Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Kronika wyborcza: czerwiec 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-05-2006

 

10-04-2006

  Kronika wyborcza: marzec 2006

12-06-2010

 

15-04-2008

  Berlusconi po raz trzeci

14-04-2008

 

10-03-2008

  Kronika wyborcza: luty 2008

06-02-2008

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: czerwiec 2006 

10-07-2006

  Autor: Michał Potocki

Największe zainteresowanie w Polsce wzbudziły wybory parlamentarne u obu naszych południowych sąsiadów. Wybory w Czechach przyniosły remis i groźbę pata, zaś Słowacy postanowili zaryzykować oddanie władzy w ręce populistów. Ponadto do urn poszli Kuwejtczycy (w tym – po raz pierwszy w historii – Kuwejtki) Peruwiańczycy i mieszkańcy San Marino. Nową konstytucję przyjęli w referendum Mauretańczycy, zaś obszerną nowelizację ustawy zasadniczej odrzucili Włosi. Oba komunistyczne państwa Indochin – Laos i Wietnam – dokonały wymiany kierownictwa.

 

 

REPUBLIKA CZESKA – wybory parlamentarne

data: 2-3 czerwca 2006 r.
do obsadzenia: 200 miejsc w Izbie Poselskiej Parlamentu Republiki Czeskiej (Poslanecká sněmovna Parlamentu České republiky) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej przy 5-procentowym progu wyborczym

WYNIKI:
frekwencja 64,47%

Obywatelska Partia Demokratyczna (Občanská demokratická strana; przywódca: Mirek Topolánek) 35,38%, 81 mandatów
Czeska Partia Socjaldemokratyczna (Česká strana sociálně demokratická; Jiří Paroubek) 32,32%, 74 mandaty
Komunistyczna Partia Czech i Moraw (Komunistická strana Čech a Moravy; Vojtěch Filip) 12,81%, 26 mandatów
Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna – Czechosłowacka Partia Ludowa (Křest’anská a demokratická unie – Československá strana lidová; Miroslav Kalousek) 7,22%, 13 mandatów
Partia Zielonych (Strana zelených; Martin Bursík) 6,29%, 6 mandatów

do parlamentu nie weszły:
SNK Europejscy Demokraci (SNK Evropští demokraté; Josef Zieleniec) 2,08%
Niezależni Demokraci (Nezávislí demokraté; Vladimír Železný) 0,68%
Polityczny Ruch Niezależni (Politické hnutí Nezávislí; František Zwyrtek) 0,61%
Partia Zdrowego Rozumu (Strana zdravého rozumu; Petr Hannig) 0,46%
Blok Prawicowy (Pravý Blok; Petr Cibulka) 0,38%
Unia Wolności – Unia Demokratyczna (Unie svobody – Demokratická unie; Pavel Němec) 0,3%
Prawo i Sprawiedliwość (Právo a Spravedlnost; Vojtěch Fila) 0,23%
Morawianie (Moravané; Pavel Dohnal) 0,23%
Partia Równość Szans (Strana Rovnost Šancí; Zdenka Ullmanová) 0,2%
Partia Narodowa (Národní strana; Petra Edelmannová) 0,17%
Koalicja dla Republiki Czeskiej (Koalice pro Českou republiku; Radoslav Štědroň) 0,15%
Korona Czeska [Monarchistyczna Partia Czech, Moraw i Śląska] (Koruna Česká [monarchistická strana Čech, Moravy a Slezska]; Václav Srb) 0,13%
Poetycka Partia Balbína (Balbínova poetická strana; Jiří Hrdina) 0,12%
4 Postulaty (4 vize; Zdeněk Macura) 0,05%
Czeska Partia Narodowosocjalistyczna (Česká strana národně socialistická; Jiří Stanislav) 0,02%
Helax – Ostrawa Się Bawi (Helax – Ostrava se baví; Gabriela Zimermanová) 0,02%
Partia Humanistyczna (Humanistická strana; Jan Tamáš) 0,01%
Folklor i Wspólnota (Folklor i Společnost; Miroslav Lejsek) 0,01%
Czeska Prawica (Česká pravice; Michal Simkanič) 0,01%
Liberalna Partia Reformatorska (Liberální reformní strana; Milan Hamerský) 0,005%
Czeski Ruch Jedności Narodowej (České hnutí za národní jednotu; Pavel Svoboda) 0,004%

W SKRÓCIE: tak brutalnej kampanii wyborczej nikt jeszcze w Czechach, a być może w całej Europie Środkowej, nie widział. Było w niej wszystko – od bójki z udziałem ministra zdrowia po oskarżenia pod adresem urzędującego premiera Jiřího Paroubka o wszystkie możliwe grzechy: od kontaktów z półświatkiem kryminalnym po pedofilię. Wszystko przez to, że obie partie szły w sondażach niemal równo. ODS, z szeregów której wywodzi się prezydent Václav Klaus, obiecywała w kampanii liberalne reformy, z wprowadzeniem podatku liniowego włącznie. W kwestii polityki zagranicznej partia ta prezentuje stanowisko zbliżone do polskiego PiS – jest partią umiarkowanie eurosceptyczną. ČSSD zaś skupiła się na chęci przekonania zwolenników państwa opiekuńczego. Skończyło się na idealnej równości: ČSSD z ewentualnym koalicjantem w postaci KSČM (do tej pory izolowanej na scenie politycznej) oraz ODS z Zielonymi mają po 100 posłów. W tej sytuacji każdy scenariusz wydaje się możliwy: począwszy od koalicji socjaldemokratów z komunistami poprzez rząd ČSSD wsparty jedynie przez komunistów w parlamencie (socjaldemokraci nie chcą jednak wyłamywać się z bojkotu komunistów, poza tym ryzykowane wydaje się dopuszczenie do władzy ludzi, którzy domagają się wystąpienia Czech z NATO), koalicję ODS z SZ (na przeszkodzie mogą stanąć osobiste niesnaski liderów obu stronnictw) aż po wielką koalicję obu najważniejszych ugrupowań. Prezydent Klaus jako pierwszego rozmówce zaprosił na Hradczany lidera ODS Mirka Topolánka. O tym, czy zostanie on premierem, nie dowiemy się jednak szybko, być może dopiero po przedterminowych wyborach, których rozpisanie jest piątym z możliwych scenariuszy.

REPUBLIKA PERU – wybory prezydenckie

data: 4 czerwca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 87,71% (w I turze 88,72%)

Alan García Pérez (Peruwiańska Partia Aprystów) 52,63% (w I turze 24,32%)
Ollanta Humala Tasso (Unia na rzecz Peru) 47,37% (w I turze 30,62%)

W SKRÓCIE: zwycięstwo Alana Garcíi w wyborach prezydenckich jest olbrzymią zagadką dla politologów, socjologów, a być może wręcz dla psychologów. Jak to możliwe, że naród wybiera sobie na prezydenta człowieka, który podczas swojej pierwszej kadencji (1985-90) doprowadził ojczyznę do ruiny. PKB w ciągu pięciu lat spadł o 1/4, zaś inflacja pobiła wszelkie rekordy, przekraczając 7.600%. Inna sprawa, że jego kontrkandydat, Ollanta Humala, był oskarżany – raczej słusznie – o wszelkie możliwe grzechy, od lewackich przekonań po rasizm wymierzony w białych. Peru, które po tragicznej kadencji Garcíi i autorytarnych rządach Alberto Fujimoriego odbiło się od dna (m.in. dzięki rozsądnej polityce premiera Pedro Kuczynskiego), czekają ciężkie czasy…

NAJJAŚNIEJSZA REPUBLIKA SAN MARINO – wybory parlamentarne

data: 4 czerwca 2006 r.
do obsadzenia: 60 mandatów w Wielkiej Radzie Generalnej (Consiglio Grande e Generale) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 78,84%

Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia San Marino (Partito Democratico Cristiano Sammarinese; przywódca: Giovanni Lonfernini) 32,92%, 21 mandatów
Partia Socjalistów i Demokratów (Partito dei Socialisti e dei Democratici; Alberto Cecchetti) 31,83%, 20 mandatów
Sojusz Ludowy (Alleanza Popolare; Roberto Giorgetti) 12,05%, 7 mandatów
Zjednoczona Lewica (Sinistra Unita) 8,67%, 5 mandatów
Nowa Partia Socjalistyczna (Nuovo Partito Socialista) 5,42%, 3 mandaty
My, Mieszkańcy San Marino (Noi Sammarinesi) 2,53%, 1 mandat
Ludowcy San Marino (Popolari Sammarinesi) 2,43%, 1 mandat
Narodowy Sojusz San Marino (Alleanza Nazionale Sammarinese) 2,32%, 1 mandat
Mieszkańcy San Marino na rzecz Wolności (Sammarinesi per la Liberta’) 1,84%, 1 mandat

W SKRÓCIE: San Marino gości wyjątkowo często w naszej Kronice wyborczej – raz na pół roku. Tyle bowiem trwa kadencja kolegialnej głowy państwa, czyli dwóch kapitanów-regentów. Tym razem jednak odbyły się wybory powszechne, w wyniku których wyłoniono skład nowego parlamentu tej maleńskiej, apenińskiej republiki. Rządząca „wielka koalicja” PDCS-PSD straciła w sumie aż 11 mandatów na rzecz mniejszych partii. Kampanię wyborczą zdominowała afera, ujawniona przez AP na dzień przed wyborami, który oskarżył chadeków o sprowadzenie do kraju specjalnie na wybory tysiąca Argentyńczyków i innych obywateli państw Ameryki Południowej, którzy dzięki swoim korzeniom mieli prawo głosu. Argentyńczykom zapłacono ponoć za pobyt i bilety lotnicze. Do tej pory afera nie została wyjaśniona, zaś ludowcy oprotestowali wyniki wyborów. Główny podział polityczny San Marino opiera się zaś na kwestii przystąpienia do Unii Europejskiej, za czym opowiada się lewica, a przeciwko czemu protestują partię prawicowe. Chwiejny sojusz chadeków i socjaldemokratów raczej nie przyniesie rozstrzygnięcia w tej sprawie.

LAOTAŃSKA REPUBLIKA LUDOWO-DEMOKRATYCZNA – wybory prezydenckie

data: 8 czerwca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa; wyboru dokonuje 115-osobowe Zgromadzenie Narodowe

WYNIKI:
Choummaly Sayasone (Laotańska Partia Ludowo-Rewolucyjna) 91,3% (105 głosów)

W SKRÓCIE: „wybory” w odniesieniu do tej nominacji to duża przesada. Partia komunistyczna odmłodziła swoje przywództwo tuż przed głosowaniem do parlamentu, na VIII zjeździe, mianując Choummaly’ego na swojego szefa. Teraz wybór został przypieczętowany przez fasadowy parlament (113 członków rządzącej PhPPL i dwóch koncesjonowanych niezależnych). Obok prezydenta powołano też nowego szefa rządu, którym został Bouasone Bouphavanh. Zadaniem dla nowego kierownictwa jest doprowadzenie do likwidacji głodu w kraju do 2020 r. – przynajmniej oficjalnie. Nieoficjalnie mówi się o zwalczeniu korupcji, charakterystycznej dla wszystkich skostniałych reżimów, oraz o uchyleniu drzwi dla kapitału zagranicznego. Żadnej rewolucji jednak po Choummaly’m nie należy się spodziewać. Jeszcze w dniu wyborów do sąsiedniego Wietnamu zawitał minister – przewodniczący Kancelarii Prezydenta Laosu Soubanh Srithirath. Laos, który jest satelitą Hanoi, uzyskał od prezydenta Wietnamu Tran Duc Luonga obietnicę zapewnienie o jedności i współpracy w sferze rewolucji.

REPUBLIKA SŁOWACKA – wybory parlamentarne

data: 17 czerwca 2006 r.
do obsadzenia: 150 miejsc w Narodowej Radzie Republiki Słowackiej (Národná rada Slovenskej republiky) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 54,67%

Kierunek – Socjaldemokracja (Smer – Sociálna demokracia; przywódca: Robert Fico) 29,14%, 50 mandatów
Słowacka Unia Demokratyczno-Chrześcijańska – Partia Demokratyczna (Slovenská demokratická a kresťanská únia – Demokratická strana; Mikuláš Dzurinda) 18,35%, 31 mandatów
Słowacka Partia Narodowa (Slovenská národná strana; Ján Slota) 11,73%, 20 mandatów
Partia Koalicji Węgierskiej (Strana maďarskej koalície – Magyar Koalíció Pártja; Béla Bugár) 11,68%, 20 mandatów
Partia Ludowa – Ruch na rzecz Demokratycznej Słowacji (Ľudová strana – Hnutie za demokratické Slovensko; Vladimír Mečiar) 8,79%, 15 mandatów
Ruch Chrześcijańsko-Demokratyczny (Kresťanskodemokratické hnutie; Pavol Hrušovský) 8,31%, 14 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Komunistyczna Partia Słowacji (Komunistická strana Slovenska; Jozef Ševc) 3,88%
Wolne Forum (Slobodné fórum; Zuzana Martináková) 3,47%
Sojusz Nowego Obywatela (Aliancia nového občana; Pavol Rusko) 1,42%
Ruch na rzecz Demokracji (Hnutie za demokraciu; Jozef Grapa) 0,63%
Nadzieja (Nádej; Alexandra Novotná) 0,63%
Blok Lewicowy (Ľavicový blok; Jozef Kalman) 0,39%
Zjednoczenie Robotników Słowacji (Združenie robotníkov Slovenska; Ján Ľupták) 0,29%
Konserwatywna Partia Obywatelska (Občianska konzevatívna strana; Peter Tatár) 0,27%
Słowacka Koalicja Narodowa – Słowacka Wzajemność (Slovenská národná koalícia – Slovenská vzájomnosť; Viťazoslav Moric) 0,17%
Słowacka Partia Ludowa (Slovenská ľudová strana; Jozef Sásik) 0,16%
Agrarna Partia Prowincji (Agrárna strana vidieka; Jozef Vaškeba) 0,13%
Dobrobyt Słowacji (Prosperita Slovenska; František Alexander Zvrškovec) 0,13%
Partia Lewicy Demokratycznej (Strana demokratickej ľavice; Ladislav Kozmon) 0,12%
Misja 21 – Nowa Chrześcijańska Demokracja (Misia 21 – Nová kresťanská demokracia; Ivan Šimko) 0,1%
Partia Solidarności Obywatelskiej (Strana občiankej solidarity; Tibor Mayer) 0,1%

W SKRÓCIE: wybory potwierdziły uznaną prawdę, że za reformy (nawet udane) zazwyczaj płaci się w najbliższych wyborach. Rząd SDKU-DS/MKP premiera Mikuláša Dzurindy (od 1998 r.) doprowadził do tego, że do niedawna najbiedniejszy i najbardziej zapóźniony kraj wyszehradzkiej czwórki wysforował się na pozycję lidera, przyciągając rekordowe inwestycje, zwłaszcza w branży motoryzacyjnej. Dzurinda wprowadził podatek liniowy i zreformował system pomocy społecznej, co jednak doprowadziło do masowych protestów, zwłaszcza ze strony mniejszości romskiej. Główną przyczyną upadku chadecko-węgierskiej koalicji było jednak… wprowadzenie niwielkich opłat za wizytę u lekarza. W konsekwencji do władzy doszło oskarżany o populizm Smer Roberta Ficy (nowego szefa rządu), który stworzy koalicję z ekstremistyczną SNS Jána Sloty, który wsławił się zapowiedzią marszu na Budapeszt, oraz z dawną autorytarną partią byłego premiera Vladimíra Mečiara (1992-98 z krótką przerwą w 1994 r.) ĽS-HZDS, przez którego Słowacja nie znalazła się w pierwszym rzucie rozszerzenia NATO i o mały włos nie znalazła się także poza Unią Europejską. Dla uspokojenia nastrojów zagranicą ani Mečiar, ani Slota do nowego rządu nie weszli, zaś prezydent Ivan Gašparovič uspokaja, że nie taki nowy rząd straszny, jak się wydaje, jednak słowackie wahadło polityczno przechyliło się w stronę, która zwiastuje niepewność co do przyszłości naszego południowego sąsiada.

ISLAMSKA REPUBLIKA MAURETANII – referendum konstytucyjne

data: 25 czerwca 2006 r.
zagadnienie: przyjęcie nowej Konstytucji

WYNIKI:
frekwencja 76,45%

tak 96,94%
ani tak, ani nie 1,63%
nie 1,43%

W SKRÓCIE: projekt nowej konstytucji przewiduje m.in. ograniczenie kadencji wybieranego w wyborach powszechnych prezydenta do dwóch oraz limit wieku dla szefa państwa w wysokości 75 lat. Przyjęcie konstytucji ma być pierwszym krokiem do przywrócenia demokracji w Mauretanii, która została obalona w puczu wojskowym w 2005 r., kiedy to do władzy doszła junta pod dowództwem płk. Ely Oulda Mohameda Valla. Na listopad zapowiedziano wybory parlamentarne, zaś w marcu ma się odbyć elekcja prezydenta. Mauretania jest znana jako jeden z niewielu krajów islamskich, który utrzymuje poprawne stosunki z Izraelem i Stanami Zjednoczonymi. Po obaleniu prezydenta Maaouyi Oulda Sid’Ahmeda Tayi (rządził przez 21 lat!) relacje z Tel Awiwem nie uległy zmianie.

REPUBLIKA WŁOSKA – referendum

data: 25-26 czerwca 2006 r.
pytanie: Czy akceptuje Pan/Pani tekst prawa konstytucyjnego dotyczącego „Zmiany Rozdziału II Konstytucji”, uchwalonego przez Parlament i opublikowanego w Gazecie Urzędowej nr 269 z 18 litopada 2005 r.? (Approvate il testo della legge constituzionale concernente „Modifiche alla Parte II della Constituzione” approvato dal Parlamento e pubblicato nella Gazzetta Ufficiale n. 269 del 18 novembre 2005?)

WYNIKI:
frekwencja 52,3%

tak 38,7%
nie 61,3%

W SKRÓCIE: trzecia i największa w ciągu ostatniego roku porażka Silvio Berlusconiego. Zaproponowane przez separatystów z Ligi Północnej zmiany w konstytucji miały nadać większe uprawnienia regionom (m.in. w sferze oświaty i służby zdrowia) oraz wzmocnić pozycję premiera kosztem prezydenta: ten ostatni mógłby rozwiązać parlament tylko na wniosek szefa rządu. W sumie prawicowa koalicja chciała zmienić aż 53 artykuły konstytucji. Obywatele zaskakująco wyraźnie odrzucili jednak ten pomysł, głównie ze względu na olbrzymie koszty, jakie Włochy musiałyby ponieść przy wdrazaniu projektu. Paradoksalnie jednak, najwięcej dyskusji wzbudziła kwestia liczenia głosów: z uwagi na ćwierćfinałowy mecz Australia-Włochy na Mistrzostwach Świata (0:1) członkowie komisji wyborczych (i część polityków opozycji) domagali się zezwolenia na rozpoczęcie liczenia głosów po końcowym gwizdku, a nie od razu po zamknięciu urn (urny zamknięto o 15:00, zaś mecz miał się zakończyć o 18:45). Głos musiało zabrać Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, które nie przychyliło się do próśb.

SOCJALISTYCZNA REPUBLIKA WIETNAMU – wybory prezydenckie

data: 27 czerwca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa; wyboru dokonuje 498-osobowe Zgromadzenie Narodowe na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
Nguyen Minh Triet (Komunistyczna Partia Wietnamu) 94%

W SKRÓCIE: wietnamski parlament wybrał na nowego prezydenta państwa człowieka, który zapowiadał nasilenie walki z korupcją. Triet był jedynym kandydatem – i uzyskał poparcie większości wywodzących się z Komunistycznej Partii Wietnamu (DCSVN) parlamentarzystów. Natychmiast po nominacji ogłosił nazwisko nowego szefa rządu, którym został Nguyen Tan Dung. Triet dał się poznać jako sprawny zarządzający DCSVN w mieście Ho Chi Minha i jest nadzieją komunistów na sprawne pogodzenie autorytarnej włądzy i marskistowskiej ideologii z wolnorynkową rzeczywistością. Zarówno Triet, jak i Dung pochodzą z południa kraju, co jest odbierane jako sygnał dla pojednania narodowego. Triet będzie także dążył do zacieśnienia coraz cieplejszych relacji z Waszyngtonem.

PAŃSTWO KUWEJTU – wybory parlamentarne

data: 29 czerwca 2006 r.
do obsadzenia: 50 spośród 65 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Majlis al-Umma) na 4-letnią kadencję w wyborach większościowych; pozostałe 15 miejsc jest przeznaczonych dla ministrów rządu

WYNIKI:
frekwencja 80%

islamiści 23 mandaty
lojaliści 9 mandatów
lewica 6 mandatów
liberałowie 6 mandatów
niezależni 5 mandatów
nacjonaliści 1 mandat

W SKRÓCIE: w Kuwejcie nie istnieją partie polityczne, dlatego też wszyscy kandydaci oficjalnie byli niezależni. To pierwsze wybory, w jakich mogły uczestniczyć (biernie i czynnie) kuwejckie kobiety. Mimo to, frekwencja w tej grupie społecznej nie przekroczyła 40%, a do Zgromadzenia nie wybrano ani jednej przedstawicielki płci pięknej. Wybory odbyły się przedterminowo, ponieważ emir Kuwejtu Sheikh Sabah al-Ahmad as-Sabah miał dość afer o tle korupcyjnym. Głosowanie przyniosło sukces opozycji, stronnicy rządu obsadzili zaledwie ok. 1/3 mandatów (jeśli wziąć pod uwagę także kandydatów niezależnych, zazwyczaj głosujących zgodnie z propozycjami gabinetu). Opozycja jednak jest rozbita i podzielona, generalnie można wyróżnić trzy główne grupy – islamistów, liberałów i lewicę. Wśród islamistów mamy zarówno umiarkowanych konserwatystów, jak i członków radykalnego Bractwa Muzułmańskiego, zaś lewica skupiona jest głównie wokół Bloku Ludowego; organizacje te mogą jednak co najwyżej udzielać kandydatom poparcia, w żadnym razie zaś ich wysuwać. Podział mandatów jest w znacznej mierze umowny, bowiem np. wśród lojalistów także znajdują się osoby uznawane za islamistów, jak i za liberałów.

KALENDARIUM – POLSKA:

1 CZERWCA: premier zdymisjonował Ryszarda Schnepfa ze stanowiska sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Wiesław Jarosiewicz został powołany na stanowisko prezesa Urzędu Transportu Kolejowego.

2 CZERWCA: premier spotkał się z komisarzem Unii Europejskiej ds. handlu Peterem Mandelsonem. Do dymisji podał się szef Kancelarii Prezydenta RP Andrzej Urbański.

6 CZERWCA: Robert Kwiatkowski został odwołany z funkcji podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Elżbieta Rafalska została sekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej.

7 CZERWCA: premier wziął udział w dwudniowym szczycie Rady Państw Morza Bałtyckiego w Rejkiawiku. Podczas szczytu spotkał się z premierami Norwegii Jensem Stoltenbergiem, Danii – Andersem Foghiem Rasmussenem i Islandii – Halldórem Ásgrímssonem. Przed wyjazdem na Islandię spotkał się zaś z nowym ambasadorem Rosji Władimirem Grininem oraz powołał Henryka Kowalczyka na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi – pełnomocnika Rządu ds. Kształtowania Ustroju Rolnego.

8 CZERWCA: w czasie dwudniowej wizyty w Polsce wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej Margot Wallström spotkała się z szefową dyplomacji. Minister spraw zagranicznych złożyła też wizytę na Ukrainie, gdzie spotkała się z szefem tamtejszej dyplomacji Borysem Tarasiukiem.

9 CZERWCA: Margot Wallström odbyła spotkanie z premierem.

12 CZERWCA: Wojciech Petkowicz został odwołany ze stanowiska zastępcy prokuratora generalnego – naczelnego prokuratora wojskowego. Minister spraw zagranicznych wzięła w Luksemburgu udział w dwudniowej spotkaniu Rady Unii Europejskiej ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych. Alicja Adamczak została prezesem Urzędu Patentowego RP.

13 CZERWCA: Minister Fotyga spotkała się z ministrem stanu ds. zagranicznych Indii Anandem Sharmą oraz ministrem ds. europejskich Wielkiej Brytanii Geoffem Hoonem. Jacek Pomiankiewicz został powołany na urząd dyrektora generalnego Służby Więziennej.

14 CZERWCA: prezydent w towarzystwie prezydenta Niemiec Horsta Köhlera obejrzał mecz Niemcy-Polska (1:0). Minister spraw zagranicznych złożyła wizytę w Paryża na zaproszenie ministra Philippe’a Douste-Blazy’ego.

15 CZERWCA: rozpoczął się dwudniowy szczyt Rady Europejskiej, w której obradach wziął udział premier.

20 CZERWCA: na zakończenie swojej trzydniowej wizyty w Stanach Zjednoczonych minister spraw zagranicznych spotkała się z wiceprezydentem Dickiem Cheney’em.

22 CZERWCA: prezydent spotkał się z córką króla Tajlandii księżną Chulabhorn Walailak.

23 CZERWCA: Elżbieta Janiszewska-Kuropatwa została podsekretarzem stanu w Ministerstwie Budownictwa, zaś Sebastian Filipek-Kaźmierczak – w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

24 CZERWCA: Zyta Gilowska została odwołana z funkcji wicepremiera i ministra finansów. Jej dotychczasowy resort objął Paweł Wojciechowski.

26 CZERWCA: Polska oficjalnie uznała państwowość Republiki Czarnogóry.

27 CZERWCA: Leszek Jesień został sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Premier odwołał natomiast dwóch podsekretarzy stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa: Mecieja Heydla i Piotra Rozwadowskiego. Mirosława Konicka zastąpiła Adama Zycha na stanowisku Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa.

28 CZERWCA: z okazji 50 rocznicy poznańskiego czerwca do Poznania przybyli przywódcy Czech Václav Klaus, Niemiec – Horst Köhler, Słowacji – Ivan Gašparovič i Węgier – László Sólyom. Ze wszystkimi prezydentami spotkał się prezydent Kaczyński. Zdzisław Hensel został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej.

29 CZERWCA: podczas swojej dwudniowej wizyty w Polsce minister spraw zagranicznych Bośni i Hercegowiny Mladen Ivanić spotkał się m.in. z minister Fotygą.

30 CZERWCA: premier powołał Sławomira Kłosowskiego na stanowisko sekretarza stanu w Ministertwie Edukacji Narodowej – pełnomocnika Rządu ds. Narodowego Programu Stypendialnego.

KALENDARIUM – ŚWIAT:

CYPR: po rekonstrukcji rządu 13 czerwca szefem dyplomacji został Georgios Lillikas, zaś szefem resortu obrony – Phivos Klokkaris.

CZARNOGÓRA: 3 czerwca czarnogórski parlament proklamował niepodległość Republiki Czarnogóry od Unii Państwowej Serbii i Czarnogóry. 20 czerwca powstało Ministerstwo Obrony tego kraju. Pierwszym szefem resortu został premier Milo Đukanović. 22 czerwca Czarnogóra stała się członkiem Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, zaś 28 czerwca – członkiem Narodów Zjednoczonych.

CZECHY: największą ilość głosów w wyborach parlamentarnych 2-3 czerwca zdobyła centroprawica. Prezydent 5 czerwca Václav Klaus powierzył misję tworzenia rządy Mirkowi Topolánkowi.

FRANCJA: prefektem Gwadelupy został 12 czerwca Jean-Jacques Brot.

HAITI: 6 czerwca desygnowany na premiera Jacques-Édouard Alexis przedstawił skład swego gabinetu: Jean Raynald Clérismé (sprawy zagraniczne i wiara), Daniel Dorsainville (gospodarka i finanse), Paul Antoine Bien-Aimé (sprawy wewnętrzne i zbiorowości terytorialne), François Sévrin (rolnictwo, zasoby naturalne i rozwój wsi), Maguy Durcé (handel i przemysł), Daniel Elie (kultura i komunikacja), Gabriel Bien-Aimé (edukacja i szkolenia zawodowe), Jean-Marie Claude Germain (środowisko), Jean Généus (Haitańczycy żyjący zagranicą), René Magloire (sprawiedliwość i bezpieczeństwo publiczne), Jean-Max Bellerive (planowanie i współpraca zewnętrzna), Robert Auguste (zdrowie publiczne i populacja), Frantz Verela (roboty publiczne, transport i komunikacja), Gérald Germain (sprawy społeczne), Patrick Delatour (turystyka), Marie-Laurence Jocelyn Lassegue (sprawy i prawa kobiet), Fritz Bélizaire (młodzież, sport i akcje obywatelskie), Raymond Joseph Jasmin (minister-delegat przy premierze ds. relacji z parlamentem).

HOLANDIA: 29 czerwca premier Jan Peter Balkenende podał do dymisji swój rząd.

INDIE: 15 czerwca J. Dringwell Rymbai został ministrem naczelnym stanu Megalaya (po rezygnacji D.D. Lapanga). Gubernatorem Biharu został 22 czerwca R.S. Gavai.

IRAK: 9 czerwca gen. Abdel Qader Jassim został ministrem obrony, zaś Jawad Bolani – szefem MSW.

ISLANDIA: 5 czerwca rezygnację złożył premier Halldór Ásgrímsson. Nowym premierem został dotychczasowy szef MSZ Geir H. Haarde. Nowy rząd: Valgerður Sverrisdóttir (sprawy i handel zagraniczny), Guðni Ágústsson (rolnictwo), Sturla Bøðvarsson (komunikacja), Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir (edukacji i kultura), Jónína Bjartmarz (środowisko i współpraca nordycka), Árni M. Mathiesen (finanse), Einar K. Guðfinnsson (rybołówstwo), Siv Friðleifsdóttir (zdrowie i bezpieczeństwo socjalne), Jón Sigurðsson (przemysł i handel), Bjørn Bjarnason (sprawiedliwość i sprawy kościelne), Magnús Stefánsson (sprawy społeczne).

KANADA: wyniki wyborów parlamentarnych w Nowej Szkocji: Partia Postępowo-Konserwatywna 39,6% (23 mandaty na 52 możliwe), Nowa Partia Demokratyczna 34,5% (20), Partia Liberalna 23,6% (9). Przy okazji 20 czerwca ogłoszono też nazwisko nowej wicegubernator tej prowincji, którą ma zostać Mayann E. Francis.

KUWEJT: 30 czerwca wybrano parlament, składający się z niezależnych deputowanych.

LAOS: 8 czerwca gen. płk Choummaly Sayasone został prezydentem, Boungnang Vorachith – wiceprezydentem, Bouasone Bouphavanh – premierem, zaś w skład nowego rządu weszli: gen. mjr Asang Laoli (wicepremier, przewodniczący Komisji Kontroli Państwowej), gen. mjr Douangchai Phichit (wicepremier, minister obrony narodowej), Thongloun Sisoulith (wicepremier, minister spraw zagranicznych), Somsavat Lengsavat (wicepremier), Sitaheng Latsaphone (rolnictwo i leśnictwo), Soulivong Daravong (handel), Sommath Pholsena (komunikacja, transport, poczta i budownictwo), Somkot Mangnormek (edukacja), Bosaikham Vongdala (energetyka i górnictwo), Chansy Phosikham (finanse), Nam Vignaket (przemysł i handel), Mounkeo Olaboun (informacja i kultura), Chaleuan Yapaoher (sprawiedliwość), Onechanh Thammavong (praca i opieka społeczna), Ponmek Dalaloi (zdrowie publiczne), Thongbanh Sengaphone (bezpieczeństwo publiczne); ministrowie Urzędu Premiera: Bounpheng Mounphosay (także naczelnik administracji publicznej i służby cywilnej), Bouasy Lovansay, Khamouane Bouppha, Onneua Phommachan, Saisengli Pengbliachu; inni urzędnicy w randze ministra: Khamlouad Sitlakone (przewodniczący Narodowego Komitetu Mekongu), Somphong Mongkhonvilay (przewodniczący Narodowej Służby Turystycznej), Soubanh Sritthirath (naczelnik gabinetu Urzędu Prezydenta), Cheuang Sombounkhanh (naczelnik Sekretariatu Rządu); członek rządu bez rangi ministra: Soulivong Dalavong (przewodniczący Komitetu Planowania i Inwestycji).

LITWA: 1 czerwca rezygnację złożył premier Algirdas Brazauskas. Prezydent Valdas Adamkus powierzył pełnienie obowiązków premiera ministrowi finansów Zigmantasowi Balčytisowi, który ostatecznie (15 czerwca) został nominowany na nowego premiera. Balčytis nie uzyskał jednak wystarczającej większości w Sejmie. Kolejnym nominatem został 29 czerwca Gediminas Kirkilas.

MALAWI: po rekonstrukcji rządu 1 czerwca ministrem spraw zagranicznych został Joyce Banda, obrony – Davis Katsonga, zaś spraw wewnętrznych i bezpieczeństwa wewnętrznego – Bob Khamisa.

MAURETANIA: obywatele przyjęli w referendum 25 czerwca projekt nowej konstytucji.

NIGERIA: do dymisji podał się 1 czerwca szef MSW Magaji Mohammed. 21 czerwca dotychczasowy szef dyplomacji Oluyemi Adeniji został szefem MSW, dotychczasowy minister finansów Ngozi Okonjo-Iweala – ministrem spraw zagranicznych, zaś Nenadi Usman – ministrem finansów.

PAPUA – NOWA GWINEA: 23 czerwca John Hickey został ministrem finansów.

PERU: Alan García wygrał 4 czerwca II turę wyborów prezydenckich.

PORTUGALIA: 30 czerwca do dymisji podał się szef dyplomacji Diogo Freitas do Amaral.

ROSJA: prezydent czeczeńskich separatystów Abduł-Chalim Sadułajew zginął 17 czerwca w zamachu. Jego sukcesorem jest wiceprezydent Doku Chamatowicz Umarow. 19 czerwca premier Kabardyno-Bałkarii Giennadij Gubin podał się do dymisji. Funkcję premiera tymczasowo pełnił Andriej Jarin, aż do parlamentarnej akceptacji na tym stanowisku Anuara Czieczienowa 22 czerwca.

RUMUNIA: 28 czerwca gabinet Călina Popescu-Tăriceanu przegrał w parlamencie głosowanie nad wnioskiem nieufności (235:145).

SAN MARINO: 4 czerwca wybory parlamentarne wygrali chadecy.

SERBIA: serbski parlament proklamował 5 czerwca niepodległość kraju. Członkostwo w organizacjach międzynarodowych Republika Serbii odziedziczyła po Unii Państwowej Serbii i Czarnogóry. Dotychczasowy federalny minister spraw zagranicznych Vuk Drašković został szefem serbskiej dyplomacji. 12 czerwca swoje plany odnośnie dymisji ogłosił naczelnik Tymczasowej Misji Administracyjnej ONZ w Kosowie Søren Jessen-Petersen.

SERBIA I CZARNOGÓRA: po proklamowaniu niepogległości przez Czarnogórę 3 czerwca i Serbię 5 czerwca Unia Państwowa Serbii i Czarnogóry przestała istnieć. Prawnym następcą państwa została Republika Serbii. Prezydent Serbii i Czarnogóry Svetozar Marović uznał swoje stanowisko za wygasłe 4 czerwca.

SŁOWACJA: wybory parlamentarne na Słowacji wygrali 17 czerwca socjaldemokraci. Po dwóch dniach misję utworzenia nowego rządu otrzymał Robert Fico.

SZWAJCARIA: 1 czerwca Jakob Brunnschweiler został naczelnikiem krajowym Appenzell-Ausserrhoden, Sylvie Perrinjaquet – prezydentem Rady Stany Neuchâtel, Karin Keller-Sutter – prezydentem rządu Sankt Gallen, Kaspar Schläpfer – prezydentem rządu Turgowii, a Markus Stadler – naczelnikiem krajowym Uri. 6 czerwca Werner Luginbühl został wybrany na prezydenta rządu Berna.

TAJWAN: parlament nie zdołał przegłosować 27 czerwca usunięcia z urzędu prezydenta Chen Shui-biana (119 głosów za wobec wymaganych 148). Dwa dni później Ho Chih-chin objął tekę ministra finansów.

TIMOR WSCHODNI: 1 czerwca do dymisji podali się szef MSW Rogério Lobato i resortu obrony Roque Rodrigues. Lobatę zastąpił jego wiceminister Alcino Barris, zaś resort obrony przejął szef dyplomacji José Ramos-Horta. Ramos-Horta zrezygnował jednak z obu stanowisk 25 czerwca, zaś następnego dnia do dymisji podał się również premier Mari Alkatiri.

UKRAINA: 1 czerwca naczelnikiem administracji Sewastopola został Serhij Wołodymyrowycz Kunicyn. Rada Najwyższa Krymu wybrała 2 czerwca Wiktora Tarasowycza Płakidę na premiera. 16 czerwca naczelnikiem administracji Obwodu Kijowskiego została Wira Iwaniwna Ulanczenko, zaś Żytomierskiego – Jurij Andrijowycz Andrijczuk.

WATYKAN: 22 czerwca sekretarz stanu abp Angelo kard. Sodano złożył rezygnację. Dymisja wejdzie w życie 15 września, kiedy to urząd ten obejmie abp Tarcisio kard. Bertone, SDB.

WENEZUELA: 24 czerwca prezydent Hugo Chávez ogłosił, że nowym szefem resortu obrony zostanie gen. Raúl Baduel.

WĘGRY: 2 czerwca ogłoszono skład nowego rządu premiera Ferenca Gyurcsánya: Kinga Göncz (MSZ), Imre Szekeres (obrona), Mónika Lamperth (samorządy i rozwój regionalny), József Gráf (rolnictwo i rozwój wsi), János Kóka (gospodarka i transport), István Hiller (edukacja i kultura), Miklós Persányi (ochrona środowiska i zarządzanie zasobami wodnymi), János Veres (finanse), Lajos Molnár (zdrowie), József Petrétei (sprawiedliwość i egzekucja prawa), Péter Kiss (sprawy społeczne i praca), György Szilvásy (minister Urzędu Premiera).

WIELKA BRYTANIA: Lowell Lewis został 2 czerwca nowym ministrem naczelnym Montserratu. Tego samego dnia z Anguilli wyjechał dotychczasowy gubernator Alan Huckle, którego zastąpił wicegubernator Stanley Reid. 14 czerwca wicegubernatorem Jersey został Andrew Ridgway.

WIETNAM: 24 czerwca do dymisji podali się prezydent Tran Duc Luong i premier Phan Van Khai. Nowym prezydentem został po trzech dniach Nguyen Minh Triet (wiceprezydentem – Truong My Hoa), którego szefem rządu został natychmiast Nguyen Tan Dung. Następnego dnia powołano nowy gabinet: Pham Gia Khiem (wicepremier, minister spraw zagranicznych), Nguyen Sing Hung (wicepremier), Truong Vinh Trong (wicepremier), gen. płk Phung Quang Thanh (MON), Vu Van Ninh (finanse), Cao Duc Phat (rolnictwo i rozwój wsi), Nguyen Hong Quan (budownictwo), Le Doan Hop (kultura i informacja), Nguyen Thien Nhan (edukacja i szkolenia), Ta Quang Ngoc (rybołówstwo), Do Quang Trung (MSW), Hoang Trung Hai (przemysł), Uong Chu Luu (sprawiedliwość), Nguyen Thi Hang (praca, inwalidzi wojenni i opieka społeczna), Mai Ai Truc (zasoby naturalne i środowisko), Vo Hong Phuc (planowanie i inwestycje), Do Trung Ta (poczta, telekomunikacja i technologia), Tran Thi Trung Chien (zdrowie publiczne), Le Hong Anh (bezpieczeństwo publiczne), Hoang Van Phong (nauka i technologia), Truong Dinh Tuyen (handel), Ho Nghia Dung (transport i komunikacja); przewodniczący w randze ministrów: Ksor Phuoc (Państwowy Komitet Mniejszości Etnicznych), Quach Le Thanh (Państwowy Komitet Inspekcji), Le Thi Thu (Państwowy Komitet Populacji, Rodziny i Dzieci), Nguyen Danh Thai (Państwowy Komitet Sportu i Szkoleń Fizycznych), Doan Manh Giao (Urząd Rządu).

WŁOCHY: obywatele odrzucili 25-26 czerwca propozycje zmian w konstytucji.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: 11 czerwca prezydent regionalnego rządy Wyspy Książęcej Zeferino dos Prazeres podał się do dymisji. Nowym tymczasowym szefem rządu został 20 czerwca João Paulo Cassandra.

ORGANIZACJA MIĘDZYNARODOWE: 1 czerwca sekretarzem generalnym Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju został Meksykanin José Ángel Gurría Treviño. 5 czerwca Serbia zastąpiła Serbię i Czarnogórę, jeśli chodzi o członkowstwo w organizacjach międzynarodowych. 22 czerwca Czarnogóra stała się członkiem Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, zaś 28 czerwca – członkiem Narodów Zjednoczonych.

ZMARLI:

13 czerwca – Charles James HAUGHEY (wersja irlandzka Cathal Ó hEOCHAIDH; ur. 1925 w Castlebar), trzykrotny premier Irlandii 11.12.1979-30.06.1981, 09.03-14.12.1982 i 10.03.1987-11.02.1992, reprezentujący lewicowych Żołnierzy Przeznaczenia (Fianna Fáil), zmarł w Kinsealy;
17 czerwca – Michaił Iwanowicz ŁAPSZIN (ur. 1934 w Sietowce, wówczas Związek Radziecki), głowa i przewodniczący rządu Ałtaju (republika autonomiczna Rosji) 19.01.2002-20.01.2006, reprezentujący lewicową Agrarną Partię Rosji, zmarł w Moskwie;
17 czerwca – Sziejch Abduł-Chalim Abu-Sałamowicz SADUŁAJEW (ur. 1967 w Argunie, wówczas Związek Radziecki), prezydent od 08.03.2005 i premier od 23.08.2005 separatystycznej Czeczenii (Iczkerii), zginął w zamachu w Argunie (Rosja);
20 czerwca – William Partlow DANIEL (ur. 1915 w Dayton, Stany Zjednoczone), gubernator Guamu 20.05.1961-20.01.1963, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Liberty (Stany Zjednoczone).

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, Bloomberg, Central Intelligence Agency, Český statistický úřad, ElectionGuide, ElectionWorld, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, Kuwait Politics Database, Malaysia Sun, Ministero dell’Interno (Italia), Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej, NDTV, Nhân Dân, Oficina Nacional de Procesos Electorales (Perú), Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Rulers.org, Segreteria di Stato per gli Affari Interni (San Marino), Štatistický úrad Slovenskej Republiky, The Australian, The China Post, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl