KRÓLESTWO BAHRAJNU – wybory parlamentarne
data: 25 listopada i 2 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: 40 miejsc w Izbie Deputowanych (Majlis an-Nuwab) na 4-letnią kadencję w ordynacji większościowej
WYNIKI (I + II tura):
Narodowe Islamskie Towarzystwo al-Wifaq (Jam’iyat al-Wifaq al-Watany al-Islamiyah; przywódca: Sheikh Ali Salman) 16+1=17 mandatów
niezależni w sumie 10 mandatów
Islamskie Forum Narodowe (al-Menbar; Salah Abdurrahman) 4+3=7 mandatów
Islamskie Towarzystwo al-Asalah (Jam’iyat al-Asalah al-Islamiyah; Ghanim al-Buaneen) 4+1=5 mandatów
Towarzystwo Akcji Narodowo-Demokratycznej (Wa’ad; Ibrahim Sharif as-Sayed) 0+1=1 mandat
W SKRÓCIE: drugie w historii Bahrajnu wybory powszechne przebiegły dość spokojnie. Demokracja w Bahrajnie jest stosunkowo młoda. Dopiero od wprowadzenia w 2002 r. nowej konstytucji przez młodego emira Hamada al-Khalifę (który na mocy tejże stał się królem), obywatele Bahrajnu mogą wybierać skład izby niższej swojego parlamentu. Izba wyższa – Rada Konsultacyjna – jest do dziś powoływana przez monarchę. Wybory wygrała umiarkowana opozycja – szyickie al-Wifaq – które, nie kwestionując systemu politycznego, oskarżało w trakcie kampanii wyborczej administrację o opieszałość w reformie szkolnictwa i polityki zatrudnienia. Spośród posłów niezależnych dziewięciu to zwolennicy rządu, zaś jeden to liberalny intelektualista, dr Abdulaziz Abul. Siedem mandatów zdobyli sunniccy islamiści powiązani z Bractwem Muzułmańskim, pięć – jeszcze radykalniejsi od nich salafici z al-Asali. Zaledwie jeden mandat przypadł lewackiemu Wa’adowi, które do niedawna było najbrutalniej tępionym ugrupowaniem opozycyjnym, zaś większość jego przywódców przebywało na emigracji.
czterech ostatnich szefów państwa:
emir (do 2002), król Sheikh Hamad ibn ‘Isa AL-KHALIFAH 1999-
władca (do 1971), emir Sheikh ‘Isa ibn Sulman AL-KHALIFAH 1961-1999
władca Sheikh Sulman ibn Hamad AL-KHALIFAH 1942-1961
władca Sheikh ‘Isa ibn Ali AL-KHALIFAH 1869-1932
czterech ostatnich szefów rządu:
prezydent Rady Stanu (do 1971), premier Sheikh Khalifah ibn Sulman AL-KHALIFAH 1970-
agent polityczny Alexander John STERLING 1969-1971
agent polityczny Anthony Derrick PARSONS 1965-1969
agent polityczny John Peter TRIPP 1962-1965
***
ISLAMSKA REPUBLIKA MAURETANII – wybory parlamentarne
data: 19 listopada i 3 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: 95 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Al-Jamiyah al-Wataniyah / Assemblée nationale), izbie niższej mauretańskiego Parlamentu (Barlamane / Parlement), na 4-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych
WYNIKI:
niezależni 41 mandatów
Zgromadzenie Sił Demokratycznych (Rassemblement des Forces démocratiques; przywódca: Ahmed Ould Daddah) 15 mandatów
Unia Sił Postępu (Union des Forces du Progrès; Mohamed Ould Maouloud) 8 mandatów
Odnowiona Republikańska Partia Demokratyczna (Parti républicain démocratique rénové; Ethmane Ould Cheikh Eby al-Maali) 7 mandatów
Ludowy Sojusz na rzecz Postępu (Alliance populaire pour le Progrès; Naha Mint Mouknass) 5 mandatów
Unia na rzecz Demokracji i Postępu (Union pour la Démocratie et Progrès) 3 mandaty
Zgromadzenie na rzecz Demokracji i Jedności (Rassemblement pour la Démocratie et l’Unité; Ahmed Ould Sidi Baba) 3 mandaty
Mauretańska Partia na rzecz Unii i Zmiany (Parti mauritanien pour l’Union et le Changement; Saleh Ould Hanena) 2 mandaty
Mauretańska Partia na rzecz Unii i Zmiany – Ludowy Sojusz na rzecz Postępu (Parti mauritanien pour l’Union et le Changement – Alliance populaire pour le Progrès) 2 mandaty
Odnowa Demokratyczna (Renouveau démocratique) 2 mandaty
Zgromadzenie Sił Demokratycznych – Unia Sił Postępu (Rassemblement des Forces démocratiques – Union des Forces du Progrès) 2 mandaty
Alternatywa (L’Alternative) 1 mandat
Front Ludowy (Front populaire; Ch’bih Ould Cheikh Malainine) 1 mandat
Narodowe Zgromadzenie na rzecz Demokracji, Wolności i Równości (Rassemblement national pour la Démocratie, la Liberté et l’Egalité) 1 mandat
Socjaldemokratyczna Partia Unionistyczna (PUDS) 1 mandat
Unia Centrum Demokratycznego (Union du Centre démocratique) 1 mandat
do parlamentu nie weszły:
Mauretańska Partia na rzecz Ochrony Środowiska (Parti mauritien pour la Défende de l’Environnement)
Mauretańska Partia na rzecz Odnowy i Zgody (Parti mauritien pour le Renouveau et la Concorde)
Narodowa Unia na rzecz Demokracji i Rozwoju (Union nationale pour la Démocratie et le Développement)
Narodowe Zgromadzenie na rzecz Jedności i Sprawiedliwości (Rassemblement national pour l’Unité et la Justice)
Partia Mauretańskich Pracujących (Parti Travailliste mauritien)
Partia na rzecz Wolności, Równości i Sprawiedliwości (Parti pour la Liberté, l’Egalité et la Justice)
Partia na rzecz Współpracy Demokratycznej (Parti pour la Coopération démocratique)
Partia Sawab (Parti Sawab)
Partia Socjaldemokratyczna (Parti Social Démocrate)
Partia Sojuszu Demokratycznego (Parti de l’Alliance démocratique)
Partia Trzeciej Generacji (Parti de la troisième Génération)
Sojusz na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji (Alliance pour la Justice et la Démocratie)
Zgromadzenie na rzecz Mauretanii (Rassemblement pour la Mauritanie)
W SKRÓCIE: kolejny etap procesu normalizacji sytuacji w Mauretanii. Armia obaliła prozachodniego prezydenta Maaouyę Ould Sid’Ahmeda Tayę w sierpniu 2005 r. w czasie jego wizyty zagranicznej. Od tej pory junta opracowała – a naród przegłosował – konstytucję oraz zorganizowała wolne wybory parlamentarne (zaś na marzec bieżącego roku zaplanowała prezydenckie). Sami członkowie Wojskowej Rady na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji zobowiązali się do niestartowania w nich. Większość zdobyli demokraci, zaś reprezentująca „stare siły” PRDR (po zmianie nazwy, ale nie skrótu) zdobyła zaledwie siedem mandatów.
czterech ostatnich szefów państwa:
przewodniczący Wojskowej Rady na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji Ely Ould Mohamed VALL 2005-
prezydent (do 1992 przewodniczący Wojskowego Komitetu na rzecz Zbawienia Narodowego i głowa państwa) Maaouya Ould Sid’Ahmed TAYA (Republikańska Partia Demokratyczna-Społeczna; PRDS) 1984-2005
przewodniczący Wojskowego Komitetu na rzecz Zbawienia Narodowego i głowa państwa Mohamed Khouna OULD HAIDALLA 1980-1984
przewodniczący Wojskowego Komitetu na rzecz Zbawienia Narodowego i głowa państwa Mohamed Mahmoud OULD LOULY 1979-1980
czterech ostatnich szefów rządu:
premier Sidi Mohamed OULD BOUBACAR (PRDS) 2005-
premier Sghair OULD M’BARECK (PRDS) 2003-2005
premier Cheikh el-Avia Ould Mohamed KHOUNA (PRDS) 1998-2003
premier Mohamed Lemine OULD GUIG (PRDS) 1997-1998
***
REPUBLIKA MADAGASKARU – wybory prezydenckie
data: 3 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 5-letnią kadencję
WYNIKI:
frekwencja 61,9%
Marc Ravalomanana (Kocham Madagaskar) 54,79%
Jean Lahiniriko 11,65%
Roland Ratsiraka 10,14%
Herizo Razafimahaleo (Liberalizm Gospodarczy i Akcja Demokratyczna na rzecz Odbudowy) 9,03%
Norbert Lala Ratsirahonana (Osądzeni Twoją Pracą) 4,22%
Ny Hasina Andriamanjato 4,18%
Elia Ravelomanantsoa (Nasz Madagaskar) 2,56%
Pety Rakotoniaina (Unia) 1,68%
Jules Randrianjoary 0,75%
Daniel Rajakoba (Fihavanantsika) 0,64%
Manandafy Rakotonirina (Ruch na rzecz Siły Proletariackiej / Zbrojna Partia na rzecz Rozwoju Madagaskaru) 0,33%
Philippe Tsiranana 0,03%
Ferdinand Razakarimanana 0,001%
Roindefo Monja 0,0005%
W SKRÓCIE: farsa wyborcza. Urzędujący prezydent zapewnił sobie zwycięstwo w I turze, bo nie dopuścił do startu wyborach (a wręcz do powrotu do kraju z emigracji) lidera opozycji Pierrota Rajaonarivelę. Inny niedopuszczony kandydat, gen. Andrianafidisoa próbował przejąć władzę siłą, jednak władze opanowały sytuację zanim jeszcze generał zdołał dolecieć swym samolotem do stolicy kraju, Antananarywy. Poza tym, w ostatniej chwili przesunięto wybory z 25 na 3 grudnia, co uniemożliwiło zarejestrowanym kandydatom przeprowadzenie skutecznej kampanii. Wśród nich byli m.in. były wicepremier Razafimahaleo, były premier i były p.o. prezydent Ratsirahonana, siostrzeniec byłego prezydenta Didiera Ratsiraki, Roland oraz były przewodniczący parlamentu Lahiniriko. Żaden z nich nie zbliżył się nawet do wyniki urzędującego od 2002 r. prezydenta. Wyniki wyborów parlamentarnych, z tego samego dnia, podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej.
czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent Marc RAVALOMANANA (Kocham Madagaskar) 2002-
prezydent Didier RATSIRAKA (Filar i Struktura na rzecz Zbawienia Madagaskaru; AREMa) 1997-2002
p.o. prezydent Norbert Lala RATSIRAHONANA (Osądzeni Twoją Pracą; AVI) 1996-1997
prezydent Albert ZAFY (Narodowa Unia na rzecz Rozwoju i Demokracji) 1993-1996
czterech ostatnich szefów rządu:
premier Jacques SYLLA 2002-
premier Tantely ANDRIANAIVO (AREMa) 1998-2002
premier Pascal RAKOTOMAVO (AREMa) 1997-1998
premier Norbert Lala RATSIRAHONANA (AVI) 1996-1997
***
BOLIWARIAŃSKA REPUBLIKA WENEZUELI – wybory prezydenckie
data: 3 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 6-letnią kadencję
WYNIKI:
frekwencja 74,75%
Hugo Rafael Chávez Frías (Ruch Piątej Republiki) 62,87%
Manuel Antonio Rosales Guerrero (Nowa Era) 36,88%
Luis Alfonso Reyes Castillo (Młodzieżowa Organizacja Wenezueli) 0,04%
Venezuela Portuguesa da Silva Isquierdo (Nowy Porządek Społeczny) 0,03%
Carmelo Romano Pérez (Zjednoczony Liberalny Ruch Ludowy) 0,03%
Alejandro José Suárez Luzardo (Ruch Uczuć Narodowych) 0,02%
Eudes Vera Tovar 0,02%
Carolina Contreras 0,01%
Pedro Aranguren (Ruch Świadomości Państwowej) 0,01%
José Tineo (Wenezuelska Narodowa Partia Trzeciego Milenium) 0,01%
Yudith Salazar (Sinowie Ojczyzny) 0,01%
Ángel Yrigoyen (Zerwijmy Łańcuchy) 0,01%
Homer Rodríguez (Na rzecz Miłości Wenezueli) 0,01%
Isbelia A. León Z. (Instytucja, Siła i Pokój) 0,01%
W SKRÓCIE: w szranki z Hugo Chávezem stanęło trzynastu kandydatów, ale tylko jeden tak naprawdę się liczył – gubernator położonego nad jeziorem Maracaibo stanu Zulia, Manuel Rosales. Obaj kandydaci prześcigali się w socjalistycznych obietnicach, zaś Chávez buńczucznie zapowiadał zdobycie 10 milionów głosów. Ostatecznie poprzestał na 7 milionach, nie bez pomocy nieprawidłowości wyborczych, co nie omieszkały wytknąć przywódcy boliwariańskiej rewolucji obserwatorzy zagraniczni.
czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent Hugo Rafael CHÁVEZ Frías (Ruch Piątej Republiki, MVR) 2002-
p.o. prezydent Diosdado CABELLO Rondón (MVR) 2002
prezydent Pedro CARMONA Estanga 2002
prezydent Hugo Rafael CHÁVEZ Frías (Ruch Piątej Republiki, MVR) 1999-2002
czterech ostatnich szefów rządu:
wiceprezydent wykonawczy José Vicente RANGEL Vale 2002-
wiceprezydent wykonawczy Diosdado CABELLO Rondón (MVR) 2002
wiceprezydent wykonawcza Adina M. BASTIDAS Castillo (MVR) 2000-2002
wiceprezydent wykonawczy Julían Isaías RODRÍGUEZ Díaz (MVR) 2000
***
NADDNIESTRZAŃSKA REPUBLIKA MOŁDAWSKA (państwo nieuznawane) – wybory prezydenckie
data: 10 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: urzędy Prezydenta i Wiceprezydenta państwa na 5-letnią kadencję
WYNIKI (prezydent/wiceprezydent):
frekwencja 66,1%
Igor’ Nikołajewicz Smirnow, Aleksandr Iwanowicz Korolow (Republika) 82,4%
Nadieżda Bondarienko (Komunistyczna Partia Naddniestrza), Anatolij Bażienow (Naddniestrzańska Partia Komunistyczna) 8,1%
Andriej Safonow, Grigorij Wołowoj 3,9%
Piotr Tomajły, Aleksandr Korszunow (Republikańska Partia Odnowa) 2,1%
przeciw wszystkim (protiw wsiech) 1,6%
W SKRÓCIE: wybory prezydenckie w oderwanym od Mołdawii Naddniestrzu, siedlisku przemytu, zorganizowanej przestępczości, utrzymywanym dzięki obecności rosyjskich wojsk, wygrał „stary-nowy” prezydent Igor’ Smirnow. Jego zastępcą będzie dotychczasowy wszechwładny szef MSW Aleksandr Korolow, urodzony notabene we Wrocławiu. Wyborów nikt na świecie nie uznał, poza posłem Mateuszem Piskorskim (Samoobrona), który po raz kolejny zdecydował się pobawić w obserwatora. Oczywiście żadnych nieprawidłowości nie zauważył. Wątpliwości co do rzeczywistych wyników wyborów okazał jedynie opozycyjny kandydat, dziennikarz Andriej Safonow. Poza nim startowali liderka jednej z partii komunistycznych Nadieżda Bondarienko i przedstawiciel mniejszości gagauskiej Piotr Tomajły.
czterech ostatnich szefów państwa (do 1991 część Związku Radzieckiego):
prezydent (do 1990 przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej) Igor’ Nikołajewicz SMIRNOW (Republika) 1990-
wcześniej Naddniestrze było integralną częścią radzieckiej Mołdawii
***
SAINT LUCIA – wybory parlamentarne
data: 11 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: 17 miejsc w Izbie Zgromadzenia Saint Lucii (House of Assembly of Saint Lucia) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych
WYNIKI:
frekwencja 60%
Zjednoczona Partia Pracujących (United Workers Party; Sir John George Melvin Compton) 51,4%, 11 mandatów
Partia Pracy Saint Lucii (Saint Lucia Labour Party; Kenny Davis Anthony) 48,2%, 6 mandatów
niezależni 0,4%, bez mandatu
W SKRÓCIE: dramatyczna porażka rządzącej partii wiąże się z postacią jej lidera i dotychczasowego premiera. Ludzie mieli dosyć arogancji Kenny’ego Anthony’ego i, mimo dobrych wyników gospodarczych, jakie Saint Lucia osiągnęła w czasie rządów laburzystów, zdecydowali się powierzyć stery kraju 81-letniemu byłemu premierowi Johnowi Comptonowi. Compton objął ten urząd już 15 grudnia.
czterech ostatnich gubernatorów generalnych państwa:
gubernator generalna Dame Calliopa Pearlette LOUISY 1997-
p.o. gubernator generalny Sir Vincent Frederick FLOISSAC 1997
gubernator generalny Sir William George MALLET 1996-1997
gubernator generalny Sir Stanislaus Anthony JAMES 1988-1996
czterech ostatnich szefów rządu:
premier Kenny Davis ANTHONY (Partia Pracy Saint Lucii) 1997-
premier Vaughan Allen LEWIS (Zjednoczona Partia Pracujących; UWP) 1996-1997
premier John George Melvin COMPTON (UWP) 1982-1996
tymczasowy premier Michael PILGRIM (Postępowa Partia Pracy) 1982
***
KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – wybory prezydenckie
data: 13 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na roczną kadencję; wyboru dokonuje 246-osobowe Zgromadzenie Federalne (Bundesversammlung / Assemblée fédérale / Asamblea federale / Assemblea Federala)
WYNIKI:
frekwencja 192 deputowanych (78,05%)
Micheline Calmy-Rey (Szwajcarska Partia Socjalistyczna) 147 głosów (76,56%)
W SKRÓCIE: tradycja przewiduje, że corocznie prezydentem zostaje ten spośród członków siedmioosobowej głowy państwa, zwanej Radą Federalną, który ma najdłuższy w niej staż, a który jeszcze tej funkcji nie pełnił. Głosowanie jest czystą formalnością, choć po ilości głosów można wywnioskować, jakim faktycznym poparciem cieszy się nowy prezydent. Osiągnięcie 180 głosów uznaje się obecnie za sukces, do którego pani Calmy-Rey było jednak daleko. Prezydent w Szwajcarii nie pełni żadnych specjalnych funkcji, nie jest nawet formalnie głową państwa. Przewodniczy jedynie posiedzeniom Rady Federalnej, tradycyjnie nie wyjeżdża też zagranicę. Pani Calmy-Rey, dotychczas szefowa dyplomacji, będzie drugą kobietą na tym stanowisku po swej poprzedniczce z Rady, Ruth Dreyfuss (1999). Jest ona też drugim z rzędu prezydentem z partii socjalistycznej (noszącej różne nazwy w róznych językach oficjalnych).
czterech ostatnich prezydentów państwa:
prezydent Moritz LEUENBERGER (Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii) 2006
prezydent Samuel SCHMID (Szwajcarska Partia Ludowa) 2005
prezydent Joseph DEISS (Chrześcijańsko-Demokratyczna Ludowa Partia Szwajcarii) 2004
prezydent Pascal COUCHEPIN (Szwajcarska Partia Radykalno-Demokratyczna) 2003
***
ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE – wybory parlamentarne
data: 16,18 i 20 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: 20 z 40 miejsc w Federalnej Radzie Narodowej (Majlis al-Watani al-Ittihad) na 4-letnią kadencję w ordynacji większościowej; pozostałe miejsca są obsadzane przez poszczególnych emirów
WYNIKI:
niezależni 20
W SKRÓCIE: nie dość, że MWI ma jedynie uprawnienia doradcze wobec władzy, to jeszcze uprawnionych do głosowania było jedynie 6.595 osób spośród 4,5 mln mieszkańców. Wyborcy zostali osobiście wybrani przez emirów wszystkich siedmiu emiratów, wchodzących w skład ZEA. Głosowanie rozpoczęło się w Abu Zabi (m.in. na jedyną kobietę, Amal Abdullah al-Kubaissi) i Fujairze 16 grudnia, po dwóch dniach oddali głosy mieszkańcy Dubaju i Ras al-Khaimy, zaś 20 grudnia dzieła dopełnili uprawnieni z Sharjy, Ajmanu i Umm al-Quwain. Emirowie obiecali, że w czasie kolejnych wyborów zezwolą na wyłonienie w wyborach wszystkich członków MWI, a nie tylko połowy oraz rozszerzą czynne prawo wyborcze. Partie polityczne pewnie jednak nadal będą zakazane.
czterech ostatnich szefów państwa (przed 1971 jako brytyjskie Emiraty Arabskie):
prezydent Sheikh Khalifah ibn Zaid AN-NAHAYAN 2004-
p.o. prezydent Sheikh Maktum III ibn Rashid AL-MAKTUM 2004
prezydent Sheikh Zaid II ibn Sultan AN-NAHAYAN 1971-2004
agent polityczny Julian Fortay WALKER 1971
czterech ostatnich szefów rządu:
premier Sheikh Muhammad ibn Rashid AL-MAKTUM 2006-
premier Sheikh Maktum III ibn Rashid AL-MAKTUM 1990-2006
premier Sheikh Rashid II ibn Said AL-MAKTUM 1979-1990
premier Sheikh Maktum III ibn Rashid AL-MAKTUM 1971-1979
***
REPUBLIKA GABOŃSKA – wybory parlamentarne
data: 17 i 24 grudnia 2006 r.
do obsadzenia: 120 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym na 5-letnią kadencję
WYNIKI:
Gabońska Partia Demokratyczna (Parti démocratique gabonais; przywódca: El Hadj Omar Bongo Ondimba) 82 mandaty
Unia Ludu Gabońskiego (Union du Peuple gabonais; Pierre Mamboundou) 8 mandatów
Zgromadzenie na rzecz Gabonu (Rassemblement pour le Gabon; Paul M’ba Abessole) 8 mandatów
Gabońska Unia na rzecz Demokracji i Rozwoju (Union gabonaise pour la Démocratie et le Développement; Zacharie Myboto) 4 mandaty
niezależni 4 mandaty
Sojusz Demokratyczno-Republikański (Alliance démocratique et républicaine) 3 mandaty
Gabońska Partia Postępu – Frakcja Ndaota (Parti gabonais du progrès – Ndaot Faction; Séraphine Ndaot Rembogo) 2 mandaty
Krąg Liberalnych Reformatorów (Cercle des libéraux Réformateurs) 2 mandaty
Partia Socjaldemokratyczna (Parti social-démocrate) 2 mandaty
Afrykańskie Forum na rzecz Odbudowy (Forum africain pour la Reconstruction) 1 mandat
Afrykański Ruch Rozwoju (Mouvement africain de Développement) 1 mandat
Kongres na rzecz Demokracji i Sprawiedliwości (Congrès pour la Démocratie et la Justice; Jules Aristide Bourdès Ogouliguendé) 1 mandat
Narodowe Zgromadzenie Drwali – Kombila (Rassemblement national des Bûcherons – Kombila; Pierre Kombila) 1 mandat
Zgromadzenie Republikanów (Rassemblement des Republicains) 1 mandat
W SKRÓCIE: w czasie, gdy prezydent El Hadj Omar Bongo Ondimba (wówczas jako Albert-Bernard Bongo) rozpoczął swą przygodę na stanowisku prezydenta środkowoafrykańskiego Gabonu, swoje rządy sprawowali jeszcze przewodniczący Mao Zedong, prezydent Charles de Gaulle, generalissimus Francisco Franco i I sekretarz Władysław Gomułka. Był bowiem 1967 r. Żaden z wybieralnych przywódców na świecie nie może się pochwalić takim stażem. Nie dość na tym – Omar Bongo ciągle wygrywa! Oczywiście, opozycja nie ma w Gabonie łatwego życia. W czasie wyborów zanotowano liczne naruszenia przepisów, z zastosowaniem przemocy wobec opozycjonistów włącznie. Tym razem partia władzy wraz ze swoimi satelitami zdobyła 99 miejsc w 120-osobowym parlamencie. Jednym z sekretów długowiecznego prezydenta jest skład gabońskiej armii – sama w sobie jest nieliczna (5 tys. żołnierzy), zaś 1/3 z nich stanowi osobista gwardia prezydencka. Żaden pucz w tym kraju zdarzyć się zatem nie może, zaś przez 40 lat rządów Bongo zdołał sobie podporządkować całą resztę państwa.
czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent El Hadj Omar BONGO Ondimba (Gabońska Partia Demokratyczna; PDG) 1967-
prezydent Gabriel Léon M’BA (Gaboński Blok Demokratyczny) 1964-1967
głowa Rządu Tymczasowego Jean-Hilaire AUBAME 1964
kolegialny Komitet Rewolucyjny 1964
czterech ostatnich szefów rządu:
premier Jean EYEGHE Ndong (PDG) 2006-
premier Jean-François NTOUTOUME Émane (PDG) 1999-2006
premier Paulin OBAME-NGUEMA (PDG) 1994-1999
premier Casimir OYÉ-MBA 1990-1994
***
KALENDARIUM:
AUSTRIA: 31 grudnia zmarła minister spraw wewnętrznych Liese Prokop.
BAHRAJN: 2 grudnia odbyła się II tura wyborów parlamentarnych. 11 grudnia dotychczasowy premier Sheikh Khalifah ibn Sulman al-Khalifah stworzył nowy gabinet bez zmian na kluczowych stanowiskach.
BANGLADESZ: 13 grudnia Shoeb Ahmed zastąpił na stanowisku doradcy finansowego Akbara Alego Khana.
BHUTAN: 14 grudnia król-smok Jigme Singye Wangchuk abdykował na rzecz syna Jigme Khesara Namgyala Wangchuka.
BOŚNIA I HERCEGOWINA: 6 grudnia premierem kantonu Zachodniej Hercegowiny został Zvonko Jurišić.
CZECHY: 21 grudnia prezydent Václav Klaus ponownie mianował Mirka Topolánka szefem rządu.
EKWADOR: 29 grudnia prezydent Alfredo Palacio usunął ministra gospodarki i finansów José Jouvína. Na jego miejsce nie powołał nikogo, bowiem w połowie stycznia on sam wraz z całym rzadem ustępuje miejsca nowemu prezydentowi Rafaelowi Correi.
FIDŻI: 5 grudnia dowódca sił zbrojnych por. Voreqe Bainimarama mianował się p.o. prezydentem, zdymisjonował premiera Laisenię Qarasego, powołując na jego miejsce Jonę Senilagakalego. 8 grudnia kraj został zawieszony w prawach członka Wspólnoty (Commonwealth).
FRANCJA: Zgromadzenie Terytorialne Polinezji Francuskiej jednogłośnie uchwaliło 14 grudnia wniosek o wotum nieufności wobec rządu prezydenta Oscara Temaru.
GABON: wybory parlamentarne 17 grudnia wygrała partia rządząca.
INDIE: 16 grudnia Bhopinder Singh został mianowany na wicegubernatora Andamanów i Nikobarów.
JAPONIA: 10 grudnia Hirokazu Nakaima został gubernatorem Okinawy.
KANADA: 14 grudnia premierem Alberty został Ed Stelmach.
KIRGIZJA: 19 grudnia premier Fieliks Kułow podał się do dymisji.
KONGO-KINSZASA: 30 grudnia ogłoszono nazwisko nowego premiera. Będzie nim Antoine Gizenga.
MADAGASKAR: wybory prezydenckie 3 grudnia wygrał Marc Ravalomanana.
MALEZJA: 13 grudnia Tuanku Mizan Zainal Abidin ibni al-Marhum Sultan Mahmud zasiadł na federalnym tronie.
MAURETANIA: wybory parlamentarne 3 grudnia wygrali demokraci.
MEKSYK: 1 grudnia Felipe Calderón objął urząd prezydenta. Skład jego gabinetu: Patricia Espinosa (MSZ), Guillermo Galván Galván (obrona), Francisco Ramírez Acuña (MSW), Agustín Carstens (finanse). 5 grudnia Marcelo Luis Ebrard Casaubón został szefem rządu Dystryktu Federalnego. 8 grudnia Juan Sabines Guerrero został gubernatorem Chiapas.
MOŁDAWIA: 10 grudnia prezydent Igor’ Smirnow wygrał wybory w separatystycznym Naddniestrzu.
NIGERIA: 11 grudnia po decyzji Sądu Najwyższego Rashidi Ladoja wrócił na stanowisko gubernatora Oyo, z którego został usunięty bezprawną decyzją 12 stycznia. Podobną decyzję Sąd podjął 28 listopada wobec usuniętego 2 listopada gubernatora Anambry Petera Obi.
ROSJA: 6 grudnia prezydent Władimir Putin mianował Asłana Tchakuszinowa na prezydenta Adygei. Następnego dnia Wjacziesław Sztyrow został zatwierdzony na stanowisku prezydenta Sachy-Jakucji, zaś Tchakuszinow został zatwierdzony przez miejscową Radę Stanu 13 grudnia. Tego samego dnia Walentina Matwijenko została nominowana na mera Sankt Petersburga. Petersburska legislatywa zatwierdziła ją 20 grudnia.
SAINT LUCIA: 15 grudnia po zwycięskich wyborach parlamentarnych sprzed czterech dni premierem został Sir John Compton, który po kolejnych czterech dobach przedstawił skład swojego gabinetu. Sam Compton objął w nim tekę ministra finansów, szefem dyplomacji został Rufus Bousquet, zaś MSW – Keith Mondesir.
STANY ZJEDNOCZONE: 4 grudnia Sarah Palin objęła urząd gubernatora Alaski. 6 grudnia Robert Gates został zatwierdzony przez Senat na stanowisku sekretarza obrony.
SZWAJCARIA: Charles Beer został 6 grudnia prezydentem Rady Stanu Genewy. 13 grudnia Micheline Calmy-Rey została wybrana na przyszłoroczną prezydent Szwajcarii. Jej zastepcą zostanie Pascal Couchepin.
TURKMENIA: 21 grudnia, po śmierci prezydenta Saparmyrata Nyýazowa, funkcje głowy państwa zaczął pełnić wicepremier Gurbanguly Mýalikkuliýewiç Berdymuhammedow.
UKRAINA: 1 grudnia Rada Najwyższa odwołała ministrów spraw zagranicznych Borysa Tarasiuka i wewnętrznych Jurija Łucenkę, powołując jednocześnie na to drugie stanowisko Wasyla Cuszkę. Prezydent Wiktor Juszczenko uznał dekretem niekonstytucyjność dymisji, zaś 5 grudnia przywrócił Tarasiuka na dawne stanowisko.
WENEZUELA: 3 grudnia wybory prezydenckie wygrał Hugo Chávez.
WIELKA BRYTANIA: 24 grudnia mieszkańcy wysp Pitcairn wybrali swój parlament, złożony z deputowanych niezależnych.
ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 7 grudnia Amerykanin Bantz John Craddock został zwierzchnik dowódcą wojsk Sojuszu Północnoatlantyckiego w Europie. 8 grudnia Fidżi zostało zawieszone w prawach członka Wspólnoty (Commonwealth).
***
ZMARLI:
5 grudnia – NAGANO Shiro (ur. 1917), gubernator Okayamy (prefektura Japonii ) 12.11.1972-11.11.1996;
6 grudnia – Han Ahmedowiç AHMEDOW (ur. 1936 w Pazau, wówczas Związek Radziecki), przewodniczący Rady Ministrów Turkmenii (do 27.10.1991 republika Związku Radzieckiego) 06.12.1989-18.05.1992, reprezentujący Komunistyczną Partię Turkmenii, a następnie Demokratyczną Partią Turkmenii, zmarł w Serdarze;
7 grudnia – Luben Borisow BEROW (ur. 1925 w Sofii), przewodniczący Rady Ministrów Bułgarii 30.12.1992-17.10.1994, zmarł w Sofii;
10 grudnia – gen. Augusto José Ramón PINOCHET Ugarte (ur. 1915 w Valparaíso), przewodniczący Junty 11.09.1973-27.06.1974, najwyższy przywódca narodu 27.06-17.12.1974, prezydent Chile 17.12.1974-11.03.1990, zmarł w Santiago;
12 grudnia – Raymond Philip SHAFER (ur. 1917 w New Castle), gubernator Pensylwanii (stan Stanów Zjednoczonych) 17.01.1967-19.01.1971, reprezentujący Partię Republikańską, zmarł w Meadville;
14 grudnia – Camille DARSIÈRES (ur. 1932 w Fort-de-France), prezydent Rady Regionalnej Martyniki (departament zamorski Francji) 03.1986-29.03.1992, reprezentujący Martynikańską Partię Postępową, zmarł w Fort-de-France;
20 grudnia – AOSHIMA Yukio (ur. 1932 w Tokio), gubernator Tokio (prefektura Japonii) 13.04.1995-22.04.1999, zmarł w Tokio;
21 grudnia – Saparmyrat Ataýewiç Türkmenbaşy NYÝAZOW (ur. 1940 w Aszchabadzie, wówczas Związek Radziecki), I sekretarz Komunistycznej Partii Turkmenii (de facto głowa republiki należącej do 27.10.1991 do Związku Radzieckiego) 12.1985-04.12.1991, przewodniczący Rady Najwyższej Turkmenii (republika Związku Radzieckiego) 19.01.1990-21.06.1991, prezydent Turkmenii (do 27.10.1991 republika Związku Radzieckiego) od 21.06.1991, reprezentujący Komunistyczną Partią Turkmenii, a następnie Demokratyczną Partię Turkmenii, zmarł w Aszchabadzie;
23 grudnia – Robert Theodore STAFFORD (ur. 1913 w Rutland), gubernator Vermontu (stan Stanów Zjednoczonych) 08.01.1959-05.01.1961, reprezentujący Partię Republikańską, zmarł w Montpelier;
26 grudnia – Gerald Rudolph FORD, Jr. (ur. 1913 w Omaha jako Leslie Lynch King, Jr.), wiceprezydent 06.12.1973-09.08.1974 i prezydent 09.08.1974-20.01.1977 Stanów Zjednoczonych, nieformalny przewodniczący Grupy Sześciu (G6) 01.01-27.06.1976 i Grupy Siedmiu (G7) 27.06-31.12.1976, reprezentujący Partię Republikańską, zmarł w Rancho Mirage;
30 grudnia – SADDAM Hussein Abd al-Majid at-Tikriti (ur. 1937? w al-Awja), prezydent 16.07.1979-09.04.2003 i dwukrotny premier Iraku 16.07.1979-23.03.1991 i 29.05.1994-09.04.2003, reprezentujący Arabską Partię Odrodzenia Socjalistycznego, stracony przez powieszenie w Bagdadzie.
źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, Central Intelligence Agency, Consejo Nacional Electoral de la República Bolivariana de Venezuela, ElectionGuide, ElectionWorld, L’Agence mauritienne d’Information, Rulers.org, Wikipedia, WorldStatesmen.org.
Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.
Od redakcji: grudniowa Kronika wyborcza była przez ostatnich kilkanaście dni niedostępna, zaś listopada omyłkowo została nazwana grudniową. Za zamieszanie przepraszamy.
