (Unia ZA) 14,9%, Ricardo Luis Alfonsín (Radykalna Unia Obywatelska, UCR) 5,1%; FORMOSA: Gildo Insfrán (Partia Sprawiedliwości, PJ) 73,7%, Luis Naidenoff (UCR) 12,6%; JUJUY: Walter Basilio Barrionuevo (Front na rzecz Zwycięstwa, FV) 33,6%, Carlos Daniel Sopek (Pierwszy Front Jujuy) 28%, Alejandro Nieva (Front Jujeño) 19,8%; LA PAMPA: Óscar Mario Jorge (PJ) 47%, Juan Carlos Martino (Obywatelsko-Społeczny Front Pampy) 32%; MENDOZA: Alejandro Jaque (FV) 37,8%, César Biffi (Zrzeszenie Demokratyczne) 30%, Omar de Marchi (Partia Demokratyczna) 11,3%, Roberto Iglesias (UCR) 9,9%; MISIONES: Maurice Fabián Closs (Front Odnowy Zgody) 38,4%, Pablo Tschirsch (FV) 29,1%, Ramón Puerta (Sojusz Frontu Unii Ludowej) 15,2%; SALTA: Juan Manuel Urtubey (Front na rzecz Zwycięstwa – Partia Odnowy) 45,6%, Walter Wayar (Front Sprawiedliwości na rzecz Zwycięstwa) 44,7%; SANTA CRUZ: Daniel Peralta (Front na rzecz Zwycięstwa Santa Cruz) 58,2%, Eduardo Costa (Front Zmian na rzecz Wzrostu) 38,8%.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 1 października Igor Radojičić został tymczasowym prezydentem Republiki Serbskiej.

DOMINIKA: 22 października w wyniku rekonstrukcji rządu premier Roosevelt Skerrit objął dodatkowo tekę spraw zagranicznych, zaś Rayburn Blackmore został ministrem bezpieczeństwa narodowego.

ETIOPIA: 9 października parlament dokonał reelekcji prezydenta Girmy Wolde-Giorgisa.

FINLANDIA: wyniki wyborów parlamentarnych 21 października na WYSPACH ALANDZKICH: Liberałowie Alandów 32,6% (10 na 30 mandatów), Centrum Alandzkie 24,2% (8), Zgromadzenie Niezależne 12,3% (4), Alandzcy Socjaldemokraci 11,8% (3), Współpraca Wolnomyślicieli 9,6% (3), Przyszłość Alandów 8,3% (2), frekwencja 67,8%.

FRANCJA: po dymisji wysokiego komisarza Nowej Kaledonii Michela Mathieu 14 października nowym wysokim komisarzem został Yves Dassonville.

INDIE: 8 października do dymisji podał się minister naczelny Karnataki H.D. Kumaraswamy. 25 października Sudarshan Agarwal został gubernatorem Sikkimu. 29 października B.L. Joshi został gubernatorem Uttarakhandu, zaś Shivinder Singh Sidhu obok macierzystego urzędu gubernatora Manipuru objął także to stanowisko w stanie Meghalaya.

INDONEZJA: 7 października Fauzi Bowo został gubernatorem Dżakarty.

KANADA: 1 stycznia Steven Point został mianowany na wicegubernatora Kolumbii Brytyjskiej. Wybory parlamentarne w TERYTORIACH PÓŁNOCNO-ZACHODNICH wygrało 19 kandydatów niezależnych. Premierem Terytoriów został 18 października Floyd Roland. 9 października odbyły się wybory w NOWEJ FUNDLANDII I LABRADORZE: Postępowa Partia Konserwatywna (PCP) 69,7% (43 miejsca na 48 możliwych), Partia Liberalna (LP) 22% (3), Nowa Partia Demokratyczna (NDP) 8,2% (1), frekwencja 61,7%. Następnego dnia do urn poszli mieszkańcy ONTARIO: LP 42,2% (71/107), PCP 31,6% (21), NDP 16,8% (10), Zieloni 8% (0), frekwencja 52,7%. 24 października i 31 października rząd premiera federalnego Stephena Harpera dwukrotnie wygrał głosowanie nad wotum zaufania.

KIRGIZJA: 24 października premier Ałmazbiek Atambajew podał swój rząd do dymisji.

KIRIBATI: 17 października Anote Tong został wybrany na kolejną kadencję prezydencką. Po sześciu dniach powołał swój nowy rząd, pozostając w nim szefem dyplomacji: Natan Teewe (finanse), Amberoti Nikora (MSW).

LIBAN: wybór prezydenta, zaplanowany na 23 października, został przesunięty na 21 listopada.

ŁOTWA: 23 października premier Aigars Kalvītis przetrwał głosowanie nad wnioskiem o wotum nieufności. 29 października doszło do zmiany na stanowisku szefa dyplomacji. Artisa Pabriksa tymczasowo zastąpiła Helēna Demakova.

MADAGASKAR: 27 października ogłoszono skład nowego rządu: Cécile Manorohanta (obrona), Hajanirina Razafinjatovo (finanse).

MALI: 3 października premier Modibo Sidibé ogłosił skład swojego nowego gabinetu, nie zmieniwszy jednak obsady kluczowych stanowisk.

MAROKO: 15 października został ogłoszony skład nowego rządu Abbasa el-Fassiego: Taieb Fassi Fihri (MSZ), Salaheddine Mezouar (finanse), Chakib Benmoussa (MSW).

MIANMA: po śmierci premiera Soe Wina 12 października urząd ten objął Thein Sein. Ostatecznie został on zatwierdzony po dwunastu dniach pełnienia obowiązków szefa rządu.

NIEMCY: 9 października Günther Beckstein został wybrany przez parlament Bawarii na ministra-prezydenta.

NIGERIA: 25 października Sąd Najwyższy unieważnił wybory gubernatora prowincji Rivers, tym samym Celestine’a Omehię zastąpił nazajutrz legalnie Rotimi Amaechi.

PAKISTAN: 6 października Pervez Musharraf został wybrany na kolejną kadencję prezydencką.

POLSKA: 21 października Platforma Obywatelska RP wygrała wybory parlamentarne.

ROSJA: Zanim 30 października pełnomocnikiem prezydenta w Dalekowschodnim Dystrykcie Federalnym został Oleg Safonow, obowiązki od 5 października pełnomocnika pełnił Oleg Antosienko. 6 października pełnomocnikiem w Południowym DF został Grigorij Rapota. 18 października na stanowisku gubernatora Obwodu Briańskiego został zatwierdzony Nikołaj Dienin. 25 października Igor’ Slunjajew został gubernatorem Obwodu Kostromskiego.

RUMUNIA: 3 października gabinet premiera Călina Popescu-Tăriceanu przetrwał głosowanie nad wotum nieufności.

SAN MARINO: 1 stycznia urząd objąli nowi kapitanowie-regenci – Alberto Selva i Mirko Tomassoni.

SIERRA LEONE: 18 października David Carew został ministrem finansów, zaś 23 października Zainab Bangura – ministrem spraw zagranicznych.

SŁOWENIA: 21 października do II tury wyborów prezydenckich przeszli Lojze Peterle i Danilo Türk.

SOMALIA: 29 października Saalim Caliyoow Ibroow został tymczasowym premierem kraju.

STANY ZJEDNOCZONE: wyniki wyborów gubernatorskich w LUIZJANIE: Bobby Jindal (Partia Republikańska) 54%, Walter J. Boasso (Partia Demokratyczna) 17%, John Georges 14%, Foster Campbell (Partia Demokratyczna) 12%.

SUDAN: Deng Alor został 16 października szefem MSZ.

SZWAJCARIA: wybory parlamentarne 21 października wygrała Szwajcarska Partia Ludowa.

TAJLANDIA: 2 października premier Surayud Chulanont objął resort spraw wewnętrznych.

TOGO: wybory parlamentarne 14 października wygrała partia proprezydencka.

UKRAINA: 22 października naczelnikiem administracji Obwodu Iwano-Frankiwskiego został Mykoła Palijczuk, Tarnopolskiego – Jurij Czyżmar, zaś Żytomierskiego – Jurij Zabeła (ten ostatni 25 października).

WIELKA BRYTANIA: wyniki wyborów parlamentarnych w GIBRALTARZE: Gibraltarscy Socjaldemokraci 49,3% (10 na 17 mandatów), Gibraltarska Socjalistyczna Partia Pracy 31,8% (4), Gibraltarska Partia Liberalna 13,6% (3), Postępowa Partia Demokratyczna 3,7% (0), frekwencja 81,4%.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: Rosjanin Siergiej Lebiediew został 5 października sekretarzem wykonawczym Wspólnoty Niepodległych Państwa. 26 października przewodniczącym Parlamentu Środkowoamerykańskiego został Gwatemalczyk Julio Guillermo González Gamarra. Prezydent Tadżykistanu Emomalii Rahmon został przewodniczącym Rady Międzypaństwowej Eurazjatyckiej Wspólnoty Gospodarczej.

***

ZMARLI:

6 października – Babasaheb Anantrao BHOSALE (ur. 1921 w Satarze, wówczas Indie Brytyjskie), minister naczelny Maharasztry (stan Indii) 21.01.1982-01.02.1983, reprezentujący Komunistyczną Partię Indii, zmarł w Bombaju;
7 października – Stéphane Maurice BONGHO-NOUARRA (ur. 1937 w Ouésso, wówczas Francuska Afryka Równikowa), premier Konga (obecnie Kongo-Brazzaville) 02.09-06.12.1992, reprezentujący Unii na rzecz Rozwoju i Postępu Społecznego, zmarł w Brukseli (Belgia);
10 października – Somappa Royappa BOMMAI (ur. 1924 w Hubballi, wówczas Mysore), minister naczelny Karnataki (stan Indii) 13.08.1988-21.04.1989, reprezentujący Partię Ludową, zmarł w Bengalurze;
12 października – gen. SOE WIN (ur. 1949 w Taunggyi, wówczas Birma), premier Mianmy od 19.10.2004, zmarł w Rangunie;
16 października – Mohammad JEHANGIR KHAN, minister naczelny Północno-Zachodniej Prowincji Granicznej (Pakistan) 07.04.1985-31.05.1988, reprezentujący Pakistańska Partię Ludową;
25 października – Puncagijn ŻASRAJ (ur. 1933 w Bugacie), premier Mongolii 21.07.1992-19.07.1996, reprezentujący Mongolską Partię Ludowo-Rewolucyjną, zmarł w Ułan Bator;
27 października – Tan Sri OTHMAN SAAT bin Mohd (ur. 1927 w Kampung Tengah, wówczas brytyjski Johor), minister naczelny Johoru (stan Malezji) 02.1967-04.1982, reprezentujący Zjednoczoną Organizację Narodową Malajów, zmarł w Johor Bahru;
29 października – Thomas Joseph MESKILL (ur. 1928 w New Britain), gubernator Connecticut (stan Stanów Zjednoczonych) 06.01.1971-08.01.1975, reprezentujący Partię Republikańską, zmarł w Boynton Beach;
31 października – Erdal İNÖNÜ (ur. 1926 w Ankarze), p.o. premier Turcji 16.05-25.06.1993, reprezentujący Socjaldemokratyczną Partię Ludową, zmarł w Houston (Stany Zjednoczone).

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, ElectionGuide, IFES, Kyrgyz riespublikasynyn szajłoo żana riefieriendum ötkörüü bojuncza borborduk komissijasy / Centralnaja komissija po wyboram i prowiedieniju riefieriendumow Kyrgyzskoj riespubliki, Politik-stat.ch, Rulers.org, Volitve.gov.si, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl