Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Wywiady / Kronika wyborcza: maj 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
13-05-2015

 

01-08-2013

 

11-11-2011

 

28-10-2011

 

29-09-2011

 

16-09-2011

  Kobieta premierem po raz pierwszy w Danii

09-09-2011

  Wylosowano numery list wyborczych

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: maj 2006 

11-06-2006

  Autor: Michał Potocki

Referendum w Czarnogórze to temat numer jeden bieżącej Kroniki. Przynajmniej jeśli chodzi o Europę. W Ameryce – wybory prezydenckie w Kolumbii, jedynym kraju, który na razie nie pada pod naporem radykalnej lewicy. Poza tym przedstawiamy rezultat kwietniowych wyborów w Peru oraz wyniki z Cypru, Czadu, Dominikany, Fidżi, Komorów, Laosu, Montserratu, Singapuru, Szwajcarii i Włoch.

 

 

REPUBLIKA PERU – wybory parlamentarne

data: 9 kwietnia 2006 r.
do obsadzenia: 120 miejsc w Kongresie Republiki (Congreso de la República) i 5 przysługujących Peru miejsc w 25-osobowym Parlamencie Andyjskim (Parlamento Andino) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej przy 4% progu wyborczym

KONGRES REPUBLIKI:
frekwencja 73,54%

Unia na rzecz Peru (Unión por el Perú; przywódca: Ollanta Humala Tasso) 21,16%, 45 mandatów
Peruwiańska Partia Aprystów (Partido Aprista Peruano; Alan García Pérez) 20,59%, 36 mandatów
Jedność Narodowa (Unidad Nacional; Lourdes Flores Nano) 15,32%, 17 mandatów
Sojusz na rzecz Przyszłości (Alianza por el Futuro; Martha Chávez Cossio) 13,09%, 13 mandatów
Front Centrum (Frente de Centro; Valentin Paniagua Corazao) 7,07%, 5 mandatów
Możliwe Peru (Perú Posible) 4,1%, 2 mandaty
Odnowa Narodowa (Restauración Nacional; Humberto Lay Sun) 4,02%, 2 mandaty

do Kongresu Republiki nie weszły:
Sojusz na rzecz Postępu (Alianza para el Progreso; Natale Amprimo) 2,31%
Niezależny Front Moralizatorski (Frente Independiente Moralizador) 1,45%
Siła Demokratyczna (Fuerza Democrática; Alberto Borea) 1,43%
Partia Sprawiedliwości Narodowej (Partido Justicia Nacional; Jaime Salinas) 1,41%
Partia Socjalistyczna (Partido Socialista; Javier Diez Canseco) 1,25%
Ruch Nowej Lewicy (Movimiento Nueva Izquierda; Alberto Moreno) 1,24%
Naprzód Kraju – Partia Integracji Społecznej (Avanza Pais – Partido de Integración Social; Ulises Humala) 1,14%
Zgrupowanie Decentralizacyjne (Concertación Descentralista) 0,85%
Ludowy Chłopski Front FIA Peru (Frente Popular Agrícola FIA del Perú) 0,79%
Partia Odrodzenia Andyjskiego (Partido Renacimiento Andino; Ciro Gálvez) 0,7%
Z Siłą Peru (Con Fuerza Perú; Pedro Koechlin von Stein) 0,66%
Teraz Peru (Perú Ahora; Luis Guerrero) 0,43%
Partia Odbudowy Demokratycznej (Partido Reconstrucción Democrática; José Cardó Guarderas) 0,27%
Projekt Kraj (Proyecto País) 0,2%
Podniesienie Peruwiańskie (Resurgimiento Peruano; Ántero Asto) 0,19%
A Nazywa Się Peru (Y se Llama Perú; Ricardo Wong) 0,18%
Dajmy Postęp Peru (Progresemos Perú; Javier Espinoza) 0,13%

PARLAMENT ANDYJSKI:
frekwencja 58,33%

Unia na rzecz Peru 23,97%, 2 mandaty
Peruwiańska Partia Aprystów 22,6%, 2 mandaty
Jedność Narodowa 21,24%, 1 mandat

do Parlamentu Andyjskiego nie weszły:
Sojusz na rzecz Przyszłości 9,3%
Front Centrum 5,62%
Odnowa Narodowa 5,11%
Możliwe Peru 2,27%
Sojusz na rzecz Postępu 1,65%
Partia Socjalistyczna 1,64%
Partia Sprawiedliwości Narodowej 1,14%
Z Siłą Peru 1,12%
Ruch Nowej Lewicy 0,96%
Niezależny Front Moralizatorski 0,91%
Naprzód Kraju – Partia Integracji Społecznej 0,75%
Partia Odrodzenia Andyjskiego 0,62%
Partia Odbudowy Demokratycznej 0,32%
Teraz Peru 0,29%
Podniesienie Peruwiańskie 0,26%
Projekt Kraj 0,24%

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne wygrała skrajna, radykalna lewica człowieka, który już w czerwcu może wygrać II turę wyborów prezydenkich. Kolejne ze spektakularnych zwycięstw lewicy na kontynencie amerykańskim – i to pomimo, że kraj pod przywództwem prezydenta Alejandra Toledo i premiera Pedro Kuczynskiego rozwija się jak mało który w regionie.

LAOTAŃSKA REPUBLIKA LUDOWO-DEMOKRATYCZNA – wybory parlamentarne

data: 30 kwietnia 2006 r.
do obsadzenia: 115 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Sapha Heng Xat) na 5-letnią kadencję

WYNIKI:

Laotańska Partia Ludowo-Rewolucyjna (Phak Paxaxôn Pativat Lao; przywódca: Choummaly Sayasone) 113 mandatów
niezależni 2 mandaty

W SKRÓCIE: Laos jest obok Chin, Korei Północnej, Kuby i Wietnamu ostatnim komunistycznym państwem świata. Tuż przed wyborami sekretarzem generalnym jedynej legalnej partii został Choummaly Sayasone, który zastąpił dotychczasowego genseka Khamtay’a Siphandona. Kandydaci do parlamentu zostali zatwierdzeni podczas VIII zjazdu PhPPL, podczas którego wybrano także 55 członków Komitetu Centralnego i 11 członków Biura Politycznego. Komuniści rządzą krajem od czasu obalenia monarchii w 1975 r. W wyborach startują jedynie członkowie partii oraz koncesjonowani „niezależni” (tym razem dwaj biznesmeni: Somphiane Xayadeth i Oun-Heuan Phothilath). Sayasone zapewne wkrótce zostanie także prezydentem kraju. Premierem zostanie natomiast prawdopodobnie Bouasone Bouphavanh, dotychczasowy wicepremier, który zdobył największą ilość głosów, startując ze stolicy kraju, Wientianu. Wybory w Laosie oczywiście nie są wolne, jednak i tak różnią się od wyborów np. w Polsce ludowej tym, że do parlamentu startuje więcej kandydatów, niż jest miejsc do zdobycia: o 115 mandatów ubiegało się aż 175 kandydatów, wśród których 40 to kobiety, zaś 42 należy do mniejszości narodowej Hmong, o której brutalnych prześladowaniach dochodzące z rzadka z Laosu doniesienia nieraz mówiły. 71 deputowanych do Zgromadzenia Narodowego nie zasiadało do tej pory w jego ławach, co może świadczyć o chęci odmłodzenia laotańskiej klasy politycznej, a być może nawet wprowadzenia większej ilości elementów gospodarki rynkowej na wzór sąsiedniego Wietnamu.

REPUBLIKA CZADU – wybory prezydenckie

data: 3 maja 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 61,5%

Idriss Déby Itno (Patriotyczny Ruch Zbawienia) 77,53%
Delwa Kassiré Coumakoye (Niech Żyje – Narodowe Zgromadzenie na rzecz Demokracji i Postępu) 8,81%
Albert Pahimi Padacké (Narodowe Zgromadzenie Czadyjskich Demokratów – Budzik) 5,35%
Mahamat Abdoulaye (Ludowy Ruch na rzecz Demokracji w Czadzie) 4,64%
Brahim Koulamallah (Odnowiony Afrykański Ruch Socjalistyczny) 3,67%

W SKRÓCIE: prezydent Déby osiągnął to, co chciał: wygrał ustawione wybory i nie przeszkodził mu nawet rajd rebeliantów ze wschodu kraju, którzy o mały włos nie zdobyli stolicy kraju Ndżameny. Francuzi byli zmuszeni wysłać tam kontyngent wojska i rozpocząć ewakuację obcokrajowców. Większość kandydatów opozycyjnych nie została dopuszczona do startu, zaś konkurenci Déby’ego są postrzegani jako bardzo „miękka” wobec głowy państwa opozycja. W tej sytuacji prawdziwa opozycja wezwała do bojkotu, m.in. ustami szefa Koordynacji Partii Politycznych dla Obrony Konstytucji Mahamata Saleha. Według opozycji apel się powiódł i w niektórych rejonach do urn poszedł co pięćdziesiąty wyborca. Co innego stwierdziły władze. Idriss Déby, który drugi człon – Itno – dostawił sobie do nazwiska 26 stycznia br. objął władzę w wyniku puczu w 1990 r., który obalił z pomocą libijskiej armii poprzedniego satrapę Hissene’a Habrégo. Od tej pory rządzi Czadem silną ręką, choć toleruje opozycję i organizuje wybory. W ten sposób wygrał już po raz trzeci. Poprzednio pokonał w drugiej turze Wadala Abdelkadera Kamouguégo (69%:31% w 1996 r.) i w I turze Ngarlejy’ego Yorongara (63%:16% w 2001 r.). W ubiegłym roku zaś zapewnił sobie mozliwość trzeciego startu, wygrywając referendum, które zniosło limit dwóch kadencji prezydenckich, a także np. przekazało kompetencję dokonywania zmian w konstytucji w ręce głowy państwa.

REPUBLIKA SINGAPURU – wybory parlamentarne

data: 6 maja 2006 r.
do obsadzenia: 84 z max. 99 miejsc w Parlamencie Singapuru (Parliament of Singapore) na maksymalnie 5-letnią kadencję (Parlament musi być rozwiązany najpóźniej po upływie pięciu lat od poprzednich wyborów) w ordynacji większościowej typu „zwycięzca bierze wszystko” w okręgach tak wielo-, jak i jednomandatowych; pozostałe miejsca są obsadzane w sposób następujący: do sześciu miejsc można przyznać członkom partii opozycyjnych na zasadzie NCMP (Pozaokręgowy Członek Parlamentu) – taki deputowany może głosować we wszystkich kwestiach poza zmianą konstytucji, funduszami publicznymi, impeachmentu prezydenta oraz wotum nieufności wobec rządu; do dziewięciu miejsc przyznaje się na zasadzie NMP (Nominowany Członek Parlamentu) na dwuipółletnią kadencję o podobnych prawach, co NCMP; NMP wybiera prezydent spośród osób bezpartyjnych

WYNIKI (procentowe tylko z okręgów, w których głosowanie się odbyło):
frekwencja 91,83%

Partia Akcji Ludowej (People’s Action Party / Parti Tindakan Rakyat; przywódca: Lee Hsien Loong) 66,6%, 82 mandaty
Robotnicza Partia Singapuru (Workers’ Party of Singapore; Low Thia Khiang) 16,34%, 1 mandat
Singapurski Sojusz Demokratyczny (Singapore Democratic Alliance; Chiam See Tong) 12,97%, 1 mandat
Singapurska Partia Demokratyczna (Singapore Democratic Party; Chee Soon Juan) 4,09%, bez mandatu
ponadto WPS otrzyma prawdopodobnie jeden mandat w systemie NCMP

W SKRÓCIE: system polityczny Singapuru jest jednym z najbardziej charakterystycznych systemów tej części świata. Trudno mówić w przypadku tego państwa-miasta o przestrzeganiu swobód obywatelskich, jednak daleko posunięty liberalizm gospodarczy sprawił, że miasto, które wystąpiło z Federacji Malajskiej dwa lata po zniesieniu zwierzchnictwa Korony brytyjskiej pławi się obecnie w swoich bogactwach. Władze zaś, wywodzące się od początków państwa z PAP, cieszą się autentycznym poparciem społecznym. Mimo utraty 8 pkt. proc. w stosunku do ostatnich wyborów, dzięki systemowi „zwycięzca bierze wszystko” partia zdobyła niemal wszystkie miejsca w parlamencie. Opozycji nie pomógł ani rekordowy wynik skrajnie lewicowej WPS, ani sojusz pozostałych – poza liberalną SDP – partii opozycyjnych. Po części dlatego, że aż 37 miejsc obsadzono bez głosowania, gdyż w siedmiu okręgach na zachodzie i południu kraju zgłosili się jedynie kandydaci partii władzy. PAP rządzi od momentu swojego powstania, tj. od 1959 r. – czyli czasów, gdy Singapur był jeszcze brytyjską perłą w Koronie. Od tej pory aż do 1990 r. premierem i guru Singapurczyków był Lee Kuan Yew, jedna z najwybitniejszych osobistości światowej polityki, człowiek, który dał swej ojczyźnie dobrobyt, a swej partii wieczne panowanie. Obecnie szefem rządu i partii jest jego najstarszy syn, Hsien Loong.

REPUBLIKA WŁOSKA – wybory prezydenckie

data: 8-10 maja 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 7-letnią kadencję; Prezydenta wybiera specjalne 1009-osobowe zgromadzenie, składające się z 629 deputowanych, 322 senatorów oraz 58 przedstawicieli regionów, po trzech z każdego (poza Doliną Aosty z jednym przedstawicielem); większość wymagana w pierwszych trzech głosowaniach to 2/3 zgromadzenia (673 głosy); później wystarczy większość bezwzględna (505 głosów)

I TURA:
frekwencja 97,52% (984 elektorów)

puste głosy 43,41% (438 głosów)
Gianni Letta (Naprzód Włochy) 36,57% (369)
Massimo D’Alema (Demokraci Lewicy) 2,68% (27)
Franca Rame 2,38% (24)
Adriano Sofri (Róża w Pięści) 2,28% (23)
Siegfried Brugger (Południowotyrolska Partia Ludowa) 1,19% (12)
Giuliano Ferrara (Demokraci Lewicy) 0,79% (8)
Giorgio Napolitano (Demokraci Lewicy) 0,79% (8)
Giampaolo Malavasi 0,59% (6)
Gino Strada 0,5% (5)
Carlo Azeglio Ciampi 0,4% (4)
Giuliano Amato (Włoska Partia Socjalistyczna) 0,3% (3)
Umberto Bossi (Liga Północna) 0,3% (3)
Cesare Previti (Naprzód Włochy) 0,3% (3)
Stefano Rodota’ 0,3% (3)
Giulio Andreotti 0,2% (2)
Giuseppe Anzani 0,2% (2)
Silvio Berlusconi (Naprzód Włochy) 0,2% (2)
Lidia Menapace (Partia Odbudowy Komunistycznej) 0,2% (2)
Oriana Fallaci 0,1% (1)
Linda Giuva 0,1% (1)
Francesco Guccini 0,1% (1)
19 innych kandydatów po 0,1% (1) każdy

II TURA:
frekwencja 96,43% (973 elektorów)

puste głosy 71,75% (724 głosy)
Umberto Bossi 3,77% (38)
Massimo D’Alema 3,45% (35)
Giuseppe De Rita 1,88% (19)
Giorgio Napolitano 1,49% (15)
Siegfried Brugger 1,09% (11)
Gianni Letta 1,09% (11)
Giuliano Ferrara 0,89% (9)
Renato Antonioli 0,69% (7)
Francesco Cosimi Proietti (Sojusz Narodowy) 0,59% (6)
Angelo Sanza 0,59% (6)
Gino Strada 0,5% (5)
Giuliano Amato 0,4% (4)
Antonio Ambra 0,3% (3)
Carlo Azeglio Ciampi 0,3% (3)
Maria Gabriella di Savoia 0,3% (3)
Linda Giuva 0,3% (3)
Franco Marini 0,3% (3)
Lidia Menapaci 0,3% (3)
Luigi Pallaro 0,3% (3)
Stefano Rodota’ 0,3% (3)
Bruno Vespa 0,3% (3)
Mauro Mellini 0,2% (2)
Franco Piperno (Włoski Ruch Społeczny) 0,2% (2)
29 innych kandydatów po 0,1% (1)

III TURA:
frekwencja 96,73% (976 elektorów)

puste głosy 76,31% (770)
Massimo D’Alema 3,07% (31)
Giorgio Napolitano 1,59% (16)
Giuliano Ferrara 0,99% (10)
Gianni Letta 0,99% (10)
Gino Strada 0,59% (6)
Mario Cavallaro 0,5% (5)
Linda Giuva 0,4% (4)
Mino Martinazzoli (Sojusz Ludowy – Demokratyczna Unia na rzecz Europy) 0,4% (4)
Marco Matteucci 0,4% (4)
Giuliano Amato 0,3% (3)
Silvio Berlusconi 0,3% (3)
Carlo Azeglio Ciampi 0,3% (3)
Biagio Di Maria 0,3% (3)
Roberto Formigoni (Naprzód Włochy) 0,3% (3)
Aurelio Garritano 0,3% (3)
Lino Iannuzzi 0,3% (3)
Franco Piperno 0,3% (3)
Stefano Servadei 0,3% (3)
Mirko Tremaglia (Sojusz Narodowy) 0,3% (3)
Tullio Ancora 0,2% (2)
Tina Anselmi 0,2% (2)
Carlo Bertolotti 0,2% (2)
Rosy Bindi (Stokrotka – Demokracja Jest Wolnością) 0,2% (2)
Vito Gamberale 0,2% (2)
Barbara Palombelli 0,2% (2)
Sergio Pininfarina 0,2% (2)
Ornella Vanoni 0,1% (1)
36 innych kandydatów po 0,1% (1)

IV TURA:
frekwencja 98,12% (990 elektorów)

Giorgio Napolitano 53,82% (543)
puste głosy 34,39% (347)
Umberto Bossi 4,16% (42)
Massimo D’Alema 0,99% (10)
Giuliano Ferrara 0,69% (7)
Gianni Letta 0,59% (6)
Silvio Berlusconi 0,5% (5)
Sergio Pininfarina 0,3% (3)
Roberto Dipiazza 0,3% (3)
10 innych kandydatów po 0,1% (1)

W SKRÓCIE: prezydent we Włoszech zawsze był oazą spokoju w wulkanie brudnej i skomplikowanej polityki. Zwłaszcza prezydent Carlo Azeglio Ciampi cieszył się powszechnym szacunkiem. Po wyborach ogłosił, iż nie zamierza ubiegać się drugą kadencję (żaden z ostatnich dziewięciu prezydentów tego zresztą nie zrobił), co motywował m.in. wiekiem (85 lat). W tej sytuacji zwycięski blok lewicowy Romano Prodiego musiał wyłonić własnego kandydata. Z początku miał nim być postkomunista i były premier (1998-2000) Massimo D’Alema, jednak Silvio Berlusconi i jego Dom Wolności (CD) ogłosił, że w przypadku wyboru na prezydenta D’Alemy CD będzie blokować wszelkie posunięcia rządu w Senacie, gdzie w przeciwieństwie do izby niższej ma skromną większość. W tej sytuacji Unia zdecydowała się – po trwających poufnych negocjacjach – poprzeć innego byłego komunistę, Giorgia Napolitano, który jest uważany za najmniej komunistycznego spośród włoskich komunistów i za typ raczej poszukującego intelektualisty niż reprezentanta zideologizowanego partyjnego betonu. Napolitano jest pierwszym prezydentem wywodzącym się z Demokratów Lewicy (choć w 1999 r. przez trzy dni obowiązki szefa państwa pełnił jego partyjny kolega Nicola Mancino).

REPUBLIKA WYSP FIDŻI – wybory parlamentarne

data: 6-13 maja 2006 r.
do obsadzenia: 71 miejsc w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych, spośród których 25 okręgów jest otwartych dla wszystkich grup etnicznych, 23 to okręgi rdzennie fidżyjskie, a 19 – hinduskie. 1 okręg jest przeznaczony dla wyspiarzy z Rotumy, a 3 pozostałe okręgi przeznaczono dla wyborców pochodzenia europejskiego, chińskiego, Banaba i innych mniejszości etnicznych; każdy obywatel Fidżi ma dwa głosy – po jednym na listę otwartą i listę etniczną

WYNIKI (wyniki procentowe pochodzą z listy otwartej):

Zjednoczona Partia Fidżi (Soqosoqo Duavata ni Lewenivanua; przywódca: Laisenia Qarase) 44,1%, 36 mandatów
Partia Pracy Fidżi (Fiji Labour Party; Mahendra Chaudhry) 40%, 31 mandatów
niezależni 2 mandaty
Zjednoczona Partia Ludowa (United People’s Party; Mick Beddoes) 2 mandaty

do parlamentu nie weszły:
Partia Federacji Narodowej (National Federation Party; Raman Pratap Singh) 6,1%
Nacjonalistyczna Partia Vanua Tako Lavo (Nationalist Vanua Tako Lavo Party; Iliesa Duvuloco)
Partia Jedności Narodowej (Party of National Unity)
Partia Pieniądza (Coin Party)
Partia Prawdy (Party of Truth)
Partia Sojuszu Narodowego (National Alliance Party; Ratu Epeli Ganilau)
Partia Sprawiedliwości i Wolności (Justice and Freedom Party)
Wielokulturowa Partia Wolności Społecznej (Social Liberty Multicultural Party)

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne w tym położonym na Pacyfiku państwie rozegrały się według sprawdzonego schematu. Podziały polityczne na Fidżi przebiegają wzdłuż granic etnicznych, a nie politycznych. Rządząca SDL urzędującego od 2001 r. premiera Lausenii Qarase (który pełnił już tę funckję w latach 2000-01, jednak wówczas bez partyjnej legitymacji) reprezentuje rdzennych mieszkańców wysp, zaś laburzyści to w większości potomkowie sprowadzonych z Indii robotników cukrowych, sprowadzonych tu w czasach kolonialnych przez Brytyjczyków. Stąd tak SDL, jak i FLP mają niejako z góry zagwarantowane odpowiednio 23 i 19 mandatów, obsadzanych przez oba etnosy. Fidżi nie zawsze było państwem spokojnym. Dwukrotnie, w latach 1987 i 2000 wstrząsały nim przewroty

UNIA KOMORÓW – II tura wyborów prezydenckich

data: 14 maja 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję; każda kadencja jest obsadzana przez kandydata z innej wyspy, stąd w I turze brali udział jedynie wyborcy z Ndzuwani / Anjouan, zaś w II turze spośród trzech najpopularniejszych tam kandydatów swego przywódcę wybierali mieszkańcy całego kraju

WYNIKI:
frekwencja 57,3% (I tura: 54,9%)

Ahmed Abdallah Mohamed Sambi 58,02% (I tura: 26,93%)
Ibrahim Halidi (Ruch na rzecz Komorów) 28,32% (I tura: 11,79%)
Mohamed Djaanfari 13,65% (I tura: 14,88%)

W SKRÓCIE: zgodnie z konstytucją z 2002 r. prezydencja na wyspach jest rotacyjna. Każda kolejna kadencja musi być pełniona przez polityka z innej z trzech wysp, tworzących unię. Wynika to z ciągle żywych nastrojów secesjonistycznych na wyspach, które w 1997 r. doprowadziły do krótkotrwałego oderwania dwóch mniejszych wysp (Ndzuwani / Anjouani i Mwali / Mohéli), czujących się zdominowanymi przez wyspę Wielki Komor. To właśnie wyborcy z Ndzuwani wybrali tym razem trzech kandydatów, którzy w drugiej turze zostali poddani pod osąd wyborców trzech wysp. Nowy szef państwa, Ahmed Sambi, objął urząd 26 maja, zastępując płk. Azaliego, który przejął władzę po dokonanym w 1999 r. przewrocie. Kolej na prezydenta z Mwali przyjdzie w 2010 r., zaś na prezydenta z Wielkiego Komora – w r. 2014. Komory są biednym krajem, który w przeciwieństwie do położonych w tym samym rejonie Seszeli czy Mauritiusa nie zdołał wykorzystać swoich atutów, aby przyciągnąć turystów. Część mieszkańców z pewnością żałuje, że nie wybrała swego czasu losu czwartej wyspy z archipelagu, Majotty, która zdecydowała się pozostać francuską kolonią (większością 63,8% głosów w 1974 r. i 99,4% w 1976 r.) i obecnie jest trzykrotnie bogatszym terytorium. Tymczasem Komory dławią się własną biedą, mając na dodatek opinię kraju, w którym najłatwiej obalić władzę, z czego korzystały już kilkukrotnie bandy francuskich najemników, zazwyczaj kierowanych przez Boba Denarda, któremu zdarzyło się obalić prezydentów Komorów aż czterokrotnie (!), będąc zresztą aż do czasów wyboru na prezydenta Francji Françoisa Mitteranda wspieranym przez służby specjalne dawnej metropolii.

REPUBLIKA DOMINIKAŃSKA – wybory parlamentarne

data: 16 maja 2006 r.
do obsadzenia: 178 miejsc w Izbie Deputowanych (Cámara de Diputados) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej i 32 miejsca w Senacie (Senado) na 4-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:

BLOK POSTĘPOWY (Bloque Progresista) 52,37%, 96 deputowanych i 22 senatorów; w tym:
Partia Wyzwolenia Dominikańskiego (Partido de la Liberación Dominicana; przywódca: Reinaldo Pared Pérez) 46,4%
Socjaldemokratyczny Blok Instytucjonalny (Bloque Intitucional Social Democrata; Rolfis Manuel Baez Calcaño) 2,54%
Sojusz na rzecz Demokratycji (Alianza por la Democracia; Max Puig) 1,56%
Partia Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (Partido de la Unión Demócrata Cristiana) 0,83%
Partia Dominikańskich Pracujących (Partido de los Trabajadores Dominicanos; Antonio Florián) 0,56%
Liberalna Partia Republiki Dominikańskiej (Partido Liberal de la República Dominicana; Sarah Deligne) 0,48%

WIELKI SOJUSZ NARODOWY (Gran Alianza Nacional) 45,45%, 82 deputowanych i 10 senatorów; w tym:
Dominikańska Partia Rewolucyjna (Partido Revolucionario Dominicana; Ramón Albuquerque) 31,13%
Socjalchrześcijańska Partia Reformistyczna (Partido Reformista Social Cristiano; Federico Antún Batlle) 10,93%
Partia Jedności Narodowej (Partido de Unidad Nacional; Pedro Corporán) 1,16%
Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Quisqueyano (Partido Quisqueyano Democrata Cristiano) 0,8%
Zielona Partia Jedności Demokratycznej (Partido Verde de la Unidad Democrática) 0,49%
Narodowa Partia Weteranów i Cywili (Partido Nacional de Veteranos y Civiles; Juan Cohen Sander) 0,4%
Dominikański Sojusz Społeczny (Alianza Social Dominicana; Rafael Suero Rojas) 0,2%
Partia Ludowo-Demokratyczna (Partido Demócrata Popular; Héctor Manuel Gómez Ortiz) 0,18%
Chrześcijańska Partia Ludowa (Partido Popular Cristiano) 0,16%

do parlamentu nie weszły:
Socjaldemokratyczna Partia Rewolucyjna (Partido Revolucionario Social Democrata) 1,53%
Ruch Niepodległość, Jedność i Walka (Movimiento Independecia, Unidad y Cambio; Aquiles Castro) 0,29%
Niezależna Partia Rewolucyjna (Partido Revolucionario Independiente) 0,18%
Partia Odrodzenia Narodowego (Partido Renacentista Nacional; José Antolin Polanco) 0,1%
Dominikańska Partia Humanistyczna (Partido Humanista Dominicano) 0,08%

W SKRÓCIE: do wyborów oba najważniejsze stronnictwa przystąpiły, sformowawszy uprzednio duże koalicje. Wokół PLD i utworzono koalicję „Blok Postępowy”, zaś Wielkim Sojuszem Narodowym nazwano wspólne przedsięwzięcie PRD, PRSC i kilku mniejszych ugrupowań. Warto dodać, że PRD i PRSC w sześciu spośród trzydziestu prowincji (Altagracia, Maria Trinidad Sanchez, Monseñor Nouel, Peravia i Samana) utworzyły konkurencyjne listy, co nie zostało jednak uwzględnione w przedstawionych przez e-Politykę.pl wynikach jako pozbawione znaczenia przy przyszłej współpracy parlamentarnej. Zdarzyło się również gdzieniegdzie, że mniejsze partie obu wielkich koalicji decydowały się na samodzielny start w wyborach. Wyniki zostały uwzględnione przy liczbach dotyczących poszczególnych stronnictw, zaś rezultaty osiągnięte samodzielnie dodano do wyników całej, ogólnokrajowej koalicji. Wydaje się, że nad Dominikaną wreszcie wstało Słońce. Kraj rozwija się w tempie niespotykanym nigdy wcześniej. PKB wzrósł w ciągu pierwszych dziewięciu miesięcy 2005 r. o 7,3%. Główny spór tegorocznych wyborów musiał się zatem toczyć o coś zupełnie innego: o kompetencje pochodzacego z PLD prezydenta Leonela Fernándeza. PRD oskarżyło prezydenta (a wobec tego także PLD) o ignorację ekonomiczną, obarczając go winą o odpływ inwestorów. Fernández odpierał zarzuty, co prowokowało opozycję do oskarżania go o wsparcie kampanii PLD.

REPUBLIKA CYPRU – wybory parlamentarne

data: 21 maja 2006 r.
do obsadzenia: 56 z 59 miejsc w Izbie Reprezentantów (Voulí ton Antiprosópon / Temsilciler Meclisi) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej; 3 pozostałe miejsca są zajęte przez obserwatorów: łacińskiego, maronickiego i ormiańskiego; po ewentualnym przyłączeniu Cypru Północnego dla Turków zarezerwowano kolejne 24 miejsca

WYNIKI:

Postępowa Parta Ludu Pracującego (Anorthotikó Kómma Ergaxómenou Laoú; przywódca Dimítris Christóphas) 31,3%, 18 mandatów
Zgromadzenie Demokratyczne (Dimokratikós Synagermós; Nikos Anastasiadis) 30,3%, 18 mandatów
Partia Demokratyczna (Dimokratikon Kómma; Tássos Papadópoulos) 17,9%, 11 mandatów
Ruch na rzecz Socjaldemokracji EDEK (Kiníma Sosialdimokratón EDEK; Giannakis Omirou) 8,9%, 5 mandatów
Partia Europejska (Evropaikó Kómma) 5,8%, 3 mandaty
Ruch Ekologiczno-Środowiskowy (Kiníma Oikológon Perivellontiston) 2%, 1 mandat
Zjednoczeni Demokraci – Zjednoczony Cypr (Enoménoi Dimokrátes – Enoméni Kýpros; Michális Papapétrou) 1,6%, bez mandatu

W SKRÓCIE: wybory nominalnie wygrali komuniści z AKEL, jednak na Cyprze nic się nie zmieni. Rządząca i dziś koalicja parlamentarna DiSy-DiKo. Na Cyprze funkcjonuje prezydencki system rządów, głowa państwa Tássos Papadópoulos jest przewodniczy jednocześnie gabinetowi. Wynik wyborów oznacza, że nie ma co liczyć na zjednoczenie kraju; partie koalicyjne są zwolennikami twardej linii wobec Turków.

REPUBLIKA CZARNOGÓRY (republika autonomiczna Serbii i Czarnogóry) – referendum niepodległościowe

data: 21 maja 2006 r.
pytanie: Czy życzy sobie Pan/Pani, aby Republika Czarnogóry stała się niepodległym państwem z pełną podmiotowością prawnomiędzynarodową? (Želite li da Republika Crna Gora bude nezavisna država sa punim muđunarodno-pravnim subjektivitetom?); odpowiedzi twierdzącej musiało udzielić 55% głosujących przy 50% frekwencji

WYNIKI:
frekwencja 86,49%

tak 55,5%
nie 44,5%

W SKRÓCIE: kolejne niepodległe państwo w Europie. Czarnogóra de iure niepodległość ogłosiła 4 czerwca i od tej pory trzeba mówić o przypieczętowaniu rozpadu Jugosławii, rozpoczętego secesją Słowenii i Chorwacji 26 czerwca 1991 r. Unia Państwowa Serbii i Czarnogóry powstała w lutym 2003 r. jako swego rodzaju tymczasowy byt, który miał ostudzić secesjonistyczne ciągoty Czarnogórców. Po trzech latach do kwestii secesji miano powrócić – ze skutkiem, który najbardziej, poza premierem Czarnogóry Milo Đukanovićem, ucieszył miejscowych Albańczyków. Wielu komentatorów obawia się, że secesja małego i słabiutkiego państewka na wybrzeżu Adriatyku może wkrótce zachęcić dwudziestoprocentową muzułmańską mniejszość do powtórzenia wariantu kosowskiego. Wariant ten jest tym groźniejszy, że Albańczycy w Czarnogórze tworzą zwarte wspólnoty, a takie miasta jak Ulcinj są niemal w całości albańskie. Samo Kosowo wkrótce zapewne również stanie się niepodległe, co rozbudza marzenia o stworzeniu Wielkiej Albanii. Nie można też zapominać o islamskiej ludności Sandżaka, podzielonego obecnie między Serbię a Czarnogórę. Głosujący podzielili się na dwa obozy – za niepodległością głosowała duża większość Czarnogórców oraz niemal wszyscy Bośniacy i Albańczycy. Przeciwko byli prawie wszyscy Serbowie i mniejsza część Czarnogórców. Serbowie przyjęli werdykt z rezygnacją i rozczarowaniem. To już nie jest kraj Miloševića, żadnej wojny nie będzie, choć czarnogórska Serbska Partia Ludowa zapowiedziała protesty i ostrzegła przed możliwym zaostrzeniem sytuacji. Zwolennicy niepodległości opowiadali się za pozbyciem się balastu w postaci Serbii, ciągle mającej problemy z kontaktami z Europą. Nie dalej jak miesiąc przed głosowaniem UE przerwała negocjacje stowarzyszeniowe z Belgradem, zarzucając mu ukrywanie gen. Ratko Mladića. Uważa się dość powszechnie, że przypieczętowało to sukces frakcji niepodległościowej. Przeciwnicy suwerenności mówili, że Czarnogóra nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować, jej gospodarka jest za słaba, a Czarnogórcy zostaną odcięci od serbskiej służby zdrowia i uniwersytetów, co może oznaczać zapaść w obu dziedzinach. Czarnogóra, na początku lat 90. lojalna wobec Belgradu, uniezależniła się i zaczęła na serio myśleć o niezależności po rebelii w Kosowie. W 1999 r. wprowadzono niemiecką markę w miejsce dinara oraz granicę celną między obu republikami. Pierwsza wzmianka o Czarnogórze pochodzi z XIII wieku. Od tej pory waleczni górale ani razu nie ulegli przeważającym siłom Turków osmańskich i jako jedyni na Bałkanach nie zostali podporządkowani Stambułowi. Ze swej górskiej stolicy w Cetynii niewielkim krajem zarządzali władycy – książęta-kapłani. Niepodległość księstwa została uznana przez świat na kongresie berlińskim w 1878 r., zaś przed I wojną światową Czarnogórcy umiejętnie uczestnicząc w rozmaitych sojuszach zdołali zdobyć Nikšić, Podgoricę i dostęp do morza z Barem i Ulcinjem, a także kilkukrotnie okupować Szkodrę (także w pierwszych dwóch latach wojny światowej). Po wojnie księstwo zlikwidowano i włączono do Państwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców (później przechrzczonego na Jugosławię). W 1941 r. do Czarnogóry wkroczyli Włosi, którzy najpierw proklamowali niepodległe królestwo, a po odrzuceniu tronu przez potomka starej dynastii Petrovićów-Njegošów Michała i rosyjskiego księcia Romana Romanowa wycofali się z propozycji i rozpoczęli zwykłą okupację. Po wojnie Czarnogórcy otrzymali własną republikę autonomiczną w ramach socjalistycznej Jugosławii. Obecnie pełnię władzy dzierży szef rządu od 1991 r. Milo Đukanović (z przerwą na prezydenturę w latach 1998-2002), oskarżany powszechnie o powiązania z miejscową mafią przemytników papierosów.

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – referendum

data: 21 maja 2006 r.
kwestia: Ustawa federalna z 16 grudnia 2005 r. w sprawie zmiany konstytucyjnych przepisów dotyczących sektora edukacji (Bundesbeschluss vom 16. Dezember 2005 über die Neuordnung der Verfassungsbestimmungen zur Bildung / Arrêté fédéral du 16 décembre 2005 modifiant les articles de la Constitution sur la formation / Decreto federale del 16 dicembre 2005 sul nuovo ordinamento delle disposizioni constituzionali nel settore della formazione)

WYNIKI:
frekwencja 27,3%

za 85,58%
przeciw 14,42%

W SKRÓCIE: wyborcy przygniatającą większością (choć przy najmniejszej od lat frekwencji) zatwierdzili projekt zmian w konstytucji, przewidujący bliższą współpracę między kantonami oraz na linii kantony – władze związkowe w kwestii kształtowania systemu oświaty. Władze chcą zharmonizować przepisy dotyczące szkolnictwa, które dziś znacznie się różnią pomiędzy kantonami, co często przeszkadza uczniom chcącym kształcić się na kolejnym szczeblu edukacji w innej jednostce administracyjnej, niż dotychczas. Przeciwnicy zmian sprzeciwiali się naruszaniu suwerenności kantonów, jednak tym razem nie zdołali wejść w łaski Szwajcarów.

REPUBLIKA KOLUMBII – wybory prezydenckie

data: 28 maja 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 54,89%

Álvaro Uribe Vélez (Najpierw Kolumbia) 62,2%
Carlos Gaviria Díaz (Biegun Alternatywy Demokratycznej) 22,04%
Horacio Serpa Uribe (Kolumbijska Partia Liberalna) 11,84%
Antanas Mockus Sivickas (Tubylczy Sojusz Społeczny) 1,24%
Enrique Parejo González (Odbudowa Narodow-Demokratyczna) 0,38%
Álvaro Leyva Durán (Narodowy Ruch Pojednania) 0,19%
Carlos Rincón Barreto (Ruch Miejsko-Gminny) 0,17%

W SKRÓCIE: urzędujący od 2002 r. prawicowy prezydent Kolumbii jest wyjątkiem potwierdzającym regułę lewicowego potopu, jaki przetacza się przez Amerykę Łacińską. Álvaro Uribe, wypróbowany przyjaciel Waszyngtonu, starający się skutecznie walczyć z lewacko-narkotykową partyzantką z Kolumbijskim Rewolucyjnych Sił Zbrojnych (FARC), pozostał już praktycznie jedyną znaczącą samotną wyspą na czerwonym morzu. Aby móc kandydować na drugą kadencję Uribe musiał zmienić konstytucję, która na to nie pozwalała (zwycięskie referendum sprzed dwóch lat). W roku wyborczym nasiliły się ataki FARC, co jednak nie zmieniło, a wręcz zwiększyło poparcie dla prezydenta. Konserwatywno-liberalny Uribe dał się bowiem poznać jako człowiek, który jest zdecydowany prowadzić bezwzględną walkę z terroryzującymi od niemal 60 lat górskie rejony kraju lewackimi bandami. W rezultacie Uribe wygrał już w I turze, zdobywając ponad 7 mln głosów, czyli najwięcej w historii republiki. Prezydent rozbił też tradycyjny dwupartyjny system polityczny kraju: liberalny kandydat Horacio Serpa nie zdobył nawet 12%, zaś konserwatyście nie zdecydowali się na wystawienie własnego kandydata, zadowalając się poparciem ubiegającego się o reelekcję. Na drugą siłę w kraju wyrósł natomiast Biegun Alternatywy Demokratycznej, partia lewicowa i zdecydowanie opozycyjna. Zaskoczeniem, choć nie sensacją, jest fatalny wynik popularnego burmistrza Bogoty, potomka litewskich emigrantów Antanasa Mockusa, o którym na łamach e-Polityki.pl pisała kolumbijska publicystka Diana Plazas w artykule „Nauczyciel Bogoty”. O całości kampanii pisał natomiast u nas Mauricio López, inny bogotański publicysta, w tekście „Powtarzając błędy przeszłości”. Zapraszamy do lektury!

BRYTYJSKA KARAIBSKA POSIADŁOŚĆ MONTSERRATU (terytorium zamorskie Wielkiej Brytanii) – wybory parlamentarne

data: 31 maja 2006 r.
do obsadzenia: 9 miejsc w Radzie Ustawodawczej Montserratu (Legislative Council of Montserrat) na 5-letnią kadencję w jednym okręgu wyborczym

WYNIKI:
frekwencja 78%

Ruch na rzecz Zmiany i Dobrobytu (Movement for Change and Prosperity; przywódczyni: Roselyn Cassell-Sealy) 36,1%, 4 mandaty
Nowa Partia Wyzwolenia Ludowego (New People’s Liberation Party; John Osborne) 29,4%, 3 mandaty
Demokratyczna Partia Montserratu (Montserrat Democratic Party; Lowell Lewis) 24,4%, 1 mandat
niezależni 10,1%, 1 mandat

W SKRÓCIE: partia dotychczasowego ministra naczelnego, Johna Osborne’a przegrała wybory, tracąc większość w Radzie Ustawodawczej na rzecz nowo powstałego MCP. Karaibska wysepka do dziś nie otrząsnęła się z traumy, jaką przeszła w 1995 r., gdy wybuchł wulkan Soufriere, który doszczętnie zniszczył stolicę terytorium, Plymouth. 8 tys. mieszkańców, ponad 80% ludności, musiało opuścić wyspę, część z nich potem powróciła, jednak do dziś na Montserracie mieszka zaledwie 4,5 tys. ludzi. Rząd przeniósł swoją siedzibę z opuszczonego Plymouth do miejscowości Brades na północy kraju. Cała południowa część, obejmująca ponad 60% powierzchni, jest objęta zakazem osiedlania się. Dzięki pomocy z metropolii w 2005 r. zbudowano nowe lotnisko, mieszkańcy wyspy otrzymali też ostatecznie brytyjskie obywatelstwo (2002 r.), jednak nie uratowało to posady premiera Osborne’a (pełnił ten urząd w latach 1978-91 i od 2001 r.). Zwycięstwo trafiło się przywódczyni MCP, Roselyn Cassell-Sealy, jednak nie obędzie się bez stworzenia rządu koalicyjnego, prawdopodobnie z udziałem zwycięskiego MCP i MDP, którego szef dr Lowell Lewis zdobył największą liczbę głosów w skali wyspy.

KALENDARIUM – POLSKA:

1 MAJA: premier odwołał Andrzeja Kowalskiego ze stanowiska podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

3 MAJA: prezydent udał się do Wilna na konferencję „Wspólna wizja na rzecz wspólnego sąsiedztwa”. W czasie konferencji Lech Kaczyński spotkał się z prezydentami Litwy Valdasem Adamkusem, Gruzji Micheilem Saakaszwilim, Estonii Arnoldem Rüütelem, Ukrainy Wiktorem Juszczenką, Łotwy Vairą Vīķe-Freibergą, wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych Dickiem Cheneyem i wysokim przedstawicielem ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Sąsiedztwa – sekretarzem generalnym Rady Unii Europejskiej Javiérem Solaną. W tym czasie pierwsza dama spotkała się ze swoimi odpowiedniczkami z Litwy Almą Adamkienė, Gruzji Sandrą Elisabeth Roelofs, Ukrainy Kateryną Juszczenko i małżonką wiceprezydenta USA Lynne Cheney.

4 MAJA: premier powołał Piotra Piętaka na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji.

5 MAJA: rekonstrukcja rządu: prezydent na wniosek premiera odwołał Krzysztofa Jurgiela ze stanowiska ministra rolnictwa rozwoju wsi, Krzysztofa Michałkiewicza ze stanowiska ministra pracy i polityki społecznej, Jerzego Polaczka ze stanowiska ministra transportu i budownictwa i Michała Seweryńskiego ze stanowiska ministra edukacji i nauki. W skład Rady Ministrów zostali zaś powołani: Andrzej Lepper (wiceprezes, minister rolnictwa i rozwoju wsi; Samoobrona), Roman Giertych (wicepremier, minister edukacji narodowej; LPR), Antoni Jaszczak (minister budownictwa; Samoobrona), Anna Kalata (minister pracy i polityki społecznej), Jerzy Polaczek (minister transportu, PiS), Michał Seweryński (minister nauki i szkolnictwa wyższego; PiS) i Rafał Wiechecki (minister gospodarki morskiej; LPR).

6 MAJA: premier spotkał się w Krakowie z premierem Belgii Guy’em Verhofstadtem. Eugeniusz Wróbel i Piotr Styczeń zostali odwołani z funkcji sekretarza (Styczeń był ponadto pełnomocnikiem rządu ds. Rządowego Programu Budownictwa Mieszkaniowego i ds. Rządowego Programu Rozwoju Zintegrowanego Systemu Informacji o Nieruchomościach), zaś Anna Streżyńska, Mirosław Chaberek, Barbara Kondrat, Piotr Stomma i Zbigniewa Wysockiego – podsekretarzy stanu w Ministerstwie Transportu i Budownictwa. Ponadto do dymisji (przyjętej) podał się sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji i Nauki Jarosław Zieliński. Dotychczasowi podsekretarze stanu w Ministerstwie Edukacji i Nauki Olaf Gajl, Stefan Jurga, Stanisław Sławiński, Zdzisław Hansel i Krzysztof Jan Kurzydłowski zostali odwołani.

8 MAJA: Stanisław Kluza został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Finansów, zaś Anna Streżyńska – prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Sekretarzami stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi zostali zaś Marek Zagórski i Andrzej Kryspin Babuchowski. Odwołani 6 maja sekretarz i podsekretarze stanu w Ministerstwie Transportu i Budownictwa zostali powołani (poza Streżyńską i Wysockim) na stanowiska podsekretarzy stanu w nowo powstałym Ministerstwie Transportu. Odwołani 6 maja podskekretarze stanu (poza Sławińskim i Hanslem) w Ministerstwie Edukacji i Nauki otrzymali analogiczne stanowiska w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego (przy czym Jurga awansował na sekretarza).

9 MAJA: prezydent wręczył Annie Fotydze nominację na stanowisko ministra spraw zagranicznych i Kazimierzowi Marcinkiewiczowi na urząd przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej. Fotyga i Marcinkiewicz zastąpili Stefana Mellera, który pełnił obie te funkcje. Premier w Berlinie uczestniczył w Europa Forum, podczas którego rozmawiał z niemiecką kanclerz federalną Angelą Merkel. Bogdan Socha został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej.

10 MAJA: premier odwołał Elżbietę Marię Kaufman-Suszko ze stanowiska p.o. prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, zaś Mirosława Orzechowskiego powołał na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji i Nauki. Stanisław Sławiński został zaś podsekretarzem stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej.

11 MAJA: premier i minister spraw zagranicznych wyjechali na trzydniowy szczyt Unia Europejska – Ameryka Łacińska i Karaiby, podczas którego premier rozmawiał m.in. z prezydentami Meksyku Vincentem Foxem (i szefem MSZ Luisem Derbezem) i Chile Michelle Bachelet (z szefem dyplomacji Alejandro Foxley’em), zaś szefowa MSZ – ze swoją austriacką odpowiedniczką Ursulą Plassnik, a także tamtejszym prezydentem Heizem Fischerem i kanclerzem Wolfgangiem Schüsselem oraz z szefem dyplomacji Brazylii Celso Amorimem. Pani Fotyga towarzyszyła też premierowi w jego spotkaniu z Meksykanami, z sekretarzem stanu ds. europejskich Wielkiej Brytanii Geoffem Hoonem i szefem MSZ Kostaryki Bruno Stagno.

12 MAJA: z dwudniową wizytą do Polski przybył prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko, który spotkał się m.in. z prezydentem RP.

13 MAJA: Radosław Parda został sekretarzem stanu w Ministerstwie Sportu.

18 MAJA: z wizytą w Polsce bawił prezydent Niemiec Horst Köhler (spotkanie z prezydentem Kaczyńskim). Premiera przyjął na audiencji papież Kościoła katolickiego i głowa Państwa Miasta Watykańskiego Benedykt XVI. Szef rządu spotkał się też z sekretarzem stanu Watykanu Angelo kard. Sodano. Minister spraw zagranicznych złożyła wizytę w Finlandii (rozmowa z szefem MSZ Erkki Tuomioją i przewodniczącym parlamentu Paavo Lipponenem).

19 MAJA: prezydent RP wziął udział w szczycie prezydentów Europy Środkowej w Warnie, gdzie rozmawiał m.in. z prezydentem i premierem Bułgarii – Georgim Pârwanowem i Sergejem Staniszewem. Premier spotkał się z ambasadorem Izraela Davidem Pelegiem i ministrem handlu i przemysłu Indii Kamalem Nathem. Janusz Krupski został kierownikiem Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych. Dariusz Rohde zastąpił Jana Kopczyka na stanowisku prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Decyzją premiera Andrzej Wojtyła zastąpił Andrzeja Trybusza na stanowisku Głównego Inspektora Sanitarnego.

22 MAJA: prezydent wziął udział w szczycie grupy GUAM w Kijowie, podczas którego spotkał się z prezydentami Gruzji Micheilem Saakaszwilim, Ukrainy – Wiktorem Juszczenką, Azerbejdżanu – İlhamem Älıyevem i Mołdawii – Vladimirem Voroninem. Minister spraw zagranicznych odwiedziła w Dublinie swojego odpowiednika Dermota Aherna. Beata Kempa została sekretarzem stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. Premier zdegradował Andrzeja Kryże z funkcji sekretarza na podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości.

23 MAJA: prezydent odebrał listy uwierzytelniające od nowych ambasadorów: Władimira Grinina (Rosja), U Tin Wina (Mianma, ambasada z siedzibą w Berlinie), Eugéne’a Richarda Gasany (Rwanda, ambasada z siedzibą w Berlinie), Omera Mohameda Ahmeda Siddiga (Sudan, ambasada z siedzibą w Berlinie) i Ismat Jahan (Bangladesz, ambasada z siedzibą w Hadze). Szefowa dyplomacji spotkała w Sztokholmie się z ministrem spraw zagranicznych Szwecji Janem Eliassonem. Bogusław Kowalski został sekretarzem stanu w Ministerstwie Transportu. Premier odwołał Andrzeja Grzelaka ze stanowiska podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. Mirosław Barszcz został odwołany ze stanowiska podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów.

24 MAJA: nowym podsekretarzem stanu w Ministerstwie Finansów został Jarosław Neneman.

25 MAJA: papież Benedykt XVI wraz z sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej Angelo kard. Sodano przybył z czterodniową wizytą do Polski. W programie m.in. spotkania z prezydentem, premierem i szefową MSZ.

30 MAJA: premier podczas wizyty w Helsinkach spotkał się z premierem Finlandii Mattim Vanhanenem.

31 MAJA: premier awansował Ewę Ośniecką-Tamecką ze stanowiska podsekretarza na stanowisko sekretarza stanu w Urzędzie Komisji Integracji Europejskiej. Swoje stanowisko stracił sekretarz stanu w MSWiA Arkadiusz Czartoryski. Na jego miejsce premier powołał Jarosława Zielińskiego i Władysława Stasiaka (dotychczasowy podsekretarz).

KALENDARIUM – ŚWIAT:

AFGANISTAN: 2 maja zaprzysiężono nowy rząd prezydenta Hamida Karzaia: Ahmad Zia Masood i Ahmad Zia Khalili (wiceprezydenci), Obaidullah Ramin (rolnictwo), (Mohammad Karim Brahawi (granice i sprawy plemienne), Amirzai Sangin (komunikacja), Habibullah Qaderi (walka z narkotykami), Abdul Rahim Wardak (obrona), Mohammad Hanif Atmar (edukacja), Ismail Khan (energia, woda i energetyka), Anwar ul-Haq Ahady (finanse), Rangin Dadfar Spanta (MSZ), Niamatullah Shahrani (hadżdż i sprawy islamskie), Sayed Mohammad Amin Fatemi (zdrowie), Mohammad Azam Dadfar (szkolnictwo wyższe), Moqbal Zarar (MSW), Mohammad Sarwar Danesh (sprawiedliwość), Nur Mohammad Qarqin (męczennicy, inwalidzi i sprawy społeczne), Ibrahim Adel (górnictwo i przemysł), Surab Ali Safari (roboty publiczne), Akbar Akbar (uchodźcy), Ehzan Zia (rozwój wsi), Sima Samar (przewodniczący Komisji Praw Człowieka), Faisal Ahmad Shinwari (sędzia naczelny), Zalmay Rassoul (doradca ds. bezpieczeństwa narodowego).

ALGIERIA: 24 maja do dymisji podał się szef rządu Ahmed Ouyahia. Jego następcą został Abdelaziz Belkhadem. Następnego dnia Belkhadem podał skład nowego gabinetu; bez zmian na kluczowych stanowiskach.

CHORWACJA: 12 maja Zdravko Ronko został gubernatorem Hrabstwa Pożesko-Slawońskiego. 23 maja Mira Buconić został zaś gubernatorem Hrabstwa Dubrownicko-Neretwańskiego.

CYPR: w wyborach parlamentarnych 21 maja zwyciężyli ex aequo socjaliści i demokraci.

CZAD: 3 maja w I turze wyborów prezydenckich wygrał Idriss Déby Itno.

DOMINIKANA: wybory parlamentarne wygrała 18 maja PLD.

ETIOPIA: 9 maja Berhanu Deressa został prezydentem Komitetu Wykonawczego Stołecznego Dystryktu Federalnego Addis Abeby.

FIDŻI: 6-13 maja w wyborach parlamentarnych zwyciężyła partia rządząca.

FRANCJA: 23 maja Jean-Jacques Brot został prefektem Gwadelupy.

GWINEA: Mamady Condé został szefem dyplomacji, zaś Moussa Solano – szefem resortu administracji terytorialnej i decentralizacji w rekonstrukcji gabinetu.

HAITI: 14 maja René Préval objął urząd prezydenta. Préval nominował Jacquesa-Édouarda Alexisa na fotel premiera. Alexis został zatwierdzony jednogłośnie przez obie izby parlamentu 24/25 maja.

INDIE: miesiąc wyborów parlamentarnych: 3 maja odbyła się ostatnia tura w stanie KERALA. Wyniki: Komunistyczna Partia Indii (Marksistowska) (CPI[M]) 61 mandatów na 140 możliwych, Indyjski Kongres Narodowy (INC) 24, Komunistyczna Partia Indii 17, Komitet Ligi Muzułmańskiej Stanu Kerala 7, Kongres Kerala 7; frekwencja wyniosła 72,3%. Po wyborach, 12 maja, zrezygnował minister naczelny Oommen Chandy, a jego następcą został sześć dni później V.S. Achuthanandan. W stanie TAMIL NADU głosowano 8 maja: Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) 96/234, Wszechindyjskie Anna Dravida Munnetra Kazhagam (AIADMK)  61, INC 34, Patali Makkal Katchi 18; frekwencja 70,8%. 11 maja do dymisji podał się szef rządu Jayaram Jayalalitha, zaś jego następcą został po dwóch dniach Kalaignar Muthuvel Karunanidhi. 8 maja do urn po raz ostatni poszli mieszkańcu BENGALU ZACHODNIEGO: CPI(M) 175/294, Wszechindyjski Kongres Trinamool 29, Wszechindyjski Blok Naprzód 23, INC 21, Rewolucyjna Partia Socjalistyczna 20; frekwencja 82%. Tego samego dnia do urn poszli też wyborcy w PONDICHERRY: INC 10/30, DMK 7, AIADMK 3, Kongres Munnetra Pondicherry 3; frekwencja 85,7%.

IRAK: 20 maja po wielu miesiącach debat zaprzysiężono premiera Nuriego al-Maliki (jednocześnie p.o. szefa MSW). Skład jego rządu: Salam al-Zubai (wicepremier, p.o. min. obrony), Barham Salih (wicepremier), Bayan Jabr (finanse), Hoshyar Mahmud Zebari (MSZ), Yuarib Nadhim al-Abudi (rolnictwo), Muhammad Tawfiq al-Lawi (komunikacja), Asad Kamal al-Hashimi (kultura), Abd al-Samad Sultan (przesiedlenia i migracje), Khudayr al-Khuzai (edukacja), Karim Wahid al-Hasan (elektryczność), Nermin Othman (środowisko), Ali al-Shamari (zdrowie), Abid Dhiyab al-Ujayli (szkolnictwo wyższe), Bayan Dizayee (mieszkalnictwo i budownictwo), Wijdan Mikhail Salim (p.o. min. praw człowieka), Fawzi al-Hariri (przemysł i minerały), Hashim ash-Shibli (sprawiedliwość), Mahmud Muhammad Jawad ar-Radi (praca i sprawy społeczne), Riyad Ghurayib (miasta i roboty publiczne), Husayn ash-Shahristani (ropa naftowa), Ali Baban (planowanie), Raid Fahmi Jahid (nauka i technologia), Abd al-Fatah as-Sudani (handel), Karim Mahdi Salih (transport), Latif Rashid (zasoby wodne), Jasim Muhammad Jafar (młodzież i sport); ministrowie stanu: (Adil as-Asadi (sprawy społeczeństwa obywatelskiego), Safa ad-Din as-Safi (Zgromadzenie Narodowe), Akram al-Hakim (dialog narodowy), Saad Tahir Abd Khalaf al-Hashimi (prowincje), Liwa Sumaysim (turystyka i zabytki), Fatin Abd ar-Rahman (kobiety); ministrowie stanu bez teki: Ali Muhammad Ahmad, Hasan Radhi Kazim as-Sari, Muhammad Abbas al-Uhaybi.

IZRAEL: 4 maja zaprzysiężono nowy gabinet premiera Ehuda Olmerta (jednocześnie ministra spraw społecznych). W jego skład weszli: Tzipi Livni (wicepremier, szefowa MSZ), Amir Peretz (obrona), Avraham Herschson (finanse), Roni Bar-On (MSW oraz nauka i technologia), Shalom Simhon (rolnictwo), Ariel Atias (komunikacja), Ophir Pines Paz (kultura i sport), Shimon Peres (rozwój Negewu i Galilei), Yuli Tamir (edukacja), Gideon Ezra (środowisko), Yacob Ben Yizri (zdrowie), Meir Sheetrir (mieszkalnictwo i budownictwo), Zeev Boim (przyjmowanie imigrantów), Eliyahu Yishai (przemysł, handel i praca), Binyamin Ben Eliezer (infrastruktura), , Avraham Dichter (bezpieczeństwo wewnętrzne), Haim Ramon (sprawiedliwość), Rafi Eitan (sprawy emerytów), Yitzhak Cohen (wiceminister Biura Premiera ds. religijnych), Yitzhak Herzog (turystyka), Shaul Mofaz (transport); ministrowie bez teki: Eitan Cabel, Yitzhak Cohen, Yaacov Edri, Meshulam Nahari; Menachem Mazuz (prokurator generalny).

KIRGIZJA: 2 maja premier Fieliks Kułow podał swój rząd do dymisji, która jednak została odrzucona przez prezydenta Kurmanbieka Bakijewa.

KOLUMBIA: 28 maja prezydent Álvaro Uribe Vélez wygrał w I turze wyborów prezydenckich.

KOMORY: II turę wyborów prezydenckich wygrał 14 maja Ahmed Abdallah Sambi, którego zaprzysiężono po 12 dniach.

KOSTARYKA: 8 maja Óscar Arias Sánchez został zaprzysiężony na prezydenta. Pierwszą wiceprezydent została Laura Chinchilla. Pozostali członkowie rządu: Bruno Stagno (MSZ), Guillermo Zúñiga (finanse), Fernando Berrocal (bezpieczeństwo).

NEPAL: premier Girija Prasad Koirala ogłosił 2 maja skład swojego gabinetu. Sam Koirala objął resorty obrony, zdrowia i populacji, przemysłu, handlu i zaopatrzenia oraz spraw pałacu królewskiego, zaś wśród pozostałych członków znaleźli się: Khadga Prasad Oli (wicepremier, szef MSZ), Ram Sharan Mahat (finanse) i Krishna Prasad Sitaula (MSW), Mahanta Thakur (rolnictwo i współpraca), Mangal Siddhi Manandhar (edukacja i sport), Man Bahadur Bishwokarma (środowisko, nauka i technologia), Gopal Rai (leśnictwo i konserwacja gleby), Dilendra Prasad Badu (informacja i komunikacja), Ramesh Lekhak (praca i zarządzanie transportem), Prabhu Narayan Chaudhary (reforma rolna), Narendra Bikram Nemwang (prawo, sprawiedliwość i sprawy parlamentarne), Rajendra Pandey (rozwój lokalny), Gopal Man Shrestha (planowanie fizyczne i roboty), Pradip Gyawala (turystyka, kultura, lotnictwo cywilne), Urmila Aryal (kobiety, dzieci i opieka społeczna).

ROSJA: 27 maja prezydent czeczeńskich separatystów Abduł-Chalim Sadułajew powołał na stanowisko szefa dyplomacji Achmieda Zakajewa. 30 maja premierem Republiki Adygei został Jewgienij Aleksiejewicz Kowalow. Zastąpił na tym stanowisku Asfara Chagura, który podał się do dymisji.

SERBIA I CZARNOGÓRA: Czarnogórcy zadecydowali 21 maja o niepodległości swojej republiki, a co za tym idzie o rozwiązaniu Unii Państwowej Serbii i Czarnogóry.

SINGAPUR: wybory parlamentarne 6 maja wygrała Partia Akcji Ludowej.

STANY ZJEDNOCZONE: 5 maja gubernator Idaho Dirk Kempthorne objął urząd sekretarza spraw wewnętrznych. Na jego poprzednim stanowisku zastąpił go Jim Risch. 30 maja sekretarz skarbu John Snow podał się do dymisji. Jego następcą ma zostać Henry M. Paulson, Jr.

SZWAJCARIA: 1 maja Thomas Burgener został prezydentem Rady Stanu kantonu Valais, zaś Verena Dienes – prezydentem rządu Zurychu. 7 maja Robert Marti został naczelnikiem krajowym Glarus. 21 maja Szwajcarzy przyjęli propozycje zmian w konstytucji.

TAJLANDIA: 8 maja Sąd Konstytucyjny uznał kwietniowe wybory parlamentarne za nieważne. 23 maja Thaksin Shinawatra odzyskał stanowisko premiera.

UKRAINA: 4 maja Borys Hryhorowycz Zviahincew został naczelnikiem administracji Obwodu Odeskiego, Anatolij Dmytrowycz Rewenko – Kirowohradzkiego, a Wołodymyr Iwanowycz Zahrywyj – Żytomierskiego. 12 maja Anatolij Pawłowycz Hrycenko został przewodniczącym Rady Najwyższej Krymu. Od 16 maja Wołodymyr Iwanowycz Łohvynenko jest naczelnikiem administracji Obwodu Donieckiego, a od 17 maja Wołodymyr Iwanowycz Kulisz – Czerniowieckiego. Podobne stanowisko objął 18 maja Wiktor Josypowycz Matczuk w Równem. 25 maja Anatolij Dmytrowycz Semeniuk objął funkcję p.o. naczelnika administracji Obwodu Kijowskiego, zaś następnego dnia Wałerij Mychajłowycz Asadczew został naczelnikiem administracji Obwodu Połtawskiego.

WIELKA BRYTANIA: 5 maja po rekonstrukcji rządu Margaret Beckett została sekretarzem spraw zagranicznych i wspólnotowych, John Reid – sekretarzem spraw wewnętrznych, zaś Des Browne – sekretarzem obrony. 31 maja w wyborach parlamentarnych na wyspie Montserrat wygrał Ruch na rzecz Zmiany i Dobrobytu.

WŁOCHY: 8 maja nie zdołano wybrać nowego prezydenta. W I turze najwięcej głosów zdobył Gianni Letta. Ostatecznie 10 maja w IV rundzie na nowego prezydenta został wybrany Giorgio Napolitano, którego zaprzysiężono 15 maja. Następnego dnia Romano Prodi został szefem rządu: Massimo D’Alema (wicepremier, szef MSZ), Francesco Rutelli (wicepremier, min. dziedzictwa kulturalnego), Arturo Parisi (obrona), Giuliano Amato (MSW), Tommaso Padoa-Schioppa (gospodarka i finanse), Paolo De Castro (rolnictwo), Paolo Gentiloni Silveri (komunikacja), Giuseppe Fioroni (edukacja), Alfonso Pecorano Scanio (środowisko), Barbara Pollastrini (równość szans), Emma Bonino (sprawy Unii Europejskiej), Rosy Bindi (polityka rodzinna), Giulio Santagata (programy rządowe), Livia Turco (zdrowie), Antonio Di Pietro (infrastruktura), Clemente Mastella (sprawiedliwość), Cesare Damiano (praca), Pierluigi Bersani (produkcja), Luigi Nicolais (roboty publiczne i innowacje), Linda Lanzilotta (sprawy regionalne), Vannino Chiti (relacje z parlamentem i reforma), Paolo Ferrero (opieka społeczna), Alessandro Bianchi (transport), Fabio Mussi (uniwersytety i badania), Giovanna Melandri (młodzież i sport). Rząd przeszedł procedurę uznania parlamentarnego do 23 maja. 29 maja wybory regionalne na Sycylii wygrał Dom Wolności (53,1%, 53/80 mandatów) przed Unią (41,6%, 27) przy frekwencji 59,2%.

WYSPY SALOMONA: 4 maja w głosowaniu na premiera, które przeprowadził parlament, Manasseh Sogavare otrzymał 28 głosów, zaś jego rywal Fred Fono – 22. Sogavare został tego samego dnia zaprzysiężony. Skład jego gabinetu: Sir Job Dudley Tausinga (wicepremier, minister leśnictwa, środowiska i konserwacji), Joses Wawari Sanga (służby publiczne), Gordon Darcy Lilo (planowanie narodowe i zarządzanie środkami pomocowymi), Bartholomew Ulufa’alu (finanse i skarb), Charles Dausabea (policja i bezpieczeństwo narodowe), Samuel Manetoali (sprawiedliwość i sprawy prawne), Derek Sikua (edukacja i zasoby ludzkie), Clay Forau Soalaoi (zdrowie i służby medyczne), Patteson Oti (sprawy zagraniczne), Francis Billy Hilly (handel, przemysł i zatrudnienie), Nelson Ne’e (kultura i turystyka), Trevor Olavae (rolnictwo i przyroda), Leslie Boseto (ziemia i kontrola), Stanley Festus Sofu (infrastruktura i rozwój), Patrick Vahoe Jr. (komunikacja, lotnictwo i meteorologia), Nollen Leni (rybołówstwo i zasoby morskie), Sir Toswell Kaua (górnictwo i energetyka), Japhet Waipora (rządy prowincjonalne i rozwój okręgów wyborczych), Bernard Ghiro (MSW), Sam S. Iduri (pojednanie narodowe i pokój).

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: po śmierci dyrektora generalnego Światowej Organizacji Handlu, Koreańczyka z Południa Lee Jong-wooka, jego obowiązki przejął Szwed Anders Nordström.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: 2 maja wybrano nowego metropolitę prawosławnego Wszech Czech i Słowacji. Został nim arcybiskup Pragi i Czech Krzysztof (Kryštof, ur. jako Radim Pulec). 14 maja zmarł zwierzchnik Estońskiego Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego na emigracji w Kanadzie abd Udo Petersoo. 17 maja złożono z urzędu zwierzchnika Kościoła Prawosławnego Cypru arcybiskupa Nea Justiniana i Wszech Cypru Chrysostomosa. Funkcję locum tenens sprawuje arcybiskup Paphos, również o imieniu Chrysostomos.

ZMARLI:

7 maja – Stella Margaret Nomzano Sigcau (ur. 1937 w zachodnim Pondoland), premier Transkei (wówczas bantustan, którego niepodległość została uznana jedynie przez Południową Afrykę i pozostałe niepodległe bantustany – Bophuthatswanę, Ciskei i Vendę) 05.10-30.12.1987, reprezentująca Partię Niepodległości Narodowej Transkei, zmarła w Johannesburgu;
12 maja – Sayyid Hussein Yusuf Mazzek (ur. 1910), minister spraw zagranicznych 1964-65 i premier Libii 20.031965-02.07.1967;
14 maja – abp Udo Petersoo (ur. 1934 w Tallinie), arcybiskup Estońskiego Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego na uchodźstwie w Kanadzie od 15.09.1990, zmarł w Mississauga (Kanada);
16 maja – André Labarrere-Paulé (ur. 1928 w Pau), prezydent Rady Regionalnej Akwitanii (region Francji) 1979-81, reprezentujący Partię Socjalistyczną, zmarł w Pau;
20 maja – płk John Yohanna A. Madaki (ur. 1944), gubernator Gongoli (ob. Adamawa) 08.1985-08.1986 i Benue (stany Nigerii) 08-09.1986, zmarł w Londynie (Wielka Brytania);
22 maja – Lee Jong-wook (ur. 1945 w Seulu, wówczas japońska Korea), dyrektor generalny Światowej Organizacji Zdrowia od 21.07.2003, reprezentujący Koreę Południową, zmarł w Genewie (Szwajcaria)
27 maja – gen.bryg. Fernando Romeo Lucas García (ur. 1924 w San Juan Chamelco), prezydent Gwatemali 01.07.1978-23.03.1982, zmarł w Puerto la Cruz (Wenezuela).

źródła: Admin.ch, AfricaFocus.org, al-Jazeera, AllAfrica.com, Angus Reid Consultants, Bangkok Post, Base de Datos Políticos de las Américas, Caribbean Broadcasting Corporation, Centar za demokratsku tranziciju, Central Intelligence Agency, ElectionGuide, ElectionWorld, Fiji Times, Freedom House, Junta Central Electoral (República Dominicana), Kancelaria Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej, Oficina Nacional de Procesos Electorales del Perú, OrthodoxWiki.org, Pipol Fastaem, PortalCol.com, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Projekt WMS – Strany i priezidienty, Radio Jamaica, Rulers.org, Singapore Government – Elections Department, Taipei Times, The Boston Globe, Wahlen.ch, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl