Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Aktualności / Kronika wyborcza: marzec 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-05-2006

 

13-05-2015

 

01-08-2013

 

11-11-2011

 

28-10-2011

 

29-09-2011

 

16-09-2011

  Kobieta premierem po raz pierwszy w Danii

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: marzec 2006 

10-04-2006

  Autor: Michał Potocki

Oczy całej Europy były w kwietniu zwrócone w kierunku Mińska, w którym sfałszowane po raz kolejny wybory wygrał Alaksandr Łukašenka. Świat interesował się także głosowaniem na Ukrainie i w Izraelu. Ponadto do urn poszli obywatele Beninu, Kolumbii, Salwadoru i Samoa, zaś San Marino ma nowych kapitanów-regentów.

 

 

REPUBLIKA KOLUMBII – wybory parlamentarne

data: 12 marca 2006 r.
do obsadzenia: 166 miejsc w Izbie Reprezentantów (Cámara de Representantes) i 102 miejsca w Senacie (Senado), z czego 2 są zarezerwowane dla przedstawicieli ludności indiańskiej, na 4-letnią kadencję

IZBA REPREZENTANTÓW:
frekwencja 39,8%

Kolumbijska Partia Liberalna (Partido Liberal Colombiano) 19%, 36 mandatów
Kolumbijska Partia Konserwatywna (Partido Conservador Colombiano) 15,8%, 30 mandatów
Społeczna Partia Jedności Narodowej / Partia U (Partido Social de Unidad Nacional / Partido de la U) 16,7%, 29 mandatów
Radykalna Zmiana (Cambio Radical) 10,7%, 20 mandatów
Alternatywny Biegun Demokratyczny (Polo Democrático Alternativo) 8,2%, 9 mandatów
Konwergencja Obywatelska (Convergencia Ciudadana) 4,6%, 8 mandatów
Ruch Skrzydeł Ekipy Kolumbia (Movimiento Alas Equipo Colombia) 4,3%, 7 mandatów
Liberalne Otwarcie (Apertura Liberal) 2,3%, 5 mandatów
Ruch Integracji Regionalnej (Movimiento Integración Regional) 1,1%, 4 mandaty
Partia Demokratycznej Kolumbii (Partido Colombia Democráta) 2,5%, 2 mandaty
Ruch Narodowy (Movimiento Nacional) 2%, 2 mandaty
Zjednoczony Ruch Ludowy (Movimiento Popular Unido) 1,5%, 2 mandaty
Nowe Huila i Liberalizm (Huila Nuevo y Liberalismo) 0,9%, 2 mandaty
Ruch Czuwających (Movimiento Mira) 2,7%, 1 mandat
Na rzecz Kraju o jakim Marzymy (Por el País que Soñamos) 1,1%, 1 mandat
Partia Akcji Społecznej (Partido de Acción Social) 0,6%, 1 mandat
Ruch Odnowy Akcja Pracy (Movimiento Renovación Acción Laboral) 0,4%, 1 mandat
Ruch Zbawienia Narodowego (Movimiento de Salvación Nacional) 0,3%, 1 mandat
Ruch Uczestnictwa Ludowego (Movimiento de Participación Popular) 0,2%, 1 mandat
Postępowy Ruch Narodowy (Movimiento Nacional Progresista) 0,1%, 1 mandat

SENAT:
frekwencja 39,8%

Społeczna Partia Jedności Narodowej / Partia U (Partido Social de Unidad Nacional / Partido de la U) 17,49%, 20 mandatów
Kolumbijska Partia Konserwatywna (Partido Conservador Colombiano) 16,13%, 18 mandatów
Kolumbijska Partia Liberalna (Partido Liberal Colombiano) 15,52%, 17 mandatów
Radykalna Zmiana (Cambio Radical) 13,36%, 15 mandatów
Alternatywny Biegun Demokratyczny (Polo Democrático Alternativo) 9,74%, 11 mandatów
Konwergencja Obywatelska (Convergencia Ciudadana) 6,25%, 7 mandatów
Ruch Skrzydeł Ekipy Kolumbia (Movimiento Alas Equipo Colombia) 4,68%, 5 mandatów
Partia Demokratycznej Kolumbii (Partido Colombia Democráta) 2,85%, 3 mandaty
Ruch Czuwających (Movimiento Mira) 2,35%, 2 mandaty
Ruch Żyjącej Kolumbii (Movimiento Colombia Viva) 2,46%, 2 mandaty
2 mandaty zarezerwowane dla tubylców –> patrz dalej

do Senatu nie weszły:
Niech Działają Kolorowi (Dejen Jugar al Moreno) 1,5%
C4 0,88%
Wizjonerzy z Antanasem Mockusem (Visionarios con Antanas Mockus) 0,77%
Ruch Uczestnictwa Wspólnotowego (Movimiento de Participación Comunitaria) 0,56%
Komunalno-Wspólnotowy Ruch Kolumbii (Movimiento Comunal y Comunitario de Colombia) 0,42%
Ruch Zjednoczonej Kolumbii (Movimiento Únete Colombia) 0,17%
Niezależny Konserwatyzm (Conservatismo Independiente) 0,14%
Postępowy Ruch Narodowy (Movimiento Nacional Progresista) 0,09%
Odbudowa Narodow-Demokratyczna (Reconstrucción Democrática Nacional) 0,08%

WYNIKI WYBORÓW W DWÓCH OKRĘGACH INDIAŃSKICH DO SENATU:

Tubylczy Sojusz Społeczny (Alianza Social Indigena) 28,27%, 2 mandaty
Tubylcze Władze Kolumbii (Autoridades Indigenas de Colombia) 13,52%, bez mandatu

W SKRÓCIE: wybory do Kongresu przyniosły znaczne rozdrobnienie partyjne jego składu. Największa partia w izbie niższej (PLC) zajęła zaledwie 23% miejsc, zaś w Senacie sprzyjająca prezydentowi PSUN zdobyła jedynie 20% miejsc. System polityczny w Kolumbii jest – jak na niemal całej półkuli – prezydencki, na wzór system politycznego USA, a zatem nie trzeba obawiać się paraliżu decyzyjnego. Zwłaszcza, że znaczną część głosów zdobyły partie, które mocniej bądź słabiej popierają prawicowego proamerykańskiego prezydenta Álvaro Uribe, bezkompromisowo walczącego z lewackimi partyzantkami. Udało się to pomimo jednej z najkrwawszych bitew, jakie w starciu z lewakami z Rewolucyjnymi Siłami Zbrojnymi Kolumbii (FARC) stoczyły oddziały rządowe. Na trzy miesiące przez wyborami w potyczce zginęło 29 żołnierzy. FARC na przemian proponuje rozejm i odrzuca sugestie rozmów pokojowych. Nie udało się natomiast głosowanie w okręgach tubylczych. Trzeba bowiem będzie powtórzyć wybór kandydatów indiańskich do Senatu, gdyż większość (58,21%) oddanych głosów okazała się nieważna.

REPUBLIKA SALWADORU – wybory parlamentarne

data: 12 marca 2006 r.
do obsadzenia: 84 miejsca w Zgromadzeniu Ustawodawczym (Asamblea Legislativa) na 3-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej (przy czym istnieje 14 okręgów wielomandatowych, obejmujących po jednym departamencie i jeden okręg 20-mandatowy, obejmujący cały kraj)

WYNIKI:
frekwencja 41,4%

Nacjonalistyczny Sojusz Republikański (Alianza Republicana Nacionalista; przywódca: Alías Antonio Saca González) 39,4%, 34 mandaty
Front Farabundo Martíego na rzecz Wyzwolenia Narodowego (Frente Farabundo Martí para la Liberación Nacional; Salvador Sánchez Cerén) 39,7%, 32 mandaty
Partia Pojednania Narodowego (Partido de Conciliación Nacional) 11%, 10 mandatów
Partia Chrześcijańsko-Demokratyczny (Partido Demócrata Cristiano) 6,8%, 6 mandatów
Zmiana Demokratyczna (Cambio Democrático) 3,1%, 2 mandaty

W SKRÓCIE: od czasu podpisania w 1992 r. porozumienia pokojowego obie walczące strony przekształciły się w normalne partie polityczne – korzystająca czasem z pomocy komand śmierci ARENA stała się partią konserwatywną, zaś lewacka bojówka FMLN – partią socjaldemokratyczną. Od tej pory scena polityczna tego biednego kraju jest podzielona pomiędzy oba ugrupowania, jednak z przewagą dla areneros. Rząd w San Salvador robi co może, aby wyjść z kryzysu gospodarczego; w 2001 r. wprowadzono dolara amerykańskiego na miejsce starej miejscowej waluty, zaś w 2004 r. podpisano układ o wolnym handlu z USA i sąsiadami z Ameryki Środkowej (CAFTA). Gospodarka powoli zaczęła rosnąć, wzrósł eksport, spadła inflacja. Areneros rządzą krajem bez przerwy od 1989 r. Wyniki wyborów do parlamentu nie mają wpływu na obsadę stanowisk rządowych, bowiem kraj przyjął model amerykański, w którym szefem rządu jest prezydent. Obecny szef państwa, Tony Saca, również jest arenero; został wybrany w 2004 r.

NAJJAŚNIEJSZA REPUBLIKA SAN MARINO – wybory kapitanów-regentów

data: 16 marca 2006 r.
do obsadzenia: stanowiska kapitanów-regentów (dwuosobowej głowy państwa) na sześciomiesięczną kadencję

WYBRANO:
Loris Francini (Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia San Marino)
Gian Franco Terenzi (Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia San Marino)

W SKRÓCIE: przez kolejne sześć miesięcy kolegialną głową tej najstarszej nieprzerwanie istniejącej republiki na świecie (wg legendy założonej 3 września 301 r.; pierwsi kapitanowie-regenci wybrani w 1243 r.) będą chadecy Loris Francini i Gian Franco Terenzi. Obaj pełnili już tę funkcję; Francini  od kwietnia do października 1998 r., zaś Terenzi między październikami a kwietniami 1987/88 i 2000/01. Ostatni raz przypadek, gdy krajem współrządziło dwóch polityków z tej samej partii zdarzył się na przełomie 1996 i 1997 r. i dotyczył Socjalistycznej Partii San Marino. W głosowaniu w Radzie Wielkiej i Generalnej Francini i Terenzi zajęli dwa pierwsze miejsca, wyprzedzając kandydatów socjalistów Patrizię Busignani i demokratów – Alberto Cecchettiego.

REPUBLIKA BENINU – wybory prezydenckie

data: 5 i 19 marca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 69,5% (81,7% w I turze)

Thomas Yayi Boni 74,6% (35,78% w I turze)
Adrien Houngbédji 25,4% (Republikańska Partia Dahomeju) (24,22% w I turze)

do II tury nie weszli:
Bruno Amoussou (Sojusz Nowego Beninu) 16,29%
Léhady Soglo (Partia Odrodzenia Beninu) 8,44%
Antoine Kolawolé Idji (Afrykański Ruch na rzecz Demokracji i Postępu) 3,25%
Lazare Sehouéto (Ruch na rzecz Społeczeństwo Alternatywnego) 2,04%
Sévérin Adjovi (Zgromadzenie Liberalnych Demokratów na rzecz Odbudowy Narodowej) 1,78%
Antoine Dayori (Siła Nadziei) 1,25%
Kamarou Fassassi (Partia Przebudzenia Demokratów Nowego Pokolenia) 0,98%
Janvier Yahouédéhou 0,77%
Luc Gnacadja (Ruch Envol) 0,68%
Daniel Tawéma (Front Akcji na rzecz Odnowy i Rozwoju) 0,6%
Ibrahima Idrissou (Narodowe Zgromadzenie na rzecz Jedności i Demokracji) 0,6%
Richard Senou 0,52%
Soulé Dankoro (Demokratyczna Partia Beninu) 0,33%
Marie-Elise Gbédo 0,33%
Célestine Zanou 0,32%
Lionel Agbo (Afrykański Kongres Demokratów) 0,3%
Zul Kifl Salami 0,28%
Richard Adjaho 0,25%
Gatien Houngbédji (Demokratyczna Unia na rzecz Rozwoju Społeczno-Gospodarczego) 0,22%
Adolphe Djimon Hodonou 0,22%
Galiou Soglo 0,17%
Lénadre Djagoué (Partia Przebudzenia Demokratów Nowego Pokolenia – Hêviosso) 0,15%
Marcel Gbaguidi 0,12%
Raphiou Toukourou 0,11%

W SKRÓCIE: zwycięzca wyborów, dr Yayi Boni jest z zawodu bankowcem. Wszechstronnie wykształcony (w Beninie, Senegalu i Francji), sprawował różne funkcje, m.in. w banku centralnym zachodniej strefy CFA. W latach 1992-94 był doradcą prezydenta kraju Mathieu Kérékou, po którym teraz przejął schedę. Benin jest jednym z niewielu państw Afryki, w którym respektuje się limit dwóch kadencji prezydenckich. Zwyczaj ten wprowadził poprzednik Boniego Mathieu Kérékou, który co prawda sam rządził twardą, marksistowską ręką w latach 1972-91, jednak pod koniec kadencji stał się demokratą i pozwolił na zwycięstwo w wolnych już wyborach Nicéphore’owi Soglo. Kolejne dwa głosowania wygrał również on, co pozwoliło mu na rządy od 1996 r., jednak teraz pokazał klasę i nie zaczął manipulować przy wprowadzonej przez samego siebie demokratycznej konstytucji.

REPUBLIKA BIAŁORUŚ – wybory prezydenckie

data: 19 marca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 92,6%

Alaksandr Ryhoravič Łukašenka / Aleksandr Grigorjewicz Łukaszenko 82,6%
Alaksandr Uładzimiravič Milinkievič / Aleksandr Władimirowicz Milinkiewicz 6%
przeciw wszystkim (suprać usim / protiw wsiem) 5,6%
Siarhiej Vasilevič Hajdukiewicz / Siergiej Wasiljewicz Gajdukiewicz (Partia Liberalno-Demokratyczna) 3,5%
Alaksandr Uładzisłavavič Kazulin / Aleksandr Władisławowicz Kozulin (Białoruska Socjaldemokratyczna Partia Hramada) 2,3%

W SKRÓCIE: jeszcze przed wyborami wycofali się Alaksandr Vajtovič, Zianon Paźniak (Konserwatywno-Chrześcijańska Partia BNF), Siarhiej Skrabiec i Valeryj Frałoŭ. Co do tego, że wybory zostały sfałszowany, nikt (poza obserwatorami z Izby Parlamentarnej Związku Białorusi i Rosji, Dumy Państwowej Rosji, Wspólnoty Niepodległych Państw i… Chińskiej Republiki Ludowej) nie ma wątpliwości. Niezależne ośrodki mówią jednak o ponadpięćdziesiątoprocentowym poparciu dla Łukašenki w społeczeństwie. Prezydent cieszy się tak wysokim poparciem dzięki pracy propagandy, która nie dopuszczała pozostałych kandydatów do mediów, ale także przyzwoitym wynikom ekonomicznym kraju (m.in. wypłaty rent i emerytur na czas), osiąganym jednak głównie dzięki dumpingowej cenie, po jakiej Białorusini kupują gaz od Rosji. Kampania wyborcza była bardzo brutalna. Opozycja zdecydowała się już na kilka miesięcy przed wybrami na wystawienie wspólnego kandydata. Został nim intelektualista z Grodna, były wicemer tego miasta, człowiek spokojny, lecz stanowczy – Alaksandr Milinkievič. Poparły go wszystkie liczące się partie opozycyjne – od prawicy po komunistów. Siarhiej Hajdukievič to kandydat powiązanej z władzami, quasi-opozycyjnej partii, identyfikowanej jako miński oddział partii Żirinowskiego. Hajdukieviča wystawiono po to, aby legitymizował wybory w przypadku wycofania się wszystkich kandydatów opozycyjnych. Największą zagadkę stanowił Kazulin – któremu władza pozwalała na najwięcej (m.in. na bezprecedensowy w swej ostrości atak na prezydenta, wyemitowany w państwowej telewizji). Kazulin jeszcze przed rokiem był rektorem mińskiej uczelni, człowiekiem reżimu. Część opozycji przypuszcza, że jest to swego rodzaju koń trojański Łukašenki, być może wprowadzony do gry za zgodą Kremla, którego reżim stara się uwiarygodnić, bijąc go przed i aresztując po wyborach. Po głosowaniu Milinkievič i Kazulin wezwali swych zwolenników do zbudowania miasteczka namiotowego a la Kijów na Kastryčnickaj płoščy w Mińsku (przemianowanej z tej okazji na płoščę Kastusia Kalinoŭskaha). Wiec został rozpędzony przez służby specjalne w przeddzień Dnia Niepodległości Białorusi, który wypadał dokładnie tydzień po wyborach. Dżinsowa rewolucja na Białorusi przegrała, jednak opozycjoniści po raz pierwszy przełamali marazm przynajmniej części społeczeństwa, wielu ludzi dowiedziało się o ich istnieniu dopiero przy okazji wyborów. Być może przyniesie to efekty w przyszłości. Więcej o wyborach na Białorusi w artykule Piotra Kuspysia.

UKRAINA – wybory parlamentarne

data: 26 marca 2006 r.
do obsadzenia: 450 miejsc w Radzie Najwyższej Ukrainy (Werchowna Rada Ukrajiny) na 4-letnią kadencję w systemie mieszanym: 225 miejsc obsadzanych w okręgach jednomandatowych, pozostałe 225 – w ordynacji proporcjonalnej wśród partii, które przekroczyły 4% próg wyborczy

WYNIKI:
frekwencja 58,97%

Partia Regionów (Partija rehioniw; Wiktor Fedorowycz Janukowycz) 32,12%, 186 mandatów
Blok Julii Tymoszenko (Błok Juliji Tymoszenko; Julija Wołodymyriwna Tymoszenko) 22,27%, 129 mandatów
Blok „Nasza Ukraina” (Błok „Nasza Ukrajina”; Jurij Iwanowycz Jechanurow) 13,94%, 81 mandatów
Socjalistyczna Partia Ukrainy (Socialistyczna partija Ukrajiny; Ołeksandr Ołeksandrowycz Moroz) 5,67%, 33 mandaty
Komunistyczna Partia Ukrainy (Komunistyczna partija Ukrajiny; Petro Mikołajowycz Symonenko) 3,66%, 21 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Blok Natalii Witrenko „Opozycja Ludowa” (Błok Nataliji Witrenko „Narodna opozycija”; Natalija Mychajliwna Witrenko) 2,93%
Blok Ludowy Łytwyna (Narodnyj błok Łytwyna; Wołodymyr Mychajłowycz Łytwyn) 2,43%
Ukraiński Blok Ludowy Kostenki i Pluszcza (Ukrajinśkyj Narodnyj Błok Kostenka i Pluszcza; Jurij Iwanowycz Kostenko, Iwan Stepanowycz Pluszcz) 1,87%
przeciw wszystkim (proty wsich) 1,77%
Partia „Wiec” (Partija „Wicze”; Inna Hermaniwna Bohosłowśka) 1,74%
Blok Obywatelski PORA – Partia „Reformy i Porządek” (Hromadianśkyj błok PORA – Partija „Reformy i poriadok”; Witalij Wołodymyrowycz Kłyczko) 1,47%
Opozycyjny Blok NIE TAK! (Opozycijnyj błok NE TAK!; Łeonid Makarowycz Krawczuk) 1,01%
Partia „Odrodzenie” (Partija „Widrodżennia”; Wasyl Iwanowycz Hładkich) 0,96%
Blok Jurija Karmazina (Błok Jurija Karmazina; Jurij Anatolijowycz Karmazin) 0,65%
Partia Zielonych Ukrainy (Partija Zełenych Ukrajiny; Witalij Mykołajowycz Kononow) 0,54%
Blok Partia Ludowo-Demokratycznej (Błok Narodno-demokratycznoji partiji; Ludmiła Pawliwna Suprun) 0,49%
Partia Polityczna „Partia Ratunku Ekologicznego ‘EKO+25%’”; Polityczna partija „Partija ekołohicznoho poriatunku ‘EKO+25%’”; Kateryna Mykołajiwna Amosowa) 0,47%
Ukraińska Partia „Zielona Planeta” (Ukrajinśka partija „Zełena płaneta”; Natalija Petriwna Zubyćka) 0,38%
Wszechukraińskie Zjednoczenie „Swoboda” (Wseukrajinśke objednannia „Swoboda”; Ołeh Jarosławowycz Tiahnybok) 0,37%
Wiejska Partia Ukrainy (Selanśka partija Ukrajiny; Ołeksandr Pawłowycz Jaworśkyj) 0,32%
Blok Łazarenki (Błok Łazarenka; Iwan Iwanowycz Łazarenko) 0,31%
Partia Narodowo-Gospodarczego Rozwoju Ukrainy (Partija nacionalno-ekonomicznoho rozwytku Ukrajiny; Pawło Wołodymyrowycz Matwijenko) 0,23%
Wyborczy Blok Partii Politycznych „ZA SOJUSZ” (Wyborczyj błok politycznych partij „ZA SOJUZ”; Wołodymyr Serhijowycz Hoszowśkyj) 0,2%
Partia Emerytów Ukrainy (Partija Pensioneriw Ukrajiny; Feliks Eduardowycz Petrosian) 0,2%
Blok Wyborczy „Państwo – Sojusz Pracowniczy” (Wyborczyj błok „Derżawa – Trudowyj Sojuz”; Myrosław Illicz Jakibczuk) 0,14%
Partia Polityczna „Trzecia Siła” (Polityczna partija „Tretia Syła”; Wasyl Wasylowycz Hawryluk) 0,13%
Ludowy Ruch Ukrainy na rzecz Jedności (Narodnyj Ruch Ukrajiny za jednist’; Bohdan Fedorowycz Bojko) 0,13%
Partia Polityczna Ukrainy „Partia Polityki PUTINA” (Polityczna partija Ukrajiny „Partija polityky PUTINA”; Ołeksij Iwanowycz Remeniuk) 0,12%
Wszechukraińska Partia Zaufania Ludowego (Wseukrajinśka partija Narodnoji Dowiry; Andrij Swiatosławowycz Azarow) 0,12%
Ukraińska Partia Honoru, Walki z Korupcją i Zorganizowaną Przestępczością (Ukrajinśka partija czesti, borot’by z korupcijeju ta orhanizowanoju złoczynnistiu; Ołeksandr Hryhorowycz Dawydenko) 0,11%
Partia Patriotycznych Sił Ukrainy (Partija patriotycznych sył Ukrajiny; Ołeksandr Ołeksijowycz Zinczenko) 0,1%
Ukraińska Partia Konserwatywna (Ukrajinśka Konserwatywna partija; Heorhij Wasylowycz Szczokin) 0,1%
Partia Polityczna „Ukraina Pracownicza” (Polityczna partija „Trudowa Ukrajina”; Wałerij Illicz Konowaluk) 0,09%
Blok Wyborczy „Władza Ludu” (Wyborczyj błok „Włada narodu”; Ołeksandr Mychajłowycz Waszczenko) 0,09%
Partia Społeczno-Ekologiczna „Sojusz. Czarnobyl. Ukraina” (Socialno-ekołohiczna partija „Sojuz. Czornobyl. Ukrajina”; Serhij Jewhenowycz Worotynśkyj) 0,09%
Partia Społeczno-Chrześcijańska (Socialno-Chrystyjanśka Partija; Wołodymyr Petrowycz Władyko) 0,09%
Blok Wyborczy „Blok Borysa Olijnyka i Mychajła Syroty” (Wyborczyj błok „Błok Borysa Olijnyka ta Mychajła Syroty”; Borys Illicz Olijnyk, Mychajło Dmytrowycz Syrota) 0,08%
Blok Wyborczy „Jewhen Marczuk – Jedność” (Wyborczyj błok „Jewhen Marczuk – Jednist’”; Jewhen Kyryłowycz Marczuk) 0,06%
Ukraińskie Zgromadzenie Narodowe (Ukrajinśka Nacionalna Asambleja; Jurij-Bohdan Romanowycz Szuchewycz) 0,06%
Partia Opieki Społecznej (Partija Socialnoho Zachystu; Natalija Mykołajiwna Kuchta) 0,05%
Blok Bezpartyjnych „Słońce” (Błok Bezpartijnych „Sonce”; Ołeksandr Mykołajowycz Rżawśkyj) 0,05%
Wszechukraińska Partia „Nowa Siła” (Wseukrajinśka partija „Nowa Syła”; Jurij Iwanowycz Zbitniew) 0,05%
Blok „Patrioci Ukrainy” (Błok „Patrioty Ukrajiny”; Mykoła Ołeksandrowycz Haber) 0,05%
Liberalna Partia Ukrainy (Liberalna partija Ukrajiny; Petro Stepanowycz Cyhanko) 0,04%
Partia Polityczna „Stolica Europejska” (Polityczna partija „Jewropejśka stołycia”; Łew Rewazowycz Parcchaładze) 0,04%
Partia Polityczna „Naprzód, Ukraino!” (Polityczna partija „Wpered, Ukrajino!”; Wiktor Ławrentijowycz Musijaka) 0,02%

W SKRÓCIE: pierwsze po pomarańczowej rewolucji wybory przyniosły względne zwycięstwo głównego przegranego tejże, Wiktora Janukowycza. De facto jednak Janukowycz nie jest w stanie utworzyć samodzielnego rządu. Do momentu opublikowania niniejszej Kroniki nie było do końca ustalone, czy ostatecznie Ukrainą będzie rządzić pomarańczowa koalicja skłóconych do tej pory BJuTy i Naszej Ukrainy (z dodatkiem socjalistów Moroza), czy też „koalicja rozsądku” stronników Juszczenki i Janukowycza. Stanowisko premiera jest o tyle istotne, że od niniejszych wyborów Ukraina przechodzi istotną zmianę ustrojową, stając się krajem o ustroju parlamentarnym. Partie opozycyjne, zwłaszcza te, którym zabrakło niewiele do przekroczenia trzyprocentowego progu wyborczego, wezwały do powtórnego przeliczenia głosów, jednak wydaje się, iż Ukraina zdała egzamin z demokracji – co potwierdził też Parlament Europejski. Partia Regionów tradycyjnie największe poparcie osiągnęła na wschodzie i południu kraju, w okręgach rosyjskojęzycznych. Rekordowe poparcie to zasługa obwodów łuhańskiego (74,3%) i donieckiego (73,6%) i Sewastopola (64,2%). Najmniejszym poparciem partia Janukowycza może się poszczycić w obwodach iwano-frankiwskim (1,9%) i tarnopolskim (2%). Blok Julii Tymoszenko ponad 40% głosów zdybył w Kijowie (44,4%) i w obwodzie wołyńskim (43,9%). Najmniejsze – łuhańskim (2,46%) i w donieckim (3,7%). Na Naszą Ukrainę najchętniej głosowano w iwano-frankiwskim (45%) i lwowskim (37,9%). Najmniej chętnie – w donieckim (1,4%) i łuhańskim (2%). Socjaliści największe poparcie zdobyli w winnickim (14,6%) i czerkaskim (13,37%, drugie miejsce); komuniści – w chersońskim (6,7%) i kirowohradzkim (6,1%). Spośród ugrupowań pozaparlamentarnych: Blok Natalii Witrenko największym poparciem cieszy się w Sewastopolu (10,1%), Blok Ludowy Łytwyna – w żytomyrskim (7%), UNB Kostenki i Pluszcza – w tarnopolskim (10,2%), Wiec – w Kijowie (3,2%), zaś Pora, której kandydat na mera Kijowa, znany na całym świecie bokser Witalij Kłyczko zajął drugie miejsce – we lwowskim (5%). Najwyższą frekwencję odnotowano w obwodzie tarnopolskim – 67,5%; najniższą zaś – w odeskim – 48,8%.

PAŃSTWO IZRAEL – wybory parlamentarne

data: 28 marca 2006 r.
do obsadzenia: 120 miejsc w Zgromadzeniu (Kneset) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 63,6%

Naprzód (Qadimah; przywódca: Ehud Olmert) 21,99%, 29 mandatów
Izraelska Partia Pracy (Miflagah ‘Avodah haYisra’elit / Hizb al-‘Amal; Amir Peretz) 15,04%, 20 mandatów
Światowa Sefardyjska Unia Strażników Tory (Hit’ahdut haSfaraddim Shomréy Torah; Eli Yishai) 9,53%, 12 mandatów
Konsolidacja (Likkud; Binyamin Netanyahu) 8,99%, 12 mandatów
Nasz Dom Izrael (Yisra’el Béyténu; Avigdor Liberman) 8,98%, 11 mandatów
Unia Narodowa – Narodowa Partia Religijna (HaIhud haLe’umi – Miflagah Datit Le’umit; Binyamin Elon) 7,13%, 9 mandatów
Wiek – Emeryci Izraela do Zgromadzenia (Gil – Gimla’ey Yisra’el laKneset) 5,92%, 7 mandatów
Zjednoczony Judaizm Tory (Yahaduh haTorah; Yaakov Litzman, Abraham Ravitz) 4,68%, 6 mandatów
Żywotność-Razem (Meretz-Yahad; Yossi Beilin) 3,77%, 5 mandatów
Zjednoczona Arabska Lista na rzecz Zmiany (Reshimah ‘Aravit Me’uhedet / Al-Qa’imah al-Muwahiddah al-‘Arabiyyah li-Taghyir; Ibrahim Sarsur) 3,01%, 3 mandaty
Demokratyczny Front na rzecz Pokoju i Równości (HaHazit haDemokratit leShalom uleShiwwyon / Al-Jabhah ad-Dimuqratiyyah l-is-Salam w-al-Musawah; Muhammad Barakah) 2,73%, 3 mandaty
Sojusz Narodowo-Demokratyczny (Brit Le’umit Demokratit; Azmi Bishara) 2,29%, 3 mandaty

do parlamentu nie weszły:
Zieloni (HaYeruqim; Peer Waysner) 1,52%
Zielony Liść (‘Aleh Yaroq; Boaz Wachtel) 1,29%
Żydowski Front Narodowy (Hazit Yehudit Le’umit; Barukh Marzel) 0,83%
Odwróć Się (Tafnit; Uzi Dayan) 0,6%
Jedna Przyszłość (‘Atid Ehad; Avraham Negusah) 0,45%
Świecka Partia Syjonistyczna „Strzała” (HaMiflagah haHilonit Tsiyyonit „Hetz”; Avraham Poraz) 0,33%
Zmiana (Shinuy; Ron Leventhal) 0,16%
Sprawiedliwość dla Wszystkich – Męskie Prawa w Rodzinie (Tzedeq lKol (Ra’aSh); Yaakov Shlosser) 0,12%
Partia Robotnicza (Mifleget Po’alim; Agbariyyah Asama’) 0,12%
Wolność (Hérut; Mikhael Kleiner) 0,09%
Wieczna Unia (Brit ‘Olam; Ofer Lifshits) 0,07%
Serce – Partia na rzecz Wojny z Bankami (HaLev – HaMiflagah leMilhamah baBanqim; Eliezer Levinger) 0,07%
Serce (Lev; Ovadia Fathov) 0,06%
Skrzyżowanie (Tsomet; Moshe Grin) 0,05%
Chleb (Lekhem; Yisrael Tvito) 0,04%
Nowy Syjonizm (HaTsiyyonut haHadashah; Yaakov Kfir) 0,04%
Siła dla Biednych (‘Oz la‘Aniyim; Felix Angel) 0,04%
Arabska Partia Narodowa (HaMiflagah haLe’umim ha‘Aravit / Al-Hizb al-Qawmi al-‘Arabi; Muhammad Kanan) 0,02%
Postępowa Partia Liberalno-Demokratyczna (Lider; Aleksandr Radko) 0,02%

W SKRÓCIE: zgodnie z przewidywaniami, wybory wygrała Qadimah, kierowana przez Ehuda Olmerta. Qadimah powstała w listopadzie 2005 r. z inicjatywy premiera Ariela Sharona, który jednak od początku stycznia leży po wylewach nieprzytomny w klinice. To właśnie symboliczne przywództwo Sharona, człowieka, który ukształtował ostatnimi czasy politykę Izraela wobec Palestyńczyków, zdecydowało o zwycięstwie Qadimy. Rząd nie chce się już oglądać na nie będących w stanie poważnie negocjować Palestyńczyków, chce natomiast wytyczyć granice państwa (a tym samym granice przyszłej Palestyny) metodą faktów dokonanych. Część żydowskich osad na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy ma być wysiedlona, część ma pozostać; granica ma zaś przebiegać wzdłuż budowanego muru granicznego. Qadimah nie zdobyła aż tylu głosów, ile wszyscy się spodziewali, co komentatorzy tłumaczą przesadną wiarą jej wyborców i polityków w rozmiary własnego zwycięstwa. Qadimah będzie musiała szukać koalicjantów. Drugie miejsce zajęła Partia Pracy, zaś rządzący do tej pory Likkud (z którego list Ariel Sharon został premierem) doznał kompromitującej porażki, plasując się niemal ex aequo z partią ortodoksów Shaas i partią rosyjskich emigrantów YB, której lider buńczucznie ogłosił, iż w kolejnych wyborach to właśnie jego optująca za wysiedleniem wszystkich Palestyńczyków z ziem izraelskich przy użyciu stalinowskich metod partia zwycięży. Tymczasem prezydent Moshe Katzav powierzył Olmertowi misję tworzenia rządu. Olmert ma nadzieję na sojusz z Partią Pracy. Zgodnie z izraelskim prawem konstytucyjnym na stworzenie rządu ma 28 dni, zaś na stworzenie większościowej koalicji – 42 dni. Po raz pierwszy w historii Izraelem będzie rządzić ktoś spoza dwóch głównych do tej pory ugrupowań, bądź ich bezpośrednich poprzedników.

NIEZALEŻNE PAŃSTWO SAMOA – wybory parlamentarne

data: 31 marca 2006 r.
do obsadzenia: 49 miejsc w Zgromadzeniu (Fono) na 5-letnią kadencję; rdzenni Samoańczycy wybierają spośród przywódców rodowych 47 deputowanych w wioskach, z których wywodzą się ich rodziny (dlatego głosowanie nie odbywa się w stolicy Apii) w ordynacji większościowej (35 jedno- i 6 dwumandatowych okręgów); pozostałe dwa mandaty są wybierane przez obywateli Samoa pochodzenia niesamoańskiego

WYNIKI:

Partia Ochrony Praw Człowieka (Human Rights Protection Party; przywódca: Tuila’epa Sailele Malielegaoi) 29 mandatów
Samońska Zjednoczona Partia Demokratyczna (Samoa Democratic United Party) 12 mandatów
niezależni 8 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Partia Chrześcijańska (Christian Party)
Partia Samońska (Samoa Party)
Samoańska Postępowa Partia Polityczna (Samoa Progressive Political Party)

W SKRÓCIE: typowo anglosaski system polityczny z dwoma dużymy partiami. Premier Tuila’epa będzie premierem (i jednocześnie szefem dyplomacji) już trzecią kadencję; po raz pierwszy został wybrany w 1998 r. Jego partia natomiast sprawuje niepodzielne rządy już od 1982 r. (kolejni szefowie rządu: Tofilau Eti Alesana 1982-85, Va’ai Kolone 1985-88 i ponownie Tofilau 1988-98). Głową państwa od odzyskania niepodległości w 1962 r. jest monarcha, wódz Malietoa Tanumafili II. Po jego śmierci kolejne głowy państwa będą wybierane przez Zgromadzenie na pięcioletnią kadencję.

KALENDARIUM – POLSKA:

1 MARCA: przedstawicielem Prezydenta RP w Komisji Nadzoru Bankowego została Danuta Kazimiera Wawrzynkiewicz. Premier powołał Ewę Ośniecką-Tamecką na stanowisko podsekretarza stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej, Andrzeja Panasiuka na wiceprezesa Urzędu Zamówień Publicznych oraz odwołał Lecha Różańskiego z funkcji podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

3 MARCA: premier powołał Lecha Janiszewskiego na stanowisko wicewojewody świętokrzyskiego, zaś Jarosława Schabieńskiego – wicewojewody podlaskiego. Szef rządu spotkał się także z gubernatorem stanu Goiás (Brazylia) Marconim Ferreirą Perillo Júniorem.

6 MARCA: premier odwołał Andrzeja Mizgajskiego ze stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska.

7 MARCA: Paweł Poncyljusz został przez premiera powołany na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki.

8 MARCA: prezydent RP udał się z dwudniową wizytą do Niemiec. Spotkał się tam m.in. z prezydentem federalnym Horstem Köhlerem i kanclerz federalną Angelą Merkel oraz wygłosił odczyt na Humboldt-Universität zu Berlin.

9 MARCA: premier uczestniczył w polsko-hiszpańskim szczycie w Granadzie, gdzie spotkał się m.in. z premierem José Luisem Rodríguezem Zapatero.

10 MARCA: prezydent RP oraz premier spotkali się z przewodniczącą parlamentu Estonii Ene Ergmą. Premier dokonał obsady następujących stanowisk: pełnomocnik rządu ds. Rządowego Programu Rozwoju Zintegrowanego Systemu Informacji o Nieruchomościach (Piotr Styczeń), podsekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa (Michał Krupiński). Henryk Biegalski został zaś odwołany ze stanowiska dyrektora generalnego Służby Więziennej.

11 MARCA: premier powierzył tymczasowo Markowi Szostkowi pełnienie obowiązków dyrektora generalnego Służby Więziennej.

13 MARCA: premier odbył wizytę roboczą w Szwecji, gdzie spotkał się z królem Karolem XVI Gustawem oraz premierem Göranem Perssonem.

14 MARCA: prezydent RP udał się z wizytą na Litwę, podczas której spotkał się m.in. z prezydentem Valdasem Adamkusem, przewodniczącym Sejmu Arturasem Paulauskasem oraz liderem Unii Ojczyźnianej Andriusem Kubiliusem.

16 MARCA: doradcą społecznym prezydenta ds. samorządu został Wojciech Szczurek.

22 MARCA: prezydent przebywał z jednodniową wizytą na Słowacji, podczas której spotkał się m.in. z prezydentem Ivanem Gašparovičem, premierem Mikulášem Dzurindą oraz p.o. przewodniczącego Rady Narodowej Bélą Bugárem. Premier powołał Marcina Dziurdę na stanowisko prezesa Prokuratorii Skarbu Państwa. Minister spraw zagranicznych spotkał się w Warszawie z przewodniczącym Zgromadzenia Parlamentarnego NATO Pierre’em Lelouche’em oraz ministrem spraw zagranicznych Kostaryki Roberto Tovarem Fają.

23 MARCA: w Polsce przebywała delegacja parlamentu Czarnogóry z przewodniczącym tegoż Ranko Krivokapićem na czele. Krivokapića przyjął szef kancelarii prezydenta Andrzej Urbański.

24 MARCA: prezydent przebywał z wizytą na Węgrzech, gdzie spotkał się z prezydentem László Sólyomem oraz przewodniczącym Sojuszu Młodych Demokratów – Węgierskiej Unii Obywatelskiej (Fidesz-MPSz) Viktorem Orbánem.

29 MARCA: z wizytą w Polsce gościł wiceminister spraw zagranicznych Peru Harold Forsyth Mejía. Podczas wizyty w Chinach minister spraw zagranicznych spotkał się ze swym tamtejszym odpowiednikiem Li Zhaoxingiem.

30 MARCA: prezydent i premier spotkali się z przywódcą białoruskiej opozycji Alaksandrem Milinkievičem. Premier odwołał Jana Turskiego ze stanowiska kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych. Prezes Rady Ministrów podczas wizyty na Łotwie spotkał się z premierem Aigarsem Kalvītisem, zaś w Estonii – z premierem Andrusem Ansipem.

31 MARCA: minister spraw zagranicznych Stefan Meller rozpoczął pięciodniową wizytę w Japonii. Tego dnia spotkał się z następcą tronu księciem Naruhito oraz przewodniczącą Izby Radców (izby wyższej parlamentu) Chikai Ōgi.

KALENDARIUM – ŚWIAT:

AFGANISTAN: po rekonstrukcji rządu 22 marca Rangin Dadfar Spanta został ministrem spraw zagranicznych, zaś Zarar Ahmad Moqbel – ministrem spraw wewnętrznych.

ARGENTYNA: 7 marca odsunięty szef rządu Buenos Aires Aníbal Ibarra został ostatecznie złożony z urzędu. Kadencję dokończy jego dotychczasowy zastępca, Jorge Telerman. 15 marca Roberto Leal Monteiro został szefem MSW. 17 marca Sergia Acevedę na stanowisku gubernatora Santa Cruz zastąpił Carlos Alberto Sancho.

BENIN: 5 marca do drugiej tury wyborów prezydenckich przeszli Yayi Boni i Adrien Houngbédji. II turę wygrał 19 marca Boni.

BIAŁORUŚ: wybory prezydenckie 19 marca wygrał Alaksandr Łukašenka.

BRAZYLIA: 27 marca minister finansów Antônio Palocci został zastąpiony przez Guido Mantegę. 31 marca Waldir Pires został ministrem obrony.

CHILE: 11 marca Michelle Bachelet objęła urząd prezydenta. Skład jej gabinetu: Alejandro Foxley (MSZ), Vivianne Blanlot (obrona), Andrés Zaldívar (MSW), Andrés Velasco (finanse), Paulina Veloso (prezydencja), Ricardo Lagos Weber (minister – sekretarz generalny rządu), Ingrid Antonijevic (gospodarka), Clarissa Hardy (planowanie i współpraca), Martin Zilic (edukacja), Isidro Solís (sprawiedliwość), Osvaldo Andrade (praca i bezpieczeństwo socjalne), Eduardo Bitrán (roboty publiczne), María Soledad Barría (zdrowie), Patricia Poblete (mieszkalnictwo i rozwój miast), Álvaro Rojas (rolnictwo), Karen Poniachik (górnictwo i energia), Sergio Espejo (transport i telekomunikacja), Romy Schmidt (własność narodowa), Laura Albornoz (sprawy kobiet), Paulina Urrutia (kultura).

EKWADOR: 17 marca ministrem spraw wewnętrznych przestał być Alfredo Castillo. Jego nastepcą po trzech dniach został Felipe Vega.

FIDŻI: 8 marca prezydent Ratu Josefa Iloilo oraz wiceprezydent Ratu Joni Madraiwiwi zostali zatwierdzeni przez Radę Wodzów na kolejne kadencje.

FRANCJA: prezydentem Rady Generalnej Saint-Pierre i Miquelonu został Stéphane Artano.

GRUZJA: premierem oficjalnego, progruzińskiego rządu Abchazji został 21 marca Malchaz Akiszbaja.

HAITI: 24 marca kraj został członkiem Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej.

HOLANDIA: 26 marca Emily de Jongh-Elhage została premierem. Roland Duncan objął w jej gabinecie tekę ministra spraw wewnętrznych, zaś Ersilia de Lannooy – resort finansów.

INDONEZJA: 10 marca Rudolf Pardede został gubernatorem prowincji Sumatera Utara. 24 marca Bandjela Paliudju został gubernatorem Sulawesi Tengah.

IZRAEL: 28 marca Qadimah wygrała wybory parlamentarne.

JAMAJKA: premier Percival J. Patterson ogłosił 13 marca swoją dymisję z dniem 30 marca. Jego następczynią została Portia Simpsion Miller.

KAMBODŻA: premier Hun Sen odwołał 2 marca współministra obrony Nheka Bun Chhay’a i współministra spraw wewnętrznych księcia Norodoma Sirivudha. Drudzy współministrowie, odpowiednio Tea Banh i Sar Kheng zostali uznani za samodzielnych szefów swoich resortów 21 marca. Tego samego dnia Nhek został wicepremierem.

KOREA POŁUDNIOWA: Lee Yong-sup został 2 marca szefem MSW. 14 marca do dymisji podał się premier Lee Hae-chan. Jego następcą został tymczasowo Han Duck-soo, a ostatecznie od 24 marca – Han Myung-sook.

LAOS: 21 marca wiceprezydent Choummaly Sayasone został sekretarzem generalnym Laotańskiej Rewolucyjnej Partii Ludowej, czyli de facto pierwszą osobą w państwie.

LIBERIA: 25 marca kraj został członkiem Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej.

LIBIA: 5 marca Al-Baghdadi Ali al-Mahmdui został sekretarzem generalnym Generalnego Komitetu Ludowego (szefem rządu), zaś Ahmed Munaysi Abd al-Hamid – ministrem finansów.

MIANMA: 27 marca nazwa miasta Pyinmana, od 6 listopada administracyjna stolica kraju, została zmieniona na Naypyidaw.

NIEMCY: 26 marca w trzech krajach związkowych odbyły się wybory parlamentarne. Wyniki: BADENIA-WIRTEMBERGIA: Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDU) 44,2%, 69 mandatów; Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (SPD) 25,2%, 38; Zieloni / Sojusz ’90 (G/B90) 11,7%, 17; Wolna Partia Demokratyczna (FDP) 10,7%, 15; Wyborcza Alternatywa Pracy i Sprawiedliwości Społecznej (WASG) 3,1%, 0; frekwencja 53,4%. NADRENIA-PALATYNAT: SPD 45,6%, 53; CDU 32,8%, 38; FDP 8%, 10; G/B90 4,6%, 0; WASG 2,5%, 0; frekwencja 58,2%. SAKSONIA-ANHALT: CDU 36,2%, 40; Partia Lewicy 24,1%, 26; SPD 21,4%, 24; FDP 6,7%, 7; G/B90 3,6%, 0; frekwencja 44,4%.

PALESTYNA: 19 marca desygnowany na premiera Ismail Haniya przedstawił skład swego przyszłego gabinetu: Mahmoud Zahar (MSZ), Omar Abdel-Razeq (finanse) i Said Siam (MSW). Rząd został zaprzysiężony 29 marca.

PAPUA – NOWA GWINEA: gubernatorem prowincji Enga został 31 marca Peter Iggy.

PORTUGALIA: 9 marca Aníbal Cavaco Silva został zaprzysiężony na urząd prezydenta.

ROSJA: 2 marca prezydent Czeczenii Ału Ałchanow nominował Ramzana Kadyrowa na stanowisko premiera. Następnego dnia Siergiej Katanandow został naczelnikiem Karelii. 5 marca premier Dagestanu został Szamil Zajnałow.

RWANDA: 12 marca James Musoni został ministrem finansów.

SALWADOR: wybory parlamentarne wygrali 12 marca prawicowi areneros.

SAMOA: 31 marca wybory parlamentarne wygrała Partia Obrony Praw Człowieka.

SAN MARINO: 16 marca kapitanami-regentami na kolejne półrocze zostali wybrani Gian Franco Terenzi i Loris Francini.

SERBIA I CZARNOGÓRA: 1 marca premier Kosowa Bajram Kosumi podał się do dymisji. Nazajutrz zastąpił go Agim Çeku, którego miejscowy parlament zatwierdził 10 marca stosunkiem głosów 65:33.

STANY ZJEDNOCZONE: do dymisji 10 marca podał się sekretarz spraw wewnętrznych Gale Norton. 16 marca jego przyszłym (od kwietnia) zastępcą został nominowany gubernator Idaho Dirk Kempthorne.

SYRIA: 23 marca Najah al-Attar został drugim wiceprezydentem.

SZWECJA: do dymisji podała się 21 marca szefowa dyplomacji Laila Freivalds. Funkcje szefa MSZ przejął dotychczasowy wiceszef resortu Bosse Ringholm. 27 marca tymczasowym ministrem została ogłoszona Carin Jämtin, która przekaże to stanowisko 24 kwietnia Janowi Eliassonowi.

TONGA: 30 marca Feleti Sevele został zatwierdzony na stanowisku premiera.

UKRAINA: 26 marca Partia Regionów wygrała wybory parlamentarne.

VANUATU: parlament przegłosował wotum nieufności wobec premiera Hama Limiego stosunkiem głosów 30:20.

WENEZUELA: 7 marca kraj zyskał nową flagę i godło. Barwy flagi są podobne, jak do tej pory (trzy poziome pasy – żółty, niebieski i czerwony. Pas środkowy zyskał ósmą gwiazdę (ku czci Simóna Bolívara). W rogu pasu żółtego pojawiło się też nowe godło – w porównaniu ze starym Parlament przedstawiony koń galopuje i zwraca swój pysk w heraldyczne prawo. Ponadto dodano afrykańską maczetę oraz kilka miejscowych owoców.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: I turę wyborów parlamentarnych 26 marca wygrali do tej pory opozycyjni demokraci.

ZIELONY PRZYLĄDEK: 8 marca Cristina Fontes Lima została ministrem obrony.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 24 marca Haiti, zaś 25 marca Liberia zostały członkami Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: 3 marca arcybiskup Ohrydu i metropolita Skopia (zwierzchnik Kościoła Prawosławnego Macedonii) Jovan VI został wypuszczony z więzienia i przejął z rąk zastępującego go Marko Dremvickiego swoje obowiązki.

ZMARLI:

2 marca – Leopold Gratz (ur. 1929 w Wiedniu), premier i burmistrz Wiednia (kraj związkowy Austrii) 05.07.1973-10.09.1984, minister spraw zagranicznych Austrii 1984-86, reprezentujący Socjaldemokratyczną Partię Austrii, zmarł w Wiedniu;
5 marca – Milan Babić (ur. 1956 w Kukar), prezydent Serbskiej Rady Narodowej Krajiny (w składzie Jugosławii) 31.07.1990-19.12.1991, prezydent Krajiny (nieuznawana niepodległość) 19.12.1991-16.02.1992, dwukrotny premier Krajiny 30.04-19.12.1991 (w składzie Jugosławii) i 27.07-07.08.1995 (nieuznawana niepodległość), popełnił samobójstwo w Hadze (Holandia);
11 marca – Slobodan Milošević (ur. 1941 w Požarevacu, wówczas okupowana przez Niemcy Serbia), przewodniczący Komitetu Centralnego Ligi Komunistów Serbii (de facto głowa republiki w ramach Jugosławii) 05.1986-24.05.1989, prezydent Prezydium Serbii (wówczas Jugosławia) 08.05.1989-11.01.1991, prezydent Serbii (wówczas Jugosławia) 11.01.1991-23.07.1997, prezydent Jugosławii 23.07.1997-07.10.2000, reprezentujący autorytarne Ligę Komunistów Jugosławii, a następnie Socjalistyczną Partię Serbii, zmarł w Hadze (Holandia);
14 marca – Lennart Georg Meri (ur. 1929 w Tallinie), minister spraw zagranicznych Estonii 04.1990-03.1992 (do 20.08.1991 republika w składzie Związku Radzieckiego) i jej prezydent 06.10.1992-08.10.2001, reprezentujący chadecką Narodową  Partię Koalicyjną „Ojczyzna”, a następnie Unii na rzecz Ojczyzny, zmarł w Tallinie;
15 marca – Geórgios Ioánnou Rállis (ur. 1918 w Atenach), minister spraw zagranicznych 1978-80 i premier Grecji 09.05.1980-21.10.1981, reprezentujący centroprawicową Nową Demokrację, zmarł w Atenach;
17 marca – Jakob Stucki (ur. 1924), trzykrotny prezydent rządu Zurychu (kanton Szwajcarii) 01.05.1974-30.04.1975, 01.05.1980-30.04.1981 i 01.05.1986-30.04.1987, reprezentujący konserwatywną Szwajcarską Partię Ludową;
19 marca – Golap Borbora (ur. 1926 w Golaghat, wówczas Indie Brytyjskie), minister naczelny stanu Assam (Indie) 12.03.1978-04.09.1979, reprezentujący Stowarzyszenie Ludowe, zmarł w Guwahati;
23 marca – Sir Satcam Boolell (ur. 1920 w New Grove, wówczas brytyjski Mauritius), minister spraw zagranicznych Mauritiusa 1986-90, reprezentujący Partię Pracy Mauritiusa, zmarł w Curepipe;
28 marca – Bansi Lal (ur. 1927 w Golagarh, wówczas Indie Brytyjskie), trzykrotny minister naczelny stanu Haryana (Indie) 21.05.1968-07.12.1975, 05.07.1985-19.06.1987 i 11.05.1996-24.07.1999, reprezentujący Partię Indyjskiego Kongresu Narodowego, zmarł w Nowym Delhi.

źródła: Angus Reid Consultants, Central Intelligence Agency, Centralna wyborcza komisija Ukrajiny, Cientralnaja komissija Riespubliki Biełarus’ po wyboram i prowiedieniju riespublikanskich riefieriendumow, ElectionGuide, ElectionWorld, Freedom House, Gobierno de Chile, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Radio Televisione della Repubblica di San Marino, Rulers.org, Site officiel du docteur Yayi Boni, Spiecyjalny prajekt kampanii BiełaPan: prezidenckija vybary ŭ Biełarusi, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedia Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl