Kronika wyborcza: grudzień 2007

10-01-2008

Autor: Michał Potocki

W tym miesiącu, poza zaległymi wyborami w Australii, Chorwacji i na Wyspach Marshalla, przedstawiamy Państwu wyniki wyborów w Kirgizji, Korei Południowej, Rosji i Uzbekistanie, referendum w Wenezueli oraz parlamentarnego głosowania nad powołaniem prezydentów Nauru i Szwajcarii.


REPUBLIKA WYSP MARSHALLA – wybory parlamentarne

data: 19 listopada 2007 r.
do obsadzenia: 33 miejsca w Legislaturze Wysp Marshalla (Nitijela Aorōkin Majeļ / Marshall Islands Legislature) na 4-letnią kadencję w ordynacji większościowej

WYNIKI:

Zjednoczona Partia Ludowa (United People’s Party; Litokwa Tomeing) 15 mandatów
Zjednoczona Partia Demokratyczna (United Democratic Party; przywódca: Kessai Hesa Note) 14 mandatów
niezależni 4 mandaty

W SKRÓCIE: proces liczenia głosów na Wyspach Marshalla trwał niespodziewanie długo. Kraj po raz pierwszy przeprowadził wybory w systemie partyjnym. W trakcie poprzednich wyborów w 2003 r. partie polityczne jeszcze nie istniały. Po ogłoszeniu wyników wyborów zarówno UDP urzędującego prezydenta Kessai Notego, jak i UPP czyniły usilne starania, aby pozyskać czterech posłów niezależnych, którzy umożliwiliby im zdobycie większości w parlamencie. Jest to ważne zwłaszcza w kontekście wyboru prezydenta, którego ma dokonać w styczniu parlament. Nieoczekiwanie proces wyborczy w tym niewielkim kraju nabrał znaczenia międzynarodowego, kiedy Tajwan (uznawany przez rząd Wysp) oskarżył Chiny o wspieranie opozycji z UPP, która być może jest skłonna cofnąć uznanie dla Tajpej na rzecz Pekinu.

cztery ostatnie głowy państwa (Wyspy Marshalla do 1990 były republiką autonomiczną pod zwierzchnictwem Stanów Zjednoczonych):
prezydent Kessai Hesa NOTE (Zjednoczona Partia Demokratyczna) 2000-
prezydent Imata Jabro KABUA 1997-2000
p.o. prezydent Kunio D. LEMARI 1996-1997
prezydent Amata KABUA 1979-1996

***

WSPÓLNOTA AUSTRALII – wybory parlamentarne

data: 24 listopada 2007 r.
do obsadzenia: 150 miejsc w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) na 3-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych przy głosowaniu preferencyjnym i 40 z 76 miejsc w Senacie na 6-letnią kadencję (co 3 lata odnawia się połowę składu) w ordynacji mieszanej

WYNIKI (pierwszej preferencji; mandaty Izba Reprezentantów + Senat):
frekwencja 94,77%

Australijska Partia Pracy (Australian Labor Party; przywódca: Kevin Michael Rudd) 43,38%, 83+18(32) mandaty
Liberalna Partia Australii (Liberal Party of Australia; Brendan Nelson) 36,28%, 55+15(32) mandaty
Narodowa Partia Australia (National Party of Australia; Mark Vaile) 5,49%, 10+2(4) mandatów
Australijscy Zieloni (Australian Greens; Bob Brown) 7,79%, 0+3(5) mandatów
niezależni 2,23%, 2+1(1) mandaty
Partia Po Pierwsze Rodzina (Family First Party; Steve Fielding) 1,99%, 0+0(1) mandat
Krajowa Partia Liberalna (Country Liberal Party; Joseen Carney) 0,32%, 0+1(1) mandat

do parlamentu nie weszli:
Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Christian Democratic Party; Fred Nile) 0,84%
Australijscy Demokraci (Australian Democrats; Lyn Allison) 0,72%
Jeden Naród (One Nation; Pauline Hanson) 0,26%
Obywatelska Rada Wyborcza Australii (Citizens Electoral Council of Australia; Lyndon LaRouche) 0,22%
Partia Wolności i Demokracji (Liberty & Democracy Party; David McAlary) 0,14%
Sojusz Socjalistyczny (Socialist Alliance; Sam Watson) 0,08%
Koalicja Zmiany Klimatu (Climate Change Coalition; Patrice Newell) 0,08%
Demokratyczna Partia Pracy (Democratic Labor Party; Peter Kavanagh) 0,05%
Partia Równości Socjalistycznej (Socialist Equality Party; Nick Beams) 0,03%
Czego Chcą Kobiety (What Women Want; Justine Caines) 0,03%
Konserwatyści na rzecz Klimatu i Środowiska (Conservatives for Climate and Environment; Richard McNeall) 0,03%
Partia Wędkarska (The Fishing Party; Robert Smith) 0,02%
Partia Rodziców bez Praw Opiekuńczych (Non-Custodial Parents Party; Andrew Thompson) 0,01%

W SKRÓCIE: po latach rządów koalicji liberalno-narodowej w Australii doszło do zmiany władzy. Przywódca opozycji Kevin Rudd zapowiadał wyborcom wycofanie wojsk z Iraku oraz podpisanie Protokołu z Kioto. Mimo pomyślnych wyników gospodarki, premier John Howard nie zdołał przekonać ludzi do ponownego oddania głosów na siebie.

czterech ostatnich gubernatorów generalnych:
gubernator generalny Philip Michael JEFFERY 2003-
p.o. gubernator generalny Sir Guy Stephen Montague GREEN 2003
gubernator generalny Peter John HOLLINGWORTH 2001-2003
gubernator generalny Sir William DEANE 1996-2001

czterech ostatnich szefów rządu:
premier John Winston HOWARD (Liberalna Partia Australii; LPA) 1996-
premier Paul John KEATING (Australijska Partia Pracy; ALP) 1991-1996
premier Robert James Lee HAWKE (ALP) 1983-1991
premier John Malcolm FRASER (LPA) 1975-1983

***

REPUBLIKA CHORWACKA – wybory parlamentarne

data: 25 listopada 2007 r.
do obsadzenia: 153 miejsca w Zgromadzeniu Chorwackim (Hrvatski sabor) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej; 143 miejsca jest obsadzanych w 12 okręgach wyborczych w kraju, 4 – w okręgu obsadzanym przez diasporę, zaś 8 przypada mniejszościom narodowym (3 miejsca obsadzane przez Serbów, po jednym przez Węgrów, Włochów, wspólnie Czechów i Słowaków, wspólnie Austriaków, Bułgarów, Niemców, Polaków, Romów, Rosjan, Rumunów, Rusinów, Turków, Ukraińców, Wołochów i Żydów oraz wspólnie przez Albańczyków, Bośniaków, Czarnogórców, Macedończyków i Słoweńców)

WYNIKI:

Chorwacka Unia Demokratyczna (Hrvatska demokratska zajednica; przywódca: Ivo Sanader) 36%, 66 mandatów
Socjaldemokratyczna Partia Chorwacji (Socijaldemokratska partija Hrvatske; Zoran Milanović) 30,8%, 56 mandatów
Koalicja Zielono-Żółta (Zeleno-žuta koalicija; Josip Friščić, Đurđa Adlešić i Nikola Ivaniš) 6,4%, 8 mandatów
Chorwacka Partia Ludowa – Liberalni Demokraci (Hrvatska narodna stranka – Liberalni demokrati; Vesna Pusić) 6,7%, 7 mandatów
Chorwackie Demokratyczne Zgromadzenie Slawonii i Baranii (Hrvatski demokratski sabor Slavonije i Baranje; Vladimir Šišljagić) 1,8%, 3 mandaty
Istriańskie Zgromadzenie Demokratyczne (Istarska demokratski sabor / Dieta democratica istriana; Ivan Jakovčić) 1,5%, 3 mandaty
Chorwacka Partia Emerytów – Demokratyczna Partia Emerytów (Hrvatska stranka umirovljenika – Demokratska stranka umirovljenika; Vladimir Jordan) 4%, 1 mandat
Chorwacka Partia Prawa (Hrvatska stranka prava; Anto Đupić) 3,4%, 1 mandat

mandaty w okręgach mniejszości narodowych:
niezależni 4 mandaty
Serbska Niezależna Partia Demokratyczna (Samostalna demokratska srpska stranka; Milorad Pupovac i Vojislav Stanimirović) 3 mandaty
Partia Akcji Demokratycznej Chorwacji (Stranka demokratske akcije Hrvatske; Šemso Tanković) 1 mandat

do parlamentu nie weszło:
Centrum Demokratyczna – Partia Zielona – Zielona Alternatywa (Demokratski centar – Zelena stranka – Zelena Alternativa; Vesna Škare Ožbolt i Josip-Anton Rupnik)

W SKRÓCIE: Chorwacja z wyborów na wybory ma coraz stabilniejszy system polityczny i coraz lepiej prosperującą gospodarkę. Partia rządząca premiera Sanadera przedłużyła swój mandat, mimo że podjęła kilka niepopularnych kroków, takich jak wydawanie przed Trybunał w Hadze ludzi oskarżanych o zbrodnie wojenne. Obie główne partie są zwolennikami wejścia do UE i NATO. Konserwatyści z HDZ chcą do tego doprowadzić jeszcze w tej dekadzie.

cztery ostatnie głowy państwa (Chorwacja do 1990 była republiką Jugosławii):
prezydent Stjepan MESIĆ 2000-
p.o. prezydent Zlatko TOMČIĆ (Chorwacka Partia Ludowa) 2000
p.o. prezydent Vlatko PAVLETIĆ (Chorwacka Unia Demokratyczna; HDZ) 1999-2000
prezydent Franjo TUĐMAN (HDZ) 1990-1999

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Ivo SANADER (HDZ) 2003-
premier Ivica RACAN (Socjaldemokratyczna Partia Chorwacji) 2000-2003
premier Zlatko MATESA (HDZ) 1995-2000
premier Nikica VALENTIĆ (HDZ) 1993-1995

***

FEDERACJA ROSYJSKA – wybory parlamentarne

data: 2 grudnia 2007 r.
do obsadzenia: 450 miejsc w Dumie Państwowej (Gosudarstwiennaja Duma) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 63,71%

Jedna Rosja (Jedinaja Rossija; przywódca: Władimir Władimirowicz Putin) 64,3%, 315 mandatów
Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej (Kommunistyczeskaja partija Rossijskoj Fiedieracii; Giennadij Andriejewicz Ziuganow) 11,57%, 57 mandatów
Liberalno-Demokratyczna Partia Rosji (Libieralno-diemokraticzeskaja partija Rossii; Władimir Wolfowicz Żirinowskij) 8,14%, 40 mandatów
Sprawiedliwa Rosja (Sprawiedliwaja Rossija; Siergiej Michajłowicz Mironow) 7,74%, 38 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Agrarna Partia Rosji (Agrarnaja partija Rossii; Władimir Nikołajewicz Płotnikow) 2,3%
Rosyjska Zjednoczona Partia Demokratyczna „Jabłko” (Rossijskaja objedinionnaja diemokraticzeskaja partija «Jabłoko»; Grigorij Aleksiejewicz Jawlinskij) 1,59%
Siła Obywatelska (Grażdanskaja siła; Michaił Jurjewicz Barszczewskij) 1,05%
Sojusz Sił Prawicowych (Sojuz prawych sił; Nikita Jurjewicz Biełych) 0,96%
Partia Polityczna „Patrioci Rosji” (Politiczeskaja partija «Patrioty Rossii»; Giennadij Jurjewicz Siemigin) 0,89%
Partia Sprawiedliwości Społecznej (Partija socialnoj sprawiedliwosti; Aleksiej Iwanowicz Podbieriozkin) 0,22%
Demokratyczna Partia Rosji (Diemokraticzeskaja partija Rossii; Andriej Władimirowicz Bogdanow) 0,13%

W SKRÓCIE: co najmniej od momentu ogłoszenia, że prezydent Władimir Putin będzie otwierał listy wyborcze JeR było jasne, kogo należy uznać za zwycięzcę wyborów parlamentarnych. JeR zdobyła większość w Dumie, pozwalającą jej nawet na samodzielne przeprowadzenie impeachmentu prezydenta, co zabezpiecza Putinowi możliwość sprawnego przeprowadzenia operacji „następca”. Do Dumy weszły jeszcze: koncesjonowana opozycja SR, komuniści i LDPR ze swoim kontrowersyjnym liderem. Dwie główne partie demokratyczne – SPS i Jabłoko – otrzymały niewielką liczbę głosów. Oczywiście podane wyniki są wynikami oficjalnymi, ponieważ komentatorzy zagraniczni niemal jednym głosem stwierdzili, że procedury demokratyczne nie zostały wypełnione, zaś w kampanii wyborczej zdarzały się przypadki zastraszania obywateli. W tym kontekście szczególnie wymowny jest przykład mieszkańców Inguszetii, którzy masowo zbojkotowali wybory parlamentarne – do urn poszło zaledwie 8% obywateli tej kaukaskiej republiki. Wybory zostały też zbojkotowane przez Inną Rosję Garriego Kasparowa i Eduarda Limonowa.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 – Związku Radzieckiego):
prezydent (p.o. do 2000) Władimir Władimirowicz PUTIN 1999-
prezydent Boris Nikołajewicz JELCIN 1991-1999
prezydent (przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej do 1989, przewodniczący Rady Najwyższej 1989-1990) Michaił Siergiejewicz GORBACZOW (Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego, KPSS) 1988-1991
przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Andriej Andriejewicz GROMYKO (KPSS) 1985-1988

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Wiktor Aleksiejewicz ZUBKOW 2007-
premier Michaił Jefimowicz FRADKOW 2004-2007
p.o. premier Wiktor Borisowicz CHRISTIENKO 2004
premier Michaił Michajłowicz KASJANOW 2000-2004

***

BOLIWARIAŃSKA REPUBLIKA WENEZUELI – referendum konstytucyjne

data: 2 grudnia 2007 r.
propozycje referendalne: propozycja A przedstawiona przez Prezydenta i propozycja B przedstawiona przez Zgromadzenie Narodowe (Asamblea Nacional)

WYNIKI:
frekwencja 55,89%

propozycja A:
za 49,29%
przeciw 50,7%

propozycja B:
za 48,94%
przeciw 51,05%

W SKRÓCIE: spektakularna porażka prezydenta Hugo Cháveza na drodze do wprowadzenia socjalistycznej dyktatury. Propozycje zmian w konstytucji upadło, mimo oskarżeń przeciwników zmian o inspiracje z CIA. Referendum było poprzedzone przez masowe demonstracje opozycji w największych miastach kraju. Propozycje zmian w konstytucji dotyczyły 46 artykułów w propozycji A i dodatkowo 23 artykułów w propozycji B i obejmowały m.in.: likwidację limitu kadencji prezydenckich, rozszerzenie zabezpieczeń społecznych dla ludzi pracujących na czarno, likwidację niezależności banku centralnego i podporządkowanie go prezydentowi, zakaz posiadania znacznych posiadłości ziemskich, zmiany w podziale administracyjnym kraju i koniec z powszechnymi wyborami gubernatorów, wydłużenie kadencji prezydenta z sześciu do siedmiu lat i skrócenie maksymalnego czasu pracy z 44 do 36 godzin tygodniowo (dnia pracy z 8 do 6 godzin dziennie), obniżenie cenzusu wieku w wyborach do 16 lat, zezwolenie prezydentowi na ogłaszanie stanu wyjątkowego bez ograniczeń oraz zakaz finansowania organizacji politycznych z zagranicy.

czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent Hugo Rafael CHÁVEZ Frías (Zjednoczona Socjalistyczna Partia Wenezueli; PSUV) 2002-
p.o. prezydent Diosdado CABELLO Rondón (Ruch Piątej Republiki, MVR) 2002
prezydent Pedro CARMONA Estanga 2002
prezydent Hugo Rafael CHÁVEZ Frías (MVR) 1999-2002

czterech ostatnich szefów rządu:
wiceprezydent wykonawczy Jorge RODRÍGUEZ Gómez (PSUV) 2007-
wiceprezydent wykonawczy José Vicente RANGEL Vale 2002-2007
wiceprezydent wykonawczy Diosdado CABELLO Rondón (MVR) 2002
wiceprezydent wykonawcza Adina M. BASTIDAS Castillo (MVR) 2000-2002

***

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – wybory prezydenckie

data: 12 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na roczną kadencję; wyboru dokonuje 246-osobowe Zgromadzenie Federalne (Bundesversammlung / Assemblée fédérale / Asamblea federale / Assemblea Federala)

WYNIKI:
frekwencja 210 deputowanych (85,37%)

Pascal Couchepin (Szwajcarska Partia Radykalno-Demokratyczna) 197 głosów (93,81%)

W SKRÓCIE: tradycja przewiduje, że corocznie prezydentem zostaje ten spośród członków siedmioosobowej głowy państwa, zwanej Radą Federalną, który ma najdłuższy w niej staż. Głosowanie jest czystą formalnością, choć po ilości głosów można wywnioskować, jakim faktycznym poparciem cieszy się nowy prezydent. Osiągnięcie 180 głosów uznaje się obecnie za sukces. Prezydent w Szwajcarii nie pełni żadnych specjalnych funkcji, nie jest nawet formalnie głową państwa. Przewodniczy jedynie posiedzeniom Rady Federalnej, tradycyjnie nie wyjeżdża też zagranicę. Couchepin pełnił już tę funkcję w 2003 r. Ponownie objął go tradycyjnie 1 stycznia.

czterech ostatnich prezydentów państwa:
prezydent Micheline CALMY-REY (Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii; SPS) 2007-
prezydent Moritz LEUENBERGER (SPS) 2006
prezydent Samuel SCHMID (Szwajcarska Partia Ludowa) 2005
prezydent Joseph DEISS (Chrześcijańsko-Demokratyczna Ludowa Partia Szwajcarii) 2004

***

REPUBLIKA KIRGIZJI – wybory parlamentarne

data: 16 grudnia 2007 r.
do obsadzenia: 90 miejsc w Radzie Najwyższej (Żogorku Keňesz) na 5-letnią kadencję; każda partia musi otrzymać co najmniej 0,5% głosów w każdym z okręgów wyborczych

WYNIKI:
frekwencja ponad 60%

Ludowa Partia Jasnej Ścieżki (Ak Żoł Eldik Partijasy; przywódca: Kurmanbiek Bakijew) 71 mandatów
Socjaldemokratyczna Partia Kirgizji (Kyrgyzstandyn Sociał-demokratijałyk Partijasy; Ałmaz Atambajew) 11 mandatów
Partia Komunistów Kirgizji 8 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Flaga (Asaba)
Głos Ludowy (Eł Dobuszu)
Godność (Ar-Namys; Fieliks Kułow)
Nowa Siła (Żangy Kujencz)
Socjalistyczna Partia Ojczyźniana (Omurbiek Tiekiebajew)
Turan
Wolna Kirgizja (Erkin Kyrgyzstan)
Wolność (Erkindik)
Wszechświat (Aałam)

W SKRÓCIE: zgodnie ze wstępnymi wynikami do parlamentu weszła tylko prezydencka AŻEP, jednak później okazało się, że udało się także dwóm innym ugrupowaniom. Blisko przekroczenia progu była także Socjalistyczna Partia Ojczyźniana, której zabrakło wymaganej ilości głosów tylko w jednym okręgu – mieście Osz. Obserwatorzy skrytykowali tryb przeprowadzenia wyborów. W ich trakcie dochodziło do fałszerstw i aktów przemocy. Wybory odbyły się po raz pierwsze pod nową konstytucją, która zlikwidowała izbę wyższą parlamentu.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 r. Kirgizja była republiką Związku Radzieckiego):
prezydent Kurmanbiek Salijewicz BAKIJEW (Ludowy Ruch Kirgizji, KEK) 2005-
p.o. prezydent Iszenbaj Dujszonbijewicz KADYRBIEKOW 2005
prezydent Askar Akajewicz AKAJEW 1990-2005
przewodniczący Rady Najwyższej Absamat Masalijewicz MASALIJEW (Komunistyczna Partia Kirgizji) 1990

czterech ostatnich szefów rządu:
p.o. premier Iskiendierbiek Rysbiekowicz AJDARALIJEW 2007-
premier Ałmazbiek Szarszenowicz ATAMBAJEW (Socjaldemokratyczna Partia Kirgizji) 2007
premier Azim Biejszenbajewicz ISABIEKOW 2007
premier Fieliks Szarszenbajewicz KUŁOW (Godność) 2005-2007

***

REPUBLIKA KOREI – wybory prezydenckie

data: 19 grudnia 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję bez możliwości reelekcji; wystarczy zwykła większość głosów

WYNIKI:
frekwencja 62,9%

Lee Myung-bak (Wielka Partia Narodowa) 48,42%
Chung Dong-young (Zjednoczona Nowa Partia Demokratyczna) 26,02%
Lee Hoi-chang 15%
Moon Kook-hyun (Partia Kreatywnej Korei) 5,8%
Kwon Young-ghil (Demokratyczna Partia Pracy) 3%
Rhee In-je (Centrowa Reformatorska Partia Demokratyczna) 0,68%
Huh Kyung-young (Partia Republikańska) 0,41%
Geum Min (Koreańska Partia Socjalistyczna) 0,08%
Chung Kun-mo (Koalicja Prawdziwych Właścicieli) 0,06%
Chun Kwan (Pełny Prawdziwy Akt Towarzystwa Chamsaram) 0,03%

W SKRÓCIE: Lee Myung-bak wygrał wybory prezydenckie z największą przewagą w historii koreańskiej demokracji. Jest prezbiterem. Opowiada się za usztywnieniem kursu wobec Korei Północnej oraz zwolennikiem ograniczenia wpływu państwa na gospodarkę. Do tej pory Lee pełnił funkcję burmistrza Seulu, gdzie dał się poznać jako sprawny organizator. Wcześniej był też prezesem koncernu Hyundai. W trakcie kampanii wyborczej pojawiły się zarzuty korupcyjne, jednak 3 grudnia prokuratura odmówiła wszczęścia śledztwa w tej sprawie z powodu braku dowodów.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent ROH Moo-hyun (Nasza Partia; UD) 2003-
prezydent KIM Dae-jung (Partia Demokratyczna) 1998-2003
prezydent KIM Young-sam (Partia Nowej Korei) 1993-1998
prezydent ROH Tae-woo (Partia Demokratyczno-Liberalna) 1988-1993

czterech ostatnich szefów rządu:
premier HAN Duck-soo 2007-
p.o. premier KWON O-kyu (UD) 2007
premier HAN Myung-sook (UD) 2006-2007
p.o. premier HAN Duck-soo 2006

***

REPUBLIKA NAURU – wybory prezydenckie

data: 19 grudnia 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 3-letnią kadencję; wybory dokonuje 18-osobowy Parlament (Parliament) spośród swoich członków

WYNIKI:
frekwencja 17 deputowanych (94,44%)

Marcus Stephen
za 10 głosów (58,82%)
przeciw 7 głosów (41,18%)

W SKRÓCIE: Marcus Stephen został wybrany na prezydenta kraju w następstwie zdymisjonowania przez Parlament poprzedniego szefa państwa Ludwiga Scotty’ego. Scotty odmówił bowiem usunięcia oskarżanego o korupcję szefa dyplomacji Davida Adeanga. Stephen przed rozpoczęciem kariery politycznej był sportowcem i reprezentował swój kraj na olimpiadach w Atlancie i Sydney. Ciągłe zmiany na stanowisku prezydenta to specyfika Nauru. Sprzyja temu brak partii politycznych, co powoduje ciągłe zmiany koalicji w ramach parlamentu. Dość powiedzieć, że od 1995 r. do zmian na tym stanowisku dochodziło aż siedemnastokrotnie. Wzbudziło to dyskusje o konieczności zmiany sposobu wyboru prezydenta na korzyść wyborów powszechnych.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Ludwig Derangadage SCOTTY 2004-
prezydent René HARRIS 2003-2004
prezydent Ludwig Derangadage SCOTTY 2003
prezydent Derog GIOURA 2003

***

REPUBLIKA UZBEKISTANU – wybory parlamentarne

data: 23 grudnia 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 7-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 90,6%

Islom Karimov (Uzbecka Partia Liberalno-Demokratyczna) 90,77%
Asliddin Rustamov (Uzbecka Partia Ludowo-Demokratyczna) 3,27%
Diloram Tashmuxamedova (Socjaldemokratyczna Partia Sprawiedliwości) 3,03%
Akmal Saidov 2,94%

W SKRÓCIE: prezydent Islom Karimov przedłużył swoje dyktatorskie rządy w Uzbekistanie. Trzej kontrkandydaci, w tym pierwsza w historii wyborów prezydenckich w Uzbekistanie kobieta, pełnili w nich rolę kwiatków do kożucha, ponieważ wszyscy troje wywodzą się ze środowisk przychylnych prezydentowi Karimovowi. Kandydaci prawdziwej opozycji, w tym Abdullo Tojiboy O’g’li, zostali przez Centralną Komisję Wyborczą odrzuceni. Obserwatorzy z ramienia OBWE nie uznali tych wyborów za sprawiedliwe, w przeciwieństwie do obserwatorów z ramienia WNP i Szanghajskiej Organizacji Współpracy.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 Uzbekistan był republiką Związku Radzieckiego):
prezydent Islom Abdug’aniyevich KARIMOV (Uzbecka Partia Liberalno-Demokratyczna; CDP) 1990-
przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Mirzaolim Ibragimovich IBRAGIMOV (Komunistyczna Partia Uzbekistanu; O’KP) 1989-1990
przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Pulat Kirgizbaevich XABIBULLOEV (O’KP) 1988-1989
przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Rafik Nishanovich NISHANOV (O’KP) 1986-1988

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Shavkat Miramanovich MIRZIYAYEV 2003-
premier Utkir Taxtamuradovich SULTONOV (CDP) 1995-2003
premier Abdulxashim Mutalovich MUTALOV (CDP) 1992-1995
przewodniczący Rady Ministrów Shurukulla Raxmatovich MIRSAIDOV (O’KP) 1990

***

Wyniki wyborów parlamentarnych w Tajlandii, które odbyły się 23 grudnia oraz wyborów generalnych w Kenii z 27 grudnia podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej, ponieważ do tej pory nie zakończono liczenia głosów w wymienionych państwach.

***

KALENDARIUM:

ARGENTYNA: 9 grudnia Celso Yaque objął stanowisko gubernatora Mendozy, a Mauricio Macri – szefa rządu miasta Buenos Aires. Następnego dnia Cristina Fernández de Kirchner została zaprzysiężona na stanowisku prezydenta kraju. W skład jej rządu weszli: Julio Cobos (wiceprezydent), Alberto Fernández (szef gabinetu), Florencio Randazzo (MSW), Martín Lousteau (gospodarka), Jorge Taiana (MSZ), Nilda Garré (obrona). Ponadto stanowiska gubernatorów objęli: Daniel Scoli (Buenos Aires), Jorge Capitanich (Chaco), Juan Schiaretti (Córdoba), Walter Barrionuevo (Jujuy), Oscar Mario Jorge (La Pampa), Maurice Closs (Misiones), Jorge Sapag (Neuquén) i Juan Manuel Urtubey (Salta). 11 grudnia urzedy objąli kolejni gubernatorzy: Sergio Irribarri (Entre Ríos), Luis Beder Herrera (La Rioja), Hermes Binner (Santa Fe). 17 grudnia Fabiana Ríos została gubernatorem Ziemi Ognistej.

AUSTRALIA: 3 grudnia Kevin Rudd został zaprzysiężony na premiera razem ze swoim rządem: Stephen Smith (MSZ), Joel Fitzgibbon (obrona), Lindsay Tanner (finanse).

BELGIA: 20 grudnia Guy Verhofstadt utworzył rząd przejściowy (zdobył wotum zaufania 23 grudnia): Pieter de Crem (obrona), Karel de Gucht (MSZ), Patrick Dewael (MSW), Didier Reynders (finanse).

BOLIWIA: 15 grudnia cztery regiony – Beni, Pando, Santa Cruz i Tarija – jednostronnie ogłosiły autonomię.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: wybory prezydenckie w REPUBLICE SERBSKIEJ: Rajko Kuzmanović (Sojusz Niezależnych Socjaldemokratów) 41,8%, Ognjen Tadić (Serbska Partia Demokratyczna) 35,2%, Mladen Ivanić (Partia Postępu Demokratycznego) 17,1%; frekwencja 37,1%. Kuzmanović został zaprzysiężony 28 grudnia.

BRAZYLIA: po śmierci gubernatora Roraimy, Ottomara de Sousy Pinty, jego obowiązki przejął wicegubernator José de Anchieta Júnior.

CHINY: 2 grudnia Wang Sanyun został p.o. gubernatorem prowincji Anhui.

CHORWACJA: 15 grudnia Ivo Sanader otrzymał misję tworzenia kolejnego rządu. 27 grudnia gubernatorem Pożegi-Slawonii został Rastislav Navratil. 29 grudnia do dymisji podał się szef MSW Ivica Kirin.

CZAD: 1 grudnia minister obrony Mahamat Nour Abdelkerim został zdymisjonowany.

CZECHY: 5 grudnia rząd premiera Mirka Topolánka przetrwał głosowanie nad wnioskiem o wotum nieufności.

EKWADOR: 6 grudnia do dymisji podała się szefowa dyplomacji María Fernanda Espinosa. Nazajutrz jej stanowisko zajęła María Isabel Salvador.

INDIE: 11 i 16 grudnia odbyły się wybory parlamentarne w stanie GUDŻARAT: Indyjska Partia Ludowa (BJP) 117 mandatów na 182 możliwe, Indyjski Kongres Narodowy (INC) 59. 14 listopada i 19 grudnia wybory przeprowadzono w HIMACHAL PRADESH: BJP 41/68, INC 23; frekwencja 71,5%. 30 grudnia Prem Kumar Dhulam został ministrem naczelnym.

KENIA: 27 grudnia według wstępnych wyników wybory prezydenckie wygrał Mwai Kibaki. Nieznane są jeszcze wyniki wyborów parlamentarnych.

KIRGIZJA: 16 grudnia partia rządząca wygrała wybory parlamentarne. Nowym premierem został 24 grudnia Igor’ Czudinow, zaś jego rząd został powołany 27 grudnia z Tażikan Kalimbietową jako minister finansów.

KOREA POŁUDNIOWA: 19 grudnia Lee Myung-bak wygrał  wybory prezydenckie.

LIBAN: głosowanie nad wyborem prezydenta przez parlament było w grudniu pięciokrotnie przekładane. Ostatnim terminem jest 12 stycznia 2008 r.

LITWA: 18 grudnia Regimantas Čiupaila został szefem MSW.

ŁOTWA: 5 grudnia premier Aivars Kalvītis podał się do dymisji. 20 grudnia parlament zatwierdził rząd Ivarsa Godmanisa: Vinets Veldre (obrona), Mareks Segliņš (MSW), Atis Slakteris (finanse).

MONGOLIA: 5 grudnia parlament zatwierdził nowy rząd premiera Sanża Bajara: Sanżaasürengijn Ojun (MSZ), Żamijandorż Batchujag (obrona), Czultem Ulaan (finanse), Cendijn Munch-Orgil (MSZ).

NAURU: 19 grudnia prezydent Ludwig Scotty został usunięty przez parlament, zaś na jego miejsce powołano Marcusa Stephena, który następnie ogłosił skład rządu: Kieren Keke (MSZ), Frederick Pitcher (finanse).

PALAU: gubernatorem stanu Aimaliik została 11 grudnia Leilani Ngirturong-Reklai.

ROSJA: 2 grudnia Jedna Rosja wygrała wybory parlamentarne. 5 grudnia premier Kałmucji Anatolij Kozaczko został zdymisjonowany; zastąpił go Władimir Sienglejew. Po podaniu się do dymisji gubernatora Obwodu Jarosławskiego Anatolija Lisicina, 19 grudnia jego następcą został mianowany Siergiej Wachrukow, którego lokalna Duma zatwierdziła po sześciu dniach od nominacji. Podobna sytuacja wystąpiła w Obwodzie Smoleńskim – po dymisji Wiktora Masłowa jego miejsce zajął 19 grudnia Siergiej Antufjew, zatwierdzony przez Dumę 24 grudnia.

SERBIA: 11 grudnia Hashim Thaçi otrzymał misję stworzenia nowego rządu Kosowa.

SŁOWENIA: 22 grudnia Danilo Türk został zaprzysiężony na stanowisku prezydenta.

SOMALIA: 2 grudnia premier Nuur Xasan Xuseen podał skład swojego gabinetu: Maxamed Cali Xaamud (MSZ), Ismaciil Axmed Nuur (obrona), Maxamed Yusuf Weyrax (finanse), Maxamed Maxamuud Guuleed (MSW). 16 grudnia Xuseen ponownie zdymisjonował swoich ministrów.

STANY ZJEDNOCZONE: od 11 grudnia Steve Beshear jest gubernatorem Kentucky.

SZWAJCARIA: od 5 grudnia przewodniczący Rady Stanu Genewy jest Laurent Moutinot. 12 grudnia parlament wybrał Pascala Couchepina na prezydenta. Spośród dotychczasowego składu Rady Federalnej jedynie Christoph Blocher nie utrzymał funkcji; zastąpiła go na jego stanowisku ministra sprawiedliwości Eveline Widmer-Schlumpf.

TAJLANDIA: według wstępnych wyników wybory parlamentarne wygrali 23 grudnia ludowcy.

TOGO: 6 grudnia stanowisko premiera objął Komlan Mally. Po tygodnia podał skład swojego rządu, w skłąd którego wszedł m.in. Léopold Gnininvi (MSZ).

UKRAINA: 10 grudnia Wasyl Mocnyj został głową administracji Obwodu Kirowohradzkiego. 18 grudnia, w czwartej próbie, parlament zatwierdził premier Julię Tymoszenko i jej gabinet, w którego skład weszli m.in.: Wołodymyr Ohryzko (MSZ), Jurij Jechanurow (obrona), Jurij Łucenko (MSW) i Wiktor Pynzenyk (finanse). 24 grudnia p.o. głowy administracji w Obwodzie Zaporozkim został Wałerij Czerkaska.

UZBEKISTAN: 23 grudnia Islom Karimov wygrał wybory prezydenckie.

WENEZUELA: 2 grudnia upadły w referendum propozycje zmiany konstytucji.

WIELKA BRYTANIA: 12 grudnia Sir Richard Gozney został gubernatorem Bermudów. Na tych samych BERMUDACH odbyły się 18 grudnia wybory parlamentarne: Postępowa Partia Pracy 52,5% (22 na 36 mandatów), Zjednoczona Partia Bermudzka 47,3% (14); frekwencja 75,6%.

WYSPY SALOMONA: 13 grudnia premier Manasseh Sogavare przegrał głosowanie nad wnioskiem o wotum nieufności. Nowym premierem został 20 grudnia Derek Sikua. Po dwóch dniach dokonał on kilku zmian w składzie rządu, m.in. Snyder Rini został ministrem finansów, William Haomae – szefem MSZ, a James Tora – MSW.

***

ZMARLI:

10 grudnia – Gordon Jacob SAMUELS (ur. 1923 w Londynie, Wielka Brytania), gubernator Nowej Południowej Walii (stan Australii) 01.03.1996-01.01.2001, zmarł w Sydney;
11 grudnia – Ottomar de Sousa PINTO (ur. 1931 w Petrolinie), trzykrotny gubernator Roraimy (do 1988 terytorium federalne, potem – stan Brazylii) 02.04.1979-07.04.1983, 01.01.1991-01.01.1995 i od 01.01.2003, reprezentujący Brazylijską Partię Pracy, a od 2006 Partię Brazylijskiej Socjaldemokracji, zmarł w Brasilii;
20 grudnia – Sir Charles Walter Michael COURT (ur. 1911 w Crawley, Wielka Brytania), premier Australii Zachodniej (stan Australii) 08.04.1974-25.01.1982 reprezentujący Liberalną Partię Australii, zmarł w Nedlands;
27 grudnia – Benazir BHUTTO (ur. 1953 w Karaczi), dwukrotna premier Pakistanu 02.12.1988-06.08.1990 i 19.10.1993-05.11.1996, reprezentująca Pakistańską Partię Ludową, zginęła w następstwie zamachu w Rawalpindi.

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, ElectionGuide, Hiiraan.com, IFES, Rulers.org, Virtual Tally Room – Australian Electoral Commission, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.


Copyright by © 2006 by e-polityka.pl - Pierwszy Polski Serwis Polityczny. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.