Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Aktualności / Kronika wyborcza: sierpień 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-10-2007

 

10-04-2007

  Kronika wyborcza: marzec 2007

04-03-2007

  Wybory parlamentarne w Estonii

26-02-2007

 

10-12-2006

  Kronika wyborcza: listopad 2006

10-10-2006

 

02-07-2006

  Meksyk: Wybory prezydenckie i parlamentarne

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: sierpień 2006 

10-09-2006

  Autor: Michał Potocki

W sierpniu odbyły się głosowania jedynie w Gujanie i Tuvalu – jest to tradycyjnie już miesiąc ogórkowy dla ogólnoświatowej polityki. Ponadto fiaskiem zakończyła się próba wyboru szefa państwa w Estonii. e-Polityka.pl publikuje natomiast zaległe raporty wyborcze z lipcowych wyborów w Kongu-Kinszasa i Meksyku.

 

 

MEKSYKAŃSKIE STANY ZJEDNOCZONE – wybory generalne

data: 2 lipca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 6-letnią kadencję (wystarcza zwykła większość głosów), 500 miejsc w Izbie Reprezentantów (Cámara de Diputados) na 3-letnią kadencję (300 w ordynacji większościowej i 200 w proporcjonalnej) i 128 miejsc w Izbie Senatorów (Cámara de Senadores) na 6-letnią kadencję (po 3 z każdego stanu, przy czym dwa miejsca obsadza partia zwycięska, jedno – partia z drugiego miejsca oraz 32 miejsca z listy krajowej w ordynacji proporcjonalnej)

PREZYDENT:
frekwencja 58,9%

Felipe de Jesús Calderón Hinojosa (Partia Akcji Narodowej) 35,89%
André Manuel López Obrador (Sojusz na rzecz Dobra Wszystkich) 35,31%
Roberto Madrazo Pintado (Sojusz dla Meksyku) 22,26%
Patricia Mercado Castro (Alternatywna Socjaldemokratyczna Partia Chłopska) 2,7%
Roberto Campa Cifrián (Partia Nowego Sojuszu) 0,96%
write-ins 0,71%

IZBA DEPUTOWANYCH:

Partia Akcji Narodowej (Partido Acción Nacional; przywódca: Manuel Espino Barrientos) 33,41%, 206 mandatów
Sojusz na rzecz Dobra Wszystkich (Alianza por el Bien de Todos; Leonel Cota, Alberto Anaya, Dante Delgado Rannauro) 28,99%, 160 mandatów
Sojusz dla Meksyku (Alianza por México; Mariano Palacios Alcocer, Jorge Emilio González Torres) 28,18%, 121 mandatów
Partia Nowego Sojuszu (Partido Nueva Alianza; Miguel Ángel Jiménez Godínez) 4,55%, 9 mandatów
Alternatywna Socjaldemokratyczna Partia Chłopska (Partido Alternativa Socialdemócrata y Campesina; Alberto Begné Guerra) 2,05%, 4 mandaty

IZBA SENATORÓW:

Partia Akcji Narodowej 33,63%, 52 mandaty
Sojusz dla Meksyku 27,99%, 39 mandatów
Sojusz na rzecz Dobra Wszystkich 29,7%, 36 mandatów
Partia Nowego Sojuszu 4,04%, 1 mandat
Alternatywna Socjaldemokratyczna Partia Chłopska 1,91%, bez mandatu

W SKRÓCIE: jedne z najbardziej dramatycznych wyborów w historii Meksyku. Przez dwa miesiące toczyła się rozgrywka między kandydatem proamerykańskiej prawicy Felipe Calderónem, a Manuelem Lópezem Obradorem, cieszącym się poparciem Hugo Cháveza (co – zdaniem komentatorów w ostatecznym rozrachunku udaremniło jego prezydenckie aspiracje). Dwa miesiące trwało liczenie głosów, aż ostatecznie Sąd Najwyższy przyznał zwycięstwo kandydatowi umiarkowanej prawicy. Obrador wyników nie zaakceptował; kraj stoi na krawędzi rozłamu, zaś kandydat lewicy, były burmistrz stolicy Meksyku zapowiada, że będzie nadal walczył o prezydenturę, którą – jego zdaniem – ukradli mu „faszyści z Trybunału”. Calderón będzie drugim z rzędu szefem państwa, wywodzącym się z PAN (która notabene wygrała także głosowanie do parlamentu). Odchodzący prezydent Vicente Fox nie mógł, zgodnie z konstytucją, kandydować ponownie.

DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA KONGA – wybory prezydenckie

data: 30 lipca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa

WYNIKI:
frekwencja 70,54%

Joseph Kabila Kabange 44,81%
Jean-Pierre Bemba Gombo (Ruch Wyzwolenia Konga) 20,03%

do II tury nie przeszli:
Antoine Gizenga (Zjednoczona Partia Lumumbystów) 13,06%
François Joseph Mobutu Nzanga Ngangawe (Unia Demokratycznych Mobutystów) 4,77%
Oscar Kashala Lukumuenda (Unia na rzecz Odbudowy Konga) 3,46%
Azarias Ruberwa Manywa (Kongijskie Zgromadzenie na rzecz Demokracji) 1,69%
Pierre Pay-Pay wa Syakassighe (Federalistyczna Chrześcijańska Demokracja – Konwent Federalistów na rzecz Chrześcijańskiej Demokracji) 1,58%
Vincent de Paul Lunda Bululu (Zgromadzenia Sił Socjalfederalistycznych) 1,4%
Joseph Olenghankoy Mukundji (Innowacyjne Siły na rzecz Unii i Solidarności) 0,6%
Pierre Anatole Matusila Malungeni Ne Kongo 0,59%
Antipas Mbusa Nyamwisi (Siły Odnowy) 0,57%
Bernard Emmanuel Kabatu Suila (Unia Liberalno-Socjalistyczna) 0,51%
Eugene Diomi Ndongala (Chrześcijańska Demokracja) 0,51%
Kasonga Banyingela (Sojusz Rolników i Ekologów) 0,48%
Christophe Mboso N’Kodia Pwanga (Konwent na rzecz Republiki i Demokracji) 0,47%
Norbert Likulia Bolongo 0,46%
Roger Lumbala (Kongijskie Zgromadzenie na rzecz Narodowej Demokracji) 0,45%
Justine M’Poyo Kasa-Vubu (Ruch Demokratów) 0,44%
Guy Patrice Lumumba 0,42%
Cathérine Marthe Nzuzi wa Mbombo (Ludowy Ruch Rewolucji – Fait Privé) 0,38%
Alou Bonioma Kalokola 0,38%
Paul Joseph Mukungubila Mutombo 0,35%
Arthur Z’ahidi Ngoma (Obóz Ojczyzny) 0,34%
Wivine N’Landu Kavidi (Unia Obrony Republiki) 0,32%
Gérard Kamanda wa Kamanda (Wspólny Front Nacjonalistyczny) 0,31%
Florentin Mokonga Bonza (Konwent Chrześcijańskich Demokratów) 0,29%
Alafuele Mbuyi Kalala (Zgromadzenie na rzecz Nowego Towarzystwa) 0,26%
Jacob Niemba Souga (Polityczna Koalicja Chrześcijan) 0,24%
Jonas Mukamba Kadiata Nzemba (Sojusz Kongijskich Demokratów) 0,24%
Marie-Thérese Nlandu Mpolo Nene (Partia na rzecz Pokoju w Kongu) 0,21%
Osée Muyima Ndjoko (Odnowa na rzecz Rozwoju i Demokracji) 0,15%
Hassan Thassinda Uba Thassinda (Afrykański Kongres Demokratów) 0,14%
Timothée Moleka Nzulama (Ludowa Unia na rzecz Pokoju i Miłości) 0,1%

W SKRÓCIE: w pierwszych w historii Konga-Kinszasa wielopartyjnych wyborach prezydenckich, ochranianych przez siły Unii Europejskiej i Organizacji Narodów Zjednoczonych (w tym Polaków), do drugiej tury, która odbędzie się 29 października, przeszli prezydent kraju od 2001 r. (tj. od śmierci swojego ojca Laurenta) Joseph Kabila i jego wiceprezydent Jean-Pierre Bemba. Kongijczycy jednak demokracji nie rozumieją, zaś kampania wyborcza polegała zazwyczaj na rozdawaniu przez kandydatów na wiecach drobnych banknotów. Kongo-Kinszasa jest olbrzymim krajem, od lat rozrywanym przez niekończące się wojny domowe i konflikty etniczne. W ostatnią wielką wojnę domową, w latach 1998-2003, zaangażowała się większa część wschodniej, środkowej i południowej Afryki, zaś konflikt pochłonął ponad 4 mln ludzi. Nie ma żadnej gwarancji, że po wyborach cokolwiek się zmieni, zwłaszcza że ogłoszeniu wyników towarzyszyły starcia gwardii obu głównych kandydatów.

KONSTYTUCYJNA MONARCHIA TUVALU – wybory parlamentarne

data: 3 sierpnia 2006 r.
do obsadzenia: 15 miejsc w Parlamencie Tuvalu (Palamene o Tuvalu) na 4-letnią kadencję w 7 dwu- i 1 jednomandatowym okręgu.

WYBRANI KANDYDACI NIEZALEŻNI:

FUNAFUTI: Kamuta Latasi, Kausea Natano; NANUMAGA: Falesa Pitoi, Otinielu Tausi; NANUMEA: Willy Telavi, Maatia Toafa; NIUTAO: Sir Toomu Sione, Tavau Teii; NUI: Italeli Taeia, Seluka Seluka; NUKULAELAE: Namoliki Sualiki; NUKUFETAU: Lotoala Metia, Elisala Piita; VAITAPU: Apisai Ielemia, Taukelina FINIKASO.

W SKRÓCIE: mieszkańcy Tuvalu pokazali swój brak zaufania wobec rządu premiera Maatii Toafy – wszyscy ministrowie poza samym premierem utracili swoje miejsca w parlamencie. W zaistniałej sytuacji nowym szefem rządu został 14 sierpnia Apisai Ielemia. Tuvalu to osiem zamieszkanych i jedna niezamieszkana wysepka na Pacyfiku; kraj odzyskał niepodległość w 1978 r.

REPUBLIKA ESTOŃSKA – wybory prezydenckie

data: 28-29 sierpnia 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru w pierwszych trzech turach dokonuje 101-osobowy Parlament (Riigikogu) większością 2/3 głosów (68). Jeśli się to nie powiedzie, obowiązek przechodzi na specjalne Kolegium Elektorskie (złożone z parlamentu oraz członków samorządów).

WYNIKI:

Ene Ergma (Unia Ojczyzny i Republiki) 65 głosów na 68 wymaganych w I turze
Toomas Hendrik Ilves (Partia Socjaldemokratyczna) po 64 głosy na 68 wymaganych w II i III turze

W SKRÓCIE: parlament nie zdołał wybrać na stanowisko prezydenta ani swojej wiceprzewodniczącej Ene Ergmy (która wycofała się po I turze), ani dziennikarza i polityka Toomasa Ilvesa. 23 września zbierze się zatem specjalne zgromadzenie, które wybierze między Ilvesem a dotychczasowym szefem państwa Arnoldem Rüütelem.

KOOPERACYJNA REPUBLIKA GUJANY – wybory parlamentarne

data: 28 sierpnia 2006 r.
do obsadzenia: 65 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (National Assembly), z których 53 są obsadzane na 5 lat w ordynacji parlamentarnej, zaś pozostałe 12 miejsc obsadzają delegaci samorządów

WYNIKI:

Ludowa Partia Postępowa / Obywatelska (People’s Progressive Party / Civic; przywódca: Bjarrat Jagdeo) 54,3%, 36 mandatów
Kongres Ludowo-Narodowy / Reformatorski – Jedna Gujana (People’s National Congress / Reform – Ona Guyana; Robert Herman Orlando Corbin) 34%, 21 mandatów
Sojusz na rzecz Zmiany (Alliance for Change; Raphael Trotman) 8,3%, 5 mandatów
Gujańska Partia Akcji / Powstań, Zorganizuj i Przebuduj Gujanę (Guyana Action Party; Rise, Organize and Rebuild Guyana; Paul Hardy, Ravi Dev) 2,5%, 1 mandat
Zjednoczona Siła (United Force; Manzoor Nadir) 0,9%, 1 mandat
Partia Sprawiedliwość dla Wszystkich (Justice for All Party; Chandra Narine Sharma) 0,9%, bez mandatu

W SKRÓCIE: Gujana cieszy się stabilnym, dwupartyjnym systemem politycznym, w którym przewagę ma od 14 lat lewicowa PPP/C obecnego prezydenta Bharrata Jagdeo. Premier Sam Hinds (od 1992 r. z dwoma krótkimi przerwami w urzędowaniu) z pewnością utrzyma zatem swoje stanowisko. Geograficznie ten kraj należy do Ameryki Południowej, jednak historycznie i kulturowo bliżej mu do Karaibów, zwłaszcza patrząc na hindusko-afrykańskie korzenie ludności.

KALENDARIUM:

CZECHY: 16 sierpnia do dymisji podał się rząd premiera Jiřího Paroubka. Nowym premierem został Mirek Topolánek.

DOMINIKANA: 17 sierpnia gen. Ramón Aquino García został ministrem sił zbrojnych.

ESTONIA: 28-29 sierpnia parlament nie zdołał w trzech turach wybrać nowego prezydenta; decyzja została zatem przerzucona na barki specjalnego konwentu, który ma się zebrać 23 września.

FRANCJA: między 22 a 28 sierpnia funkcję prefekta Reunionu pełnił tymczasowo Franck-Olivier Lachaud. Po tym okresie nowym prefektem został Pierre-Henry Maccioni. 28 sierpnia Jean-Pierre Laflaquière został prefektem.

GUJANA: 28 sierpnia wybory generalne wygrał Bharrat Jagdeo i jego partia.

GWATEMALA: 1 sierpnia Gert Rosenthal objął fotel szefa dyplomacji.

GWINEA RÓWNIKOWA: po dymisji rządu premier Miguela Abii Biteo Boricó 10 sierpnia, po czterech dniach nowym premier został Ricardo Mangue Obama Nfubea.

KANADA: 1 sierpnia Gordon Barnhart został wicegubernatorem Saskatchewan.

KOLUMBIA: 7 sierpnia María Conduelo Araújo została szefową dyplomacji.

MACEDONIA: 14 sierpnia zaprzysiężono rząd Nikoli Gruevskiego: Gabriela Konevska Trajkovska, Zoran Stavrevski, Žinko Jankulovski (wicepremierzy bez teki), Imer Selmani (wicepremier, minister zdrowia), Antonio Milošoski (MSZ), Lazar Elenovski (obrona), Gordana Jankulovska (MSW), Trajko Slavevski (finanse), Ljupčo Meškov (praca i polityka społeczna), Mihajlo Manevski (sprawiedliwość), Vera Rafajlovska (gospodarka), Mile Janakieski (transport i komunikacja), Aco Spasenovski (rolnictwo, leśnictwo i zasoby wodne), Sulejman Rušiti (edukacja i nauka), Idirjan Bekjiri (kultura), Zoran Konjanovski (samorządy), Imer Aliu (środowisko naturalne i gospodarka przestrzenna), Gligor Taškovikj, Vele Samak, Adnan Kjahil (ministrowie bez teki).

MAURITIUS: 4 sierpnia naczelnym komisarzem autonomicznej wyspy Rodrigues został Johnson Roussety.

MEKSYK: wyniki wyborów gubernatorskich w stanie Chiapas 20 sierpnia: Juan Sabines (Partia Rewolucji Demokratycznej) 48,5%, José Antonio Aguilar (Partia Instytucyjno-Rewolucyjna) 47,9%.

NIGERIA: od 30 sierpnia Nigeria ma nowego ministra spraw zagranicznych. Jest nim Joy Ogwu.

NOWA ZELANDIA: 4 sierpnia Dame Silvia Cartwright przestała pełnić funkcję gubernator generalnej. Do czasu zaprzysiężenia nowego gubernatora Ananda Satyananda, obowiązki reprezentanta królowej pełniła sędzia naczelna Dame Sian Elias. Po śmierci 15 sierpnia królowej Maorysów Dame Te Atairangikaahu 21 sierpnia tron objął Tuheitia Paki.

PAKISTAN: 25 sierpnia Raja Zulqarnain Khan został prezydentem Azad Kaszmiru.

PARAGWAJ: 22 sierpnia Rubén Ramírez Lezcano został szefem dyplomacji.

ROSJA: 7 sierpnia Walerij Potapienko został jednogłośnie zatwierdzony na urzędzie głowy administracji Nienieckiego Okręgu Autonomicznego.

SERBIA: 14 sierpnia ogłoszono, iż nowym zarządcą Tymczasowej Misji Administracyjnej Narodów Zjednoczonych w Kosowie zostanie od września Niemiec Joachim Rücker.

SESZELE: 9 sierpnia prezydent James Michel zaprzysiężył nowy rząd: Danny Faure (finanse), William Herminie (rolnictwo i zasoby morskie), Sylvette Pool (sztuka, kultura i sport), Vincent Meriton (rozwój społeczności i młodzież), Bernard Shamlaye (edukacja), Ronnie Jumeau (środowisko), Patrick Georges Pillay (sprawy zagraniczne i współpraca międzynarodowa), MacSuzy Mondon (zdrowie), Joel Morgan (wykorzystanie ziemi i obszary zamieszkane), Jacqueline Dugasse (inwestycje, przemysł i technologia), Joseph Belmont (administracja publiczna oraz turystyka i transport), Marie-Pierre Lloyd (sprawy społeczne i zatrudnienie); sam prezydent objął resort spraw wewnętrznych, obrony i spraw prawnych.

SOMALIA: 7 sierpnia rozpadł się rząd Caalego Maxaameda Geediego. 21 sierpnia Geediemu udało się stworzyć nowy rząd z Barrem Adanem Shire (obrona), Xasanem Maxaamadem Nuurem (finanse) i Xusseynem Aydidem (MSW).

TUVALU: w wyborach parlamentarnych 3 sierpnia zwyciężyła opozycja. 14 sierpnia Apisai Ielemia został premierem i szefem dyplomacji. Skład nowego gabinetu: Lotoala Metia (finanse), Willy Telavi (MSW).

UKRAINA: 3 sierpnia kraj doczekał się wreszcie obsadzenia stanowiska premiera. Został nim Wiktor Fedorowycz Janukowycz. Po dwóch dniach zaprzysiężono gabinet: Mykoła Janowycz Azarow (I wicepremier, minister finansów), Andrij Petrowycz Klujew, Dmytro Wołodymyrowycz Tabacznyk (wicepremierzy bez teki), Wołodymyr Wasylowycz Rybak (wicepremier, minister budownictwa, architektury i gospodarstwa mieszkaniowo-komunalnego), Jurij Fedorowycz Melnyk (polityka rolna), Wołodymyr Ołeksijowycz Makucha (gospodarka), Wasyl Heorhijowycz Dżarty (ochrona środowiska), Jurij Witalijowycz Łucenko (MSW), Serhij Borysowycz Tułub (przemysł węglowy), Borys Iwanowycz Tarasiuk (MSZ), Ihor Dmytrowycz Lichowyj (kultura i turystyka), Wiktor Iwanowycz Bałoha (sytuacje nadzwyczajne i likwidacja skutków katastrofy czornobylskiej), Anatolij Stepanowycz Hrycenko (obrona), Stanisław Mykołajowycz Nikołajenko (oświata i nauka), Jurij Wołodymyrowycz Polaczenko (ochrona zdrowia), Mychajło Mykołajowycz Papijew (praca i polityka społeczna), Anatolij Iwanowycz Hołowko (polityka przemysłowa), Mykoła Mykołajowycz Rud’kowśkyj (transport i komunikacja), Jurij Ołeksijowycz Pawłenko (sprawy rodziny, młodzieży i sportu), Roman Mychajłowycz Zwarycz (sprawiedliwość), Jurij Anatolijowycz Bojko (paliwo i energetyka), Iwan Iwanowycz Tkałenko (relacje z Radą Najwyższą Ukrainy i innymi organami władzy państwowej Ukrainy), Anatolij Wołodymyrowycz Tołstouchow (minister bez teki). 3 sierpnia zaprzysiężono także dwóch nowych głów administracji obwodowych: Wadyma Ołehowycza Czernysza w Kirowohradzie i Iwana Wasylowycza Płaczkowa w Odessie.

WENEZUELA: 9 sierpnia Nicolás Maduro został ministrem finansów.

WIELKA BRYTANIA: po wyjeździe z Falklandów gubernatora Howarda Pearce’a tymczasowo jego obowiązki pełniła Harriet Hall, aż do zainstalowania nowego gubernatora Alana Huckle’a 28 sierpnia.

ZMARLI:

2 sierpnia – Holger BÖRNER (ur. 1931 w Kassel), minister-prezydent kraju związkowego Hesja (wówczas Niemcy Zachodnie) 20.10.1976-23.08.1987, reprezentujący Socjaldemokratyczną Partię Niemiec, zmarł w Kassel;
4 sierpnia – Leopoldo BRAVO (ur. 1919 w San Juan), trzykrotny gubernator prowincji San Juan (Argentyna) 1963-66, 1982 i 10.12.1983-15.11.1985, reprezentujący Partię Blok, zmarł w San Juan;
4 sierpnia – Nandini SATPATHY (ur. 1931 w Cuttack, wówczas Indie Brytyjskie), dwukrotna minister naczelna stanu Orissa (Indie) 14.06.1972-03.03.1973 i 06.03.1974-16.12.1976, reprezentująca Indyjski Kongres Narodowy, zmarła w Bhubaneswarze;
15 sierpnia – Te Arikinui Dame TE ATAIRANGIKAAHU (ur. 1931 w Waahi Marae), królowa nowozelandzkich Maorysów od 23.05.1966, zmarła w Turangawaewae Marae;
16 sierpnia – Alfredo STROESSNER Matiauda (ur. 1912 w Encarnación), prezydent Paragwaju 15.08.1954-03.02.1989, reprezentujący Partię Kolorową, zmarł w Brasilii (Brazylia);
25 sierpnia – Noor Mohamed HASSANALI (ur. 1918 w San Fernando, wówczas brytyjski Trynidad i Tobago), prezydent Trynidadu i Tobago 19.03.1987-19.03.1997, reprezentujący Narodowy Sojusz na rzecz Odbudowy, zmarł w Westmoorings;
26 sierpnia – Nawab Sardar Mohammad Akbar Shahbaz Khan BUGTI (ur. 1927 w Barkhan), gubernator Beludżystanu (prowincja Pakistanu) 15.02.1973-03.01.1974 i jego minister naczelny 05.02.1989-07.08.1990, reprezentujący Sojusz Narodowy Beludżystanu, zginął w Kohlu zastrzelony przez pakistańskie służby specjalne;
28 sierpnia – William Francis QUINN (ur. 1919 w Rochester), gubernator Hawajów (do 21.08.1959 terytorium Stanów Zjednoczonych, potem stan) 02.09.1957-03.12.1962, reprezentujący Partię Republikańską.

źródła: Angus Reid Consultants, Central Intelligence Agency, Diario de Cuyo, ElectionGuide, ElectionWorld, Rulers.org, Tuvalu News, Uriadowyj portał – Jedynyj web-portał orhaniw wykonawczoji włady Ukrajiny, Vlada na Republika Makedonija, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl