Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza: październik 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
28-09-2008

  Bezprecedensowe wybory w Austrii

10-08-2007

  Kronika wyborcza: lipiec 2007

10-06-2007

  Kronika wyborcza: maj 2007

20-02-2007

 

31-10-2006

 

30-10-2006

 

27-10-2006

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: październik 2006 

10-11-2006

  Autor: Michał Potocki

Jak zwykle 10 dnia miesiąca podajemy Państwu, jako jedyni w Polsce, najświeższe wyniki wyborcze z całego świata. W tym numerze prezentujemy rezultaty wyborów w Austrii, Bośni i Hercegowiny, Brazylii, Bułgarii i Łotwy oraz referendum w sprawie pogłębienia i rozbudowy Kanału Panamskiego.

 

 

REPUBLIKA AUSTRII – wybory parlamentarne

data: 1 października 2006 r.
do obsadzenia: 183 miejsca w Radzie Narodowej (Nationalrat) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 78,48%

Socjaldemokratyczna Partia Austrii (Sozialdemokratische Partei Österreichs; przywódca: Alfred Gusenbauer) 35,34%, 68 mandatów
Austriacka Partia Ludowa (Österreichische Volkspartei; Wolfgang Schüssel) 34,33%, 66 mandatów
Zieloni – Zielona Alternatywa (Die Grünen – Die Grüne Alternative; Alexander Van der Bellen) 11,05%, 21 mandatów
Wolnościowa Partia Austrii (Freiheitliche Partei Österreichs; Heinz-Christian Strache) 11,04%, 21 mandatów
Sojusz Przyszłości Austrii (Bündnis Zukunft Österreich; Peter Westenthaler) 4,11%, 7 mandatów

do Parlamentu nie weszły:
Lista dr. Martina – Na rzecz Demokracji, Kontroli, Sprawiedliwości (Liste Dr. Martin – Für Demokratie, Kontrolle, Gerechtigkeit; Hans-Peter Martin) 2,8%
Komunistyczna Partia Austrii (Kommunistische Partei Österreichs; Mirko Messner) 1,01%
Wyjście z UE – Neutralna Wolna Austria (EU-Austritt – Neutrales Freies Österreich; Rudolf Pomaroli) 0,23%
Socjalistyczna Partia Lewicy (Sozialistische LinksPartei) 0,05%
Bezpieczeństwo – Absolut – Niezależności (Sicher – Absolut – Unabhängig, Franz Radinger) 0,03%
Inicjatywa 2000 Euro (Initiativ€2000) 0,01%
Lista Starka (Liste Stark) 0,01%

W SKRÓCIE: po Niemczech Austria jest kolejnym niemieckojęzycznym krajem, rządzonym przez wielką koalicję centroprawicy i lewicy. SPÖ i ÖVP osiągnęły niemal identyczny wynik wyborczy, nowym kanclerzem zostanie przywódca tej pierwszej Alfred Gusenbauer. Od władzy odsunięto tym samym wywodzącego się z ÖVP Wolfganga Schüssela. Niespodziewanie najważniejszym tematem kampanii wyborczej stało się kupno przez ustępujący gabinet 18 samolotów wielozadaniowych typu eurofighter za 1,8 mld USD. Gusenbauer przed wyborami zapowiadał wycofanie się z umowy argumentując, że neutralnej Austrii takie samoloty nie są potrzebne. Chadecja straszyła wielkimi odszkodowaniami w takim wypadku. O eurofightery o mały włos nie rozbiły się negocjacje koalicyjne. Niespodziewanie dobre wyniki osiągnęły obie partie sceptyczne wobec imigrantów – FPÖ oraz BZÖ; ta ostatnia została założona przez Jörga Haidera po jego rozejściu się z wolnościowcami.

REPUBLIKA BOŚNI I HERCEGOWINY – wybory generalne

data: 1 sierpnia 2006 r.
do obsadzenia: 3 miejsc w Prezydium Bośni i Hercegowiny (Predsjedništvo Bosne i Hercegovine) na 4-letnią kadencję, obsadzane zwykłą większością głosów po jednym przez Bośniaków, Serbów i Chorwatów; 42 miejsca w Izbie Reprezentantów (Predstavnički dom / Zastupnički dom) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej – 28 miejsc dla Federacji Bośni i Hercegowiny i 14 dla Republiki Serbskiej w Bośni.

PREZYDIUM:
bośniacki członek Prezydium:

Haris Silajdžić (Partia na rzecz Bośni i Hercegowiny) 62,8%
Sulejman Tihić (Partia Akcji Demokratycznej) 27,53%
Mirnes Ajanović (Blok Patriotyczny BOSS – SDU BiH) 8,17%
Muhamed Čengić (Partia Ludowa Praca na rzecz Poprawy) 0,8%
Bešćo Alibegović 0,48%
Adil Žigić 0,22%

chorwacki członek Prezydium:

Željko Komšić (Socjaldemokratyczna Partia Bośni i Hercegowiny) 39,56%
Ivo Miro Jović (Chorwacka Demokratyczna Unia Bośni i Hercegowiny) 26,14%
Božo Ljubić (Zjednoczenia Chorwackie) 18,18%
Mladen Ivanković-Lijanović (Partia Ludowa Praca na rzecz Poprawy) 8,46%
Zvonko Jurišić (Chorwacka partia Prawa Bośni i Hercegowiny) 6,94%
Irena Javor-Korjenić 0,73%

serbski członek Prezydium:

Nebojša Radmanović (Sojusz Niezależnych Socjaldemokratów) 53,26%
Mladen Bosić (Serbska Partia Demokratyczna) 24,22%
Zoran Tešanović (Partia Demokratycznego Postępu Republiki Serbskiej) 4,96%
Jugoslav Jovičić (Socjaldemokratyczna Partia Bośni i Hercegowiny) 4,12%
Radislav Kanjerić (Serbska Partia Radykalna dr Vojislav Šešelj Bijeljina) 3,67%
Ranko Bakić (Partia Ludowa Praca na rzecz Poprawy) 3,39%
Neđo Đurić (Serbski Ruch Demokratyczny) 3,02%
Slavko Dragičević (Blok Patriotyczny BOSS – SDU BiH) 1,93%
Svjetlana Udovičić 0,53%
Snežana Avdalović0,51%
Branislav Ristić 0,4%

IZBA REPREZENTANTÓW (wyniki w FBiH + RSB):

Partia Akcji Demokratycznej (Stranka Demokratske Akcije; przywódca: Sulejman Tihić) 25,54% + 3,67%, 9 (8+1) mandatów
Partia na rzecz Bośni i Hercegowiny (Stranka za Bosnu i Hercegovinu; Haris Silajdžić) 22,99% + 4,16%, 8 (7+1) mandatów
Sojusz Niezależnych Socjaldemokratów (Savez nezavisnih socijaldemokrata; Milorad Dodik) 0,85% + 46,93%, 7 mandatów
Socjaldemokratyczna Partia Bośni i Hercegowiny – Socjaldemokraci Bośni i Hercegowiny (Socijaldemokratska partija Bosne i Hercegovine – Socijaldemokrati Bosne i Hercegovine; Zlatko Lagumdžija) 15,4% + 2,12%, 5 mandatów
Serbska Partia Demokratyczna (Srpska demokratska stranka; Dragan Čavić) X + 19,44%, 3 mandaty
Chorwacka Unia Demokratyczna Bośni i Hercegowiny – Koalicja Chorwacka – Chorwacka Unia Ludowa (Hrvatska demokratska zajednica Bosne i Hercegovine – Hrvatska koalicija – Hrvatska narodna zajednica; Bariša Čolak) 7,99% + 0,2%, 3 mandaty
Zjednoczenie Chorwackie (Hrvatsko zajedništvo) 6,1% + 0,11%, 2 mandaty
Partia Demokratycznego Postępu Republiki Serbskiej (Partija demokratskog progresa Republike srpske) X + 5,08%, 1 mandat
Bośniacko-Hercegowińska Partia Patriotyczna (Bosanskohercegovačka patriotska stranka; Sefer Halilović) 4,41% + 0,16%, 1 mandat
Demokratyczna Sojusz Ludowy (Demokratski narodni savez) 0,03% + 3,56%, 1 mandat
Partia Ludowa Praca na rzecz Poprawy (Narodna stranka Radom za boljitak) 3,22% + 0,99%, 1 mandat
Demokratyczna Unia Ludowa Bośni i Hercegowiny (Demokratska narodna zajednica Bosne i Hercegovine) 1,9% + 0,06%, 1 mandat

do Parlamentu nie weszły:
Serbska Partia Radykalna Republiki Serbskiej (Srpska radikalna stranka Republike srpske) X + 2,83%
Blok Patriotyczny BOSS – SDU BiH (Patriotski blok BOSS – SDU BiH) 2,77% + 0,03%
Serbska Partia Radykalna dr Vojislav Šešelj Bijeljina (Srpska radikalna stranka dr Vojislav Šešelj Bijeljina) X + 2,63%
HSP Đapić-Jurišić i NHI – Koalicja na rzecz Równouprawnienia (HSP Đapić-Juričić i NHI – Koalicija za jednakopravnost) 2,28% + 0,88%
Partia Socjalistyczna (Socijalistička partija) 0,21% + 2,25%
Emerycka Partia Republiki Serbskiej i Partia Ludowo-Demokratyczna (Penzionerska stranka Republike srpske i Narodna demokratska stranka) X + 2,21%
Serbski Ruch Demokratyczny (Demokratski pokret srpske) X + 1,4%
Partia Emeryta Bośni i Hercegowiny (Stranka penzionera – umirovljenika Bosne i Hercegovine) 1,38% + X
Liberalno-Demokratyczna Partia Bośni i Hercegowiny (Liberalno demokratska stranka Bosne i Hercegovine) 0,98% + X
Polityczny Ruch Młodych Bośni i Hercegowiny (Politički pokret mladih Bosne i Hercegovine) 0,9% + 0,14%
Ruch na rzecz Przemiany Bośni i Hercegowiny (Pokret za promjene Bosne i Hercegovine) 0,71% + X
Europejska Partia Ekologiczna E-5 (Evropska ekološka stranka E-5) 0,59% + 0,09%
Obywatelska Demokratyczna Partia Bośni i Hercegowiny (Građanska demokratska stranka Bosne i Hercegovine) 0,51% + 0,07%
Serbska Nowa Siła (Nova snaga srpske) X + 0,49%
Bośniacka Partia Ludowa (Narodna bošnjačka stranka) 0,45% + X
Serbska Partia Demokratyczna (Demokratska stranka srpske) X + 0,42%
Demokratyczna Partia Inwalidów Bośni i Hercegowiny (Demokratska stranka invalida Bosne i Hercegovine) 0,41% + X
Wolni Demokraci (Slobodni demokrati) 0,19% + X
Kongresowa Ludowa Partia Obrony Praw Człowieka i Obywatela – Prawdy i Moralności Bośni i Hercegowiny (Kongresna narodna stranka zaštite prava boraca i građana – pravde i morala Bosne i Hercegovine) 0,12% + 0,07%
Bośniacko-Podrińska Partia Ludowa (Bosansko podrinjska narodna stranka) 0,06% + 0,01%

W SKRÓCIE: trzynaście lat po zakończeniu krwawej wojny domowej kraj jest nadal podzielony. Misternie utkana konstrukcja władzy w Bośni jest utrzymywana tylko dzięki obecności międzynarodowej w tym kraju, której najbardziej wyraźnym oznakiem jest obecność instytucji „nadprezydenta”, czyli wysokiego komisarza, którym obecnie jest Christian Schwarz-Schilling. Komisarz ma prawo uchylić wszelkie przepisy oraz zdymisjonować wszelkich urzędników. Wielu komentatorów jest zdania, że kilka miesięcy po wycofaniu się sił międzynarodowych (nie tylko wojskowych) Bośnia ponownie pogrążyłaby się w wojnie. Komisja liczyła głosy ponad dwa tygodnie, co dało asumpt do rozważań nad fałszerstwami wyborczymi. Wyborcy odwrócili się od bośniackich (SDA) i serbskich (SDS) nacjonalistów, jednak głównie ze względu na ich korupcję i nieudolność. Zwycięzcy jednak wcale nie są mniej radykalni. Bośniacka SBH domaga się unitaryzacji kraju, zaś serbski SNS – secesji serbskiej części. Dla przeciwnych stron byłoby to równoznaczne z wypowiedzeniem wojny. Na dokładkę wiele kontrowersji wśród Chorwatów wzbudził wybór Željko Komšića do Prezydium: nacjonaliści chorwaccy zarzucają mu sprzyjanie muzułmanom. Jest bowiem agnostykiem, swój język określa jako bośniacki i kibicuje piłkarskiej reprezentacji Bośni i Hercegowiny.

REPUBLIKA ŁOTWY – wybory parlamentarne

data: 7 października 2006 r.
do obsadzenia: 100 miejsc w Sejmie (Saeima) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 62%

Partia Ludowa (Tautas partija; przywódca: Atis Slakteris) 19,56%, 23 mandaty
Sojusz Zielonych i Rolników (Zaļo un Zemnieku Savienība; Ingrīda Ūdre) 16,71%, 18 mandatów
Partia Nowej Ery (Jaunais laiks; Einars Repše) 16,38%, 18 mandatów
Harmonijne Centrum (Saskaņas centrs; Nils Ušakovs) 14,42%, 17 mandatów
Koalicja Wyborcza Pierwszej Partii Łotewskiej i Partii „Łotewska Droga” (Latvijas Pirmās partijas un partijas „Latvijas Ceļš” vēlēšanu apvienība; Ainārs Šlesers i Ivars Godmanis) 8,58%, 10 mandatów
Na rzecz Ojczyzny i Wolności / LNNK (Tēvzemei un Brīvībai / LNNK; Jānis Straume) 6,94%, 8 mandatów
Dla Praw Człowieka na Zjednoczonej Łotwie (Par cilvēka tiesībām vienotā Latvijā; Jakovs Pliners i Tatjana Ždanoka) 6,03%, 6 mandatów

do Parlamentu nie weszły:
Łotewska Socjaldemokratyczna Partia Pracujących (Latvijas Sociāldemokrātiskā Strādnieku partija; Guntars Jirgensons) 3,5%
Patriotyczna Koalicja Wyborcza „Ojczyzna” (Politiskā patriotiskā apvienibā „Dzimtene”) 2,08%
Partia „Niech Żyje Łotwa!” (Partija „Visu Latvijai!”; Raivis Dzintars) 1,48%
Nowi Demokraci (Jaunie Demokrāti; Māris Gulbis) 1,27%
Polityczna Organizacja „Partia Emerytów i Seniorów” (Politiskā organizācija „Pensionāru un Senioru partija”) 0,79%
Kraj Māry (Māras zeme; Irēna Saprovska) 0,48%
Organizacja (Partia) Polityczna „Eurosceptycy” (Politiskā organizācija (partija) „Eiroskeptiķi”; Normunds Grostiņš) 0,37%
Partia „Nasz Kraj” (Partija „Mūsu zeme”; Ilmārs Ančāns) 0,23%
„Łotewska Łotwa” Łotewska Narodowo-Polityczna Organizacja Prawa („Latviešu Latvija” nacionālpolitiska Latviešu Aizstāvības Organizācija) 0,12%
Partia Sprawiedliwości Społecznej (Sociāla Taisnīguma partija) 0,17%
Unia Siły Narodowej (Nacionālā Spēka Savienība; Viktors Birze) 0,13%
Partia „Unia Ojczyźniana” (Partija „Tēvzemes savienība”; Mārtiņš Draudiņš) 0,12%

W SKRÓCIE: ludowiec Aigars Kalvītis jako pierwszy premier niepodległej Łotwy obronił w wyborach swoją pozycję. Stojący na czele koalicji TP-ZZS-LPP/PLC szef rządu osiągnął to dzięki stabilności i dobrym wynikom gospodarczym, jaki może się pochwalić Łotwa. Co prawda większość, jaką osiągnął konserwatywny rząd Kalvītisa nie jest może imponująca (51% mandatów), jednak do tej pory koalicja była mniejszościowa, odkąd premier wyrzucił z rządu Partię Nowej Ery. Niezły wynik osiągnęło SC, partia mniejszości rosyjskiej. Najniższą frekwencję w historii należy zaś przypisać olbrzymiej, bo aż 300-tysięcznej nowej emigracji, która stała się faktem po otworzeniu unijnych rynków pracy dla obywateli tej nadbałtyckiej republiki.

REPUBLIKA PANAMY – referendum

data: 22 października 2006 r.
pytanie: Czy akceptujesz propozycję budowy trzeciego ciągu tam na Kanale Panamskim? (¿Aprueba usted la propuesta de construcción del tercer juego de esclusas en el Canal de Panamá?)

WYNIKI:
frekwencja 43,32%

tak 76,83%
nie 21,76%

W SKRÓCIE: Panama zdecydowała o rozbudowie Kanału Panamskiego i dostosowaniu go do współczesnych realiów. Kanał zbudowany w 1914 r. jest zbyt płytki dla wielu statków. Dlatego też prezydent Martín Torrijos przedstawił 24 kwietnia 2006 r. propozycję budowy trzeciego zestawu śluz oraz pogłębienia istniejących. Zdecydowana większość Panamczyków przyjęła argumenty rzadu, że dzięki temu Panama ma szansę nie utracić na znaczeniu jako kraj tranzytowy. A jej pozycja jest dziś zagrożona, jak nigdy przedtem, bowiem coraz głośniej o planach budowy własnego kanału myśli Nikaragua. Opozycja wobec propozycji rządu, z braku lepszych argumentów, ostrzegała przed korupcją przy budowie oraz podawało w wątpliwość rządowe szacunki kosztów rozbudowy. Natychmiast po ogłoszeniu wyników głosowania swoją pomoc przy inwestycji zadeklarował Tajwan, którego rząd jest przez Panamę uznawany.

FEDERACYJNA REPUBLIKA BRAZYLII – wybory generalne

data: 1 i 29 października 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję, 513 miejsc w Izbie Deputowanych (Câmara dos Deputados) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej i 27 na 81 miejsc w Senacie Federalnym (Senado Federal) na 8-letnią kadencję w ordynacji większościowej

PREZYDENT:
frekwencja 83,2% (I tura) i 83,1% (II tura)

Luiz Inácio Lula da Silva (Partia Pracujących) 48,61% (I tura) i 60,83% (II tura)
Geraldo José Rodrigues Alckmin Filho (Partia Brazylijskiej Socjaldemokracji) 41,64% (I tura) i 39,17% (II tura)

do II tury nie przeszli:
Heloísa Helena Lima de Moraes Carvalho (Partia Socjalizm i Wolność) 6,85%
Cristovam Ricardo Cavalcanti Buarque (Demokratyczna Partia Pracy) 2,64%
Ana Maria Rangel (Republikańska Partia Postępowa) 0,13%
José Maria Eymael (Partia Chrześcijańskiej Socjaldemokracji) 0,07%
Luciano Caldas Bivar (Partia Socjalliberalna) 0,06%

IZBA DEPUTOWANYCH:

Partia Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego (Partido do Movimento Democrático Brasileiro; przywódca: Michel Temer) 14,6%, 89 mandatów
Partia Pracujących (Partido dos Trabalhadores; Marco Aurélio Garcia) 15%, 83 mandaty
Partia Brazylijskiej Socjaldemokracji (Partido da Social Democracia Brasileira; Tasso Jereissati) 13,6%, 65 mandatów
Partia Frontu Liberalnego (Partido da Frente Liberal; Jorge Bornhausen) 10,9%, 65 mandatów
Partia Postępowa (Partido Progresista; Nélio Dias) 7,1%, 42 mandaty
Brazylijska Partia Socjalistyczna (Partido Socialista Brasileiro; Eduardo Campos) 6,2%, 27 mandatów
Demokratyczna Partia Pracy (Partido Trabalhista Brasileiro; Carlos Roberto Lupi) 5,2%, 24 mandaty
Partia Liberalna (Partido Liberal; Valdemar da Costa Neto) 4,4%, 23 mandaty
Brazylijska Partia Pracy (Partido Trabalhisto Brasileiro) 4,7%, 22 mandaty
Ludowa Partia Socjalistyczna (Partido Popular Socialista) 3,9%, 21 mandatów
Partia Zielona (Partido Verde; José Luiz de França Penna) 3,6%, 13 mandatów
Komunistyczna Partia Brazylii (Partido Comunista do Brasil; Renato Rabelo) 2,1%, 13 mandatów
Partia Socjalchrześcijańska (Partido Social Cristão) 1,9%, 9 mandatów
Chrześcijańska Partia Robotnicza (Partido Trabalhista Cristão) 0,9%, 4 mandaty
Partia Socjalizm i Wolność (Partido Socialismo e Libertade; Heloísa Helena) 1,2%, 3 mandaty
Partia Mobilizacji Narodowej (Partido da Mobilização Nacional) 0,9%, 3 mandaty
Partia Odbudowy Ładu Narodowego (Partido de Reedificação da Ordem Nacional; Enéas Carneiro) 1%, 2 mandaty
Humanistyczna Partia Solidarności (Partido Humanista da Solidariedade) 0,5%, 2 mandaty
Robotnicza Partia Brazylii (Partido Trabalhista do Brasil) 0,3%, 1 mandat
Partia Emerytów Narodu (Partido dos Aposentados da Nação) 0,3%, 1 mandat
Brazylijska Partia Republikańska (Partido Republicano Brasileiro) 0,3%, 1 mandat

do Izby Deputowanych nie weszły:
Chrześcijańska Partia Socjaldemokratyczna (Partido Social Democrata Cristão) 0,4%
Republikańska Partia Postępowa (Partido Republicano Progresista; Ovasco Roma Altimari Resende) 0,3%
Partia Socjalliberalna (Partido Social Liberal) 0,2%
Partia Odnowy Robotniczej (Partido Renovador Trabalhista) 0,2%
Partia Pracy (Partido Trabalhista) 0,2%
Socjalistyczna Partia Zjednoczonych Robotników (Partido Socialista dos Trabalhadores Unificado) 0,1%
Komunistyczna Partia Brazylii (Partido Comunista Brasileiro; Zuleide Faria de Melo) 0,1%
Partia Powodu Pracy (Partido da Causa Operária) 0,03%

SENAT FEDERALNY:

Partia Frontu Liberalnego 25,7%, 6 mandatów (w sumie 18)
Partia Brazylijskiej Socjaldemokracji 12,5%, 5 mandatów (15)
Partia Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego 12%, 4 mandaty (15)
Brazylijska Partia Pracy 4,7%, 3 mandaty (4)
Partia Pracujących 19,2%, 2 mandaty (11)
Demokratyczna Partia Pracy 6%, 1 mandat (5)
Brazylijska Partia Socjalistyczna 2,5%, 1 mandat (3)
Partia Liberalna 0,8%, 1 mandat (3)
Komunistyczna Partia Brazylii 7,5%, 1 mandat (2)
Partia Postępowa 5%, 1 mandat (1)
Ludowa Partia Socjalistyczna 1,5%, 1 mandat (1)
Partia Odnowy Robotniczej 0,8%, 1 mandat (1)
Brazylijska Partia Republikańska 0,3%, bez mandatu (2)

do Senatu nie weszły:
Partia Zielona 1,7%
Partia Socjalizm i Wolność 0,4%
Socjalistyczna Partia Zjednoczonych Robotników 0,2%
Partia Socjalchrześcijańska 0,2%
Robotnicza Partia Brazylii 0,1%
Partia Odbudowy Ładu Narodowego 0,1%
Komunistyczna Partia Brazylii 0,1%
Chrześcijańska Partia Socjaldemokratyczna 0,1%
Partia Socjalliberalna 0,06%
Chrześcijańska Partia Robotnicza 0,05%
Partia Powodu Pracy 0,03%
Humanistyczna Partia Solidarności 0,03%
Republikańska Partia Postępowa 0,02%
Partia Pracy 0,01%
Partia Mobilizacji Narodowej 0,01%
Partia Emerytów Narodu 0,004%

W SKRÓCIE: prezydent Lula da Silva w II turze wyborów pokonał swego kontrkandydata większą różnicą głosów, niż ktokolwiek się spodziewał. A przecież Alckmin, były gubernator stanu São Paulo, do niedawna był całkiem poważnie brany pod uwagę jako przyszły prezydent Brazylii. Silva dał się poznać jako reprezentant cywilizowanej południowoamerykańskiej lewicy, nie tak radykalnej jak przywódcy Kuby, Wenezueli czy Boliwii, ale i z pewnym sceptycyzmem patrzącej na przywódstwo Stanów Zjednoczonych na świecie. Prezydentowi nie zaszkodziły nawet afery korupcyjne, które wybuchły przed wyborami. Silva zdołał utrzymać swe poparcie wśród biedoty – rzadkość w świecie, w którym władza zużywa najmocniej właśnie polityków „społeczne wrażliwych”. Zawdzięcza to głównie programowi Bolsa Familia, dzięki któremu biedota otrzymuje po kilkadziesiąt dolarów zasiłku miesięcznie oraz dostęp do niskooprocentowanych mikrokredytów, o ile jej dzieci chodzą do szkół i są szczepione. Dzięki temu programowi udało się zaktywizować co bardziej przedsiębiorczych biedaków, dzięki czemu realne dochody najbiedniejszej grupy wzrosły o 15%. Gospodarka na tym nie ucierpiała – bezrobocie i inflacja utrzymuje się na poziomie 3-4%. Za prezydentury Luli Brazylia zaczęła coraz głośniej prezentować swoje aspiracja stania się liczącym się graczem na światowej arenie. Można przypuszczać, że w nadchodzących latach te wołania – wraz z aspiracjami do otrzymania stałego miejsca w Radzie Bezpieczeństwa ONZ – się zintensyfikują. Po stronie minusów należy zapisać niestabilne zaplecze parlamentarne (rodzima partia prezydenta zajmuje zaledwie 83 na 513 miejsc w izbie niższej!) oraz niską stopę inwestycji spowodowaną wysokimi podatkami. To będą najpoważniejsze wyzwania stojące przed starym-nowym prezydentem.

REPUBLIKA BUŁGARII – wybory prezydenckie

data: 22 i 29 października 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta i Wiceprezydenta państwa na 4-letnią kadencję; prezydent może być wybrany w I rundzie tylko, gdy frekwencja przekroczy 50%

WYNIKI (na I miejscu kandydat na prezydenta):
frekwencja 42,51% (I tura) i 41,21% (II tura)

Georgi Sedefczow Pârwanow, Angeł Iwanow Marin (Bułgarska Partia Socjalistyczna) 64,05% (I tura) i 75,95% (II tura)
Wołen Nikołow Siderow, Paweł Dimitrow Szopow (Narodowa Unia Atak) 21,49% (I tura) i 24,05% (II tura)

do II tury nie przeszli:
Nedełczo Krumow Beronow, Juliana Iwanowa Nikołowa 9,75%
Georgi Ewdokiew Markow, Marija Marinowa Conewa-Iwanowa 2,71%
Petâr Kiriłow Beron, Stepa Dimitrowa Angełowa-Bankowa 0,79%
Grigor Petrow Wełew, Jordan Żekow Mutafcziew (Unia Bułgarskich Nacjonalistów „Cała Bułgaria”) 0,71%
Luben Jordanow Petrow, Neli Atanasowa Topałowa 0,49%

W SKRÓCIE: w II turze znaczna część elektoratu bułgarskiej prawicy była zmuszona do wyboru wbrew sobie. W szranki stanęli bowiem dotychczasowy szef państwa, postkomunista Georgi Pârwanow, popularny głównie z uwagi na zasługi w na drodze Sofii do Unii Europejskiej oraz dziennikarz i zjednoczyciel skrajnej prawicy Wołen Siderow, który chce się integrować z Rosją i wyrzucać z kraju mniejszości narodowe, zwłaszcza Turków, których obecność w koalicji rządowej dała asumpt do oskarżeń rządu o służenie interesom nie-Bułgarów. Nic dziwnego, że mając taki wybór Bułgarzy przytłaczającą większością głosów wybrali Pârwanowa, który uzyskałby taki rezultat już w I turze, gdyby nie nieco dziwaczna ordynacja wyborcza.

Wyniki wyborów generalnych w EKWADORZE oraz II tury prezydenckich w KONGU-KINSZASA podamy Państwu w kolejnej edycji Kroniki wyborczej e-Polityki.pl po ogłoszeniu ich ostatecznych wyników.

KALENDARIUM:

AUSTRIA: 1 października wybory parlamentarne wygrali socjaldemokraci. 11 października Aldred Gusenbauer otrzymał misję tworzenia nowego rządu.

BANGLADESZ: 29 października prezydent Iajuddin Ahmed został naczelnym doradcą, czyli premier przygotowującym nowe wybory.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 1 października w wyborach członkami Prezydium zostali Nebojša Radmanović, Željko Komsić i Haris Silajdžić. W wyborach do parlamentu Federacji Chorwacko-Muzułmańskiej najwięcej miejsc zdobyła Partia Akcji Demokratycznej, podobnie jak w wyborach do parlamentu bośniackiego. W Republice Serbskiej w Bośni wybory parlamentarne wygrała Partia Niezależnych Socjaldemokratów, zaś jej prezydentem został Milan Jelić. Tego samego dnia Amerykanin Raffi Gregorian został międzynarodowym nadzorcą Dystryktu Brčka

BRAZYLIA: 1 października do II tury wyborów prezydenckich przeszli Luiz Inácio Lula da Silva i Geraldo Alckmin. Wybory parlamentarne wygrała Partia Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego, zaś w głosowaniu do Senatu najwięcej miejsc obsadziła Partia Frontu Liberalnego.

BUŁGARIA: 22 października Georgi Pârwanow i Wołen Siderow przeszli do II tury wyborów prezydenckich. II turę tydzień później wygrał urzędujący prezydent Pârwanow.

CHINY: parlament nieuznawanego Tajwanu nie zdołał uruchomić procedury impeachmentu wobec prezydenta Chen Shui-biana. Za głosowało 116 posłów wobec wymaganych 147.

CYPR: 5 października premier Ferdi Sabit Soyer otrzymał wotum zaufania od parlamentu Cypru Północnego (28:2). 6 października Nikos Symeonides został ministrem obrony uznawanej Republiki Cypru.

CZARNOGÓRA: 11 października Željko Sturanović został nominowany na szefa rządu.

CZECHY: 3 października rząd Mirka Topolánka przegrał głosowanie nad wnioskiem o wotum zaufania 96:99. 11 października Václav Klaus przyjął jego dymisję. 28 października w wyborach odnawiających 1/3 składu Senatu wygrała Obywatelska Partia Demokratyczna.

EKWADOR: Álvaro Noboa i Rafael Correa przeszli 15 października do II tury wyborów prezydenckich.

ESTONIA: 9 października urząd prezydenta objął Toomas Hendrik Ilves.

GAMBIA: 27 października prezydent Yahya Jammeh zrekonstruował rząd: nowym ministrem spraw zagranicznych został Bala Garba Jahumpa.

INDIE: 24 października Pranab Mukherjee został szefem dyplomacji, zaś A.K. Antony – resortu obrony.

KANADA: 3 października Shawn Graham został zaprzysiężony na gubernatora Nowego Brunszwiku. Wyniki wyborów parlamentarnych w Terytorium Jukon: Partia Jukon 40,8% (10/18 miejsc), Partia Liberalna 34,8% (5), Nowa Partia Demokratyczna 23,3% (3), frekwencja 72,3%.

KIRGIZJA: Osmonały Guronow zastąpił 6 października Murata Sutalinowa na stanowisku szefa MSW.

KONGO-KINSZASA: 16 października doszło do rekonstrukcji gabinetu: gen. Denis Kalume Nimbi został szefem MSW, a Tharcisse Habarugira – resortu obrony. Jednocześnie powołano nowych gubernatorów prowincji: adm. Liwanga Mata Nyamunyobo (Kinszasa), Jacques Mbadu (Dolne Kongo), Mutombo Bakafwa Nsenda (Kasai Wschodnie), Edouard Wenzi Wakoyula (Bandundu).

KOREA POŁUDNIOWA: 23 października minister obrony Yoon Kwang-ung podał się do dymisji.

LESOTHO: 4 października z okazji 40. rocznicy odzyskania niepodległości przyjęto nową flagę (na ilustracji poniżej).

ŁOTWA: 7 października w wyborach parlamentarnych najwięcej głosów zdobyła Partia Ludowa.

MEKSYK: 1 października Marco Antonio Adame Castillo został gubernatorem stanu Morelos.

NIGERIA: 16 października Izba Zgromadzenia stanu Ekiti odsunęła od władzy gubernatora Ayo Fayosego. Tymczasowym gubernatorem został Friday Aderemi. Po trzech dniach prezydent federalny Olusegun Obasanjo uznał ruch za nielegalny, zawiesił władze stanu na 6 miesięcy i powołał Adetunjiego Olurina na administratora.

NOWA ZELANDIA: 17 października David Payton otrzymał nominację na administratora Tokelau.

PALAU: 1 października przeniesiono stolicę kraju z Kororu do Melekeok. W nowym mieście stołecznym, położonym na największej wyspie w kraju, Babeldaob, żyje 391 mieszkańców.

PANAMA: 22 października w referendum przyjętu propozycję rozbudowy Kanału Panamskiego.

POLSKA: 16 października Andrzej Lepper ponownie został wicepremierem oraz ministrem rolnictwa i rozwoju wsi.

ROSJA: 3 października Władimir Putin nominował Murtazę Rachimowa na nowego prezydenta Baszkirii. Miejscowy parlament zatwierdził Rachimowa po tygodniu.

RUMUNIA: 29 października Sorin Frunzăverde został ministrem obrony.

SAN MARINO: Antonio Carattoni i Roberto Giorgetti zostali 1 października kapitanami-regentami.

SERBIA: 1 października do dymisji podał się minister finansów Mlađan Dinkić.

SZWECJA: 6 października Fredrik Reinfeldt został zaprzysiężony wraz z gabinetem: Carl Bildt (MSZ), Mikael Odenberg (obrona), Anders Borg (finanse).

TAJLANDIA: 9 października zaprzysiężono rząd gen. Surayuda Chulanonta: Nitya Pibulsongkram (MSZ), gen. Boonrod Somtat (obrona), Pridiyathorn Devakula (finanse), Aree Wong-araya (MSW).

TANZANIA: 15 października Joseph Mungai zastąpił na stanowisku szefa MSW Johna Chiligatiego.

UKRAINA: 19 października szef MSW Jurij Łucenko podał się do dymisji, jednak prezydent Wiktor Juszczenko jej nie przyjął.

WĘGRY: 6 października premier Ferenc Gyurcsány otrzymał wotum zaufania (207:165).

WIELKA BRYTANIA: 30 października Ewart Brown został premierem Bermudów.

WYSPY SALOMONA: premier Manasseh Sogavare przetrwał 11 października 17:29 głosowanie nad wnioskiem o wotum nieufności. Po pięciu dniach nowym ministrem finansów został Gordon Darcy, zastępując na tym stanowisku Bartholomew Ulufa’alu.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: José Cassandra został 3 października szefem regionalnego rządu Wyspy Książęcej.

ZAMBIA: nowy rząd prezydenta Lev’ego Mwanawasy: Rupiah Banda (wiceprezydent), Mundia Sikatana (MSZ), George Mpombo (obrona), Rinnie Shikapwasha (MSW), Ng’andu Magande (finanse).

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 13 października obywatel Korei Południowej Ban Ki-moon został wybrany przez aklamację nowym sekretarzem generalnym Narodów Zjednoczonych. Ban obejmie stanowisko 1 stycznia 2007 r.

ZMARLI:

6 października – Lorenzo Iglesias De Leon GUERRERO (ur. 1935), gubernator Marianów Północnych (wspólnota Stanów Zjednoczonych) 08.01.1990-10.01.1994, reprezentujący Partię Republikańską, zmarł w Saipan;
7 października – Hans SIMA (ur. 1918 w Saifnitz, wówczas Austro-Węgry, ob. Camporosso we Włoszech), naczelnik krajowy Karyntii (kraj związkowy Austrii) 12.04.1965-12.04.1974, reprezentujący Socjaldemokratyczną Partię Austrii, zmarł w Klagenfurcie;
16 października – Valentín Demetrio PANIAGUA Corazao (ur. 1936 w Cuzco), prezydent Peru 22.11.2000-28.07.2001, reprezentujący Akcję Ludową, zmarł w Limie;
18 października – Xosé QUIROGA Suárez (ur. 1920 w Petín), prezydent rządu Galicji 09.06.1979-21.011982 (region autonomiczny Hiszpanii), reprezentujący Unię Centrum Demokratycznego, zmarł w Valdeorras;
22 października – CHOI Kyu-ha (ur. 1919 w Wonju w ówczensje japońskiej Korei), premier 19.12.1975-05.12.1979 i prezydent Korei Południowej 08.12.1979-16.08.1980, zmarł w Seulu, reprezentujący Demokratyczną Partię Republikańską;
27 października – Ghulam Ishaq KHAN (ur. 1915 w Bannu,. wówczas Indie Brytyjskie), prezydent Pakistanu 17.08.1988-18.07.1993, zmarł w Peszawarze;
29 października – Ibrahim Muhammadu MACCIDO dan Abu Bakar (ur. 1928), sułtan Sokoto (Nigeria) od 20.04.1996, zginął w katastrofie lotniczej w Abudży;
31 października – Pieter Willem BOTHA (ur. 1916 w Paul Roux), premier 29.09.1978-14.09.1984 i prezydent państwowy Południowej Afryki 03.09.1984-15.08.1989, reprezentujący Partię Narodową.

źródła: Angus Reid Consultants, Bosna i Hercegovina – Centralna izborna komisija, Central Intelligence Agency, ElectionGuide, ElectionWorld, Rulers.org, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła i flagi państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę
  Wasze komentarze
 

 

(~oska, 22-10-2007 22:29)

Opis: poprwiam blad :parlament jest wybierny na okres 4 lat nie 5,podobnie jak prezydent :)

 

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl