Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza: marzec 2004               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Kronika wyborcza: marzec 2004 

10-04-2004

  Autor: Michał Potocki

Marzec był dla wszystkich miłośników wyborczych statystyk miesiącem wprost pasjonującym. Dość powiedzieć o tak głośnych medialnie wyborach, jak te w Hiszpanii, Gruzji, Francji, Rosji, Grecji czy na Tajwanie. A przecież wyborcy poszli głosować również w Malezji, Salwadorze, Antigui i Barbudzie, Gwinei-Bissau, Kalifornii, Karyntii, Salzburgu, Andaluzji i Udmurcji. Nową głowę państwa mają także Malta i San Marino. Z poloników - nowym senatorem w Dolnośląskiem został wybrany wspierany przez PO-PiS Stanisław Huskowski.

 

 


KALIFORNIA (stan USA) - referendum

data: 2 marca 2004 r.
procedura: propozycja 2 wymaga poparcia co najmniej 55% głosujących; pozostałe przechodzą zwykłą większością głosów

WYNIKI:
propozycja 55: Ustawa o obligacjach na rzecz modernizacji placówek edukacyjnych „Przedszkole - Uniwersytet”
za 50,8%, przeciw 49,2%

propozycja 56: Budżet stanowy, część dotycząca podatków i rezerw, wymagająca zatwierdzenia w głosowaniu. Kary. Inicjatywa zmiany konstytucji
za 34,2%, przeciw 65,8%

propozycja 57: Ustawa o obligacjach na rzecz uzdrowienia gospodarki
za 63,4%, przeciw 36,6%

propozycja 58: Ustawa o zrównoważeniu budżetu Kalifornii. Inicjatywa zmiany konstytucji
za 71,2%, przeciw 28,8%

W SKRÓCIE: pytanie 55. dotyczyło emisji obligacji stanowych na kwotę 12,3 mld $. Dochód z ich sprzedaży ma służyć modernizacji starych szkół i budowy nowych na obszarach, gdzie szkoły są przepełnione. 56. propozycja dotyczy odpowiedzialności cywilnej gubernatora i jego administracji w przypadku opóźnień w uchwalaniu ustawy budżetowej. Chodzi o to, że w Kalifornii wysokość niektórych podatków jest ustalana rokrocznie właśnie w budżecie, a nie w innych aktach prawnych. Penalizacja opóźnień w jej uchwalaniu ma zneutralizować wpływ zbyt późnego wprowadzenia w życie budżetu na wysokość dochodu stanowego. Prawo, w szczególności podatkowe, nie działa bowiem wstecz, a zatem opóźnienie budżetu o np. miesiąc powoduje zmniejszenie wpływów z tzw. podatków budżetowych o ok. 1/12. Propozycja 56. jako jedyna przepadła w głosowaniu. 57., najgłośniejsza propozycja dotyczy jednorazowej emisji obligacji na kwotę do 15 mld $ w celu pokrycia gigantycznego deficytu budżetowego Kalifornii. Z powodu kłopotów gospodarczych tego najsilniejszego stanu USA odwołany został poprzedni gubernator, demokrata Gray Davis, Jr., a na jego miejsce wybrano republikanina Arnolda Schwarzeneggera. 58. propozycja ma na celu wprowadzenie ustawowo dozwolonej wysokości długu publicznego i deficytu budżetowego. Numeracja propozycji bierze się z tradycji - jest to po prostu ilość pytań referendalnych w historii stanu.

REPUBLIKA GRECKA - wybory parlamentarne

data: 7 marca 2004 r.
do obsadzenia: 300 miejsc w Parlamencie Greckim (Vouli ton Ellinon) na 4-letnią kadencję w 51 okręgach wielo- i 5 jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 76,5%
Nowa Demokracja (Nea Dimokratia; przywódca: Kostas Karamanlis) 45,37%, 165 mandatów
Panhelleński Ruch Socjalistyczny (Panellino Sosialistiko Kinima; Georgios Papanderou) 40,55%, 117 mandatów
Komunistyczna Partia Grecji (Kommounistiko Komma Ellados; Aleka Papariga) 5,89%, 12 mandatów
Koalicja Ruchów Lewicowych i Ekologii (Synaspismos tis Aristeras ton Kinimaton kai tis Oikologias; Nikos Konstantopoulos) 3,26%, 6 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Masowy Alarm Prawosławny (Laikos Orthodoxos Sinagermos; Georgios Karatzapheris) 2,19%
Demokratyczny Ruch Społeczny (Dimokratiki Kinoniku Kinima; Dimitris Tsovolas) 1,79%
Zjednoczenie Centrowe (Enosi Kentroon) 0,26%
Radykalny Front Lewicowy (Metopo Rizospaztikis Aristeras) 0,15%
Komunistyczna Partia Grecji (marksistowsko-leninowska) (Kommounistiko Komma Elladas (marxistiko-leninistiko)) 0,15%
Wspólna Walka Antykapitalistyczna (Antikapilistiki Symmachia) 0,11%
Front Grecki (Elliniko Metopon) 0,09%
Marksistowsko-Leninowska Komunistyczna Partia Grecji (Marxistiko-Leninistiko Kommounistiko Komma Elladas) 0,07%
Zbrojna Socjalistyczna Partia Grecji (Agonistiko Sisialistiko Komma Elladas) 0,04%
Komma Philelephtheron (Partia Liberałów) 0,04%
Organizacja na rzecz Odbudowy Komunistycznej Partii Grecji (Organosi gia tin Anasyngrotisi tou Kommounistiko Komma Elladas) 0,03%
niezależni 0,01%
Wiara Chrystusowa (Christopistia) 0% (95 głosów)

W SKRÓCIE: zdecydowane zwycięstwo konserwatystów Kostasa Karamanlisa. Socjalistom nie pomogła nawet zmiana na stanowisku szefa partii - ustępującego premiera Kostasa Simitisa zastąpił pochodzący ze słynnej greckiej dynastii politycznej Georgios Papandreou - PASOK wygrał jedynie na Krecie, Eubei i północno-zachodniej części Peloponezu. Głównym tematem kampanii wyborczej były kwestie gospodarcze oraz sprawy związane z chęcią pomocy Cyprowi w zjednoczeniu przed przystąpieniem tego kraju do Unii Europejskiej. ND zdobyła wystarczającą ilość miejsc do samodzielnego rządzenia. Ciekawym zjawiskiem jest partia Christopistia, która wystawiła dwóch kandydatów - szefa partii i jego matkę. Nowa Demokracja rządziła już Grecją w latach 1974-81 oraz 1989-93. Dziesięć ostatnich lat to rządy PASOKu.

KARYNTIA (kraj związkowy Austrii) - wybory parlamentarne

data: 7 marca 2004 r.
do obsadzenia: 36 miejsc w Izbie Krajowej (Landtag) na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
Wolnościowa Partia Austrii (Freiheitliche Partei Österreichs; przywódca: Jörg Haider) 42,5%, 16 mandatów
Socjaldemokratyczna Partia Austrii (Sozialdemokratische Partei Österreichs) 38,4%, 14 mandatów
Austriacka Partia Ludowa (Österreichische Volkspartei) 11,6%, 4 mandaty
Zieloni (Die Grünen) 6,7%, 2 mandaty
inni 0,6%, bez mandatu

W SKRÓCIE: po raz kolejny wybory w Karyntii wygrała skrajna prawica dotychczasowego premiera rządu związkowego Jörga Haidera. Tradycyjnie w Karyntii rząd tworzyły wszystkie ugrupowania parlamentarne. Tym razem ludowcy odmówili wzięcia udziału w gabinecie zdominowanym przez FPÖ; niespodziewanie rękę nacjonalistom podali socjaldemokraci. Jörg Haider jest premierem Karyntii od 1999 r.; wcześniej pełnił ten urząd w latach 1989-90. Przed 1989 r. Karyntia była nieprzerwanie rządzona przez socjaldemokratów.

SALZBURG (kraj związkowy Austrii) - wybory parlamentarne

data: 7 marca 2004 r.
do obsadzenia: 36 miejsc w Izbie Krajowej (Landtag) na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
Socjaldemokratyczna Partia Austrii (Sozialdemokratische Partei Österreichs) 45,4%, 17 mandatów
Austriacka Partia Ludowa (Österreichische Volkspartei) 37,9%, 14 mandatów
Wolnościowa Partia Austrii (Freiheitliche Partei Österreichs) 8,7%, 3 mandaty
Zieloni (die Grünen) 8%, 2 mandaty

W SKRÓCIE: Od 1999 r. krajem rządziła koalicja SPÖ/ÖVP z premier Gabi Burgstaller. Nowe wybory przyniosły przede wszystkim ponad dwukrotny spadek poparcia dla nacjonalistów z FPÖ oraz zamianę miejsc na liście zwycięzców partii rządzącej szerokiej koalicji. W latach 1945-99 r. landem niepodzielnie rządziła ÖVP.

NAJJAŚNIEJSZA REPUBLIKA SAN MARINO - wybory kapitanów-regentów

data: 12 marca 2004
do obsadzenia: dwa stanowiska kapitanów-regentów, czyli tradycyjnej głowy państwa. Wyboru dokonuje raz na pół roku parlament - Wielka Rada Generalna (Consiglio Grande e Generale)

ZOSTALI WYBRANI:
Paolo Bollini (Socjalistyczna Partia San Marino)
Marino Riccardi (Partia Demokratów)

W SKRÓCIE: nowymi kapitanami-regentami zostali członek Grupy Narodowej przy Unii Międzyparlamentarnej z ramienia San Marino oraz od 1997 r. członek Wielkiej Rady Generalnej Paolo Bollini oraz demokrata Marino Riccardi, który zasiadał w fotelu deputowanego nieprzerwanie przez 16 lat. Obaj panowie sprawowali już najwyższą funkcję w państwie - Bollini w latach 1998-99, a Riccardi - 1991-92. Ostatnio kapitańska koalicja socjalisty z demokratą rządziła krajem od października 2002 r. do kwietnia 2003 r. (Giuseppe Maria Morganti - PD i Mauro Chiaruzzi - PSS).

KRÓLESTWO HISZPANII - wybory parlamentarne

data: 14 marca 2004 r.
do obsadzenia: 350 miejsc w Kongresie Deputowanych (Congreso de los Diputados) w ordynacji proporcjonalnej metodą d’Hondta oraz 208 z 259 miejsc w Senacie (Senado) w systemie większościowym w okręgach wielomandatowych na 4-letnią kadencję; pozostałe 51 miejsc jest obsadzanych przez 17 wspólnot autonomicznych po jednym senatorze każda plus po jednym więcej na każdy milion mieszkańców żyjących we wspólnocie

WYNIKI (Kongres Deputowanych):
frekwencja 77,21%

Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (Partido Socialista Obrero Espanol; przywódca: José Luis Rodríguez Zapatero) 42,64%, 164 mandaty
Partia Ludowa (Partido Popular; Mariano Rajoy) 37,64%, 148 mandatów
Konwergencja i Unia (Convergéncia i Unió; Josep Antoni Duran i Lleida) 3,24%, 10 mandatów
Republikańska Lewica Katalonii (Esquerra Republicana de Catalunya; Josep-Lluís Carod-Rovira) 2,54%, 8 mandatów
Baskijska Partia Nacjonalistyczna (Euzko Alderdi Jeltzalea; Josu Jon Imaz) 1,63%, 7 mandatów
Zjednoczona Lewica (Izquierda Unida; Gaspar Llamazares) 4,96%, 5 mandatów
Koalicja Kanaryjska (Coalición Canaria; Paulino Rivero) 0,86%, 3 mandaty
Galicyjski Blok Nacjonalistyczny (Bloque Nacionalista Galego; Anxo Quintana) 0,8%, 2 mandaty
Rada Aragońska (Chunta Aragonesista) 0,37%, 1 mandat
Solidarność Baskijska (Eusko Alkartasuna) 0,32%, 1 mandat
Nawarra Tak (Nafarroa Bai) 0,24%, 1 mandat

do izby niższej parlamentu nie weszły:
Partia Andaluzyjska (Partido Andalucista; António Ortega) 0,71%
Nacjonalistyczny Blok Walencji - Zielona Lewica (Bloc Nacionalista Valencia - Esquerra Verda) 0,16%
PSM - Porozumienie Nacjonalistyczne, Zjednoczona Lewica, Zielona Lewica, ERC (PSM - Entesa Nacionalista, Esquerra Unida, Esquerra Verds, ERC) 0,16%
Obywatele w Bieli (Ciudadanos en Blanco) 0,16%
Miejsce: Aralar (Aralar-Zutik) 0,15%
Zieloni - Ekopacyfiści (Los Verdes - Ecopacifistas) 0,14%
Partia Aragońska (Partido Aragones) 0,14%
Centrum Demokratyczno-Społeczne (Centro Democratico y Social) 0,13%
Zieloni - Alternatywa Ekologiczna (Els Verds - l’Alternativa Ecologista) 0,12%
Socjalistyczna Partia Andaluzji (Partido Socialista de Andalucía) 0,09%
Partia Humanistyczna (Partido Humanista) 0,08%
Zieloni Wspólnoty Madrytu (Los Verdes de la Comunidad de Madrid) 0,08%
Lewica Republikańska (Izquierda Republicana) 0,07%
Partia Konopi Indyjskiej na rzecz Legalizacji i Normalizacji (Partido Cannabis por la Legalización y Normalización) 0,07%
Partia Rodziny i Życia (Partido Familia y Vida) 0,06%
Narodowa Demokracja (Democracia Nacional) 0,06%
Unia Ludu Leonu (Unión del Pueblo Leónes) 0,05%
Zieloni - Grupa Zielona (Los Verdes - Grupo Verde) 0,05%
Komunistyczna Partia Ludu Hiszpanii (Partido Comunista de los Pueblos de Espańa) 0,05%
Hiszpańska Falanga JONS (Falange Espanola de las JONS) 0,05%
Unia Majorkijska (Unió Mallorquina) 0,04%
Falanga (La Falange) 0,04%
Wspólna Ziemia - Kastylijska Partia Nacjonalistyczna (Tierra Comunera - Partido Nacionalista Castellano) 0,03%
Socjalistyczna Internacjonalistyczna Partia Robotnicza (Partido Obrero Socialista Internacionalista) 0,03%
Zieloni (Los Verdes) 0,03%
Ruch Socjaldemokratyczny (Movimiento Social Republicano) 0,03%
Konwergencja Demokratów Nawarry (Convergencia de Democratas de Navarra) 0,02%
Hiszpańska Partia Demokratyczna (Partido Democrata Espanol) 0,02%
Zieloni Asturii (Los Verdes de Asturies) 0,02%
Prawdziwa Falanga (Falange Autentica) 0,02%
Hiszpania 2000 (Espana 2000) 0,02%
Partia Asturyjska (Partiu Asturianista) 0,02%
Kanaryjska Partia Nacjonalistyczna (Partido Nacionalista Canario) 0,02%
Zjednoczona Extremadura (Extremadura Unida) 0,01%
Zieloni Extremadury (Los Verdes de Extremadura) 0,01%
Inicjatywa na rzecz Rozwoju Sorii (Iniciativa por el Desarrollo de Soria) 0,01%
Partia Niezależnych Profesjonalistów (Partido de los Autonomos y Profesionales) 0,01%
Zgromadzenie Andaluzji (Asamblea de Andalucía) 0,01%
Kanaryjska Alternatywa Ludowa (Alternativa Popular Canaria) 0,01%
Zielona Grupa Europejska (Grupo Verde Europeo) 0,01%
Partia Karmy Demokratycznej (Partido del Karma Democratico) 0,01%
Niezależna Kandydatura - Partia Kastylii i Leonu (Candidatura Independiente - el Partido de Castilla y León) 0,01%
Sojusz na rzecz Rozwoju i Natury (Alianza para el Desarrollo y la Naturaleza) 0,01%
Królewska Tożsamość Walencji (Identidad Reino de Valencia) 0,01%
Partia Pracujących w Niebezpiecznych Warunkach (Partido de los Trabajadores en Precario) 0,01%
Partia Autonomicznych Emerytów i Wdowców (Partido de los Autonomos Jubilados y Viudas) 0,01%
Nieuległe Mandaty - Alternatywa Niezadowolonych Demokratów (Escons Insubmisos - Alternativa dels Democrates Descontents) 0,01%
Partia Karlistowska (Partido Carlista) 0,01%
Laicka Asturia (Andecha Astur) 0,01%
Galicyjski Front Ludowy (Frente Popular Galega) 0,01%
Koalicja Galicyjska (Coalición Galega) 0,01%
Unia Ludu Salmantyńskiego (Unión del Pueblo Salmantino) 0,01%
Zieloni - Zielona Alternatywa (Els Verds - Alternativa Verda) 0,01%
Partia Wzajemnego Wsparcia Romantycznego (Partido del Mutuo Apoyo Romántico) 0,01%
Kantabryjska Rada Nacjonalistyczna (Conceju Nacionaliegu Cantabru) 0,01%

partie, które zdobyły poniżej 0,005% głosów (poniżej ok. 1.250 głosów):
Niezależne Zgrupowanie Społeczne (Agrupación Social Independiente), Inna Demokracja Jest Możliwa (Otra Democracia Es Possible), Salamanka, Zamora, Leon - Regionalna Partia Ziemi Leonu (Salamanca, Zamora, León - Partido Regionalista del País Leónes), Socjaldemokratyczna Niezależna Partia Wspólnoty Walencji (Partido Socialdemocrata Independiente de la Comunitat Valenciana), Partia Republikańska (Partido Republicano), Walka Internacjonalistyczna (Lucha Internacionalista), Alternatywa na rzecz Gran Canarii (Alternativa por la Gran Canaria), Sojusz na rzecz Jedności Narodowej (Alianza por la Unidad Nacional), Zgromadzenie Lewicy - Inicjatywa na rzecz Andaluzji (Asamblea de Izquierdas - Iniciativa por Andalucía), Chrześcijańska Partia Pozytywistyczna (Partido Positivista Cristiana), Lewica Asturyjska (Izquierda Asturiana), Centrowa Unia Liberalna (Union Centrista Liberal), Socjalistyczna Partia Ludu Ceuty (Partido Socialista del Pueblo Ceuta), Unia Centrystów Minorki (Unió Centristes de Menorca), Cygańska Partia Nacjonalistyczna (Partido Nacionalista Calo), Zjednoczona Zamora (Zamora Unida), Zjednoczenie Kastylijskie (Unidad Castellana), Hiszpański Front Demokratyczny (Frente Democratico Espanol), Andaluzyjska Partia Socjaldemokratyczna (Partido Social-Democrata Andaluz), Magiczna Alternatywa Nacjonalistyczna (Alternativa Maga Nacionalista), Europejskie Państwo Narodowe (Estado Nacional Europeo), Koalicja Pracujących na rzecz Demokracji (Coalició Treballadors per la Democracia), Unia Ludu Balearskiego (Unión del Pueblo Balear), Narodowa Partia Pracujących (Partido Nacional de los Trabajadores), Partia Ludu (Partido de la Gente), Partia Regionalistów Guadalajary (Partido Regionalista de Guadalajara), Unia Narodowa (Unión Nacional), Obywatelska Konwergencja Południowego Wschodu (Convergencia Ciudadana del Sureste), Demokratyczna Narodowa Partia Hiszpanii (Partido Democrata Nacional de Espana) i Hiszpańska Grupa Polityczna Cieszących Się Całkowitym Szacunkiem (Grupo Politico Honradez Absoluta Espanola; 50 głosów)

WYNIKI (Senat):
frekwencja 77,21%
Partia Ludowa (Partido Popular) 102 mandaty
Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (Partido Socialista Obrero Espanol ) 81 mandatów
PSC - Republikańska Lewica Katalonii - ICV - EUA (PSC - Esquerra Republicana de Catalunya - ICV - EUA) 12 mandatów
Baskijska Partia Nacjonalistyczna (Euzko Alderdi Jeltzalea) 6 mandatów
Konwergencja i Unia (Convergéncia i Unió) 4 mandaty
Koalicja Kanaryjska (Coalición Canaria) 3 mandaty

W SKRÓCIE: wybory w Hiszpanii odbyły się w cieniu tragedii w Madrycie z 11 marca. W zamachu terrorystycznym zorganizowanym prawdopodobnie przez al-Qa’idę bądź organizację z nią powiązaną zginęło 200 osób. Zamach spowodował dramatyczny spadek poparcia dla rządzących ludowców, którzy wysłali wojska do Iraku podczas, gdy 90% społeczeństwa (oraz zwycięzcy socjaliści) było temu przeciwne. Ludowcy byli też oskarżani o chęć ukrycia prawdziwych sprawców zamachu poprzez zrzucenie odpowiedzialności na ETA. Lider PSOE José Luis Rodríguez Zapatero już ogłosił wycofanie 1.200 hiszpańskich żołnierzy, stacjonujących w polskiej strefie w Iraku. Dla Polski istotne znaczenie ma również zarzucenie przez socjalistów walki o system nicejski. Socjaliści rządzili Hiszpanią w latach 1982-96 (premier Felipe González Marquez).

ANDALUZJA (wspólnota autonomiczna Hiszpanii) - wybory parlamentarne

data: 14 marca 2004 r.
do obsadzenia: 109 miejsc w Parlamencie Andaluzji (Parlamento de Andalucía) na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 75,85%

Hiszpańska Socjalistyczna Robotnicza Partia Andaluzji (Partido Socialista Obrero Espanol de Andalucía) 50,27%, 61 mandatów
Partia Ludowa (Partido Popular) 31,79%, 37 mandatów
Zjednoczona Lewica - Zieloni - Zebranie na rzecz Andaluzji (Izquierda Unida - Verdes - Convocatoria por Andalucía) 7,51%, 6 mandatów
Partia Andaluzyjska (Partido Andalucista) 6,19%, 5 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Forum Andaluzyjskie (Foro Andaluz) 1,19%
Socjalistyczna Partia Andaluzji (Partido Socialista de Andalucía) 0,94%
Nowa Zielona Lewica Andaluzyjska (Nueva Izquierda Verde Andaluza) 0,13%
Partia Humanistyczna (Partido Humanista) 0,12%
Zgromadzenie Andaluzji (Asamblea de Andalucía) 0,11%
Falanga Hiszpańska JONS (Falange Espanola de las JONS) 0,11%
Partia Pracujących w Niebezpiecznych Warunkach (Partido de los Trabajadores en Precario) 0,07%
Lewica Republikańska (Izquierda Republicana) 0,07%
Andaluzyjska Partia Socjaldemokratyczna (Partido Social-Democrata Andaluz) 0,04%
Zgromadzenie Lewicy - Inicjatywa na rzecz Andaluzji (Asamblea de Izquierdas - Iniciativa por Andalucía) 0,03%
Inna Demokracja Jest Możliwa (Otra Democracia Es Possible) 0,01%
Unia Narodowa (Unión Nacional) 0,01%

W SKRÓCIE: wybory w Andaluzji odbyły się równolegle do wyborów ogólnopaństwowych. W tym południowohiszpańskim regionie ze stolicą w Sewilli, podobnie jak w skali całego kraju, wygrali socjaliści - w Andaluzji zdobywając ponad połowę głosów. Rozmiary zwycięstwa socjaliści zawdzięczają antyaznarowskim nastrojom społecznym, jakie upowszechniły się po tragedii w Madrycie. PSOE, z premierem Marcelino Iglesiasem Ricou na czele, rządzi Andaluzją od 1999 r.

FEDERACJA ROSYJSKA - wybory prezydenckie

data: 14 marca 2004 r.
do obsadzenia: stanowisko prezydenta na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 64,3%
Władimir Władimirowicz Putin 71,2%
Nikołaj Michajłowicz Charitonow (Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej) 13,7%
Siergiej Jurijewicz Głazjew (Ojczyzna - Związek Ludowo-Patriotyczny) 4,1%
Irina Mutsuowna Chakamada 3,9%
Olieg Aleksandrowicz Małyszkin (Liberalno-Demokratyczna Partia Rosji) 2%
Siergiej Michajłowicz Mironow (Rosyjska Partia Życia) 0,8%
przeciw wszystkim 4,3%

W SKRÓCIE: wynik wyborów był do przewidzenia. Prezydent Putin nie miał godnego konkurenta; jego najwięksi przeciwnicy wycofali się z wyborów w obawie przed klęską (np. Giennadij Ziuganow czy Władimir Żirinowskij). Sama kampania była więcej niż kuriozalna - nacjonaliści wystawili byłego boksera i ochroniarza, który po zwycięstwie miał zrzec się władzy na rzecz Żirinowskiego. Przewodniczący Rady Federacji Mironow startował, bo chciał dać wyraz swojego poparcia dla Putina. Irina Chakamada, pół-Japonka, była do niedawna liderką Związku Sił Prawicowych (SPS), który w ostatnich wyborach parlamentarnych poniósł sromotną klęskę, osiągając wynik 4% poparcia. SPS nie poparł jednak oficjalnie jej kandydatury uznając, że nie ma sensu ryzykować stuprocentowo pewnej klęski. Jedynym znanym konkurentem Putina był zatem Siergiej Głazjew - lider nacjonalistyczno-populistycznej Ojczyzny. Rada Europy oceniła, iż od strony technicznej wybory przebiegły bez zarzutu, jednak w kampanii wyborczej zabrakło debaty publicznej (rywale Putina mieli problemy z dotarciem do mediów). Jedyną niewiadomą była frekwencja - gdyby nie osiągnęła 50% wybory musiałyby być rozpisane na nowo - z tą różnicą, że nie mógłby w nich brać udziału żaden kandydat z wyborów unieważnionych - w tym Władimir Putin. Putin jest prezydentem od 31 grudnia 2001 r., kiedy to poprzedni szef państwa Boris Jelcin podał się do dymisji. Wcześniej przez 5 miesięcy był premierem.

REPUBLIKA UDMURCKA (republika autonomiczna Rosji) - wybory prezydenckie

data: 14 marca 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 67,25%
Alieksandr Alieksandrowicz Wołkow 54,26%
Jewgienij Odijankow 19%
pozostali kandydaci: Michaił Afanasjew, Alieksiej Czurszin, Dałgat Dałgatow, Siergiej Klietienkow, Michaił Kokorin, Jurij Odijankow, Alieksiej Sztykow w sumie 12,74%
przeciw wszystkim 14%

W SKRÓCIE: wybrany na drugą kadencję prezydencką Wołkow rządzi republiką od 1995 r. (do 2000 r. pełnił urząd przewodniczącego Rady Państwa); wcześniej przez dwa lata był lokalnym premierem. Jego głównym kontrkandydatem w tych wyborach był dyrektor szpitala, kardiolog Jewgienij Odijankow. Udmurcja jest uralską republiką ze stolicą w Iżewsku. Powstała w 1934 r.

REPUBLIKA CHIŃSKA (Tajwan; państwo uznawane zaledwie przez 27 krajów świata) - wybory prezydenckie

data: 20 marca 2004 r.
do obsadzenia: urzędy prezydenta i wiceprezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 80,28%
Chen Shui-bian, Lu Hsiu-lien (Demokratyczna Partia Postępowa) 50,11%
Lien Chan, James C.Y.Soong (Partia Nacjonalistyczna) 49,89%

W SKRÓCIE: o zwycięstwie ubiegającego się o reelekcję Chena zadecydowało zaledwie niecałe 30.000 głosów. Chen Shui-bian rządzi krajem od 2000 r. Jest pierwszym prezydentem Republiki Chińskiej nie wywodzącym się z KMT. Na dzień przed głosowaniem został lekko ranny w zamachu, co być może przesądziło o jego sukcesie. Po wyborach na wyspie wybuchły gwałtowne protesty - 30-tysięczna różnica w poparciu między oboma kandydatami sprowokowała Liena do wysunięcia żądania ponownego przeliczenia głosów, oskarżenia Chena o fałszerstwa wyborcze, a nawet sfingowanie zamachu. Główne wątki kampanii wyborczej to stosunek do Chin kontynentalnych oraz rozwój wojskowy i gospodarczy wyspy. Do główną różnicą między demokratami z MJT a KMT był stosunek do ChRL - KMT był partią prochińską; MJT - zwolennikiem ogłoszenia niepodległości Tajwanu. Obecnie, zgodnie z wolą większości ludności, obie partie są raczej za zachowaniem status quo.

REPUBLIKA CHIŃSKA (Tajwan; państwo uznawane zaledwie przez 27 krajów świata) - referendum

data: 20 marca 2004 r.

WYNIKI:
frekwencja 45,15%

pytanie 1: Ludność Tajwanu domaga się rozwiązania kwestii Cieśniny Tajwańskiej w sposób pokojowy. Chiny kontynentalne powinny zdecydować się wycofać skierowane w Tajwan rakiety i otwarcie zarzucić zastosowanie siły przeciwko nam; czy zgodzi się Pan(i), że Rząd powinien wejść w posiadanie bardziej zaawansowanej broni antyrakietowej aby wzmocnić tajwańską zdolność do samoobrony?
tak 91,8%, nie 8,2%

pytanie 2: Czy zgodzi się Pan(i), że nasz rząd powinien zaangażować się w negocjacje z Chinami kontynentalnymi zgodnie z ramowym założeniem „pokój i stabilność” na rzecz stosunków poprzez cieśninę w celu budowy porozumienia i na rzecz dobra społeczeństw obu stron?
tak 92,05%, nie 7,95%

W SKRÓCIE: pierwotne pytanie było sformułowane znacznie dobitniej - dotyczyło konkretnie kwestii skierowania w Tajwan rakiet ChRL. Dopiero pod wpływem nacisków administracji USA zmieniono jego treść. ChRL jednak odrzuca prawo do przeprowadzania na Tajwanie referendów, upatrując w tym kolejnej próby udowodnienia suwerenności Republiki Chińskiej. Referendum nie może być jednak uznane za ważne z powodu zbyt niskiej frekwencji.

FEDERACJA MALEZJI - wybory parlamentarne

data: 21 marca 2004 r.
do obsadzenia: 219 miejsc w Izbie Reprezentantów (Dewan Rakyat) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 63,6%

koalicja Front Narodowy (Barisan Nasional; przywódca: Datuk Abdullah Ahmad Badawi) 64,4%, 198 mandatów
w tym:
Narodowa Organizacja Zjednoczonych Malajów (Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu) 109 mandatów
Malezyjska Organizacja Chińska (Persatuan China Malaysia) 31 mandatów
Zjednoczona Tradycyjna Partia Bumiputry (Perti Pesaka Bumiputra Bersatu) 11 mandatów
Malezyjska Partia Ruchu Ludowego (Parti Gerakan Rakyat Malaysia) 10 mandatów
Malezyjski Kongres Indyjski (Kongres India Se-Malaysia) 6 mandatów
Sarawacka Zjednoczona Partia Ludowa (Parti Rakyat Bersatu Sarawak) 6 mandatów
Sarawacka Tubylcza Partia Ludowa (Parti Bansa Dayak Sarawak) 6 mandatów
Sarawacka Demokratyczna Partia Postępowa (Parti Demokratik Progresif Sarawak) 4 mandaty
Zjednoczona Partia Sabah (Parti Bersatu Sabah) 4 mandaty
Zjednoczona Organizacja Pasok Momogun Kadazandusun (United Pasok Momogun Kadazandusun Organisation) 4 mandaty
Postępowa Partia Sabah (Parti Majuh Sabah) 2 mandaty
Zjednoczona Ludowa Partia Sabah (Parti Bersatu Rakyat Sabah) 1 mandat
Ludowa Postępowa Partia Malezji (Parti Progresif Penduduk Malaysia) 1 mandat

do parlamentu weszły również:
Partia Akcji Demokratycznej (Parti Tindakan Demokratik) 9,5%, 12 mandatów
Islamska Partia Malezji (Parti Islam se Malaysia) 15,8%, 7 mandatów
Ludowa Partia Sprawiedliwości (Parti Keadilan Rakyat) 1 mandat
niezależni 1 mandat

W SKRÓCIE: niespodzianki nie było; Malezją od 1955 r. rządzi Narodowa Organizacja Zjednoczonych Malajów, formująca zazwyczaj tzw. Front Narodowy. 198 głosów na 219 możliwych daje premierowi Abdullahowi Badawiemu pełnię władzy. Badawi zastąpił w zeszłym roku premiera Datuka Seri Mahathira bin Mohamada - szefa rządu od 1981 r.

REPUBLIKA SALWADORU - wybory prezydenckie

data: 21 marca 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 65%
Antonio Elías Saca (Nacjonalistyczny Sojusz Republikański) 57,65%
Schafik Jorge Handal (Front Wyzwolenia Narodowego im. Farabundo Martíego) 35,75%
Héctor Silva Argüello (Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna, Zjednoczone Centrum Demokratyczne) 3,99%
José Rafael Machuca Zelaya (Partia Porozumienia Narodowego) 2,61%

W SKRÓCIE: zaskoczeniem wyborów w Salwadorze jest zwycięstwo kandydata nacjonalistów (ARENA), biznesmena oraz komentatora piłkarskiego, 39-letniego Eliasa António Saki już w pierwszej turze wyborów. Jego główny kontrkandydat, Schafik Handal wywodzi się z partyzanckiego stronnictwa, które po zakończeniu wojny domowej w 1992 r. zamieniło się w lewicową partię. Ciekawostką jest, że rodziny obu najważniejszych kandydatów wyemigrowały w tym samym 1912 r. z Palestyny. W czasie kampanii wyborczej ARENA straszyła zaprowadzeniem komunizmu w wypadku zwycięstwa kandydata FMLN, zaś ten oskarżał nacjonalistów o fatalną sytuację ekonomiczną kraju. Warto odnotować także rekordową dla Salwadoru, 65-procentową frekwencję. Z ARENY wywodziło się trzech ostatnich prezydentów kraju, rządzących od 1989 r. (Alfredo Félix Cristiani Bukard, Armando Calderón Sol i Francisco Guillermo Flores Pérez).

DEPARTAMENT GUJANY (Gujana Francuska; departament zamorski Francji) - wybory parlamentarne

data: 21 i 28 marca 2004 r.
do obsadzenia: 31 miejsc w Radzie Regionalnej (Conseil régional) na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja:
I tura 52,4%
II tura 58,49%

do II tury przeszły:
Projekt, Zaangażowanie, Ekipa (Un projet, des engagements, une équipe; Antoine Karam) 37,68% (22,45% w I turze); 17 mandatów
Demokratyczne Siły Gujany - Walwari (Forces démocratique de Guyane - Walwari; Georges Othily) 31,19% (19,31% w I turze); 7 mandatów
Przywróćmy Kolory Gujany (Redonnons des couleurs ŕ la Guyane; przywódca: Léon Bertrand) 31,13 % (24,32% w I turze); 7 mandatów

po I turze odpadły:
Z Otwartym Sercem (A coeur ouvert; Christiane Taubira) 17,98%
Ruch Dekolonizacji (Mouvement de décolonisation; Maurice Pindard) 6,55%
Mrówkojad: Zieloni Gujany (Tamanoir: les Verts de Guyane; Brigitte Wyngaarde Ep. Moueza) 4,85%
Zaproszenie do Stołu, z Nami dla Wszystkich (Cartes sur table, avec nous pour tous; Gwladys Robin) 2,58%
Zjednoczeni i Solidarni, Wszyscy Razem na rzecz Gujany (Unis et solidaires, tous ensemble pour la Guyane; Léon Jean-Baptiste-Edouard) 1,96%

W SKRÓCIE: w głosowaniu (będącym w zasadzie częścią wyborów lokalnych we Francji) niewielką większość w nowej Radzie Regionalnej zdobyli socjaliści. Drugie miejsce zajęli miejscowi regionaliści. Tuż za nimi uplasowała się prawicowa Unia na rzecz Demokracji Francuskiej. Przywódca socjalistów Antoine Karam będzie więc nadal pełnił obowiązki prezydenta Rady Regionalnej, które sprawuje nieprzerwanie od 1992 r.

DEPARTAMENT GWADELUPY (departament zamorski Francji) - wybory parlamentarne

data: 21 i 28 marca 2004 r.
do obsadzenia: 41 miejsc w Radzie Regionalnej (Conseil régional) na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja:
I tura 54,54%
II tura 62,07%

do II tury przeszły:
Gwadelupa dla Wszystkich (La Guadeloupe pour tous; przywódca: Victorin Lurel) 58,37% (44,29% w I turze); 29 mandatów
Gwadelupijska Akcja na rzecz Inicjatywy i Ruchu (Action Guadeloupe pour l’initiative et le rassemblement; Lucette Michaux-Chevry) 41,63% (37,62% w I turze); 12 mandatów

po I turze odpadły:
Na rzecz Odnowy Gwadelupijskiej (Pour le renouveau guadeloupéen; Daniel Marsin) 5,48%
Alternatywa Obywatelska (Alternative citoyenne; Ary Broussillon) 3,94%
Zieloni Się Łączą (Les Verts sé nou tout; Harry Durimel) 2,89%
NOFWAP (Octavie Losio) 2,07%
Unia na rzecz Odpowiedzialnej Gwadelupy (Union pour une Guadeloupe responsable; Juliette Nubret Née Adonicam) 1,55%
Walka Robotnicza (Combat ouvrier; Jean-Marie Nomertin) 1,18%
Edukacja i Środowisko Naturalne Priorytetem (Priorité a l’éducation et a l’environnement; Gérard Lauriette) 0,99%

W SKRÓCIE: zwycięzcą wyborów została lista utworzona przez koalicję Partii Socjalistycznej i Zróżnicowanej Lewicy. Drugie miejsce zaś zajęła koalicyjna lista kandydatów Unii na rzecz Demokracji Francuskiej oraz Zróżnicowanej Prawicy. Socjaliści stali na czele miejscowej Rady Generalnej w latach 1986-92.

DEPARTAMENT MARTYNIKI (departament zamorski Francji) - wybory parlamentarne

data: 21 i 28 marca 2004 r.
do obsadzenia: 41 miejsc w Radzie Regionalnej (Conseil régional) na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja:
I tura 48,02%
II tura 52,97%

do II tury przeszły:
Patrioci Martynikańscy (Patriotes martiniquais; przywódca: Alfred Marie-Jeanne) 53,76% (37,28% w I turze); 28 mandatów
Konwergencja Martynikańska (Convergenses martiniquaises; Madeleine de Grandmaison) 30,61% (17,2% w I turze); 9 mandatów
Martynikańskie Siły Postępu (Forces martiniquaises de progrčs; Miguel Laventure) 15,63% (13,92% w I turze); 4 mandaty

po I turze odpadły:
Sojusz na rzecz Kraju Martynikańskiego (Alliance pour le pays martinique; Pierre Jean Samot) 16,2%
Nowe Energie (Energies nouvelles; Pierre Petit) 6,78%
Martynika w Ruchu (Martinique en mouvement; Jean Crusol) 4,75%
Walka Robotnicza (Combat ouvrier; Ghislaine Joachim-Arnaud) 3,13%
Unia na rzecz Nowej Drogi (Union pour une voie nouvelle; Max Auguste Dufrenot) 0,73%

W SKRÓCIE: w wyborach zwyciężyli separatyści aktualnego prezydenta Rady Alfreda Marie-Jeanne’a powiązani z prokomunistycznym Ruchem Niepodległości Martyniki, rządzącym wyspą od 1998 r. Kolejne miejsca zajęły listy popierane przez miejscowe partie umiarkowanej lewicy.

DEPARTAMENT REUNIONU (departament zamorski Francji) - wybory parlamentarne

data: 21 i 28 marca 2004 r.
do obsadzenia: 45 miejsc w Radzie Regionalnej (Conseil régional) na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja:
I tura 62,83%
II tura 67,86%

do II tury przeszły:
Sojusz (L’alliance; przywódca: Paul Emile Vergčs) 44,85% (34,48% w I turze); 27 mandatów
Unia Czynu Reunionu (Union fait la Réunion; Alain Robert Benard) 32,82% (25,67% w I turze); 11 mandatów
Wybierz Bardziej Ludzką Przyszłość (Choisir un avenir plus humain; Michel Vergoz) 22,33% (15,91% w I turze); 7 mandatów

po I turze odpadły:
Lepsza Przyszłość dla Reunionu (Un avenir meilleur pour la Réunion; Nadia Ramassamy) 6,06%
Reaguj (Réagir; Edmond Henri Lauret) 3,58%
Reunion Razem (Rénioné ansanm; Vincent Defaud) 1,36%
Collair (Collair; Gilbert Marie J.Gérard) 2,13%
Kierunek - Nasz Region (Cap sur notre région; Albert Ramassamy) 1,74%
Akcja Zdrowego Reunionu (Action Santé Réunion; Daniel René Jatob) 1,74%
Ruch na rzecz Zatrudnienia (Mouvement pour l’emploi; Lubin Budel) 1,71%
Walka Robotnicza (Lutte ouvričre; Jean-Yves Payet) 1,55%
Inicjatywa Obywatelska na rzecz Zatrudnienia (Iniciative citoyenne pour l’emploi; Georges Arhiman) 1,46%
Unia Francuskiego Oceanu Indyjskiego (Union des Français Océan indien; Marie-Claude Law-Waď) 1,01%
Na rzecz Nowego Sojuszu (Pour une nouvelle alliance; Girard Payet) 0,88%
Naród Reunionu (Nasion rénioné; Joseph Aniel Boyer) 0,7%

W SKRÓCIE: zwycięstwo w wyborach należy do listy utworzonej przy błogosławieństwie Komunistycznej Partii Reunionu. Drugie miejsce zajęli kandydaci związani z Unią na rzecz Demokracji Francuskiej, zaś trzecie - koalicja socjalistów z Zielonymi. Paul Verges jest prezydentem Rady od 1998 r.; komuniści zaś przewodniczyli Radzie także w latach 1983-86.

ANTIGUA I BARBUDA - wybory parlamentarne

data: 23 marca 2004 r.
do obsadzenia: 17 z 19 miejsc w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 91,18%

Zjednoczona Partia Postępowa (United Progressive Party; przywódca: Baldwin Spencer) 55,25%, 12 mandatów
Partia Pracy Antigui (Antigua Labour Party; Lester Bird) 41,75%, 4 mandaty

do parlamentu nie weszły:
Barbudański Ruch Ludowy (Barbuda People’s Movement; Trevor Walker) 1,01%
Barbudański Ludowy Ruch na rzecz Zmian (Barbuda People’s Movement For Change; Arthur Nibbs) 1,01%
niezależni 0,45%
Pierwszy Ruch Chrześcijańsko-Demokratyczny (First Christian Democratic Movement; Egbert Uriah Joseph) 0,08%

W SKRÓCIE: na Barbudzie kandydaci BPM i BPMC zdobyli po 400 głosów; w tej sytuacji 20 kwietnia odbędą się wybory uzupełniające w tym konkretnym okręgu wyborczym. Wybory kończą dominację rodziny Birdów w życiu politycznym Antigui i Barbudy. Ustępujący premier Lester Bird, a wcześniej jego ojciec Vere Cornwall Bird rządzili najpierw brytyjską Antiguą, a od 1981 r. niepodległą Antiguą i Barbudą od 1960 r. z jedną przerwą - w latach 1971-76 szefem rządu w ówczesnej kolonii był George Herbert Walter z nieistniejącego już Postępowego Ruchu Pracy.

RZECZPOSPOLITA POLSKA - wybory uzupełniające do Senatu w okręgu wyborczym nr 3 (województwo dolnośląskie)

data: 28 marca 2004 r.
do obsadzenia: 1 miejsce w 100-osobowym Senacie do czasu kolejnych wyborów parlamentarnych (zgodnie z konstytucyjnym terminem - w 2005 r.)

WYNIKI:
frekwencja 6,39%
Stanisław Tadeusz Huskowski (Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej) 24,1%
Janusz Korwin-Mikke (Unia Polityki Realnej) 17,91%
Władysław Frasyniuk (Unia Wolności) 14,62%
Jan Rymarczyk (Sojusz Lewicy Demokratycznej - Unia Pracy) 11,23%
Artur Jan Paprota (Liga Polskich Rodzin) 10,2%
Emil Antoniszyn (Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej) 7,45%
Marek Celejewski (Ruch Katolicko-Narodowy) 5,8%
Krzysztof Wronecki 3,69%
Jacek Bąbka 2,1%
Stanisław Antoni Czerwiński (Polskie Stronnictwo Ludowe) 1,96%

W SKRÓCIE: wybory są koniecznością, ponieważ dotychczasowy senator Marian Noga (SLD) został członkiem Rady Polityki Pieniężnej. W głosowaniu, w którym wzięło udział zaledwie nieco ponad 60 tys. z ponad 940-tysięcznej rzeszy uprawnionych, sukces odniósł wspierany przez Platformę Obywatelską oraz Prawo i Sprawiedliwość fizyk doświadczalny, były prezydent Wrocławia Stanisław Huskowski. Drugie miejsce jednak, zdobywając niemal 18% głosów zajął ekscentryczny polityk Unii Polityki Realnej Janusz Korwin-Mikke, wyprzedzając - co było niejakim zaskoczeniem - lidera Unii Wolności Władysława Frasyniuka. Negatywnymi bohaterami głosowania okazali się, niestety, wyborcy, a raczej ich brak. 6-procentową frekwencją Dolny Śląsk chwalić się raczej nie będzie…

REPUBLIKA GRUZJI - II tura wyborów parlamentarnych

data: 28 marca 2004 r.
do obsadzenia: 150 miejsc spośród 235 w Radzie Najwyższej (Umag’iesi Sabczo) w ordynacji proporcjonalnej na 4-letnią kadencję przy 7-procentowym progu wyborczym. Chociaż poprzednie wybory parlamentarne z 2 listopada 2003 r. zostały unieważnione, Sąd Najwyższy uznał ich wyniki w części większościowej, zgodnie z którą wybiera się pozostałych 85 deputowanych.

WYNIKI:
Ruch Narodowy - Demokraci (Nacionaluri Modzraoba - Demokratebi; przywódca: Micheil Saakaszwili) 67,02%, 135 mandatów
Blok Wyborczy „Prawicowa Opozycja, Przemysłowcy, Nowe Prawa” (Saarczewno Bloki „Memardżwene Opozicia, Mrecwelebi, Achlebi”; Gogi Topadze, Dawit Gamkrelidze) 7,62%, 15 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Demokratyczna Unia Odrodzenia (Demokratiuli Agordzinebis Kawsziri; Aslan Abaszidze, Osiko Gwariszwili) 6,02%
Labourzystowska Partia (Pracy) Gruzji (Sak’art’welos Leoboristuli (Szromis) Partia; Szalwa Natelaszwili) 5,81%
Ruch Polityczny „Wolność” (Politikuri Modzraoba „T’awisup’leba”; Micheil Swimoniszwili, Dawit Bardawelidze) 4,23%
Blok Wyborczy „Partia Narodowo-Demokratyczna - Tradycjonaliści” (Saarczewno Bloki „Erownul-Demokratiuli Partia - Tradicionalisteri; Baczuki Kardawa, Akaki Asatiani) 2,52%
Blok Wyborczy „Dżumber Patiaszwili - Unia Polityczna - Jedność” (Saarczewno Bloki „Dżumber Patiaszwili Politikuri Gaert’ianeba - Ert’oba”; Dżumber Patiaszwili, Irakli Lomtadze) 2,41%
Socjalistyczna Partia Gruzji (Sak’art’welos Socialisturi Partia; Irakli Mindeli, Zakaria Kucnaszwili) 0,47%
Nacjonaliści (Nacionalistebi; Gaioz Mamaladze) 0,27%
Partia Prawdy Demokratycznej (Demokratiuli Samart’lis Partia; Lewal Kidzinidze) 0,15%
Partia „Nodar Nat’adze - Front Ludowy” (Partia „Nodar Nat’adze - Sachalcho P’ronti; Nodar Nat’adze) 0,15%
Blok Wyborczy „Odrodzenie Narodowe” (Saarczewno Bloki „Nacionaluri Agordzineba”; Tornike Amaszukeli, Zaza Sicharulidze) 0,11%
Narodowo-Państwowa Unia Gruzji „Mdzleweli” (Sak’art’welos Erownul-Sachelmćip’oebriwi Gaert’ianeba „Mdzleweli”; Lasza Lomidze) 0,05%
Zjednoczona Komunistyczna Partia Gruzji (Sak’art’welos Ert’iani Komunisturi Partia; Panteleimon Giorgadze, Awtandil Maruaszwili) 0,04%
Blok Wyborczy „Ojczyzna” (Saarczewno Bloki „Samszoblo”; Teimuraz Żorżoliani, Gorgi Kartozia) 0,03%
Partia Narodowej Ideologii Gruzji (Sak’art’welos Erownuli Ideologiis Partia; Zurab Gagnidze) 0,03%
Gruziński Sojusz Ludowy (Sruliad Sak’art’welos Sachalcho Aliansi; Giwi Goderdziszwili) 0,03%
Sprawiedliwość (Samart’lianoba; Igor Giorgadze, Maia Topuria) 0,01%
Partia Ochrony Praw Konstytucyjnych (Konstituciul Up’lebat’a Dacwis Partia; Aleksandr Chitariszwili) poniżej 0,005%
przeciw wszystkim 0,2%

W SKRÓCIE: przygniatające zwycięstwo odnieśli demokraci urzędującego prezydenta Micheila Saakaszwilego. Początkowo wydawało się, że NM-D będzie jedyną partią, jaka przekroczy próg wyborczy, jednak po podliczeniu wszystkich głosów okazało się, iż do parlamentu wejdzie jeszcze prawicowa koalicja MOMA. Jedyną opozycją dla prezydenta wobec takiego obrotu sprawy (poza prawicowcami, rzecz jasna) będzie część deputowanych, wybranych jeszcze w listopadzie w ordynacji większościowej. Trzy partie (komuniści, Sprawiedliwość i Partia Obrony Praw Konstytucyjnych) wycofały się z wyborów już po wydrukowaniu kart do głosowania - stąd oddano na nie łącznie ok. tysiąca głosów. Nowością tych wyborów była kampania informacyjna Centralnej Komisji Wyborczej, adresowana do mniejszości narodowych w językach azerskim, ormiańskim i rosyjskim. Do dużych nieprawidłowości doszło w autonomicznej Adżarii, w której policja dyktatora Aslan Abaszidze często uciekała się do zastraszania wyborców. Nie wykluczano nawet unieważnienia wyborów w tej części kraju. W Kodori głosowanie przełożono na kwiecień z powodu obfitych opadów śniegu. Demokraci rządzą Gruzją od bezkrwawego przewrotu w listopadzie 2003 r. (pisaliśmy o tym szerzej na łamach e-Polityki).

REPUBLIKA GWINEI-BISSAU - wybory parlamentarne

data: 28-30 marca 2004 r.
do obsadzenia: 102 miejsca w Ludowym Zgromadzeniu Narodowym (Assembleia Nacional Popular) na 4-letnią kadencję w okręgach wielomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 75%

Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Zielonego Przylądka (Partido Africano da Independencia de Guiné e Cabo Verde; przywódca: Carlos Domingos Gomes) 31,45%, 45 mandatów
Partia Odnowy Społecznej (Partido da Renovaçăo Social; António Artur Sanhá) 24,76%, 35 mandatów
Zjednoczona Partia Socjaldemokratyczna (Partido Unido Social Democracia; Francisco Fadul) 16,09%, 17 mandatów
Unia Wyborcza (Uniăo Eleitoral) 4,06%, 2 mandaty
Zjednoczony Sojusz Ludowy (Aliança Popular Unida) 1,28%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Platforma Zjednoczona (Plataforma Unida; Helder Vaz Lopes) 4,5%
Demokratyczna Partia Socjalistyczna (Partido Democrático Socialista) 1,93%
Unia na rzecz Zmian (Uniăo para a Mudança) 1,9%
Ruch Oporu Gwinei-Bissau (Resistencia da Guiné Bissau) 1,73%
Partia Jedności Narodowej (Partido da Unidade Nacional) 1,38%
Narodowa Unia na rzecz Demokracji i Postępu (Uniao Nacional para Democracia e Progresso) 1,13%
Gwinejski Ruch Demokratyczny (Movimento Democrático Guineense) 0,94%
Gwinejskie Forum Obywatelskie - Socjaldemokracja (Fórum Cívico Guineense - Social Democracia) 0,93%
Partia Manifestu Ludu (Partido Manifesto do Povo) 0,75%
Socjalistyczna Partia Gwinei-Bissau (Partido Socialista da Guiné-Bissau) 0,27%

W SKRÓCIE: wybory miały się odbyć w lutym, jednak Tymczasowa Rada Narodowa - ciało złożone z przedstawicieli partii politycznych i armii, powstałe po przewrocie wojskowym we wrześniu 2003 r. (pisaliśmy o tym szerzej na łamach e-Polityki) - ostatecznie zadecydowało inaczej. W trakcie głosowania postanowiono przedłużyć wybory aż do wtorku, ze względu na chaos organizacyjny w niektórych okręgach wyborczych. Zwyciężyli, nie osiągając jednak absolutnej większości, postkomuniści z PAIGC. Partia ta rządziła w sposób dyktatorski od proklamowania niepodległości w 1973 r. aż do 1998 r. Porażkę poniosło natomiast ugrupowanie tymczasowego (od okresu puczu) premiera Artura Sanhi.

REPUBLIKA MALTY - wybory prezydenckie

data: 29 marca 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta kraju na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje maltański parlament - Izba Reprezentantów (Il-Kamra tad-Deputati)

WYNIKI:
głosowało 62 na 64 deputowanych

Eddie Fenech Adami (Partia Nacjonalistyczna)
za 33 głosy, przeciw 29 głosów

W SKRÓCIE: prezydentem został Fenech Adami, do 23 marca premier kraju, którego głównym sukcesem było wprowadzenie Malty w struktury Unii Europejskiej. Prezydent Adami został zaprzysiężony 4 kwietnia. Adami był szefem rządu dwukrotnie, w latach 1987-96 i 1998-2004, a przez 35 lat był deputowanym. Jego kandydatura została zgłoszona przez następcę prezydenta-elekta na stanowisku premiera, Lawrence’a Gonziego. Opozycja labourzystowska zarzuciła nacjonalistom, ustami swego lidera dr Santa, chęć zmonopolizowania stanowisk w państwie oraz oskarżyła ich o jezuickie metody argumentacji. Prezydenci wywodzący się z Partii Nacjonalistycznej rządzą Maltą nieprzerwanie od 1989 r.

KALENDARIUM:

ANTIGUA I BARBUDA: nowym premierem po wyborach 23 marca został Baldwin Spencer (Zjednoczona Partia Postępowa). Szefem MSZ został Harold Lovell, a ministrem finansów - Errol Cort.

AUSTRALIA: nowym premierem Tasmanii został 21 marca Paul Lennon.

AUSTRIA: wybory w Karyntii wygrywają 7 marca wolnościowcy z FPÖ; w Salzburgu zwycięża socjaldemokracja.

BANGLADESZ: 25 marca nowym szefem resortu spraw wewnętrznych został Mohammad Lutfuzzaman Babar.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 1 marca nominację na ministra obrony otrzymał Dragomir Dumić. Dumić zrezygnował z nominacji 8 marca; następnego dnia premier Adnan Terzić powołał na to stanowisko Nikolę Radovanovića.

FRANCJA: 2 marca premierem (oficjalny tytuł: Kalae Kivalu) królestwa Uvea (jednego z 3 tubylczych królestw należących do Francji pacyficznych wysp Wallis i Futuna) został Kapeliele Faupala, zaś 10 marca królem innego królestwa - Sigave - został po półrocznym interregnum Visesio Moeliku. 21 i 28 marca przeprowadzono wybory lokalne, które przyniosły totalną klęskę rządzącej prawicy. Zwycięzcy II tury wyborów do Rad Regionalnych (nazwa partii oznacza, że konkretna lista była oparta w większości o kandydatów z tej partii): Alzacja: koalicja prawicowych Unii na rzecz Większości Prezydenckiej (UMP) i Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF) 43,6%; Akwitania: koalicja Partii Socjalistycznej (PS), Zielonych (V) i Partii Lewicy Radykalnej (PRG) 54,9%; Owernia: PS-Francuska Partia Komunistyczna (PFC)-V 52,7%; Dolna Normandia: PS-PFC 46,2%; Burgundia: PS-PFC-V-PRG 52,5%; Bretania: PS-PFC-V-PRG 58,7%; Centrum: PS-PFC-V-PRG 49,2%; Szampania-Ardeny: PS-PFC-V-PRG 41,9%; Korsyka: UMP 25,1%; Franche-Comté: PS-V 46,7%; Górna Normandia: PS-PFC-V-PRG 52,7%, Île-de-France: PS-PFC-V-PRG 49,2%; Langwedocja-Roussillon: PS-PFC-V-PRG 51,2%; Limousin: PS-PFC-PRG 62%; Lotaryngia PS-PFC-V 48,5%; Midi-Pyrénées: PS-PFC-PRG 57,5%; Nord-Pas-de-Calais: PS-PFC-V-PRG 51,8%; Pays de la Loire: PS-PFC-V-PRG 52,4%; Pikardia: PS-PFC-V-PRG 45,4%; Poitou-Charentes: PS-PFC-V-PRG 55,1%; Prowansja - Alpy - Lazurowe Wybrzeże: PS-PFC-V-PRG 45,2%; Rodan-Alpy: PS-PFC-V-PRG 46,5%; Gwadelupa: PS 58,4%; Gujana: PS 37,7%; Martynika: Ruch Niepodległości Martyniki 53,8%; Reunion: PFC 44,9%. 31 marca nastąpiła rekonstrukcja rządu Jean-Pierre’a Raffarina. Obsady ważniejszych ministerstw: Michel Barnier (MSZ), Dominique de Villepin (MSW), Nicolas Sarkozy (finanse i gospodarka).

GRECJA: 9 marca, tuż po zwycięskich wyborach, nowym premierem został Kostas Karamanlis (Nowa Demokracja). Ważniejsze ministerstwa: Petros Molyviatis (MSZ), Spilios Spiliotopoulos (obrona), Georgios Alogoskoufis (finanse i gospodarka), Prokopis Pavlopoulos (MSW).

GRUZJA: sensacją 11 marca staje się nominacja dla obywatelki Francji, byłej ambasador V Republiki w Tbilisi Salome Zurabiszwili na stanowisko ministra spraw zagranicznych. 28 marca wybory parlamentarne przygniatającą większością głosów wygrali demokraci prezydenta Micheila Saakaszwilego.

GWINEA: nowym ministrem finansów został 1 marca Mady Kaba Camara.

HAITI: 12 marca nowym premierem zostaje Gérard Latortue. MSZ przejmuje Yvon Siméon, MSW - Hérard Abraham, a Ministerstwo Finansów - Henri Bazin.

GWINEA-BISSAU: w wyborach parlamentarnych (28-30 marca) zwyciężyli postkomuniści z PAIGC.

HISZPANIA: socjaliści wygrywają 14 marca wybory parlamentarne oraz wybory regionalne w Andaluzji.

IRAK: 1 marca przewodniczącym Rady Rządzącej został Muhammad Bahr al-Uloum.

KANADA: premierem eskimoskiego Terytorium Nunavut został 5 marca na drugą kadencję Paul Okalik. Pokonał on w głosowaniu Tagaka Curleya.

KOMORY: w wyborach parlamentarnych na wszystkich trzech wyspach dużą przewagą głosów zwyciężyli 21 marca kandydaci powiązani z aktualnymi prezydentami wysp.

KOREA POŁUDNIOWA: proces impeachmentu prezydenta Roh Moo-hyuna zakończył się. Obowiązki głowy państwa przejął premier Goh Kun.

LIBIA: nowym ministrem finansów został 6 marca Mohamed Ali al-Houeiz.

ŁOTWA: 9 marca parlament zaakceptował Indulisa Emsisa na stanowisku szefa rządu. Pozostałe nominacje: Rihards Piks (MSZ), Atis Slakteris (MON), Oskars Spurdzins (MF), Eriks Jekabsons (MSW).

MALEZJA: wybory parlamentarne 21 marca tradycyjnie wygrał autorytarny Front Narodowy (BN). W wyborach regionalnych odnotowano następujące rezultaty (procenty odnoszą się do ilości zdobytych miejsc w parlamencie): Johor: BN 98,2%; Kedah: BN 86,1%; Kelantan: Islamska Partia Malezji 53,3%; Malakka: BN 92,9%; Negeri Sembilan: BN 94,4%; Pahang: BN 95,2%; Penang: BN 92,5%; Perak: BN 88,1%; Perlis: BN 93,3%; Sabah: BN 98,3%; Selangor: BN 96,4%; Terengganu: BN 87,5%. Na stanowiskach ministrów naczelnych zanotowano jedynie dwie zmiany - w Negeri Sembilan nowym szefem rządu został Datuk Mohamad Hasan, a w Terengganu - Datuk Idris Jusoh.

MALTA: 23 marca z urzędu zrezygnował premier Eddie Fenech Adami. Został zastąpiony przez ministra finansów Lawrence’a Gonzi, zaś urząd ministra został obsadzony przez Johna Dalli. 29 marca były premier został zaś wybrany przez parlament na prezydenta kraju. Obejmie on swój urząd 4 kwietnia.

PAPUA - NOWA GWINEA: 31 marca Sąd Najwyższy unieważnił wybór Sir Pato Kakarayi na gubernatora generalnego.

POLSKA: 26 marca premier Leszek Miller zapowiedział swoją rezygnację na 2 maja, zaś 29 marca prezydent Aleksander Kwaśniewski ogłosił swoim kandydatem na nowego szefa rządu Marka Belkę.

ROSJA: 1 marca prezydent Władimir Putin nominował Michaiła Fradkowa na stanowisko szefa rządu. Ważniejsze teki ministerialne: Siergiej Ławrow (sprawy zagraniczne), Raszid Nurgalijew (zachowuje stanowisko ministra spraw wewnętrznych), Siergiej Iwanow (ponownie obrona), Alieksiej Kudrin (w dalszym ciągu finanse), Władimir Jakowliew (przedstawiciel prezydenta w Południowym Dystrykcie Federalnym), Jurij Trutniew (zasoby naturalne). Na stanowisku gubernatora obwodu permskiego Trutniewa zastąpił Olieg Czirkunow (przejściowo obowiązki pełnił Anatolij Tiemkin). 14 marca wybory prezydenckie wygrał Władimir Putin. W Udmurcji zwycięzcą okazał się Alieksandr Wołkow. Wybory gubernatorskie (rozstrzygnięcia w I turze): Kraj Krasnodarski: Alieksandr Tkacziew; obwody: Rawił Gieniatullin (Czyta), Anatolij Artamonow (Kaługa), Jurij Jewdokimow (Murmańsk), Władimir Kułakow (Woroneż). 16 marca został nominowany nowy premier Czeczenii Siergiej Abramow. 28 marca w niektórych jednostkach odbyła się II tura wyborów gubernatorskich. W Obwodzie Archangielskim wygrał Nikołaj Kisieljow, zaś w Riazańskim triumfował Gieorgij Szpak.
SALWADOR: w I turze wyborów prezydenckich 21 marca wygrał Antonio Saca.

SAN MARINO: 12 marca Wielka Rada Generalna wybrała na stanowiska kapitanów-regentów (kolegialna głowa państwa) Paolo Bolliniego i Marino Riccardiego.

SERBIA I CZARNOGÓRA: 2 marca premier Vojislav Koątunica podał skład nowego rządu: Dragan Jočić (sprawy wewnętrzne), Mladjan Dinkić (finanse), Dragan Marsičanin (gospodarka). Ten ostatni zrzekł się jednocześnie funkcji przewodniczącego parlamentu, a co za tym idzie p.o. prezydenta, początkowo na rzecz wicemarszałka Vojislava Mihajlovića, a od 4 marca - Predraga Markovića.

STANY ZJEDNOCZONE: 2 marca kalifornijscy wyborcy przyjęli 3 z 4 propozycji, dotyczących reformy finansów stanu. 10 marca nominowany w maju zeszłego roku na sekretarza armii James G. Roche wycofał swoją kandydaturę i pozostał na stanowisku sekretarza sił powietrznych.

TAJLANDIA: 10 marca zrekonstruowano rząd: nowym ministrem finansów zostaje Somkid Jatusripitak, szefem MSW - Bhokin Bhalakula, a szefem Ministerstwa Obrony - Chetta Thanajaro.

TAJWAN: 20 marca na II turę zostaje wybrany prezydent Chen Shui-bian. Referendum w sprawie stosunków z ChRL zostało unieważnione ze względu na zbyt niską frekwencję.

TUNEZJA: na stanowisku ministra finansów Mohamed Rachis Kechiche zastąpił 22 marca Mounira Jad’dane’a.

VANUATU: nowym ministrem finansów został 8 marca Jimmy Niklam. 24 marca Roger Abiut rozpoczął pełnienie obowiązków prezydenta na czas od upływu kadencji prezydenta Johna Baniego do wyboru nowego szefa państwa.

WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ: Partia Demokratyczna wycofała 4 marca z rządu swoich ministrów, w tym szefa MSZ Bambę Mamadou.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: 14 marca do stanowisk ministra obrony i spraw wewnętrznych sprawy zagraniczne dodał Óscar Sousa.
ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: dyrektorem zarządzającym w Międzynarodowym Funduszu Walutowym przestał być Niemiec Horst Köhler. Tymczasowo zastąpiła go 4 marca Amerykanka Anne Krueger. 18 marca pierwszym prezydentem Parlamentu Panafrykańskiego w ramach Unii Afrykańskiej została Tanzanka Gertrude Ibengwe Mongella.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: patriarchą Erytrei (autokefaliczny kościół Erytrei) został 2 marca Antonios. Od 5 grudnia 2003 r., tj. od śmierci poprzedniego patriarchy Yacoba II, pełnił on funkcję locum tenens.

ZMARLI:

1 marca - Tadjidine Ben Said Massounde, premier (1996) i tymczasowy prezydent (1998-99) Komorów;
5 marca - Carlos Julio Arosemena Monroy, prezydent Ekwadoru 1961-63;
5 marca - Mike O’Callaghan, gubernator Newady (Stany Zjednoczone) 1971-79;
10 marca - Robert D.Orr, gubernator Indiany (Stany Zjednoczone) 1981-89;
14 marca - Jurijs Rubenis, przewodniczący Rady Ministrów Łotewskiej SRR 1970-88;
17 marca - Władimir Chubijew, przewodniczący Rady Najwyższej i prezydent Republiki Karaczajewo-Czerkieskiej (Rosja) 1992-99;
19 marca - Mitchell Sharp, minister spraw zagranicznych Kanady 1968-74;
20 marca - Juliana, królowa Holandii 1948-80;
21 marca - John C.West, gubernator Karoliny Południowej (Stany Zjednoczone) 1971-75;
23 marca - Sir Rupert Hamer, premier Victorii (Australia) 1972-81;
31 marca - Hedi Lang, prezydent rządu Zurychu (Szwajcaria) 1989-90 i 1994-95.

źródła: AntiguaElections2004.com, Bedroomlan.dyndnd.org, California Voter Foundation, CNN, Comissao Nacional Eleiçoes da Guiné-Bissau, ElectionWorld.org, Europarl.eu.int, Financial Times, Government Information Office (Republic of China), Greek Elections Portal, Hellenic Republic Ministry of Interior, Public Administration and Decentralisation, International Foundation for Election Systems, Ministere de l’intérieur, de la sécurité intérieure et des libertés locale (France), Ministerio del Interior del Reino Espanol, NewRegion.ru, NewsRimini.it, Państwowa Komisja Wyborcza, Politike kai Ekloges, PSEPHOS, Psr.keele.ac.uk, RTL.fr, Rulers.org, Rzeczpospolita, Sak’art’welos Centraluri Saarczewno Qomisia, The Moscow Times, The Taipei Times, Tribunal Supremo Electoral (El Salvador), Vote2004.ss.ca.gov, WołgaInform, Worldstatesmen.org.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl