Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza: kwiecień 2004               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Kronika wyborcza: kwiecień 2004 

09-05-2004

  Autor: Michał Potocki

Kwiecień obfitował w interesujące głosowania. Świat szczególnie uważnie obserwował Słowację, Indonezję, Cypr, Austrię, RPA i Koreę Płd. Do urn poszli jednak także Lankijczycy, Słoweńcy, Algierczycy, Komoryjczycy i Macedończycy, Guernsey, Barbudy i Gwinei Równikowej. Nowego szefa państwa wybrało ponadto kolegium elektorskie na Vanuatu.

 

 

DEMOKRATYCZNO-SOCJALISTYCZNA REPUBLIKA SRI LANKI - wybory parlamentarne

data: 2 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: 225 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (National Assembly) na 6-letnią kadencję; 196 miejsc obsadzanych w okręgach wielomandatowych i 29 w reprezentacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 75,96%

do parlamentu weszły:
Zjednoczony Ludowy Sojusz Wolności (United People’s Freedom Alliance; przywódcy: Chandrika Bandaranaike Kumaratunga, Tilvan Silva) 45,6%, 105 mandatów
Zjednoczona Partia Narodowa (Ekshat Jathika Pakshaya; Ranil Wickramasinghe) 37,83%, 82 mandaty
Lankijski Tamilski Zjednoczony Front Wyzwolenia (Illankai Tamil Arasu Kachchi; R. Sampathan) 6,84%, 22 mandatów
Narodowe Dziedzictwo Syngaleskie (Jathika Hela Urumaya) 5,97%, 9 mandatów
Muzułmański Kongres Sri Lanki (Sri Lanka Muslim Congress; Rauff Hakeem) 2,02%, 5 mandatów
Krajowy Front Ludowy (Country People’s Front) 0,54%, 1 mandat
Ludowo-Demokratyczna Partia Ilamu (Eelam People’s Democratic Party; Douglas Devananda) 0,27%, 1 mandat

do parlamentu nie dostały się:
Jathika Sangwardhena Peramuna 0,16%
Zjednoczona Partia Socjalistyczna (United Socialist Party) 0,16%
Cejloński Sojusz Jedności Demokratycznej (Ceylon Democratic Unity Alliance) 0,12%
niezależni 0,12%
Nowy Front Lewicowy (New Left Front) 0,09%
Demokratyczny Front Wyzwolenia Ludowego (Democratic People’s Liberation Front) 0,08%
Zjednoczony Muzułmański Sojusz Ludowy (United Muslim People’s Alliance) 0,04%
Zjednoczony Front Lalith (United Lalith Front) 0,04%
Narodowa Partia Ludowa (National People’s Party) 0,02%
Syngaleska Partia Większej Tradycji Synów Ziemi (Sinhalaye Mahasammatha Bhoomiputra Pakshaya) 0,02%
Niepodległość (Swarajya) 0,01%
Postępowy Front Sri Lanki (Sri Lanka Progressive Front) 0,01%
Ludowa Partia Ruhunu (Ruhunu Janatha Pakshaya) 0,01%
Narodowy Front Sri Lanki (Sri Lanka National Front) 0,01%

poniżej 0,005% uzyskały:
Partia Liberalna (Liberal Party), Muzułmański Front Sri Lanki (Sri Lanka Muslim Front), Partia Równości Socjalistycznej (Socialist Equality Party), Demokratyczny Zjednoczony Front Narodowy (Democratic United National Front)

W SKRÓCIE: prezydent Chandrika Kumaratunga rozwiązała parlament 7 lutego z powodu swojego konfliktu z premierem Ranilem Wickramasinghe o dalszy przebieg procesu pokojowego z Tygrysami Tamilskimi oraz kontrolę nad Ministerstwem Obrony. Tamilowie zapowiedzieli, że będą współpracować z każdą większością parlamentarną. Wyborcy przyznali rację pani prezydent, jednak nie na tyle, aby UPFA mógł samodzielnie utworzyć rząd, którego szefem został ostatecznie Mahinda Rajapakse. Z szeregów tej partii wywodzili się już premierzy w latach 1956-65, 1970-77, 1994-2001 (w tym w 1994 r. premierem była obecna pani prezydent, trzykrotnie zaś urząd szefa rządu sprawował jej matka Sirimavo).

REPUBLIKA SŁOWACKA - referendum

data: 3 kwietnia 2004 r.
pytanie: Czy jest Pan/Pani za tym, aby posłowie Rady Narodowej Republiki Słowackiej przyjęli ustawę o skróceniu trzeciej kadencji Rady Narodowej Republiki Słowackiej tak, aby wybory do Rady Narodowej Republiki Słowackiej odbyły się w 2004 roku? (Ste za to, aby poslanci Národnej rady Slovenskej republiky prijali ústavný zákon o skrátení III. volebného obdobia Národnej rady Slovenskej republiky tak, aby sa vol’by do Národnej rady Slovenskej republiky konali v roku 2004?)

WYNIKI:
frekwencja 35,86%

tak 86,78%
nie 11,93%

W SKRÓCIE: referendum jest nieważne z uwagi na poniżej 50-procentową frekwencję. Jest to już szósty unieważniony z tego powodu plebiscyt w 11-letniej historii niepodległej Słowacji. W głosowaniu przygniatającą większość osiągnęli zwolennicy skrócenia kadencji parlamentu - w Poważskiej Bystrzycy, Topolczanach, Czadcy, Żylinie „za” głosowało ponad 90% wyborców. Największe poparcie parlament ma zaś w Dunajskiej Stredzie, w której kratkę „nie” zaznaczyło 30,14% głosujących.

REPUBLIKA SŁOWENII - referendum

data: 4 kwietnia 2004 r.
pytanie: Czy rząd powinien przywrócić prawa obywatelskie i pobytu około 18.000 niesłoweńskich mieszkańców, których dane zostały usunięte ze spisów rządowych w 1992 r.?

WYNIKI:
frekwencja 31,45%

tak 3,82%
nie 94,68%
przeciw wszystkim 1,5%

W SKRÓCIE: referendum zostało przeforsowane przez Słoweńską Partię Narodową i trzy inne partie nacjonalistyczne i konserwatywne na przekór rządowi, który zaproponował ustawę regulującą status tzw. „wykreślonych”. Chodziło o ewentualne przywrócenie prawa pobytu 18.305 „wykreślonym” po proklamowaniu niepodległości w 1991 r. obywatelom, głównie Chorwatom, Bośniakom i Serbom. Są to ludzie, którzy nie zgłosili się na wezwanie słoweńskich urzędów w 1992 r. Obecnie nie mają praktycznie żadnych praw, a gdyby wyjechali - nie będą mieli możliwości powrotu. Nacjonaliści argumentowali, że przywrócenie obywatelstwa skłoni ich do wysuwania roszczeń finansowych. Analitycy komentują wynik plebiscytu jako dowód na narastając falę słoweńskiego nacjonalizmu. Może on też wpłynąć negatywnie na wizerunek kraju na arenie międzynarodowej - Słowenia kilka dni wcześniej przystąpiła do NATO, a 1 maja wchodzi w struktury Unii Europejskiej.

REPUBLIKA INDONEZYJSKA - wybory parlamentarne

data: 5 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: 550 miejsc w Izbie Reprezentantów Ludowych (Dewan Perwakilan Rakyat) w ordynacji proporcjonalnej na 5-letnią kadencję. Przepisy wyborcze Indonezji są wyjątkowo skomplikowane: w następnych wyborach może startować tylko partia, która poprzednio zdobyła co najmniej 0,4% głosów w wyborach ogólnokrajowych i co najmniej 4% w co najmniej połowie prowincji/miast wydzielonych w wyborach regionalnych; jeśli dana partia nie spełnia tych wymagań, może zjednoczyć się z innym ugrupowaniem, ażeby zapewnić sobie wystarczający odsetek poparcia; aby natomiast uzyskać prawo do wystawienia kandydata w wyborach prezydenckich - należy zdobyć 15% mandatów w parlamencie, bądź 20% głosów w skali kraju

WYNIKI:
frekwencja 84%

Partia Grup Funkcjonalnych (Partai Golongan Karya; przywódca: Akbar Tandjung) 21,18%, 128 mandatów
Indonezyjska Demokratyczna Partia Walki (Partai Demokrasi Indonesia Perjuangan; Megawati Sukarnoputri) 19,4%, 109 mandatów
Zjednoczona Partia Rozwoju (Partai Persatuan Pembangunan; H. Hamzah Haz) 8,32%, 58 mandatów
Partia Demokratyczna (Partai Demokrat; S. Budhisantoso) 7,54%, 57 mandatów
Partia Przebudzenia Narodowego (Partai Kebangkitan Bangsa; H. Alwi Abdurrahman Shihab) 11,77%, 52 mandaty
Partia Mandatu Narodowego (Partai Amanat Nasional; H. Mohammad Amien Rais) 6,47%, 52 mandaty
Partia Sprawiedliwości i Dobrobytu (Partai Keadilan Sejahtera; H.M. Hidayat Nur Wahid) 7,19%, 45 mandatów
Reformatorska Partia Gwiazdy (Partai Bintang Reformasi; K.H. Zainuddin M.Z.) 2,31%, 13 mandatów
Partia Pokoju i Dobrobytu (Partai Demai Sejahtera; Ruyandi Hutasoit) 1,67%, 12 mandatów
Partia Półksiężyca i Gwiazdy (Partai Bulan Bintang; Yusril Ihza Mahendra) 2,57%, 11 mandatów
Zjednoczona Demokratyczna Partia Narodu (Partai Persatuan Demokrasi Kebangsaan; Ryaas Rasyid) 0,96%, 5 mandatów
Funkcjonalna Partia Troski Narodowej (Partai Karya Peduli Bangsa; H.R. Hartono) 2,13%, 2 mandaty
Partia Pionierska (Partai Pelopor; Rachmawati Soekarnoputri) 0,65%, 2 mandaty
Indonezyjska Partia Sprawiedliwości i Jedności (Partai Keadilan Dan Persatuan Indonesia; Edi Sudrajat) 1,13%, 1 mandat
Narodowa Wolnościowa Partia Byka (Partai Nasional Banteng Kemerdekaan; Eros Djarot) 0,97%, 1 mandat
Indonezyjska Narodowa Partia Marhaenizmu (Partai Nasional Indonesia Marhaenisme; D.M. Sukmawati Sukarnoputri) 0,74%, 1 mandat
Indonezyjska Partia Walki Demokratycznej (Partai Penegak Demokrasi Indonesia; H. Dimmy Haryanto) 0,71%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Patriotyczna Partia Panczasili (Partai Patriot Pancasila; K.R.H.H. Yapto Sulistio Soerjosoemarno) 0,8%
Zjednoczona Partia Wspólnoty Nahdlatul (Partai Persatuan Nahdlatul Ummah; K.H. Syukron Ma’mun) 0,78%
Partia Niepodległościowa (Partai Merdeka; Adi Sasono) 0,7%
Indonezyjska Partia Jedności (Partai Sarikat Indonesia; H. Rahardjo Tjakraningrat) 0,54%
Zjednoczona Partia Regionalna (Partai Persatuan Daerah; Oesman Sapta) 0,5%
Partia Sojuszu Nowej Indonezji (Partai Perhimpunan Indonesia Baru; Sjahrir) 0,5%
Socjaldemokratyczna Partia Pracy (Partai Buruh Sosial Demokrat; Muchtar Pakpahan) 0,46%

W SKRÓCIE: kampanię wyborczą zdominowały kwestie korupcji rządu, niestabilności ekonomicznej oraz wojny lub groźby wojen w kilku prowincjach (Aceh, Irian Zachodni, Moluki Południowe). Indonezja jest największym na świecie krajem islamskim, jednak na szczęście partie skrajne zdobyły niewiele głosów. W wyborach startowały m.in. trzy partie, na których czele stoją córki twórcy państwa indonezyjskiego i jego pierwszego prezydenta (lata 1945-67) Ahmeda Sukarno. Jedna z nich, pani Megawati Sukarnoputri, stanęła na czele drugiej w ostatecznym rozrachunku partii (której jednak wstępne wyniki dawały pierwsze miejsce), opartej na ideologii panczasila, która miała połączyć hinduizm z islamem oraz nacjonalizm z socjalizmem i którą stworzył właśnie prezydent Sukarno. Nieco ponad 1% głosów więcej zebrał Golkar, czyli ruch zwolenników prezydenta Muhammada Suharto, odsuniętego od władzy w 1998 r. po 31 latach rządów. Trzecie miejsce to partia, z której szeregów wywodził się poprzednik pani Megawati na fotelu prezydenta, Abdurrahman Wahid. Zaledwie 8,3% głosów zdobyła najpopularniejsza partia umiarkowanych islamistów - PPP Hamzah Haza. Megawati Sukarnoputri rządzi krajem jako prezydent od 2001 r. Teraz będzie musiała współpracować w nieznacznie, ale jednak zdominowanym przez opozycję parlamentem.

ALGIERSKA REPUBLIKA LUDOWO-DEMOKRATYCZNA - wybory prezydenckie

data: 8 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta kraju na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 58,07%

Abdelaziz Bouteflika (Towarzystwo Ruchu Pokojowego, Zgromadzenie Ludowo-Demokratyczne) 84,99%
Ali Benflis (Front Wyzwolenia Narodowego) 6,42%
Abdellah Djaballah Saad (Ruch na rzecz Reformy Narodowej) 5,02%
Said Sadi (Liberalne Zgromadzenie na rzecz Kultury i Demokracji) 1,94%
Louiza Hanoune (Partia Pracujących) 1%
Ali Faouzi Rebaďne (Partia AHD 54) 0,63%

W SKRÓCIE: do bojkotu wyborów nawoływał berberyjski Front Sił Socjalistycznych, domagający się nadania statusu języka urzędowego jednemu z języków berberyjskich. Dlatego też zanotowano takie rozbieżności we frekwencji w poszczególnych prowincjach: od 16,1% w berberyjskiej Bijayah do 84,14% w al-Bayadh. Algierscy autochtoni wywołali zresztą zamieszki w Kabylii. Wybory faktycznie były pojedynkiem między aktualnym (od 1999 r.) prezydentem Abdelazizem Boutefliką oraz byłym premierem (2000-03) Alim Benflisem - niegdysiejszymi współpracownikami. Znacznie mniejsze poparcie uzyskali m.in. radykalny islamista Djaballah i szefowa trockistów Hanoune. Choć Bouteflika cieszy się poparciem w kręgach wojskowych, to armia oficjalnie nie udzieliła mu poparcia.

REPUBLIKA VANUATU - wybory prezydenckie

data: 8, 10, 12, 13 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta kraju na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje 52-osobowy Parlament włącznie z 6 dokooptowanymi prezydentami prowincji tworząc 58-osobowe Kolegium Elektorskie większością 2/3 głosów; także quorum stanowi 2/3 elektorów (co najmniej 39)
 
WYNIKI:
w IV turze głosowało 57 elektorów

Alfred Maseng (Unia Partii Umiarkowanych) 41 głosów
Kalkot Mataskelekele (Partia Naszego Kraju) 16 głosów

po III turze odpadli:
Ati George Sokomanu, Luke Dini, Harry Collin, Willie David Saul, Vincent Boulekone, Etienne Combé i 23 innych kandydatów

W SKRÓCIE: do wyborów przystąpiła rekordowa liczba 31 kandydatów, wśród nich pierwszy prezydent niepodległego Vanuatu oraz były dyrektor generalny Komisji Południowego Pacyfiku Ati George Sokomanu (rządził w latach 1980-89), anglikański biskup Vili Luke Dini, dwóch byłych komendantów głównych policji (Harry Collin i Willie David Saul), były spiker parlamentu, kandydat opozycyjnej Unii Partii Umiarkowanych (UPM) Alfred Maseng oraz były minister Vincent Boulekone (obok Etienne’a Combé jeden z dwóch Frankofonów). Jedynym wymaganiem jest bowiem przynależność do głównej grupy etnicznej wysp, Ni-Vanuatu, a tych jest aż 97,9%. Przed wyborami Narodowa Rada Wodzów w Vanuatu ustami swego przewodniczącego Selwyna Garu zażądała większego uczestnictwa w wyborze głowy państwa. Premier Edward Natapei odrzucił wodzowskie postulaty powołując się na konstytucję. Pierwsze głosowanie (zaplanowane na 8 kwietnia) zostało odwołane z uwagi na brak quorum w Kolegium Elektorskim. Na drugim głosowaniu (10 kwietnia) znów nie pojawiła się wymagana ilość elektorów. Trzecie również nie dało rezultatów; dopiero w czwartym głosowaniu elektorzy zdecydowali się powierzyć urząd szefa państwa kandydatowi opozycji Alfredowi Masengowi, który pokonał popieranego przez rząd Kalkota Mataskelekelego. Maseng pełnił już obowiązki szefa państwa - w 1994 r. przez miesiąc pomiędzy dwiema kadencjami prezydenckimi jako ówczesny szef parlamentu. Z konserwatywnej UPM wywodziło się także dwóch poprzednich prezydentów - rządzący w sumie od 1994 r. Jean-Marie Léyé Lenalcau Manatawai oraz ojciec John Bennett Bani.

REPUBLIKA POŁUDNIOWEJ AFRYKI - wybory parlamentarne

data: 14 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: 400 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (National Assembly), izbie niższej południowoafrykańskiego parlamentu na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 76,73%

Afrykański Kongres Narodowy (African National Congress; przywódca: Thabo Mbeki) 69,68%, 279 mandatów
Sojusz Demokratyczny (Democratic Alliance; Anthony Leon) 12,37%, 50 mandatów
Partia Wolności Inkatha (Iqembu Lenatha Yenkululeko; Mangosuthu Buthelezi) 6,97%, 28 mandatów
Zjednoczony Ruch Demokratyczny (United Democratic Movement; Bantu Holomisa) 2,28%, 9 mandatów
Niezależni Demokraci (Independent Democrats) 1,73%, 7 mandatów
Nowa Partia Narodowa (Nuwe Nasionale Party; Marthinus van Schalkwyk) 1,65%, 7 mandatów
Afrykańska Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna (African Christian Democratic Party; Kenneth Meshoe) 1,6%, 6 mandatów
Front Wolnościowy Plus (Vryheidsfront Plus; Pieter Mulder) 0,89%, 4 mandaty
Zjednoczona Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna (United Christian Democratic Party; Lucas Manyane Mangope) 0,75%, 3 mandaty
Panafrykański Kongres Azanii (Pan Africanist Congress of Azania; T. Pheku) 0,73%, 3 mandaty
Front Mniejszościowy (Minority Front) 0,35%, 2 mandaty
Azaniańska Organizacja Ludowa (Azanian People’s Organisation) 0,27%, 2 mandaty

do parlamentu nie weszły:
Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Christian Democratic Party) 0,11%
Akcja Narodowa (Nasionale Aksie) 0,1%
Kongres Pokoju i Sprawiedliwości (Peace and Justice Congress) 0,1%
Socjalistyczna Partia Azanii (The Socialist Party of Azania) 0,1%
Nowa Partia Pracy (New Labour Party) 0,09%
Front Zjednoczony (United Front) 0,08%
Ruch Zatrudnienia Południowej Afryki (The Employment Movement of South Africa) 0,07%
Partia Organizacyjna (The Organisation Party) 0,05%
Trzymaj Się Drogi Uczciwości i Prostoty (Keep It Straight and Simple) 0,04%

W SKRÓCIE: ANC sprawuje władzę w kraju od demokratycznego przewrotu w 1994 r. Tradycyjnie drugie miejsce zajęli biali demokraci, zaś trzecie zuluska Inkatha Mangosuthu Buthelezego. Z wyborów na wybory coraz mniej głosów - tym razem niecałe 140.000 - zbiera skrajnie nacjonalistyczny afrykanerski Front Narodowy. Dużym problemem było zapewnienie spokoju w prowincjach KwaZulu-Natal i Przylądku Południowym, w których wielokrotnie dochodziło do aktów przemocy na tle politycznym. Na szczęście wybory przebiegały spokojnie. Głównymi wątkami kampanii wyborczej był nienajlepszy stan gospodarki państwa, korupcja, niespokojna sytuacja w dwóch wymienionych prowincjach oraz strategia walki z epidemią AIDS. Wynik zaś oznacza, iż Thabo Mbeki nie będzie miał żadnych problemów z przedłużeniem o drugą kadencję swego urzędowania - parlament wybierze go na prezydenta 24 kwietnia.

REPUBLIKA KOREI - wybory parlamentarne

data: 15 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: 299 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Kuk Hoe) na 4-letnią kadencję w ordynacji mieszanej

WYNIKI:
frekwencja 59,9%

Nasza Partia (Uri Dang; przywódca: Chong Dong-young) 38,3%, 152 mandaty
Wielka Partia Narodowa (Hannara Dang; Park Geun-hye) 35,8%, 121 mandatów
Demokratyczna Partia Pracy (Minjunodong Dang) 13%, 10 mandatów
Milenijna Partia Demokratyczna (Saecheonnyeonminju Dang; Cho Sun-hyong) 7,1% 9 mandatów
Zjednoczeni Liberalni Demokraci (Jayu Minju Yonmaeng; Kim Jong-pil) 2,8% 4 mandaty
niezależni 2 mandaty
Partia Socjalistyczna (Sahe Dang) 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Demokratyczna Partia Ludowa (Minkook Dang)
Nowokoreańska Partia Nadziei (Huimangui Sinhanguk Dang)

W SKRÓCIE: niespodziewanie przygniatające zwycięstwo odniosła mająca 7-miesięczną historię UD, popierana nieoficjalnie przez odsuniętego od władzy prezydenta Roh Moo-hyuna (ostateczną decyzję podejmie jednak wkrótce Sąd Konstytucyjny) zdominowana przez rozłamowców z SMD. Poparcie, udzielone niedwuznacznie przez Roh było zresztą przyczyną impeachmentu, bowiem koreańska konstytucja zabrania angażowania się głowy państwa w kampanię wyborczą. Społeczeństwo było jak widać innego zdania. Teraz prognozuje się zmianę południowokoreańskiej polityki - zarówno wewnętrznej jak i zagranicznej. Całkowitą porażkę ponieśli za to milenijni demokraci - stracili aż 106 mandatów w stosunku do swego dorobku po poprzednich wyborach parlamentarnych. Poza tym kilkudziesięciu nowowybranym deputowanym grozi anulowanie zwycięstw z uwagi na nielegalne metody finansowania kampanii. Obecny premier, Goh Kun, wywodzi się ze środowiska związanego z HD.

