Irak

Dosyć dyskretne było również zachowanie szwedzkich polityków wobec wojny o wyzwolenie Iraku. Szwecja jako kraj neutralny szuka często oparcia w ONZ, w swej polityce zagranicznej. Decyzję o tym by stanąć po stronie głosicieli pokoju dla Saddama uzasadniano tutaj głównie troską o zachowanie prestiżu dla ONZ. Znaczenie inspektorów podkreślano tym chętniej dla tego, że Hans Blix jest Szwedem.

Krytycy twierdzą, że traktowanie ONZ jak średniowiecznego Papiestwa - rzuci klątwę i cesarz boso pójdzie do Canossy - nie bardzo przekłada się na dzisiejsze realia. Adresaci oenzetowskich klątw niewiele sobie z nich robią. Nieśmiałe głosy domagały się tu i ówdzie za twardą linią wobec dyktatora Iraku. To, że oenzetowski paraliż pokrywał się z interesami Niemiec, przesądzało jednak sprawę i Szwecja nie poszła za przykładem wielu innych państw Unii, i nie poparła Koalicji.

Ton wypowiedzi anty amerykańskich był jednak stosunkowo łagodny, niemal dyskretny. Gdy wojna była już faktem ograniczano się raczej do raportowania o jej wynikach. Różni, wojskowi eksperci starali się przewidzieć rozwój wydarzeń. Nie wywierało to większego wrażenia na wydarzeniach, które rozwijały się po swojemu. Pełną dyskrecją objęto udział w wojnie innych państw niż USA i Wielka Brytania. Przelotnie wspomniano o symbolicznym udziale Danii i to tylko w kontekście sporów politycznych jakie ten udział wywołał. O udziale Polski nie mówiono nic. Gdy moim szwedzkim znajomym mówiłem o udziale polskich żołnierzy w walkach - niedowierzali. Prawdziwego jednak szoku doznali Szwedzi na wiadomość, że Polska będzie administrowała część Iraku w trakcie jego odbudowy. Szok był tym większy, że większość Szwedów nic o polskim udziale w wojnie nie wiedziała. Obraz Polski jako jednego z głównych partnerów zwycięskiej koalicji nie bardzo pasuje do tak starannie wyrytego w szwedzkiej mentalności wizerunku ubogiego kraju bez znaczenia, gdzieś na wschodzie. Kraju, którego historia, kultura i osiągnięcia nadal są objęte tradycyjną szwedzką... dyskrecją.