Barosso zwrócił się ku ekstremalnym komunistom jako wyraz sprzeciwu wobec dyktatury w Portugali oraz ataków na jego wykładowców na uczelni. Warto zaznaczyć, że było to w okresie tzw. Rewolucji Czerwonych Goździków, która pozwoliła na bezkrwawe odsunięcie od władzy następcy dyktatora Antonio Salazare, Marcello Cateano.
Barosso został jednym z najmłodszych członków rządu partii socjaldemokratycznej, otrzymując w wieku 29 lat stanowisko sekretarza stanu najpierw w ministerstwie Spraw Wewnętrznych a następnie Spraw Zagranicznych. Tak zaczęła się jego kariera polityczna.
Jose Barosso od 1980 roku jest członkiem Portugalskiej Partii Socjaldemokratycznej (PSD), która wbrew nazwie jest partią centroprawicową. W 1985 został deputowanym z ramienia PSD. Po pracy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w 1987 objął stanowisko Sekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a w latach 1992-1995 pełnił funkcję Ministra Spraw Zagranicznych Portugalii. W tym okresie wykazał się umiejętnościami budowania kompromisu angażując się w sprawy Timoru jak również będąc aktywną postacią rokowań pokojowych w Angoli (byłe kolonie Portugalii).
W 1995 roku centroprawica traci władzę. Barosso Przez 2 lata pełnił funkcję przewodniczącego komisji spraw zagranicznych w parlamencie. Próbuje zdobyć fotel przewodniczącego wtedy opozycyjnej PSD ale bezskutecznie. Dopiero w 1999 roku zostaje liderem PSD i od tej pory przewodzi partii. W kwietniu 2002 roku wraz z PSD wygrywa wyborcy i zostaje Premierem Portugalii.
Poglądy polityczne
Jose Barosso jest centrowym politykiem, reformatorem, zwolennikiem umiarkowanych zmian. Jest rzecznikiem współpracy transatlantyckiej, co zademonstrował organizując na Azorach szczyt USA, Wielka Brytania, Hiszpania w przeddzień interwencji w Iraku. Zaangażował się również bezpośrednio w ten konflikt wysyłając 120 policjantów portugalskich do Iraku. Określany jest mianem „człowieka kompromisu”. Został nominowany na stanowisko Przewodniczącego Komisji Europejskiej przez premiera Irlandii Bertie Ahern, która oficjalnie do czerwca 2003 roku pełniła rolę prezydencji europejskiej i zaakceptowany przez wszystkich członków Unii.
Przewodniczący Komisji Europejskiej
Jednogłośna akceptacja kandydatury Barosso na Przewodniczącego Komisji Europejskiej jest dużym osiągnięciem Europy skłóconej niedawno kwestią interwencji w Iraku oraz tematami gospodarczymi. Po 5-letniej przewodnictwa Romano Prodiego, często krytykowanego przedstawiciela jednego z dużych państw Europy, Barosso był kandydatem kompromisowym, który został zaakceptowany przez wszystkie 25 rządów. Następnie został przedstawiony do akceptacji Parlamentowi Europejskiemu. Barosso jako członek PSD należy do ugrupowania konserwatywno-chadeckiego, które ma największą liczbę głosów w Parlamencie Europejskim (268) ale cały czas daleką od większości bezwzględnej. Kandydat musiał więc walczyć o głosy innych ugrupowań, spotykając się z nimi i przedstawiając swoje poglądy na sprawy europejskie.
Wykazał się umiejętnościami negocjacyjnymi uzyskując poparcie wszystkich rządów europejskich, miał to być symbol jedności Europy, podobnie podczas prac konwentu europejskiego był za równością wszystkich członków Unii. Jednocześnie bardzo podkreśla rolę mocnej i niezależnej Komisji Europejskiej, m.in. odrzucając sugerowane przez Kanclerza Niemiec utworzenie stanowiska „superkomisarza” ds. gospodarki, na którym to miejscu Shroeder proponował Guentera Verheugena. W swoim przemówieniu najczęściej odnosił się do budowania mostów - pomiędzy tymi którzy popierają i są przeciwni idei interwencji w Iraku, pomiędzy budowaniem silnej Europy i umacnianiu więzi transatlantyckich i pomiędzy tymi którzy na niego głosowali i nie chcieli go poprzeć. Ostatecznie kandydatura Barosso przeszła z poparciem 413 głosów przy sprzeciwie 251 (głównie socjaldemokratów). Jest przeciwnikiem cięć budżetowych w Unii widząc potrzeby wyrównywania szans i budowania jedności kontynentu. Postawił sobie za cel zbliżenie z krajami sąsiadującymi z Unią na Bałkanach, Wschodniej Europie i nad morzem Śródziemnym. Jest otwarty na dalsze rozszerzenie Unii, a także w strukturach wewnętrznych obiecał starać się o pozyskanie największej liczy kobiet komisarzy w swoim gabinecie (1/3).
Życiorys niepolityczny
Jose Durao Barosso urodził się 23 marca 1956 roku w Lizbonie (Portugalia). Na tamtejszym uniwersytecie podczas wykładów poznał studentkę studiów humanistycznych Margarida Sausa Uva, która po pięciu latach została jego żoną. Mają 3 dzieci.
Ukończył prawo jako jeden z najlepszych studentów, a temat pracy magisterskiej dotyczył „ustroju Portugalii na tle jednoczącej się Europy”, był stypendystą wielu organizacji europejskich. Po studiach kontynuował pracę akademicką wykładając w Genewie i Georgetown. Jest autorem wielu publikacji z dziedziny spraw międzynarodowych i europejskich