REPUBLIKA SŁOWACKA - wybory prezydenckie

data: 3 i 17 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: stanowisko prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja:
I tura: 47,94%
II tura: 43,5%

do II tury przeszli:
Ivan Gaąparovič (Ruch na rzecz Demokracji) 59,91% (22,29% w I turze)
Vladimír Mečiar (Ruch na rzecz Demokratycznej Słowacji - Partia Ludowa) 40,09% (32,74% w I turze)

po I turze odpadli:
Eduard Kukan (Słowacka Unia Demokratyczna i Chrześcijańska) 22,1%
Rudolf Schuster (Partia Porozumienia Obywatelskiego) 7,43%
Frantiąek Mikloąko (Ruch Chrześcijańsko-Demokratyczny) 6,52%
Martin Bútora 6,51%
Ján Králik (Partia Lewicy Demokratycznej) 0,8%
Jozef Kalman (Blok Lewicowy) 0,51%
Július Kubík 0,39%
Jozef Šesták 0,34%
Stanislav Bernát 0,29%

W SKRÓCIE: przed wyborami do miana głównego faworyta wyborów urastał minister spraw zagranicznych Eduard Kukan, jednak ostatecznie zajął on dopiero trzecie miejsce, tracąc do drugiego, byłego szefa parlamentu Ivana Gaąparoviča, poza własną partią popieranego także przez najpopularniejszą partię w kraju „Smer” oraz nacjonalistów, zaledwie 3,5 tys. głosów. Zdecydowanym zwycięzcą okazał się zaś populista, były bokser oraz w latach 1990-98 (z przerwami w latach 1991-92 i 1994) szef rządu Vladimír Mečiar. Gaąparovič zaś również kiedyś był członkiem mecziarowskiego HZDS, później skłócił się z przewodniczącym na skutek niechęci tego drugiego do umieszczenia szefa parlamentu na czele listy wyborczej. II tura zaś to wg licznych słowackich komentatorów wybór między „błotem a kałużą”, „odcięciem ręki lub nogi” bądź „dżuma a cholerą”. Dodajmy, że wybór szczęśliwy dla Gaąparoviča, który zdobył w skali kraju 60% głosów, rekordowe poparcie uzyskując w Dunajskiej Stredzie - 81,74%. Jego konkurent zaś zwyciężył w zaledwie 17 okręgach wyborczych (największe poparcie uzyskując w Čadcy - 60,59%). Frekwencja była niższa, niż w pierwszej turze, a w zamieszkałych głównie przez Węgrów okręgu Dunajská Streda ledwo przekroczyła 11%.

ANTIGUA I BARBUDA - II tura wyborów parlamentarnych w okręgu wyborczym Barbuda

data: 20 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: 1 miejsce w 19-osobowej Izbie Reprezentantów (House of Representatives)

WYNIKI:
frekwencja 95,15%

Trevor Walker (Barbudański Ruch Ludowy) 50,87%
Arthur Nibbs (Barbudański Ludowy Ruch na rzecz Zmian) 49,13%

W SKRÓCIE: 23 marca na Barbudzie doszło do niecodziennej sytuacji - obaj kandydaci zdobyli taką samą ilość głosów (po 400). Dopiero wybory uzupełniające mogły wyłonić deputowanego z drugiej co do wielkości wyspy w państwie - Walker pokonał swego kontrkandydata różnicą 14 głosów.

MAJĄTEK GUERNSEY (posiadłość Korony Brytyjskiej) - wybory parlamentarne

data: 21 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: 45 z 47 miejsc w Stanach Narady (States of Deliberation) na 4-letnią kadencję w okręgach wielomandatowych; pozostałych 2 członków parlamentu to zarządca (Bailiff) i jego zastępca

WYNIKI (wybrani wg okręgów wyborczych):
frekwencja 62,89%

Castel: Stuart John Falla 74,24%, Mark Hirzel Dorey 62,73%, Eric William Walters 61,56%, Jonathan Paul Le Tocq 53,6%, Bernard Marcel Flouquet 53,3%, Alexander Hunter Adam 48,91%, Thomas Mansell Le Pelley 36,17%

Saint Peter Port North: Leon Roy Gallienne 55,32%, Jack Honeybill 47,96%, Robert Rhoderick Matthews 46,12%, Jean Aimee Pritchard 44,1%, Christopher Donald Brock 41,81%, Wendy Jean Morgan 36,82%, Diane Eileen Lewis 36,1%

Saint Peter Port South: Laurence Charles Morgan 60,85%, Brian John Gabriel 56,6%, John Alfred Bannerman Gollop 55,18%, Carla Steeve McNulty Bauer 48,39%, Barry Leslie Brehaut 43%, Michael Edmund Wills Burbridge 42,95%

Saint Sampson: Lyndon Sean Trott 60,38%, Daniel Peter Le Cheminant 59,04%, Samantha Jane Maindonald 57,3%, Scott John Ogier 50,9%, Ivan Frederick Rihoy 48,07%, Ronald John Le Moignan 42,87%

South-East: Michael William Torode 59,94%, Charles Nigel Kennedy Parkinson 53,2%, William Mather Bell 48,09%, Francis William Quin 45,35%, Francis William Le Sauvage 40,37%, Michael George O’Hara 38,86%

Vale: Geoffrey Hubert Mahy 64,67%, Peter John Roffey 58,88%, David Brian Jones 57,03%, Mary May Lowe 53,38%, Graham Guille 51,01%, Brian Richard de Jersey 42,37%, Duncan William Staples 41,12%

West: David Allan Grut 75,95%, Martin Andrew Ozanne 72,68%, David de Garis de Lisle 64,56%, Claire Helen Le Pelley 54,88%, Peter Raphael Sirett 50,59%, Alvord Henry Brouard 50,22%

W SKRÓCIE: ta 65-tysięczna posiadłość Korony, składająca się z wysp Guernsey, Alderney, Sark oraz kilku mniejszych, nie zmieniła swego statusu od 1066 r. Wyspa nie jest częścią Zjednoczonego Królestwa - wraz z innymi Wyspami Normandzkimi nie należy do Unii Europejskiej. Mieszkańcy posługują się dialektem normandzkim, który łączy w sobie elementy francuskiego i angielskiego. Na Guernsey nie istnieją partie polityczne. Władzę wykonawczą skupia w swych rękach tandem wicegubernator (od 2000 r. Sir John Foley) - zarządca królewski (od 1999 r. Sir De Vic Carey). Pierwszym w historii wyspy ministrem naczelnym został 1 maja Laurence Morgan z St Peter Port.

REPUBLIKA POŁUDNIOWEJ AFRYKI - wybory prezydenckie

data: 23 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru dokonują połączone izby parlamentu, łącznie 490 deputowanych

WYNIKI:

Thabo Mvuyelwa Mbeki (Afrykański Kongres Narodowy) wybrany jednogłośnie

W SKRÓCIE: tak, jak można się było tego spodziewać po zwycięstwie ANC w wyborach parlamentarnych - Thabo Mbeki, prezydent RPA od 1999 r., nie miał konkurenta.

REPUBLIKA CYPRU i TURECKA REPUBLIKA CYPRU PÓŁNOCNEGO (państwo uznawane tylko przez Turcję) - referendum

data: 24 kwietnia 2004 r.
pytanie: Czy zgadzasz się na Porozumienie Podstawowe wraz ze wszystkimi aneksami, podobnie jak na Konstytucję wspólnego państwa Greków Cypryjskich/Turków Cypryjskich i wprowadzenie praw w nich zawartych w życie tak, aby nadać nowy bieg sprawom, dzięki któremu Cypr przyłączy się zjednoczony do Unii Europejskiej?

WYNIKI:

Republika Cypru:
frekwencja 89,18%
tak 24,17%
nie 75,83%

Turecka Republika Cypru Północnego:
frekwencja 81,35%
tak 64,91%
nie 35,09%

W SKRÓCIE: referendum na Cyprze było ostatnią szansą na zjednoczenie wyspy, a co za tym idzie wejście całej wyspy w struktury Unii Europejskiej. Porozumienie zostało wynegocjowane w czterostronnej konferencji w szwajcarskim Bürgenstock (poza Grekami i Turkami cypryjskimi także wysłannicy rządów w Ankarze i Atenach). Porozumienie przewidywało utworzenie konfederacji, na której czele stałaby kolektywna głowa państwa, której przewodniczyliby na zmianę Grecy i Turcy. Do odrzucenia porozumienia nawoływali szczególnie Grecy - prezydent Tassos Papadopoulos wygłosił w tym celu płomienne orędzie, największa grecka partia, komunistyczna Postępowa Partia Ludu Pracującego wzywała do powiedzenie „nie”, zaś prawosławny biskup Kyrenii Pavlos postraszył wiernych piekłem jako karą za głosowanie za zjednoczeniem. Po drugiej stronie linii demarkacyjnej również nie wszyscy byli zwolennikami planu, prezydent Tureckiej Republiki Cypru Północnego (KKTC) od 1975 r. Rauf Denktaş zapowiedział, iż nie zrzeknie się swojego stanowiska. Stwierdził także, że „tureccy Cypryjczycy powiedzieli: ‘znieście natychmiast embargo i pomóżcie nam zrekompensować straty właścicieli po obu stronach‘”. Spornymi kwestiami była nie tylko kwestia podziału władz, ale i procent powierzchni wyspy, jaka miałaby być kontrolowana przez Turków oraz sprawa powrotu uchodźców do swych dawnych domów na północy. Stanowiskiem władz cypryjskich  bardzo rozczarowana jest Unia Europejska - komisarz ds. rozszerzenia Günter Verheugen stwierdził, że czuje się „oszukany”. Na wynik referendum próbowała wpłynąć Rada Bezpieczeństwa ONZ, uchwalając stosowną rezolucję, jednak ambasador Rosji Giennadij Gawriłow zawetował ją argumentując, że nie wolno ingerować w wewnętrzne sprawy Cypryjczyków. Z drugiej strony na wynik w południowej części wyspy nie wpłynęła nawet amerykańska obietnica 400 mln dolarów pomocy, o ile Cypr się zjednoczy. Szef MSZ Turcji Abdullah Gül wezwał po ogłoszeniu wyników plebiscytu do zniesienia embarga wobec KKTC. Obserwatorzy sugerują, iż obarczenie Greków odpowiedzialnością za odrzucenie planu zjednoczeniowego może być pierwszym krokiem na długiej drodze do uznania KKTC na arenie międzynarodowej.

ZWIĄZEK KOMORÓW - wybory parlamentarne

data: 18 i 25 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: 18 spośród 33 członków Zgromadzenia Federalnego Związku Komorów (Assemblée fédérale de l’Union des Comores) w ordynacji większościowej; pozostałych 15 jest wyłanianych przez parlamenty trzech wysp - Njazídja (Wielki Komor), Nzwani (Anjouan) i Mwali (Mohéli)

WYNIKI:
frekwencja 65%

zwolennicy prezydentów trzech autonomicznych wysp - 5 mandatów w I turze, 6 mandatów w II turze
zwolennicy prezydenta federalnego - 3 mandaty w I turze, 3 mandaty w II turze
niezależni - 1 mandat w II turze

W SKRÓCIE: były to pierwsze wybory parlamentarne od czasu przebudowy ustroju kraju w 2002 r., spowodowanej secesją w 1997 r. dwóch z trzech wysp archipelagu (Mwali i Nzwani). Stworzenie federalnego parlamentu jest ostatnim krokiem w normalizacji sytuacji. Od czasu odzyskania niepodległości w 1975 r. sześćsettysięczne Komory przeżyły ok. 20 prób zamachu stanu. Obecny prezydent Azaly Assoumani, który rządzi od 1999 r., przegrał jednak wybory parlamentarne. Wynik oznacza pogłębienie odśrodkowych procesów na trzech wyspach; nowy parlament z pewnością będzie wspierał autonomistów i separatystów, zaś Komory ponownie mogą stanąć na skraju rozpadu.

REPUBLIKA AUSTRII - wybory prezydenckie

data: 25 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta kraju na 6-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 70,75%

Heinz Fischer (Socjaldemokratyczna Partia Austrii) 52,41%
Benita Ferrero-Waldner (Austriacka Partia Ludowa) 47,59%

W SKRÓCIE: niewielką większością głosów nowym prezydentem Austrii został socjalista. Pokonał on byłą szefową dyplomacji. Kandydatka ludowców zwyciężyła w 4 z 10 krajów związkowych - Karyntii, Górnej Austrii, Tyrolu i Vorarlbergu. Największe poparcie (65,44%) Fischer osiągnął w Wiedniu. Ferrero-Waldner podkreślała, że po wejściu do koalicji FPÖ Jörga Haidera to właśnie ona uratowała kraj przed izolacją międzynarodową. Fischer zaś jest zdecydowanym zwolennikiem zachowania dotychczasowej neutralności Austrii oraz obrony przywilejów socjalnych. Fischer jest pierwszym austriackim socjalistą na urzędzie prezydenta od czasu zwycięstwa w wyborach 1986 r. ludowca Kurta Waldheima. Wcześniej lewica miała swoich prezydentów w latach 1919-20 (Karl Seitz) oraz nieprzerwanie od 1945 r. (kolejno Karl Renner, Theodor Körner, Adolf Schärf, Franz Jonas oraz Rudolf Kirchschläger).

REPUBLIKA GWINEI RÓWNIKOWEJ - wybory parlamentarne

data: 25 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: 100 miejsc w Izbie Reprezentantów Ludowych (Cámara de Representantes de Pueblo) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 96%

Demokratyczna Partia Gwinei Równikowej (Partido Democratico Guinea Ecuatorial; przywódca: Teodoro Obiang Nguema Mbasogo) 47,5%, 68 mandatów
osiem partii-sojuszników Demokratycznej Partii Gwinei Równikowej 40,5%, 30 mandatów
Konwergencja na rzecz Socjaldemokracji (Convergencia para la Democracia Social; Placido Mico Abogo) 5,8%, 2 mandaty

W SKRÓCIE: kolejna wyborcza farsa w tym zapomnianym kraju, byłej kolonii Hiszpanii. Rodziny Obiangów i Nguemów rządzi w sposób dyktatorski krajem od czasu odzyskania niepodległości w 1968 r. Historia rządzącej partii PDGE liczy sobie zaś 17 lat. W sierpniu zeszłego roku opozycja - w proteście przeciw jednogłośnej reelekcji prezydenta przez naród - utworzyła w Madrycie rząd na uchodźstwie. Za to w kraju opozycyjna CPDS jeszcze przed ogłoszeniem wstępnych wyników obecnych wyborów parlamentarnych oskarżyły władze o fałszerstwa - z wojskowych baraków służących za lokale wyborcze obserwatorzy z ramienia CPDS byli siłą usuwani. Członek nielegalnej Unii Ludowej Santiago José Ndong wezwał swoich zwolenników do zorganizowania demonstracji w stolicy Malabo i drugim największym mieście Bata. CPDS zaś na własną rękę przeprowadziło sondaż, z którego wynika, że na opozycję padło 38-40% głosów. Handlująca głównie z Chinami półmilionowa Gwinea Równikowa wyróżnia się przede wszystkim horrendalnym poziomem skorumpowania władz. Opozycjoniści są torturowani, prezydent w kolejnych wyborach zdobywa w granicach 97% głosów, a ministrowie informacji wożą w swych walizkach po 14 kg heroiny (casus ministra Santosa Pasquala Bikomo aresztowanego w Madrycie w 1997 r.). Na kraj ostrzą sobie zęby najemnicy z różnych stron świata - za relatywnie niewielką opłatą można obalić Obiangów i zapewnić sobie tytuł prezydenta oraz… jedne z największych złóż ropy na Czarnym Lądzie.

(BYŁA JUGOSŁOWIAŃSKA) REPUBLIKA MACEDONII - wybory prezydenckie

data: 14 i 28 kwietnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; aby zostać prezydentem w I turze należy zdobyć ponad połowę głosów wszystkich uprawnionych do głosowania; w II turze wystarczy zwykła większość przy ponad 50-procentowej frekwencji

WYNIKI:
frekwencja:
I tura 55,44%
II tura 53,84%

Branko Crvenkovski (Socjaldemokratyczny Sojusz Macedonii) 62,7% (42,89% w I turze)
Saąko Kedev (Wewnątrzmacedońska Organizacja Rewolucyjna - Demokratyczna Partia na rzecz Macedońskiej Jedności Narodowej) 37,3% (34,53% w I turze)

po I turze odpadli:
Gzim Ostreni (Demokratyczna Unia na rzecz Integracji) 14,27%
Zudi Xhelini (Demokratyczna Partia Albańczyków) 8,31%

W SKRÓCIE: po tragicznej śmierci prezydenta Borisa Trajkovskiego (26 lutego) w katastrofie lotniczej w Bośni i Hercegowinie zaszła konieczność przesunięcia wyborów prezydenckich z jesieni na wiosnę. Z czterech kandydatów po dwóch stanowili Macedończycy i Albańczycy. Szanse na przejście do II tury dawano obu Macedończykom. Większe szanse na zwycięstwo od początku dawano kandydatowi socjaldemokratów, obecnemu premierowi Branko Crvenkovskiemu (szef rządu od 2002 r., wcześniej także w latach 1992-98). Wszyscy kandydaci deklarowali wierność linii politycznej, wyznaczonej przez Trajkovskiego, koncentrując się w kampanii wyborczej na problemach gospodarczych, a zwłaszcza na tragedii 40-procentowego bezrobocia. Crvenkovski jest pierwszym w historii kraju socjaldemokratycznym (postkomunistycznym) prezydentem, nie licząc pełniącego obowiązki głowy państwa od czasu śmierci Trajkovskiego Ljubčo Jordanovskiego.

KALENDARIUM:

ALGIERIA: 8 kwietnia wyborcy przedłużyli mandat dotychczasowemu szefowi państwa Abdelazizowi Bouteflice, który zwyciężył przygniatającą większością głosów już w I turze.

ANTIGUA I BARBUDA: 20 marca w powtórce wyborów parlamentarnych w okręgu wyborczym Barbuda zwyciężył kandydat Barbudańskiego Ruchu Ludowego Trevor Walker.

ARGENTYNA: prezydent Néstor Kirchner usunął gubernator Santiago del Estero, Mercedes Marinę Aragonés de Juárez i mianował Pabla Lantussego komisarzem federalnym prowincji.

AUSTRIA: 25 kwietnia wybory prezydenckie wygrał socjaldemokrata Heinz Fischer. 28 kwietnia Gabi Burgstaller została zaprzysiężona naczelnikiem krajowym (Landeshauptmann) Salzburga.

AZERBEJDŻAN: 2 kwietnia Elmar Mämmädyarov został nowym szefem dyplomacji.

CYPR: 24 kwietnia Grecy cypryjscy, w odróżnieniu od wyspiarskich Turków, odrzucili w referendum plan zjednoczeniowy sekretarza generalnego ONZ Kofiego Annana. Oznacza to, iż w poszerzonej od 1 maja Unii Europejskiej de facto znajdzie się jedynie południowa, zamieszkana przez Greków część wyspy.

DANIA: 23 kwietnia zrezygnował szef resortu obrony Svend Aage Jensby. Zastąpił go Soeren Gade.

FRANCJA: 1 kwietnia Camille de Rocca-Serra pokonał Émile’a Zuccarellego w głosowaniu i został wybrany na prezydenta Zgromadzenia Korsykańskiego. 2 kwietnia następujący nowi prezydenci Rad Regionalnych objęli urzędy: Pierre-Joël Bonté (Owernia), Philippe Duron (Górna Normandia), François Patriat (Burgundia), Jean-Yves Le Drian (Bretania), Michel Sapin (Centrum), Jean-Paul Bachy (Szampania-Ardeny), Raymond Forni (Franche-Comté), Georges Fręche (Langwedocja-Roussillon), Jean-Paul Denanot (Limousin), Jean-Pierre Masseret (Lotaryngia), Jacques Auxiette (Pays-de-la-Loire), Claude Gewerc (Pikardia), Ségolene Royal (Poitou-Charentes), Jean-Jack Queyranne (Rodan-Alpy) oraz Victorin Lurel (Gwadelupa). 3 kwietnia Ange Santini został prezydentem Rady Wykonawczej Korsyki.

GRUZJA: 6 kwietnia nastąpiła zmiana na stanowisku premiera autonomicznej Adżarii. Rezę Szamiliszwilego zastąpił Rostom Dżaparidze.

GWINEA: 30 kwietnia do dymisji podał się premier François Lonseny Fall.

GWINEA RÓWNIKOWA: w sfałszowanych wyborach parlamentarnych 28 kwietnia miażdżące zwycięstwo oficjalnie odniosła rządząca Demokratyczna Partia Gwinei Równikowej i jej sojusznicy.

HISZPANIA: 7 kwietnia król Jan Karol I zwrócił się do przywódcy socjalistów José Luisa Rodrígueza Zapatery z prośbą o sformowanie nowego rządu Królestwa; Rodríguez został zaakceptowany przez Kortezy 16 kwietnia; skład jego gabinetu: Miguel Ángel Moratinos (sprawy zagraniczne i współpraca z zagranicą), José Bono Martínez (obrona), Pedro Solbes (gospodarka i finanse), José Antonio Alonso Suárez (bezpieczeństwo), Elena Espinosa (rolnictwo, rybołówstwo i żywność), Carmen Calvo (kultura), Magdalena Álvarez (rozwój), María Jesús Sansegundo (edukacja i nauka), Cristina Narbona (środowisko), Elena Salgado (zdrowie i sprawy konsumentów), María António Trujillo (mieszkalnictwo), José Montilla (przemysł, handel i turystyka), José António Alfonso (sprawy wewnętrzne), Juan Fernando López Aguilar (sprawiedliwość), Jesús Caldera (pracy i sprawy społeczne), María Teresa Fernandez de la Vega (prezydencja), Jordi Sevilla (administracja publiczna). Bono, aby objąć tekę ministerialną, musiał zrezygnować z funkcji prezydenta Rządu Kastylii - La Manczy; jego następcą został José María Barreda Fontes.

HOLANDIA: socjalistyczna premier Mirna Louisa-Godett zrezygnowała ze stanowiska premier Antyli Holenderskich 6 kwietnia.

INDONEZJA: 5 kwietnia w wyborach parlamentarnych niewielką przewagą głosów zwyciężyła Partia Grup Funkcjonalnych nad ugrupowaniem prezydenckim.

IRAK: Massoud Barzani został 1 kwietnia nowym prezydentem Rady Rządzącej. 4 kwietnia pierwszym ministrem obrony Iraku został Ali al-Lawi. 8 kwietnia, po wybuchu powstania radykalnych szyitów, ustąpił minister spraw wewnętrznych Nouri al-Badran (nieoficjalnie mówiło się o naciskach cywilnego administratora Paula Bremera); jego następcą został nazajutrz Samir Sumaidy.

IRAN: Safdar Hosseini zastąpił 25 kwietnia Tahmasba Mazaheriego na stanowisku ministra gospodarki i finansów.

KOMORY: po dwóch rundach wyborów parlamentarnych (18 i 25 kwietnia) zwolennicy prezydentów wysp zdobyli 11, zaś zwolennicy głowy federacji Azaly Assoumaniego - 6 miejsc. 30 kwietnia z urzędu zrezygnował dotychczasowy minister obrony Hamada Madi.

KOREA POŁUDNIOWA: 15 kwietnia wybory parlamentarne wygrała popierana przez poddanego procedurze impeachmentu prezydenta Roh Moo-hyuna Nasza Partia zdobywając absolutną większość w parlamencie.

LITWA: parlament 6 kwietnia przegłosował odsunięcie od władzy prezydenta Rolandasa Paksasa, uznawszy go winnym potrójnego naruszenia konstytucji. Do czasu nowych wyborów obowiązki głowy państwa będzie pełnił marszałek Sejmu Arturas Paulauskas.

MACEDONIA: 14 kwietnia do II tury wyborów prezydenckich przeszli premier Branko Crvenkovski i Saąko Kedev. 28 kwietnia zwyciężył ostatecznie ten pierwszy.

MALI: 28 kwietnia zrezygnował ze stanowiska premier Ahmed Mohamed Ag Hamani. Jego następcą nazajutrz został Ousmane Issoufi Maiga.

MALTA: 4 kwietnia były premier Eddie Fenech Adami objął urząd prezydenta kraju.

POLSKA: do dymisji podał się 20 kwietnia szef Agencji Wywiadu Zbigniew Siemiątkowski (SLD). Premier Leszek Miller jej nie przyjął. Tego samego dnia Sejm przyjął rezygnację z funkcji marszałka Marka Borowskiego, który zrezygnował w związku z odejściem z Sojuszu Lewicy Demokratycznej i utworzeniem Socjaldemokracji Polskiej oraz powołał na jego miejsce dotychczasowego wicepremiera i szefa MSWiA Józefa Oleksego (SLD), którego obowiązki przejął tymczasowo minister obrony narodowej Jerzy Szmajdziński (SLD).

POŁUDNIOWA AFRYKA: 16 kwietnia wybory parlamentarne zdecydowanie wygrał Afrykański Kongres Narodowy (ANC) urzędującego prezydenta Thabo Mbekiego, zdobywając prawie 70% głosów. Wyniki wyborów do parlamentów prowincjonalnych (odsetek miejsc w parlamencie): Gauteng: ANC 69,9%; KwaZulu-Natal: ANC 47,5%, Partia Wolności Inkatha (ILY) 37,5%; Limpopo: ANC 91,8%; Mpulamanga: ANC 90%; Prowincja Północno-Zachodnia: ANC 81,8%; Przylądek Północny: ANC 70%; Przylądek Wschodni: ANC 81%; Przylądek Zachodni: ANC 45,2%; Wolne Państwo Orania: ANC 83,3%. 23 kwietnia nowowybrany parlament przedłużył na drugą kadencję urzędowanie prezydenta Thabo Mbekiego. Tego samego dnia nowym premierem KwaZulu-Natalu został S’bu Ndebele, zaś z urzędu zrezygnował szef rządu Przylądka Zachodniego Leonard Ramatlakane, który został wybrany deputowanym. Do 30 kwietnia jego obowiązki pełnił Marthinus van Schalkwyk, później zastąpił go Ebrahim Rasool. 22 kwietnia premiera Ngoako Ramatlhodiego zastąpiła w Limpopo tymczasowo Catherine Mabuza. 26 kwietnia stałym premierem został Sello Moloto. 26 kwietnia premierem Przylądka Wschodniego został Nosimo Balindlela, Przylądka Północnego - Dipuo Peters, a Oranii - Beatrice Marshoff. 28 kwietnia wybrany na drugą kadencję prezydent Thabo Mbeki zrekonstruował rząd - na stanowisku ministra spraw wewnętrznych Nosoviwe Mapisa-Nqakula zastąpił Mangosuthu Butheleziego. 30 kwietnia zaprzysiężono premierów Mpulamangi (Thabang Makwetla) i Prowincji Północno-Zachodniej (Edna Molewa).

ROSJA: 4 kwietnia w II turze wyborów gubernatorskich wybrani zostali: Michaił Jewdokimow (Kraj Ałtajski; zaprzysiężony 14 kwietnia) i Władimir Łoginow (Koriacki Okręg Autonomiczny). Gieorgij Szpak objął 12 kwietnia funkcję szefa administracji Obwodu Riazańskiego. 14 kwietnia został zaprzysiężony nowy gubernator Obwodu Archangielskiego Nikołaj Kisieljow. 27 kwietnia Siergiej Anatoljewicz Gaplikow zastąpił odwołaną 5 dni wcześniej premier Czuwaszji Natalię Partasową.

SAN MARINO: 1 kwietnia socjalista Paolo Bollini i demokrata Marino Riccardi zostali nowymi kapitanami-regentami (dwuosobową głową państwa).

SENEGAL: prezydent Abdoulaye Wade zdymisjonował 21 kwietnia premiera Idrissę Secka. Nowym szefem rządu został dotychczasowy minister spraw wewnętrznych Macky Sall. Następnego dnia sformował on swój rząd, w jego skład wszedł m.in. Cheikh Sadibou Fall jako minister spraw wewnętrznych.

SERBIA I CZARNOGÓRA: 14 kwietnia Vuk Draąković został szefem dyplomacji, zaś Prvoslav Davinić - szefem resortu obrony.

SESZELE: po 27 latach nieprzerwanych rządów prezydent France-Albert René przekazał 14 kwietnia stanowisko swemu dotychczasowemu zastępcy Jamesowi Michelowi. Ten 16 kwietnia mianował swoim zastępcą Josepha Belmonta.

SŁOWACJA: 3 kwietnia do drugiej tury wyborów prezydenckich przeszli populiści i dawni współtowarzysze partyjni Vladimír Mečiar i Ivan Gaąparovič (zwyciężył 17 kwietnia ten ostatni). Referendum w sprawie rozwiązania parlamentu uznano za nieważne z powodu zbyt niskiej frekwencji.

SŁOWENIA: obywatele przygniatającą większością głosów odrzucili 4 kwietnia możliwość przywrócenia prawa pobytu tzw. „wykreślonym” - bezpaństwowcom.

SRI LANKA: wybory parlamentarne wygrała 2 kwietnia partia prezydent Chandriki Bandaranaike Kumaratungi, zdobywszy 45,8% głosów. 5 kwietnia na nowego premiera i ministra autostrad został nominowany Mahinda Rajapaksa. 10 kwietnia powołał on swój gabinet: Lakshman Kadirgamar objął resort spraw zagranicznych, prezydent Chandrika Kumaratunga osobiście zajmie się obroną, edukacją i sprawami konstytucyjnymi, Amarasiri Dodangoda - sprawami wewnętrznymi i administracją publiczną, zaś Sarath Amunugama - finansami kraju. Obsada innych ministerstw: Douglas Devananda (rozwój rynku rolnego, sprawy hinduistyczne, tamilskie szkoły językowe i szkolenia zawodowe na północy), Anura Kumara Dissanayake (rolnictwo i inwentarz, stosunki pracy i zatrudnianie cudzoziemców), Mangala Samaraweera (lotnictwo), Milroy Fernando (sprawy chrześcijańskie i parlamentarne), Jeyaraj Fernandopulle (sprawy konsumenckie i handel), Vijitha Herath (sprawy kulturalne i dziedzictwo narodowe), Ferial Ashraff (rozwój edukacyjny i irygacyjny Prowincji Wschodniej, mieszkalnictwo i przemysł budowniczy), A.H.M. Fowzie (środowisko i bogactwa naturalne), C.B. Ratnayake (stanowa infrastruktura publiczna), Minal Siripala de Silva (ochrona zdrowia, odżywianie i rozwój prowincji Uva), Tissa Karaliyadde (medycyna tradycyjna), Anura Bandaranaike (przemysł i promocja inwestycji, turystyka), Reginold Cooray (informacje i media), A.L.M. Athaulla (rozwój infrastruktury Prowincji Wschodniej), John Senaviratne (sprawiedliwość i reforma sądownictwa), Athauda Senaviratne (ziemia i irygacja), Anura Priyadharshana Yapa (przemysł plantacyjny), Mangala Samaraweera (porty), D.M. Jayaratne (poczty i telekomunikacja, rozwój wsi), Susil Premajayantha (energetyka), Janaka Bandara Tennakoon (rady prowincjonalne i rządy lokalne), S.B. Nawinna (rozwój infrastruktury regionalnej), Maithripala Sirisena (rozwój dorzeczy i prowincji Rajarata), Pavithra Wanniarachchi (prowincja Samurdhi i walka z ubóstwem), Tissa Vitharana (nauka i technologie), Piyasena Gamage (rozwój umiejętności, edukacja zawodowa i techniczna), K.D. Lal Kantha (przemysł mały i wiejski), Jeewan Kumaranatunga (sport i sprawy młodzieży), Felix Perera (transport), Dinesh Gunawardene (rozwój miast i zaopatrzenie w wodę), Sumedha Jayasene (równouprawnienie kobiet i opieka społeczna).

STANY ZJEDNOCZONE: 1 kwietnia Alphonso Jackson został zaprzysiężony na nowego sekretarza polityki mieszkaniowej i rozwoju miast; Jackson pełnił obowiązki sekretarza od 12 grudnia ub. r.

SZWAJCARIA: 1 kwietnia Ronald Brogli został burmistrzem krajowym (Landammann) szwajcarskiego kantonu Argowia. Pięć dni później prezydentem Rady Kantonu Ticino został Gabriele Gendotti.

TAJWAN: 5 kwietnia z urzędu zrezygnował szef MSW Yu Cheng-hsien. Na jego miejsce został powołany Su Jia-chuan. Od 10 kwietnia na stanowisku ministra spraw zagranicznych Cheng Tang-shan zastąpił Eugene Chiena.

TURKMENIA: dożywotni prezydent kraju Saparmurad Türkmenbaşa Niyazov wyrzucił 22 kwietnia dotychczasowego ministra finansów Yazkulego Kakalieva.

VANUATU: wybór nowego prezydenta kraju nie powiódł się dwukrotnie (8 i 10 kwietnia) z powodu braku quorum w Kolegium Elektorskim. 12 kwietnia odbyła się III tura, która dała rezultat w postaci ustalenia dwóch najpopularniejszych kandydatów. Wreszcie 13 kwietnia na prezydenta kraju wybrano eksspikera Izby Alfreda Masenga.

WIELKA BRYTANIA: 2 kwietnia do dymisji podał się gubernator wyspy Montserrat Tony Longrigg; Sir Howard A. Fergus pełni obowiązki gubernatora. 21 kwietnia w wyborach parlamentarnych w posiadłości koronnej Guernsey wybrano 45 bezpartyjnych deputowanych.

ZIMBABWE: od czasu aresztowania 26 kwietnia Chrisa Kuruneriego obowiązki ministra finansów pełni Herbert Murerwa.

ORGANIZACJE TERRORYSTYCZNE: w zamachu bombowym zorganizowanym przez izraelskie służby specjalne zginął 17 kwietnia przywódca Islamskiego Ruchu Oporu (Hamas) Abdelaziz al-Rantissi, który pełnił swoją funkcję przez niecały miesiąc, od momentu zamachu na szejka Ahmeda Yassina. Następca al-Rantissiego został już wybrany, jednak Hamas nie podał jego nazwiska z obawy przed dalszymi zamachami. Prawdopodobnie został nim Mahmud al-Zahar.

ZMARLI:

8 kwietnia - Sir Douglas Hall (ur. 1909), gubernator Somali Brytyjskiego 1959-26.06.1960;
9 kwietnia - gen. Sein Lwin (ur. 1927), prezydent Birmy 27.07-12.08.1988, reprezentujący autorytarną, jedyną wówczas legalną Partię Socjalistycznego Programu Birmy;
17 kwietnia - Abdelaziz al-Rantissi (ur. 1947), przywódca Islamskiego Ruchu Oporu (Hamas) od 22.03.2004;
18 kwietnia - Ratu Sir Kamisese Mara (ur. 1920), minister naczelny (20.09.1967-10.10.1970), dwukrotny premier (10.10.1970-13.04.1987 i 05.12.1987-02.06.1992) i prezydent (16.12.1993-29.05.2000) Fidżi, reprezentujący nacjonalistyczną Partię Sojuszu, a następnie Stowarzyszenie Fidżyjskie;
19 kwietnia - Frank Brenner Morrison (ur. 1905), gubernator Nebraski (USA) 05.01.1961-05.01.1967, reprezentujący Partię Demokratyczną;
25 kwietnia - Hiroshi Mitsuzuka (ur. 1928), minister spraw zagranicznych Japonii 1988, reprezentujący Partię Liberalno-Demokratyczną.

źródła: ABC Radio Australia, Agence France Press, Agencija za Informacii Republike Makedonije, afrol News, AllAfrica.com, AntiguaElections2004.com, AzärTac, BBC, Bundesministerium für Inneres (Österreich), Central Intelligence Agency, CNN, Department of Elections (Sri Lanka), Dnevnik, ElectionWorld.org, EurActiv.com, Gazeta Wyborcza, Interia.pl, International NGO Forum on Indonesian Development, Independent Electoral Commission of the Republic of South Africa, Japan Today, Jeune Afrique, Komisi Pemilihan Umum Indonesia, Kuzey Kibris Cumhuriyeti Başbakan Yardimciligi ve Dişişleri Bakanligi, Kypriako Praktoreio Eidiseon, Maximiliano Herrera, Ministere de l’intérieur et des collectivités locales de la République algérienne démocratique et populaire, Ministerstvo vnútra Slovenskej republiky, News24.com, News.vu, PacificIslands.cc, Polska Agencja Prasowa, Présidence de l’Union des Comores, Press and Information Office of the Republic of Cyprus, PSEPHOS, Radio New Zealand, Reuters, Rulers.org, Rzeczpospolita, States of Guernsey, The Independent, The Korea Herald, The Korea Times, The New York Times, The Star, Vatu.com, Voice of America, WorldStatesmen.org

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl