Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Azja i Pacyfik / Czy można ufać wywiadowi?               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Czy można ufać wywiadowi? 

27-07-2004

  Autor: Przemysław Jaworski z Adelajdy

Teraz, gdy od wkroczenia wojsk koalicji do Iraku minęło ponad rok i stało się jasne, że broni masowego rażenia tam nie ma, coraz bardziej natarczywie nasuwa się pytanie o sens tej wojny. Razem z nim pytanie o jakość informacji, dostarczonych przez wywiad, na których się opierano przystępując do wojny. Pytania takie, zadawane we wszystkich krajach koalicji, nie ominęły również Australii. .

 

 

Tak jak w Wielkiej Brytanii raport Butlera, ogłoszony dwa tygodnie temu oraz raport Senackiej Komisji do spraw wywiadu USA, australijski raport Filipa Flooda mówi również o nieścisłych informacjach wywiadu.

Filip Flood, były minister obrony Australii, ogłosił swój raport 22 lipca bieżącego roku. „W takim stopniu, w jakim dotyczy to prognoz na przyszłość, wnioski oparte na danych z wywiadu rzadko będą precyzyjne czy definitywne. Znacznie częściej są fragmentaryczne i niekompletne”. Dobierając takich słów, Flood podał w wątpliwość argumenty wszystkich tych, którzy sądzą, że nie znalezienie broni masowego rażenia w Iraku stawia rząd w trudnej sytuacji. Flood zwrócił uwagę na to, że po pierwszej wojnie z Irakiem Komisja Specjalna Narodów Zjednoczonych nie mogła się doliczyć ponad dwudziestu tysięcy ładunków ze środkami chemicznymi, oraz prawie dwóch ton bojowych środków biologicznych. Flood podkreślił również to, że skoro Saddam Hussein sprzeciwiał się inspekcji wszystkimi sposobami aż do samego końca, mogło to sugerować, że posiada i chce ukryć środki masowego rażenia. Dalej raport stwierdza, że nie ma żadnych dowodów na to, że rząd australijski wywierał nacisk na agencje wywiadowcze, aby dostarczyły wygodnych dla rządu raportów w sprawie Iraku. Faktycznie wywiad australijski niezależnie doszedł do tych samych wniosków, co wywiady Wielkiej Brytanii i USA, jednak wnioski te były znacznie bardziej radykalne. Znalazło to swój oddźwięk w bardziej konserwatywnej postawie premiera Johna Howarda, w porównaniu do Tony Blaira czy Georga Busha. Jeśli zachodnie wywiady zawiodły w sprawie Iraku, należy to złożyć na karb „fragmentaryczności i niekompletności” danych wywiadu jako takich. Dalej raport mówi, że koniec okresu zimnej wojny dał Australii złudzenie bezpieczeństwa i sprawił, że kraj ten był nie przygotowany do wojny z terroryzmem. W końcu raport przynosi zalecenia w sprawie rozwoju agencji wywiadowczych Australii, kładąc szczególny nacisk na zwiększenie liczby pracowników władających językiem arabskim. Raport Filipa Flooda skutecznie zdyskwalifikował wszelkie ewentualne oskarżenia, że rząd mógłby oszukiwać społeczeństwo, czy to w sprawie wojny w Iraku, czy zamachu bombowego na Bali. Tym samym oczyścił atmosferę społeczną na okres kampanii wyborczej, która już się zaczęła.

W rezultacie raportu Flooda, dwie australijskie organizacje wywiadowcze ulegną poważnej reorganizacji. DIO (Defence Intelligence Organisation) znacznie zwiększy liczbę personelu a ONA (Office of National Assessments) podwoi swój roczny budżet. Australia nawiąże również ściślejsze kontakty z organizacjami wywiadowczymi wielu państw Azji.

Na drugi dzień po ogłoszeniu raportu Flooda, zabrał w jego sprawie głos premier Australii, John Howard. Powiedział on, że nie będzie szukał kozłów ofiarnych pośród agencji wywiadowczych. „Jeśli Australijczycy będą szukać kogoś winnego zaniedbań na arenie wywiadu” - powiedział premier - „jestem gotów wziąć na siebie całą odpowiedzialność za te zaniedbania”. Premier powiedział również, że gdyby teraz przyszło mu decydować o wojnie z Irakiem, powziąłby taką samą decyzję jak kiedyś. Wypowiedź ta spotkała się z ostrą krytyką tak samo ze strony Demokratów jak i Partii Pracy. Andrew Bartlett, przywódca Demokratów Australijskich, powiedział, że premier nie tylko popełnił błąd ale jeszcze nie uczy się na błędach, mówiąc, że popełniłby go jeszcze raz. „Uważam, że nie możemy ufać premierowi i obdarzyć go znowu władzą po to, aby posyłał australijskich mężczyzn i kobiety za granicę, narażając ich życie na niebezpieczeństwo” powiedział Bartlett.

Kiedy w Australii trwa dyskusja na temat raportu Flooda, jedna z organizacji terrorystycznych znowu ogłosiła swoje ultimatum dla państw koalicji, w tym również dla Australii, domagając się wycofania wojsk z Iraku. Odpowiedź na ultimatum dał Aleksander Downer, minister spraw zagranicznych Australii, potwierdzając dawno już znane stanowisko rządu australijskiego o nie negocjowaniu z terrorystami. Minister ubolewał również nad stanowiskiem Hiszpanii a ostatnio także Filipin, które to państwa uległy żądaniom terrorystów. „Niestety, takie postawy zachęcają terrorystów do ponawiania gróźb, dlatego teraz my jesteśmy przedmiotem pogróżek, podobnie jak Włosi, Polacy i Bułgarzy. Terrorystyczne grupy nie będą dyktowały linii postępowania rządowi australijskiemu ani narodowi australijskiemu” - powiedział minister Downer.

Jeszcze bardziej szokująca informacja dotarła do Australii z pobliskiej Indonezji, gdzie sąd konstytucyjny tego kraju stwierdził, że wyroki jakie ostatnio zapadły w sprawie zamachu bombowego na Bali, dokonanego w roku 2002, są sprzeczne z konstytucją Indonezji. Podstawą postępowania w tej sprawie była ustawa antyterrorystyczna, która została wprowadzona dopiero po zamachu i jako taka nie może działać z mocą wsteczną. Główny sędzia indonezyjskiego sądu konstytucyjnego oświadczył w piątek, 23 lipca, że winni zamachu bombowego na Bali nie zostaną jednak wypuszczeni z więzienia. W chwili obecnej ponad 30 osób zostało uznanych w tej sprawie za winnych, niektórzy otrzymali karę śmierci. Decyzja indonezyjskiego sądu konstytucyjnego, który jest w Indonezji instytucją względnie nową, wnosi w całą tę sprawę pewną dwuznaczność prawną. Co zrobi sąd najwyższy na Bali z rekomendacjami sądu konstytucyjnego? Okazuje się jednak, jak to podały media australijskie, że skazani za zamach bombowy na Bali nie mogą być ponownie sądzeni na podstawie ustawy antyterrorystycznej, natomiast przy oskarżeniu ich z kodeksu karnego, nie można użyć tych samych materiałów dowodowych, jakie były użyte w poprzedniej sprawie. Czy znajdą się nowe dowody? Czy w ogóle ci terroryści mogą być jeszcze raz sądzeni i skazani? Odpowiedzi na te i na wiele innych pytań szukają dzisiaj Australijczycy, zwłaszcza rodziny 88 osób zabitych na Bali w roku 2002, jak również ci co przeżyli, pozostając kalekami do końca życia. Czy terroryści wyjdą na wolność i co przyniesie następny rozdział wojny z terrorem na antypodach?

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl