Drugi raz spotkałam go w tym samym miejscu parę dni później. Nieoczekiwanie dla siebie samej zaczęłam z nim rozmowę:
- Ile lat jest Pan już bezdomny?
- A który dziś jest?
- 4 marca.
- Oooo… Z dziesięć to na pewno.
- Jak to się stało? Stracił Pan pracę?
- Różne czynniki się na to złożyły i alkohol…
- Nie próbował Pan znaleźć miejsce w schronisku dla bezdomnych?
- Pani, tam jest wszystko obstawione - powiedział z rezygnacją i machnął ręką.
- Nawet na noc Pana nie przyjmą?
- Powiedzieli mi, że mogłem się o to starać na jesieni…
- W Monarze też Pana nie przyjęli?
- Monar wygląda dobrze tylko w telewizji…
- A co jest z nim nie w porządku?
- Wie Pani jak tam jest? Tam siebie nawzajem okradają. Tam smród, kiła i mogiła - na jego twarzy odmalowała się rezygnacja.
- A ma Pan możliwość podjęcia jakiejś dorywczej pracy? Może warto by było pochodzić i się popytać?
- To wszystko jest już obstawione… W zimie to wszyscy się kurczowo trzymają roboty. Jak przyjdzie wiosna, to się coś znajdzie, dorywczo się popracuje przy jakimś gospodarstwie, na tym się znam.
- I wtedy Pan wynajmie sobie jakieś mieszkanie?
- Nie. Gospodarz zapewnia mi mieszkanie i jedzenie. Dostaję też pieniądze.
- A nie może Pan jakoś zaoszczędzić tych pieniędzy, aby zostało coś na zimę?
- Pani, to się tak mówi - powiedział zrezygnowanym tonem. Następnie siedział dłuższą chwilę w milczeniu…
- Jest Pan z Warszawy?
- Nie, jestem z podwarszawskiej wsi.
- Ale przeniósł się Pan tu dopiero, kiedy stał się pan bezdomny?
- Tak. Tu jest łatwiej - odpowiedział przeglądając pozostawione w śmietniku worki z ubraniami.
- A gdzie Pan nocuje?
- Na Żeraniu - tam w tym przejściu podziemnym (jest ono zaadoptowane na mieszkanie dla bezdomnych - przyp.red.)
- Tam się ludzie nie okradają?- zapytałam jeszcze, ale on nie odpowiedział…
