Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Aktualności / Kronika wyborcza: luty 2008               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
16-02-2008

 

10-11-2007

 

23-11-2009

  Pierwsze wybory

13-05-2008

 

12-05-2008

  Serbia chce do Unii Europejskiej

24-02-2008

 

17-02-2008

  Wybory prezydenckie na Cyprze

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: luty 2008 

10-03-2008

  Autor: Michał Potocki

W lutym oczy całego świata były zwrócone na Pakistan, w którym tuż przed wyborami przeprowadzono udany zamach na ikonę tamtejszej opozycji, Benazir Bhutto. Niepokoje, tym razem powyborcze, miały też miejsce w Armenii, choć obserwatorzy zagraniczni nie potwierdzają oskarżeń opozycji o fałszerstwa. Raúl Castro oficjalnie został przywódcą Kuby, zaś prezydenci Czech oraz Trynidadu i Tobago zapewnili sobie drugie kadencje. Ponadto do urn poszli mieszkańcy Belize, Cypru, Dżibuti, Monako, Serbii i Szwajcarii.

 

 

KSIĘSTWO MONAKO – wybory parlamentarne

data: 3 lutego 2008 r.
do obsadzenia: 24 miejsca w Radzie Narodowej (Conseil national) na 5-letnią kadencję; 16 mandatów jest obsadzanych w ordynacji większościowej, a 8 na zasadzie proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 76,9%

Unia na rzecz Monako (Union pour Monaco; przywódca: Stéphane Valeri) 52,2%, 21 mandatów
Zrzeszenie i Problemy Monako (Rassemblement et Enjeux pour Monaco; Laurent Nouvion) 40,49% 3 mandaty
Monako Razem (Monaco Ensemble) 7,31%, bez mandatów

W SKRÓCIE: status quo zachowany. Obie koalicje zdobyły dokładnie taką samą liczbę mandatów, jak w 2003 r. Zwycięska UM to konglomerat trzech partii – Unii na rzecz Księstwa, Narodowej Unii na rzecz Przyszłości Monako i Promocji Rodziny Monakijskiej. Ich oponentom, konserwatystom z REM, nie udało się powrócić do władzy, sprawowanej przed 2003 r. nieprzerwanie przez 40 lat. Monakijski parlament nie ma zbyt dużych uprawnień. Zbiera się zazwyczaj dwa razy do roku, zatwierdzając budżet i mogąc odrzucić decyzje rządu księstwa.

cztery ostatnie głowy państwa (pod okupacją Włoch 1942-1943, pod okupacją Niemiec 1943-1944):
książę Albert II 2005-
książę Rainier III 1949-2005
książę Louis (Ludwik) II 1922-1949
książę Albert I 1889-1922

czterech ostatnich szefów rządu:
minister stanu Jean-Paul PROUST 2005-
minister stanu Patrick LECLERCQ 2000-2005
minister stanu Michel LÉVÊQUE 1997-2000
minister stanu Paul DIJOUD 1994-1997

***

REPUBLIKA SERBII – II tura wyborów prezydenckich

data: 3 lutego 2008 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 68,12% (I tura: 61,25%)

Boris Tadić (Partia Demokratyczna) 51,19% (I tura: 35,39%)
Tomislav Nikolić (Serbska Partia Radykalna) 48,81% (I tura: 39,99%)

W SKRÓCIE: do II tury wyborów prezydenckich weszli politycy, którzy już raz się spotkali w podobnych okolicznościach – w wyborach w 2003 r. Boris Tadić jest postrzegany jako polityk proeuropejski, zaś Tomislav Nikolić – jako nacjonalistyczny radykał. Unia Europejska nie zdecydowała się wesprzeć Tadića daniem Serbii perspektywy europejskiej, zaś otwartym poparciem niepodległościowych dążeń Kosowarów zwiększyła tylko popularność lider radykałów. Mimo to, Tadić powtórzył swój sukces sprzed pięciu lat dzięki wyraźnemu sprzeciwowi wobec niepodległości Kosowa oraz zbliżeniu z Rosją.

czterech ostatnich szefów państwa (do 2006 Serbia – republiką federacyjną Serbii i Czarnogóry):
prezydent Boris TADIĆ (Stronnictwo Demokratyczne – DS) 2004-
p.o. prezydent Predrag MARKOVIĆ (G17 Plus) 2004
p.o. prezydent Vojislav MIHAILOVIĆ (Serbski Ruch Odnowy) 2004
p.o. prezydent Dragan MARŠIĆANIN (Demokratyczne Stronnictwo Serbii – Nowa Serbia; DSS-NS) 2004

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Vojislav KOŠTUNICA (DSS-NS) 2004-
premier Zoran ŽIVKOVIĆ (DS) 2003-2004
p.o. premier Žarko KORAĆ (Socjaldemokracja) 2003
p.o. premier Nebojša ĆOVIĆ (Alternatywa Demokratyczna) 2003

***

BELIZE – wybory parlamentarne i referendum

data: 7 lutego 2008 r.
do obsadzenia: 31 miejsc w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) na 5-letnią kadencję w ordynacji większościowej w systemie first-past-the-post
pytanie referendalne: Czy Senat Belize powinien być wybieralny? (Should the Senate of Belize be elected?)

WYBORY:
frekwencja 74,49%

Zjednoczona Partia Demokratyczna (United Democratic Party; przywódca: Dean Oliver Barrow) 56,61%, 25 mandatów
Zjednoczona Partia Ludowa (People’s United Party; Said Wilbert Musa) 40,72%, 6 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Narodowa Partia Reform (National Reform Party; Cornelius Dueck) 0,76%
Wizja Zainspirowana przez Lud (Vision Inspired by the People; Paul Morgan) 0,75%
Belizyjski Sojusz Narodowy (National Belizean Alliance; Wil Maheia) 0,43%
niezależni 0,06%
Partia Stworzenia Prawdy Rzeczywistości Narodowej (National Reality Truth Creation) 0,02%

REFERENDUM:
frekwencja 46,34%

tak 62,71%
nie 37,29%

W SKRÓCIE: system polityczny Belize jest typowym systemem anglosaskim z dwoma głównymi partiami. Tym razem doszło do niespodzianki – dotychczasowy premier Said Musa musiał uznać wyższość swych konkurentów, a Dean Barrow objął urząd premiera już 8 lutego. Wyborcy poparli także zmianę sposobu wyłaniania senatorów. Od uzyskania niepodległości w 1981 r. Senat składał się z dwunastu senatorów i przewodniczącego, mianowanych odgórnie. Premier Musa wezwał naród do poparcia tego projektu, zaś lider UDP namawiał do bojkotu na bazie stwierdzenia, że obywatele mieli zbyt mało czasu na dyskusję nad projektem zmian w konstytucji.

czterech ostatnich gubernatorów (generalnych) (do 1981 Belize było kolonią Wielkiej Brytanii):
gubernator generalny Sir Colville Norbert YOUNG 1993-
gubernator generalna Dame Elmira Minita GORDON 1981-1993
gubernator Sir James Patrick Ivan HENNESSY 1980-1981
gubernator Sir Peter Donovan McENTEE 1976-1980

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Said Wilbert MUSA (Zjednoczona Partia Ludowa, PUP) 1998-
premier Manuel A. ESQUIVEL (Zjednoczona Partia Demokratyczna, UDP) 1993-1998
premier George Cadel PRICE (PUP) 1989-1993
premier Manuel A. ESQUIVEL (UDP) 1984-1989

***

REPUBLIKA DŻIBUTI – wybory parlamentarne

data: 8 lutego 2008 r.
do obsadzenia: 65 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Assemblée nationale) na 5-letnią kadencję w ordynacji większościowej

WYNIKI:
frekwencja 72,61%

Unia na rzecz Większości Prezydenckiej (Union pour la majorité présidentielle; przywódca: Dileita Mohamed Dileita) 100%, 65 mandatów

W SKRÓCIE: wspólna lista ugrupowań proprezydenckich zwyciężyła przy bojkocie wyborów przez opozycję. Na jedno miejsce przypadał jeden kandydat. Bojkot został spowodowany odrzuceniem przez rząd zmiany ordynacji na proporcjonalną. Zwolennicy UMP argumentowali, że ordynacja proporcjonalna może spowodować zaburzenie równowagi plemiennej i konflikt na wzór tego w sąsiedniej Somalii.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1977 Dżibuti – pod nazwą Francuskie Terytorium Afarów i Issów – było terytorium zamorskim Francji):
prezydent Ismail Omar GUELLEH (Unia na rzecz Większości Prezydenckiej, UMP) 1999-
prezydent Hassan Gouled APTIDON (Ludowe Zrzeszenie na rzecz Postępu, RPP) 1977-1999
wysoki komisarz Camille D’ORNANO 1976-1977
wysoki komisarz Christian DABLANC 1974-1976

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Dileita Mohamed DILEITA (UMP) 2001-
premier Barkat Gourad HAMADOU (RPP) 1978-2001
premier Abdallah Mohamed KAMIL (RPP) 1978
premier Ahmed Dini AHMED (RPP) 1977-1978

***

REPUBLIKA TRYNIDADU I TOBAGO – wybory prezydenckie

data: 11 lutego 2008 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje 52-osobowe Kolegium Elektorskie (Electoral College), składające się z członków Izby Reprezentantów (House of Representatives) i Senatu (Senate)

WYNIKI:

zwyciężył George Maxwell Richards (Ruch Ludowo-Narodowy)

W SKRÓCIE: to chyba najkrótsze wybory w historii Kroniki wyborczej e-Polityki.pl. Cała procedura trwała trzy minuty. Prezydent Richards został zgłoszony przez piętnastu parlamentarzystów Ruchu Ludowo-Narodowego jako jedyny kandydat, co – zgodnie z konstytucją wysp – uczyniło głosowanie zbędnym.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent George Maxwell RICHARDS (Ruch Ludowo-Narodowy, PNM) 2003-
prezydent Arthur Napoleon Raymond ROBINSON (Narodowy Sojusz na rzecz Odbudowy, NAR) 1997-2003
prezydent Noor Mohamed HASSANALI 1987-1997
p.o. prezydent Michael J. WILLIAMS (NAR) 1987

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Patrick Augustus Mervyn MANNING (PNM) 2001-
premier Basdeo PANDAY (Zjednoczony Kongres Narodowy) 1995-2001
premier Patrick Augustus Mervyn MANNING (PNM) 1991-1995
premier Arthur Napoleon Raymond ROBINSON (NAR) 1986-1991

***

REPUBLIKA CZESKA – wybory prezydenckie

data: 8-9 i 15 lutego 2008 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje parlament; każde głosowanie może składać się z najwyżej trzech tur; w pierwszej turze kandydat musi uzyskać absolutną większość głosów zarówno w Izbie Poselskiej (Poslanecká sněmovna, 101 głosów), jak i w Senacie (Senát, 41 głosów); do drugiej tury przechodzą zwycięzcy (bądź zwycięzca) pierwszej w poszczególnych izbach parlamentu, zaś tym razem wymagane jest uzyskanie większości deputowanych obecnych na sali (oddzielnie dla niższej i wyższej izby), w trzeciej turze wystarczy większość głosów deputowanych i senatorów obecnych na sali, jednak już bez podziału na izby

WYNIKI (Izba Poselska + Senat = suma głosów):

I PRÓBA:
I tura:
Václav Klaus (Obywatelska Partia Demokratyczna) 92+47=139 głosów
Jan Švejnar 106+32=138 głosów
II tura:
V. Klaus 94+48=142 głosy
J. Švejnar 104+31=135 głosów
III tura:
V. Klaus 139 głosów
J. Švejnar 113 głosów

II PRÓBA:
I tura:
V. Klaus 93+48=141 głosów
Jan Švejnar 104+32=136 głosów
II tura:
V. Klaus 93+48=141 głosów
J. Švejnar 94+32=126 głosów
III tura:
V. Klaus 141 głosów
J. Švejnar 111 głosów

W SKRÓCIE: klincz w parlamencie Czech skutecznie utrudnił wybór nowej głowy państwa. Udało się to dopiero w drugiej próbie podczas w sumie szóstego głosowania. Stanowisko prezydenta, zgodnie z przewidywaniami, utrzymał następca Václava Havla na tym urzędzie, konserwatysta Václav Klaus. Jego kontrkandydatem był utożsamiany z demokratyczną lewicą profesor ekonomii, na stałe mieszkający w Stanach Zjednoczonych, Jan Švejnar. W drugiej rundzie komuniści sondowali zaś kandydaturę Jany Bobošíkovej, jednak próba ta zakończyła się wycofaniem kandydatury jeszcze przed głosowaniem, z braku poparcia. Ostatecznie Klaus wygrał dzięki poparciu trzech posłów Czeskiej Partii Socjaldemokratycznej.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Václav KLAUS (Obywatelska Partia Demokratyczna, ODS) 2003-
p.o. prezydent Vladimír ŠPIDLA (Czeska Partia Socjaldemokratyczna, ČSSD) 2003
prezydent Václav HAVEL 1993-2003
p.o. prezydent Václav KLAUS (ODS) 1993

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Mirek TOPOLÁNEK (ODS) 2006-
premier Jiří PAROUBEK (ČSSD) 2005-2006
premier Stanislav GROSS (ČSSD) 2004-2005
premier Vladimír ŠPIDLA (ČSSD) 2002-2004

***

ISLAMSKA REPUBLIKA PAKISTANU – wybory parlamentarne

data: 18 lutego 2008 r.
do obsadzenia: 272 z 342 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (National Assembly) na 5-letnią kadencję w ordynacji większościowej; pozostałe miejsca są przydzielane po wyborach na podstawie proporcjonalnej partiom, które osiągnęły powyżej 5% poparcia i muszą być przeznaczone kobietom (60) i mniejszościom religijnym (10 mandatów).

WYNIKI:

Pakistańska Partia Ludowa (Pakistan People’s Party; przywódcy: Bilawal Bhutto Zardari i Asif Ali Zardari) 32,69%, 89 mandatów
Pakistańska Liga Muzułmańska N (Pakistan Muslim League N; Nawaz Sharif) 20,64%, 66 mandatów
Pakistańska Liga Muzułmańska (Pakistan Muslim League; Chaudhry Shujaat Hussain) 24%, 42 mandaty
niezależni 9,05%, 28 mandatów
Zjednoczony Ruch Narodowy (Muttahida Qaumi Movement; Altaf Hussain) 7,59%, 19 mandatów
Narodowa Partia Ludowa (Awami National Party; Asfandyar Wali Khan) 1,85%, 10 mandatów
Zgromadzenie Kleru Islamskiego (Jamiat Ulema-e-Islam; Fazl ur-Rahman) 1,28%, 6 mandatów
Pakistańska Liga Muzułmańska F (Pakistan Muslim League F; Pir Pagaro) 2,28%, 4 mandaty
Pakistańska Partia Ludowa Sherpao (Pakistan People’s Party Sherpao; Aftab Sherpao) 0,29%, 1 mandat
Beludżyjska Narodowa Partia Ludowa (Balochistan National Party Awami; Mir Israrullah Zehri) 0,04%, 1 mandat
nieobsadzono 10 mandatów

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne w Pakistanie były dwukrotnie przekładane. Pierwszy raz w listopadzie, gdy prezydent Pervez Musharraf ogłosił stan wyjątkowy i doprowadził do usunięcia nieposłusznych sędziów Sądu Najwyższego. Drugi raz w styczniu, po zamordowaniu w zamachu przywódczyni najpopularniejszej partii opozycyjnej Benazir Bhutto. O zamach zostali oskarżeni oficjalnie talibowie, jednak opozycja i ludność kraju obarczyła odpowiedzialność służby specjalne Musharrafa. Trwające wiele dni zamieszki i zamachy terrorystyczne kosztowały życie kilkuset osób, jednak ostatecznie wybory się odbyły, zaś do urn zdecydowało się pójść blisko 40 mln Pakistańczyków, którzy w przygniatającej większości oddali głosy na partie umiarkowanej opozycji – zwłaszcza PPP oraz PMLN byłego premiera Nawaza Sharifa. Na promusharrafowską PML głosowała jednak aż 1/4 ludności. Pocieszające, że na radykałowie z JUI, powiązani z talibami, zdobyli zaledwie marginalną ilość głosów. Po wyborach ogłoszono, że w nowym parlamencie koalicję zawrą PPP, PMLN przy wsparciu mniejszej ANP.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Pervez MUSHARRAF 2001-
prezydent Mohammad Rafiq TARAR (Pakistańska Liga Muzułmańska N, PMLN) 1998-2001
tymczasowy prezydent Wasim SAJJAD (PMLN) 1997-1998
prezydent Farooq Ahmed LEGHARI (Pakistańska Partia Ludowa) 1993-1997

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Mohammadmian SOOMRO (Pakistańska Liga Muzułmańska, PML) 2007-
premier Shaukat AZIZ (PML) 2004-2007
premier Chaudhry Shujaat HUSSAIN (PML) 2004
premier Mir Zafarullah Khan JAMALI (PML) 2002-2004

***

REPUBLIKA ARMENII – wybory prezydenckie

data: 19 lutego 2008 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:

Serż Sargsian (Republikańska Partia Armenii) 52,82%
Lewon Ter-Petrossian 21,5%
Artour Baghdasarian (Rządy Prawa) 17,7%
Vahan Hovhannisian (Ormiańska Federacja Rewolucyjna) 6,2%
Vazgen Manoukian (Unia Narodowo-Demokratyczna) 1,3%
Tigran Karapetian (Partia Ludowa) 0,6%
Artaszes Geghamian (Jedność Narodowa) 0,46%
Armen Melikian 0,27%
Aram Haroutiounian (Partia Zgody Narodowej) 0,17%

W SKRÓCIE: wybory prezydenckie wygrał premier Serż Sargsian, na początku lat 90. dowodzący obroną Górnego Karabachu. Jest to zatem kolejny przywódca wywodzący się z karabachskiego lobby – ustępujący szef państwa Rhobert Koczarian był wcześniej prezydentem Górnego Karabachu. Wybór Ormian zapowiada zachowanie status quo na Zakaukaziu – utrzymanie strategicznego sojuszu z Rosją wobec wrogim stosunków z turkojęzycznymi sąsiadami – Turcją i Azerbejdżanem. Po ogłoszeniu wyników na ulicach miast wubychły zamieszki przeciwko fałszerstwom wyborczym, organizowany głównie przez zwolenników byłego prezydenta Ter-Petrossiana, prezydent Koczarian wprowadził stan wyjątkowy i wyprowadził na ulice wojsko. OBWE nie stwierdziła większych naruszeń procedur demokratycznych.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 Armenia była republiką związkową Związku Radzieckiego):
prezydent Rhobert Sedraki KOCZARIAN 1998-
prezydent (do 1991 przewodniczący Rady Najwyższej) Lewon Hakobi TER-PETROSSIAN (Wszechormiański Ruch Narodowy, HHS) 1990-1998
przewodniczący Rady Najwyższej Hrant Mouszegi WOSKANIAN (Komunistyczna Partia Armenii, HKK) 1985-1990
przewodniczący Rady Najwyższej Babken Jesajewicz SARKISOW (HKK) 1975-1985

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Serż Azati SARGSIAN (Republikańska Partia Armenii, HHK) 2007-
premier Andranik Nachapeti MARGARIAN (HHK) 2000-2007
p.o. premier Rhobert Sedraki KOCZARIAN 2000
premier Aram Saweni SARGSIAN (HHK) 1999-2000

***

REPUBLIKA CYPRU – wybory prezydenckie

data: 17 i 24 lutego 2008 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 87,26% (I tura), 90,87% (II tura)

Dēmētrēs Christóphias (Postępowa Partia Ludu Pracującego) 33,29% (I tura), 53,36% (II tura)
Iōánnēs Kasoulídēs (Zrzeszenie Demokratyczne) 33,51% (I tura), 46,64% (II tura)

do II tury nie weszli:
Tássos Papadópoulos (Partia Demokratyczna) 31,79%
Mários Matsákēs (Partia Demokratyczna) 0,77%
Kōstas Kyriákou 0,24%
Kōstas Themistokléous (Zjednoczeni Demokraci) 0,17%
Andréas Eustratíou 0,16%
Christódoulos Neophýtou 0,05%
Anastásēs Michaēl 0,03%

W SKRÓCIE: do sporej niespodzianki doszło na Cyprze. Urzędujący prezydent Papadópoulos nie zdołał wejść nawet do II tury, zaś ostateczne zwycięstwo przypadło w udziale komuniście. W ten sposób Cypr został jedynym państwem Unii Europejskiej rządząnym przez zaprzysięgłego marksistę. Christóphias przekonał ludzi do siebie zobowiązaniem podjęcia rozmów z Turkami cypryjskimi o zjednoczeniu wyspy. Opowiada się też za likwidacją brytyjskich baz wojskowych na wyspie (które są całkowicie wyłączone spod jurysdykcji Nikozji, nie są nawet częścią UE). Najbardziej kuriozalną postacią tych wyborów był natomiast Kōstas Kyriákou, który chciał przekształcić Cypr w luźną federację czterech państw-miast oraz zapowiadał zakazanie organizacji ślubów, twierdząc, że wolna miłość jest jedynym możliwym sposobem ludzkiej egzystencji.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Tássos Nikoláou PAPADÓPOULOS (Partia Demokratyczna, DēKo) 2003-
prezydent Glaúkos Iōánnou KLĒRÍDĒS (Koalicja Demokratyczna) 1993-2003
prezydent Giōrgos Vásou VASILEÍOU 1988-1993
prezydent Spýros Achilléos KYPRIANOÚ (DēKo) 1977-1988

***

REPUBLIKA KUBY – wybory przewodniczącego Rady Państwa

data: 24 lutego 2008 r.
do obsadzenia: urząd Przewodniczącego Rady Państwa na 5-letnią kadencję; wybory dokonuje 614-osobowe Narodowe Zgromadzenie Siły Ludowej (Asamblea Nacional del Poder Popular)

WYNIKI:
frekwencja 100%

Raúl Modesto Castro Ruz (Komunistyczna Partia Kuby) 100%

W SKRÓCIE: Raúl Castro, brat Fidela, oficjalnie objął stanowisko, które de facto pełnił od 2006 r., kiedy choroba uniemożliwiła Fidelowi pełnienie obowiązków przywódcy. Fidel Castro pozostał jednak szefem partii, a co za tym idzie nie pozbył się w pełni siły decyzyjnej. Przewiduje się, że Raúl będzie starał się doprowadzić do powolnego otwarcia gospodarczego Kuby na świat, jednak jeśli chodzi o wolności politycznej, zmian nie będzie. Raúl Castro jest bowiem znany z większego okrucieństwa i zbrodniczej bezwzględności niż jego brat. Przewodniczący Rady Państwa na Kubie jest jednocześnie szefem rządu.

cztery ostatnie głowy państwa:
przewodniczący Rady Państwa Fidel Alejandro CASTRO Ruz (Komunistyczna Partia Kuby, PCC) 1976-
prezydent Osvaldo DORTICÓS Torrado (PCC) 1959-1976
prezydent Manuel URRUTIA Lleó 1959
tymczasowy prezydent Carlos Manuel PIEDRA y Piedra 1959

***

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – referendum

data: 24 lutego 2008 r.
kwestia 1: Ustawa federalna z 23.03.2007 r. o polepszeniu warunków podatkowych dla działalności gospodarczej i inwestycji (Ustawa o reformie podatku biznesowego II) [Bundesgesetz über die Verbesserung der steuerlichen Rahmenbedingungen für unternehmerische Tätigkeiten und Investitionen (Unternehmenssteuerreformgesetz II) vom 23.03.07 / Loi fédérale du 23.03.2007 sur l’amélioration des conditions fiscales applicables aux activités entrepreneuriales et aux investissements (loi sur la réforme de l’imposition des entreprises II) / Legge federale del 23.03.2007 sul miglioramento delle condizioni quadro fiscali per le attività e gli investimenti imprenditoriali (legge sulla riforma II dell’imposizione delle imprese)]
kwestia 2: Inicjatywa ludowa z 03.11.2005 r. „Przeciw hałaśliwym lotom samolotów bojowych na obszarach turystycznych” (Volksinitiative vom 03.11.2005 „Gegen Kampfjetlärm in Tourismusgebieten” / Initiative populaire du 03.11.2005 „Contre le bruit des avions de combat à réaction dans les zones touristiques” / Iniziativa popolare del 03.11.2005 „Contro il rumore dei velivoli da combattimento nelle regioni turistiche”)

KWESTIA 1:
frekwencja 37,7%

za 50,5%
przeciw 49,5%

KWESTIA 2:
frekwencja 38,2%

za 31,9%
przeciw 68,1%, 20 kantonów i 6 półkantonów

W SKRÓCIE: reforma podatkowa, która ma polepszyć warunki prowadzenia działalności gospodarczej została zaakceptowana przez naród zaledwie 20 tys. głosów. Przeciwko głosowali głównie frankofoni, którzy tradycyjnie optują za państwem socjalnym. Druga kwestia dotyczyła bardziej banalnej sprawy – była to inicjatywa ludowa, której celem było wydanie zakazu na loty samolotów bojowych nad obszarami turystycznymi. Aby zakaz mógł wejść w życie, musiała go poprzeć podwójna większość kantonów i mieszkańców Szwajcarii. W ani jednym kantonie inicjatorom nie udało się jednak przekonać współobywateli do poparcia inicjatywy.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Pascal COUCHEPIN (Wolnomyśliciele – Demokratyczna Partia Szwajcarii) 2008-
prezydent Micheline CALMY-REY (Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii, SPS) 2007
prezydent Moritz LEUENBERGER (SPS) 2006
prezydent Samuel SCHMID (Szwajcarska Partia Ludowa) 2005

***

KALENDARIUM:

ARMENIA: 19 lutego wybory prezydenckie wygrał Serż Sargsian.

BELIZE: demokraci wygrali 7 lutego wybory parlamentarne. Tego samego dnia mieszkańcy poparli w referendum wybieralność Senatu. Nazajutrz Dean Barrow objął urząd premiera, zaś 12 lutego zaprzysiężono nowy rząd: Wilfred Elrington (MSZ), Carlos Perdomo (bezpieczeństwo narodowe). Premier Barrow objął w nim urząd ministra finansów.

CHINY: 23 lutego minister obrony Tajwany Li Tianyu podał się do dymisji. Zastąpił go po trzech dniach Michael Cai.

CYPR: 17 i 24 lutego odbyły się dwie tury wyborów prezydenckich. Zwyciężył Dēmētrēs Christóphias. 29 lutego zaprzysiężono jego gabinet: Kōstas Papakōstas (obrona), Neoklēs Silikiotēs (MSW), Charilaos Stavrakēs (finanse).

CZARNOGÓRA: 29 lutego Milo Đukanović został premierem rządu.

CZECHY: 8 i 9 lutego nie udało się wybrać prezydenta. Powiodło się to dopiero 15 lutego, gdy na kolejną kadencję parlament wybrał Václava Klausa. 21 lutego Ivo Toman został gubernatorem Kraju Pardubickiego.

DANIA: 5 lutego premier Jóannes Eidesgaard ogłosił skład swojego nowego gabinetu: Høgni Hoydal (MSZ), Karsten Hansen (finanse).

DŻIBUTI: 8 lutego ugrupowanie prezydenckie wygrało zbojkotowane przez opozycję wybory parlamentarne.

FRANCJA: 1 lutego prezydent Polinezji Francuskiej Oscar Temaru odrzucił dymisję swojego rządu. 10 lutego na POLINEZJI FRANCUSKIEJ przeprowadzono II turę wyborów parlamentarnów: Nasz Dom 45,2% (27 na 57 mandatów, włącznie z miejscami zajętymi w I turze), Unia na rzecz Demokracji 37,2% (20), Zrzeszenie Ludowe 17,2% (10); frekwencja 76,9%. W następstwie wyborów 23 lutego Zgromadzenie Terytorialne wybrało Gastona Flosse’a na prezydenta. W jego rządzie, którego skład został ogłoszony 28 lutego, Édouard Fritch został wiceprezydentem, a Teva Rohrfritsch – ministrem finansów.

GABON: 6 lutego Laure Olga Gondjout objęła urząd szefowej dyplomacji.

KANADA: od 4 lutego John Crosbie jest wicegubernatorem Nowej Fundlandii i Labradoru.

KOREA POŁUDNIOWA: 18 lutego urząd objął prezydent Lee Myung-bak, zaś 25 lutego – premier Han Seung-soo i jego gabinet: Yu Myung-hwan (MSZ), Lee Sang-hee (obrona), Kang Man-soo (finanse).

KUBA: 24 lutego parlament wybrał Raúl Castro na stanowisko przewodniczącego Rady Państwa.

LIBAN: wybór prezydenta został w lutym dwukrotnie odłożony – z 11 lutego na 26 lutego, a następnie na 11 marca. Ostatni przypadek był już piętnastym odwołaniem wyborów.

MEKSYK: 15 lutego Leonel Godoy Rangel został gubernatorem Michoacán.

MONAKO: 3 lutego wybory parlamentarne wygrała Unia na rzecz Monako.

NIEMCY: wyniki wyborów parlamentarncyh w HAMBURGU 24 lutego: Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna 42,6% (56 na 121 mandatów), Socjaldemokratyczna Partia Niemiec 34,1% (44), Zieloni / Sojusz ’90 9,6% (13), Partia Lewicy 6,4% (8), Wolna Partia Demokratyczna 4,8% (0); frekwencja 63,4%.

NIGERIA: 6 lutego Sąd Apelacyjny anulował kwietniowe wybory gubernatorskie w stanie Kogi. Gubernator Ibrahim Idris został pozbawiony stanowiska; zastąpił go tymczasowo Clarence Olafemi, spiker lokalnego parlamentu. W podobnej sytuacji znalazł się 26 lutego gubernator Adamawy Murtala Nyako. Jego urząd objął natomiast James Barka.

NOWA ZELANDIA: 21 lutego Brian Donnelly objął urząd wysokiego komisarza Wysp Cooka. 23 lutego Pio Tuia został premierem Tokelau.

PAKISTAN: 18 lutego wybory parlamentarne wygrała opozycja. 28 lutego Nawab Zulfiqar Ali Magsi został gubernatorem Beludżystanu.

ROSJA: 4 lutego dotychczasowy gubernator Obwodu Magadańskiego Nikołaj Dudow został zatwierdzony na kolejną kadencję. 5 marca lokalne parlamenty Obwodu Czytyńskiego i Agińsko-Buriackiego Okręgu Autonomicznego zatwierdziły Rawila Gieniatulina na stanowisku przyszłego gubernatora Kraju Zabajkałskiego, który ma powstać 1 marca z połączenia obu podmiotów.

SERBIA: Boris Tadić wygrał 3 lutego w II turze wyborów prezydenckich. 17 lutego Kosowo ogłosiło niepodległość jako Republika Kosowa. Do końca lutego niepodległość uznały 23 państwa, a zatem nie uzyskało ono całkowitego uznania międzynarodowego. Jednocześnie przyjęto flagę i godło, przedstawiające żółty zarys Kosowa na niebieskim tle oraz sześć białych gwiazd, symbolizujących sześć narodów, zamieszkujących Kosowo – Albańczyków, Serbów, Bośniaków, Goranów, Romów i Turków.

SUDAN: 14 lutego Ibrahim Mohammed Hamed został ministrem spraw wewnętrznych, zaś Awad al-Gaz – szefem resortu finansów.

SZWAJCARIA: Guy Morin jest od 1 lutego prezydentem rządu Bazylei-Miasta. 24 lutego przeprowadzono referendum. Mieszkańcy przyjęli projekt reformy podatkowej, odrzucili zaś propozycję zakazu lotów samolotów bojowych nad obszarami turystycznymi.

TAJLANDIA: 6 lutego król Rama IX zatwierdził skład rządu Samaka Sundaraveja, który jednocześnie objął też fotel ministra obrony: Noppadon Pattama (MSZ), Surapong Suebwonglee (finanse), Chalerm Yoobamrung (MSW).

TANZANIA: 13 lutego zaprzysiężono rząd premiera Mizengo Pindy: Hussein Mwinyi (obrona), Mustapha Mkulo (finanse), Lawrence Masha (MSW), Bernard Membe (MSZ).

TIMOR WSCHODNI: 11 lutego doszło do nieudanej próby zamachu stanu. Ranny został prezydent José Manuel Ramos-Horta. Na czas jego niezdolności do sprawowania urzędu, funkcję prezydenta przez dwa dni pełnił Vicente da Silva Guterres, a następnie Fernando La Sama de Araújo

TONGA: po dymisji ministra finansów Siosiui ‘Utoikamanu funkcję tę objął tymczasowo 26 lutego premier Feleti Sevele.

TRYNIDAD I TOBAGO: 11 lutego parlament wybrał na kolejną kadencję prezydencką George’a Maxwella Richardsa.

UKRAINA: p.o. głową administracji Obwodu Lwowskiego został 20 lutego Wałerij Albertowycz Pjatak, zastąpiony po tygodniu przez Mykołę Iwanowycza Kmitia.

URUGWAJ: 11 lutego Gonzalo Fernández został ministrem spraw zagranicznych, a José Bayardi – ministrem obrony.

WŁOCHY: 6 lutego prezydent Giorgio Napolitano rozwiązał parlament po niepowodzeniu misji stworzenia nowego rządu przez Franco Mariniego.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: 14 lutego, po dymisji premiera Tomégo Vera Cruza, Patrica Trovoada został zaprzysiężony na ten urząd wraz z nowym gabinetem: Raul Cravid (finanse), Ovídio Pequeno (MSZ), Óscar Souda (MSW, obrona).

ZAKON MALTAŃSKI: po śmierci wielkiego mistrza Andrew Willoughby’ego Niniana Bertiego, Giacomo Dalla Torre Del Tempio Di Sanguinetto został wielkim komandorem (czyli p.o. głowy państwa).

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 lutego Gabończyk Jean Ping został wybrany na przewodniczącego Komisji Unii Afrykańskiej. 13 lutego Chilijczyk Arturo José Herrera Verdugo został p.o. przewodniczącym Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej (Interpol). 24 lutego Kubańczyk Raúl Castro został przewodniczącym Ruchu Państw Niezaangażowanych.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: 3 lutego Thomas S. Monson został prezydentem Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych Dni Ostatnich (mormonów). Nowym metropolitą Aten i Całej Grecji (zwierzchnikiem Greckiej Cerkwi Prawosławnej) został 7 lutego Ieronymos II.

***

ZMARLI:

7 lutego – Frà Andrew Willoughby Ninian BERTIE (ur. 1929 w Londynie), wielki mistrz Zakonu Maltańskiego od 11.04.1988, zmarł w Rzymie;
7 lutego – José Alberto BUSTAMANTE Belaúnde (ur. 1950 w Arequipie), premier Peru 10.10.1999-29.07.2000, reprezentujący Nową Większość / Sojusz Zmiany 1990, zmarł w Limie;
14 lutego – gen. mjr Sir Henry Desmond Allen LANGLEY (ur. 1930 w Londynie), administrator Brytyjskich Suwerennych Baz na Cyprze 1983-1985, gubernator Bermudów (terytorium zależne Wielkiej Brytanii) 1988-1992, zmarł w Liphook (Wielka Brytania);
15 lutego – Michaił Siergiejewicz SOŁOMIENCEW (ur. 1913 w Jeriłowce), przewodniczący Rady Ministrów Rosji (wówczas republika związkowa Związku Radzieckiego) 28.07.1971-24.06.1983, reprezentujący Komunistyczną Partię Związku Radzieckiego, zmarł w Moskwie;
19 lutego – René Louis PONT, gubernator Saint-Pierre i Miquelon (wówczas terytorium zamorskie Francji) 25.08.1958-03.12.1960;
21 lutego – Sufi Hassan ABU TALEB (ur. 1925 w Fajum), p.o. prezydent Egiptu 06-14.10.1981, reprezentujący Partię Narodowo-Demokratyczną, zmarł w Malezji;
21 lutego – Evan MECHAM (ur. 1924 w Duchesne), gubernator Arizony (stan Stanów Zjednoczonych) 06.01.1987-04.04.1988, reprezentujący Partię Republikańską, zmarł w Phoenix;
23 lutego – Janez DRNOVŠEK (ur. 1950 w Celju, wówczas Jugosławia), przewodniczący Kolektywnego Prezydium Jugosławii 15.05.1989-15.05.1990, reprezentujący Związek Komunistów Jugosławii, przewodniczący Ruchu Państw Niezaangażowanych 04.09.1989-15.05.1990, dwukrotny premier 14.05.1992-03.05.2000 i 17.11.2000-12.12.2002 oraz prezydent 22.12.2002-22.12.2007 Słowenii, reprezentujący Liberalną Demokrację Słowenii, a od 2006 Ruch na rzecz Uczciwości i Rozwoju, zmarł w Zaplanie;
26 lutego – Tyronne Lisle Delano FERNANDO (ur. 1941), gubernator Prowincji Północno-Wschodniej (Sri Lanka) 06.12.2004-20.01.2006, zmarł w Kolombo.

źródła: Admin.ch, African Elections Database, Angus Reid Consultants, ElectionGuide, IFES, Rulers.org, Trinidad & Tobago’s Newsday, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl