Kronika wyborcza: marzec 2007

10-04-2007

Autor: Michał Potocki

W dwóch pokrewnych państwach – Estonii i Finlandii – odbyły się wybory parlamentarne, w których zwycięzcami okazały się partie rządzących, trójpartyjnych koalicji. Ponadto Mauretańska junta zakończyła ostatni etap normalizacji, przeprowadzając wybory prezydenckie, zaś referendum w Egipcie ma oznaczać „koniec demokracji”, choć po bliższym przyjrzeniu się widać, jak bardzo uproszczona jest to wizja świata. Ponadto do urn poszli Mikronezyjczycy i Szwajcarzy, zaś w San Marino parlament wybrał głowę państwa na kolejną kadencję.


REPUBLIKA ESTOŃSKA – wybory parlamentarne

data: 4 marca 2007 r.
do obsadzenia: 101 miejsc w Zgromadzeniu Państwowym (Riigikogu) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej przy zastosowaniu metody d’Hondta i 5-proc. progu wyborczego

WYNIKI:
frekwencja 61,91%

Estońska Partia Reform (Eesti Reformierakond; przywódca: Andrus Ansip) 27,8%, 31 mandatów
Estońska Partia Centrum (Eesti Keskerakond; Edgar Savisaar) 26,1%, 29 mandatów
Unia Ojczyźniana i Res Publica (Isamaa ja Res Publica Liit; Tõnis Lukas, Taavi Veskimägi) 17,9%, 19 mandatów
Partia Socjaldemokratyczna (Sotsiaaldemokraatlik Erakond; Ivari Padar) 10,6%, 10 mandatów
Estońscy Zieloni (Eestimaa Rohelised; Marek Strandberg, Maret Merisaar, Valdur Lahtvee, Peeter Jalakas) 7,1%, 6 mandatów
Ludowa Unia Estonii (Eestimaa Rahvaliit; Villu Reiljan) 7,1%, 6 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Partia Estońskich Chrześcijańskich Demokratów (Erakond Eesti Kristlikud Demokraadid; Aldo Vinkel) 1,7%
Partia Konstytucyjna (Konstitutsioonierakond; Andrei Zarenkov) 1%
Estońska Partia Niepodległości (Eesti Iseseisvuspartei; Vello Leito) 0,2%
Rosyjska Partia w Estonii (Vene Erakond Eestis; Stanislav Tšerepanov) 0,2%
Estońska Partia Lewicowa (Eesti Vasakpartei; Sirje Kingsepp) 0,1%
niezależni 0,1%

W SKRÓCIE: partie rządzącej koalicji (ERk, IRL i SdE) summa summarum utrzymały swój stan posiadania, zaś szczególnie godny uznania jest wynik tej pierwszej, na której czele stoi premier Andrus Ansip. Ta klasycznie liberalna partia niemal podwoiła ilość mandatów w parlamencie (z 19 do 31 mandatów). Cztery mandaty zyskali socjaldemokraci i w ten sposób nawet utrata 16 posłów przez konserwatywny sojusz IRL nie zdołała wytrącić władzy z rąk koalicji. Niewątpliwie jednak należy się spodziewać przetasowań w składzie gabinetu, skoro doszło do zmiany układu sił. Po raz pierwszy w parlamencie pojawili się zieloni, od razu z niezłym rezultatem; nie po raz pierwszy zaś Estończycy – obywatele jednego z najbardziej innowacyjnych i liberalnych państw w Europie – mogli głosować przez internet; skorzystało z tego ponad 3% wyborców. Estońska Partia Reform w kampanii wyborczej zapowiadała zniesienie podatku od osób prawnych, obniżenie z 22% do 18% liniowego podatku od osób fizycznych, co najmniej utrzymanie 18% stawki podatku VAT oraz uzawodowienie armii. Zobaczymy, czy będzie w stanie przeforsować to w nowej koalicji. Nie jest to niemożliwe, zważywszy na fantastyczny stan gospodarki kraju, z 12-procentowym wzrostem gospodarczym na czele.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 republika związkowa Związku Radzieckiego):
prezydent Toomas Hendrik ILVES (Partia Socjaldemokratyczna) 2006-
prezydent Arnold RÜÜTEL (Ludowa Unia Estonii) 2001-2006
prezydent Lennart MERI (do 1995 Narodowa Partia Koalicyjna „Ojczyzna”, później Unia Ojczyźniana, IERSP) 1992-2001
przewodniczący Rady Najwyższej (do 1990 przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej) Arnold RÜÜTEL (do 1989 Estońska Partia Komunistyczna, później Ludowy Front Estonii) 1983-1992

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Andrus ANSIP (Estońska Partia Reform, ERK) 2005-
premier Juhan PARTS (Unia na rzecz Republiki Estońskiej – Res Publica) 2003-2005
premier Siim KALLAS (ERK) 2002-2003
premier Mart LAAR (IERSP) 1999-2002

***

SFEDEROWANE STANY MIKRONEZJI – wybory parlamentarne

data: 6 marca 2007 r.
do obsadzenia: 14 miejsc w Kongresie Mikronezji (Congress of Micronesia) w okręgach jednomandatowych; 10 mandatów jest obsadzanych na 2-letnią kadencję, zaś 4 pozostałe – na 4 lata; spośród tych ostatnich kongresmanów zostanie później dokonany wybór prezydenta i wiceprezydenta państwa

WYNIKI (zwycięzcy stan po stanie, na pierwszym miejscu kandydat wybrany na cztery lata):

CHUUK: Emmanuel Mori, Tiwiter H. Aritos, Roosevelt D. Kansou, Moses A. Nelson, Peter S. Sitan, Joe N. Suka
KOSRAE: Alik L. Alik, Paliknoa K. Welly
POHNPEI: Resio S. Moses, Dohsis Halbert, Dion G. Neth, Fredrico O. Primo
YAP: Joseph John Urusemal, Isaac V. Figir

W SKRÓCIE: w tej znajdującej się na Pacyfiku wyspiarskiej federacji nie istnieją partie polityczne. Do Kongresu wybranu zatem czternastu niezależnych kandydatów. Czterech spośród nich (w tym aktualny prezydent Joseph Urusemal, z którym żaden konkurent nie odważył się stanąć w szranki), po jednym z każdego stanu, będzie miało szansę na objęcie najwyższego urzędu w państwie. Jedynie dwóch dotychczasowych kongresmanów przegrało wybory, a zatem Mikronezyjczycy okazali zadowolenie z dotychczasowej pracy swoich reprezentantów. W głosowaniu poległ wiceprezydent Redley Killion, co uniemożliwi mu ubieganie się o drugą kadencję na swoim urzędzie. Sfederowane Stany Mikronezji są państwem stosunkowo młodym. De iure uzyskały niepodległość w 1990 r., kiedy Rada Bezpieczeństwa ONZ ratyfikowała zakończenie powiernictwa Stanów Zjednoczonych na tym obszarze.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Joseph John URUSEMAL 2003-
prezydent Leo Amy FALCAM 1999-2003
prezydent (do 1997 p.o.) Jacob NENA 1996-1999
prezydent Bailey OLTER 1991-1997

***

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – referendum

data: 11 marca 2007 r.
kwestia: Inicjatywa ludowa z 09.12.2004 r. „Na rzecz jednolitej kasy ubezpieczeń zdrowotnych” (Volksinitiative vom 09.12.2004 ‘Für eine soziale Einheitskrankenkasse’ / Initiative populaire du 09.12.2004 ‘Pour une caisse maladie unique et sociale’ / Iniziativa popolare del 09.12.2004 ‘Per una cassa malati unica e sociale’); propozycja zostaje przyjęta, gdy poprze ją podwójna większość – głosujących i kantonów

WYNIKI:
frekwencja 45,5%

za 28,8%, 2 kantony
przeciw 71,2%, 18 kantonów i 6 półkantonów

W SKRÓCIE: zgodnie ze szwajcarskim systemem politycznym grupa 100 tys. obywateli zaproponowała zmianę konstytucji tak, aby zobowiązać rząd federalny do utworzenia jednej, centralnie zarządzanej kasy ubezpieczeń zdrowotnych. Szwajcarzy, przywiązani do suwerenności swoich kantonów gremialnie odrzucili nazbyt centralistyczny projekt większością, jakiej dawno w szwajcarskich referendach nie widziano. Jedynie w dwóch kantonach – francuskojęzycznych Jurze i Neuchâtel – zwolennicy zmian zdołali przekonać większość współobywateli.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Micheline CALMY-REY (Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii, SPS) 2007-
prezydent Moritz LEUENBERGER (SPS) 2006
prezydent Samuel SCHMID (Szwajcarska Partia Ludowa) 2005
prezydent Joseph DEISS (Chrześcijańsko-Demokratyczna Ludowa Partia Szwajcarii) 2004

***

NAJJAŚNIEJSZA REPUBLIKA SAN MARINO – wybory kapitanów-regentów

data: 14 marca 2007 r.
do obsadzenia: dwa stanowiska kapitanów-regentów na półroczną kadencję; wyboru dokonuje Rada Wielka i Generalna

WYBRANO:
Alessandro Mancini (Partia Socjalistów i Demokratów)
Alessandro Rossi (Zjednoczona Lewica)

W SKRÓCIE: przez kolejne sześć miesięcy kolegialną głową tej najstarszej nieprzerwanie istniejącej republiki na świecie (wg legendy założonej 3 września 301 r.; pierwsi kapitanowie-regenci wybrani w 1243 r.) będą Alessandro Mancini i Alessandro Rossi. Dla obu jest to debiut na tym stanowisku, zaś dla Zjednoczonej Lewicy tego drugiego jest to pierwsze stanowisko kapiatana-regenta w krótkiej, bo liczącej sobie rok, historii partii. Rossi zastąpi na tym stanowisku ludowego demokratę Roberto Giorgettiego, zaś Mancini – partyjnego kolegę Antonio Carattoniego. Obaj panowie mają doświadczenie międzynarodowe, bowiem pierwszy z nich był delegatem Rady do Unii Międzyparlamentarnej, zaś drugi – do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

skład czterech ostatnich kolegialnych głów państwa:
kapitanowie-regenci Antonio CARATTONI (Partia Socjalistów i Demokratów) i Roberto GIORGETTI (Ludowy Sojusz Demokratów San Marino na rzecz Republiki) 2006-
kapitanowie-regenci Loris FRANCINI (Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia San Marino, PDCS) i Gian Franco TERENZI (PDCS) 2006
kapitanowie-regenci Antonello BACCIOCCHI (Socjalistyczna Partia San Marino) i Claudio MUCCIOLI (PDCS) 2005-2006
kapitanowie-regenci Cesare Antonio GASPERONI (PDCS) i Fausta Simona MORGANTI (Partia Demokratyczna) 2005

***

REPUBLIKA FINLANDII – wybory parlamentarne

data: 18 marca 2007 r.
do obsadzenia: 200 miejsc w Izbie Krajowej (Eduskunta / Riksdag) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej, z wyjątkiem jednomandatowego okręgu Wysp Alandzkich

WYNIKI:
frekwencja 67,9%

Fińskie Centrum (Suomen Keskusta / Centern i Finland; przywódca: Matti Vanhanen) 23,11%, 51 mandatów
Partia Koalicji Narodowej (Kansallinen Kokoomus / Samlingspartiet; Jyrki Katainen) 22,26%, 50 mandatów
Fińska Partia Socjaldemokratyczna (Suomen Sosialidemokraattinen Puolue / Finlands Socialdemokratiska Parti; Eero Heinäluoma) 21,44%, 45 mandatów
Sojusz Lewicowy (Vasemmistoliitto / Vänsterförbundet; Martti Korhonen) 8,82%, 17 mandatów
Sojusz Zielony (Vihreä liitto / Gröna förbundet; Tarja Cronberg) 8,46%, 15 mandatów
Szwedzka Partia Ludowa (Finlandii) (Ruotsalainen kansanpuolue / Svenska folkpartiet i Finland; Stefan Wallin) 4,57%, 9 mandatów
Fińscy Chrześcijańscy Demokraci (Suomen Kristillisdemokraatit / Kristdemokraterna i Finland; Päivi Räsänen) 4,86%, 7 mandatów
Prawdziwi Finowie (Perussuomalaiset / Sannfinländerna; Timo Soini) 4,05%, 5 mandatów
niezależni 0,45%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Fińska Partia Komunistyczna (Suomen Kommunistinen Puolue / Finlands Kommunistiska Parti; Yrjö Hakanen) 0,66%
Fińska Partia Seniorów (Suomen Senioripuolue / Finlands seniorparti; Esko A. Repo) 0,6%
Partia Samostanowienia (Itsenäisyyspuolue / Självständighetspartiet; Antti Pesonen) 0,2%
Fińscy Ludowi Biało-Niebiescy (Suomen Kansan Sinivalkoiset / Finlands Folkets Blåvita; Olavi Mäenpää) 0,14%
Liberałowie (Liberaalit / Liberalerna; Ilkka Innamaa) 0,11%
Na rzecz Biednych (Köyhien Asialla / För de fattigas väl; Terttu Savola) 0,09%
Na rzecz Pokoju i Socjalizmu – Komunistyczna Partia Robotnicza (Rauhan ja Sosialismin puolesta – Kommunistinen Työväenpuolue / För Fred och Socialism – Kommunistiska Arbetarparti; Hannu Harju) 0,07%
Fińska Partia Robotnicza (Suomen Työväenpuolue / Finlands Arbetarparti; Juhani Tanski) 0,06%
Fiński Ludowy Ruch Ojczyźniany (Suomen Isänmaallinen kansanliike / Finlands fosterländska folkrörelse; Matti Järviharju) 0,03%
Partia na rzecz Wspólnej Odpowiedzialności (Yhteisvastuu puolue / Partiet för gemensamt ansvar); Taisto Vaetoja) 0,01%

W SKRÓCIE: podobnie jak w pokrewnej etnicznie Estonii, trójpartyjna koalicja rządząca KESK-SDP-RKP utrzymała parlamentarną większość, uzyskując 105 mandatów. Paradoksalnie, pomógł jej w tym skandal obyczajowy, jaki wybuchł przed wyborami wokół osoby premiera Mattiego Vanhanena. Oto jego była kochanka zaczęła wypowiadać się publicznie na temat intymnych szczegółów związku z premierem, co zmieniło jego wizerunek zimnego i niedostępnego mężczyzny. Głównym tematem kampanii wyborczej były kwestie społeczne. Partie lewicowe (zwłaszcza zieloni), wobec wysokiego tempa wzrostu gospodarczego w ostatnich latach, wystąpiły z propozycją wprowadzenia minimalnego dochodu gwarantowanego, co spotkało się z krytyką prawicy, które z kolei obiecała obniżenie podatku VAT na jedzenie oraz podatku dochodowego. Aż 29% obywateli wzięło udział w głosowaniu korespondencyjnym, które trwało od 7 marca. Niniejsze wybory są o tyle szczególne, iż przypadają na setną rocznicę fińskiego parlamentaryzmu. 15/16 marca 1907 r. Finowie – wówczas obywatele autonomicznego królestwa w ramach Imperium Rosyjskiego – wybrali swój pierwszy parlament, w którym aż 19 mandatów obsadziły kobiety. Wówczas wygrała Fińska Partia Socjaldemokratyczna (80 mandatów) przed Partią Fińską (59), Partią Młodofińską (26), Szwedzką Partią Ludową (24), Partią Agrarną (9) i Chrześcijańską Unią Robotniczą (2).

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Tarja Kaarina HALONEN (Fińska Partia Socjaldemokratyczna, SDP) 2000-
prezydent Martti Oiva Kalevi AHTISAARI (SDP) 1994-2000
prezydent (do 1982 p.o.) Mauno Henrik KOIVISTO (SDP) 1982-1994
prezydent Urho Kaleva KEKKONEN (do 1965 Liga Rolników, później Fińskie Centrum, KESK) 1956-1982

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Matti Taneli VANHANEN (KESK) 2003-
premier Anneli Tuulikki JÄÄTTEENMÄKI (KESK) 2003
premier Paavo Tapio LIPPONEN (SDP) 1995-2003
premier Esko Tapani AHO (KESK) 1991-1995

***

ISLAMSKA REPUBLIKA MAURETANII – wybory prezydenckie

data: 11 i 25 marca 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 67,4% (I tura: 70,2%)

Sidi Ould Cheikh Abdallahi 52,85% (I tura: 24,8%)
Ahmed Ould Daddah (Zgromadzenie Sił Demokratycznych) 47,15% (I tura: 20,69%)

w I turze odpadli:
Zeine Ould Zeidane 15,28%
Messaoud Ould Boulkheir (Ludowy Sojusz na rzecz Postępu) 9,79%
Ibrahima Moctar Sarr 7,95%
Saleh Ould Hanenna (Mauretańska Partia na rzecz Unii i Zmiany) 7,65%
Mohamed Ould Maouloud (Unia Sił na rzecz Postępu) 4,08%
Dahane Ould Ahmed Mahmoud 2,07%
Mohamed Ould Cheikhna 1,92%
Mohamed Khouna Ould Haidalla 1,73%
Ethmane Ould Cheikh Ebi El Maali 1,47%
Ba Mamadou Alassane (Partia na rzecz Wolności, Równości i Sprawiedliwości) 0,55%
Mohamed Ahmed Ould Baba Ahmed Ould Salihi 0,38%
Moulaye El Hacen Ould Jeid (Mauretańska Partia na rzecz Odnowy i Zgody) 0,34%
Chbih Ould Cheikh Malainine 0,28%
Rajel dit Rachid Moustapha (Mauretańska Partia na rzecz Odnowy) 0,27%
Sidi Ould Isselmou Ould Mohamed Ahid 0,24%
Isselmou Ould El Moustapha (Partia Spójności Demokratycznej) 0,24%
Mohamed Ould Mohamed El Moctar Ould Tomi 0,2%
Mohamed Ould Ghoulam Ould Sidaty 0,09%

W SKRÓCIE: wydarzenia w Mauretanii są dowodem na to, że czasem nawet pucz wojskowy może prowadzić do odnowy demokratycznej kraju. Po ponaddwudziestoletnich, dyktatorskich acz prozachodnich i – co jeszcze rzadsze – proizraelskich rządach Maaouyi Ould Sid’Ahmeda Tayi w 2005 r. wojskowi pod komendą płk. Ely Ould Valla przejęli władzę, obiecując demokratyzację i walkę z korupcją. Po dwóch latach – o dziwo – spełnili swoje obietnice, w międzyczasie uchwalając w referendum nową konstytucję (w czerwcu 2006 r.) i przeprowadzając wybory lokalne i parlamentarne (w listopadzie 2006 r.). Ostatnim aktem demokratyzacji miały być wybory szefa państwa, w którym – co solennie obiecał płk Ould Vall – nie wziął udziału żaden z członków Wojskowej Rady na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji. W zgodnej opinii obserwatorów i komentatorów były to pierwsze w pełni demokratyczne wybory w historii tego muzułmańskiego kraju na zachodzie Afryki. Zwyciężył, uzyskując 40 tys. głosów więcej niż jego rywal, Sidi Ould Abdallahi, wszechstronnie wykształcony we Francji, m.in. jako ekonomista, który pełniąc w latach 70. funkcję ministra stanu wprowadził w Mauretanii walutę narodową, ougiyę. W 1978 r. został odsunięty od władzy i wtrącony na rok do więzienia przez… Ahmeda Ould Daddę, ówczesnego nowego prezydenta i obecnego głównego rywala w wyścigu do prezydentury. Ostatnio zaś Ould Abdallahi pełnił funkcję doradcy w specjalnym funduszu rządu Kuwejtu, pomagającym islamskim państwom Afryki. Na trzecim miejscu wyścig ukończył utożsamiany z Ould Tayą Zeine Zeidane, co dowodzi akceptacji, z jaką w społeczeństwa cieszyły się przejściowe rządy wojskowych.

cztery ostatnie głowy państwa:
przewodniczący Wojskowej Rady na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji Ely OULD Mohamed VALL 2005-
prezydent (do 1992 przewodniczący Wojskowego Komitetu na rzecz Zbawienia Narodowego i głowa państwa) Maaouya OULD Sid’Ahmed TAYA (od 1992 Republikańska Partia Demokratyczno-Społeczna, PRDS) 1984-2005
przewodniczący Wojskowego Komitetu na rzecz Zbawienia Narodowego i głowa państwa Mohamed Khouna OULD HAIDALLA 1980-1984
przewodniczący Wojskowego Komitetu na rzecz Zbawienia Narodowego i głowa państwa Mohamed Mahmoud OULD LOULY 1979-1980

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Sidi Mohamed OULD BOUBACAR (PRDS) 2005-
premier Sghair OULD M’BARECK (PRDS) 2003-2005
premier Cheikh El Avia OULD Mohamed KHOUNA (PRDS) 1998-2003
premier Mohamed Lemine OULD GUIG (PRDS) 1997-1998

***

ARABSKA REPUBLIKA EGIPTU – referendum

data: 26 marca 2007 r.
kwestia: przyjęcie nowej konstytucji; nie ma wymogu frekwencji

WYNIKI:
frekwencja 27,1%

za 75,9%
przeciw 24,1%

W SKRÓCIE: przy mizernej frekwencji (a zdaniem opozycji i tak zawyżonej przez władze) Egipcjanie zaakceptowali nową konstytucję dla swojego kraju. Pierwotne referendum miało się odbyć 4 kwietnia, jednak prezydent Hosni Mubarak w ostatniej chwili zdecydował się przesunąć termin głosowania, aby uniemożliwić islamistycznej opozycji zorganizowanie kampanii przeciwko projektowi ustawy zasadniczej. Zachodnie (w tym polskie) media ogłosiły koniec demokracji w Egipcie, jednak warto zastanowić się, czy demokracja w kraju, w którym wolne wybory wygraliby fundamentaliści z Bractwa Muzułmańskiego faktycznie, byłaby warta ryzyka. A nowa konstytucja zakazuje właśnie działania partii politycznych, odwołujących się do religii. Ponadto podporządkowano nadzór nad wyborami powoływanej przez rząd komisji, przyznano prezydentowi prawo do samodzielnego rozwiązywania parlamentu oraz zwiększono uprawnienia policji.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Muhammad Hosni MUBARAK (Partia Narodowo-Demokratyczna, HDW) 1981-
p.o. prezydent Sufi ABU TALEB (HDW) 1981
prezydent (do 1970 p.o.) Anwar AS-SADAT (do 1978 Arabska Unia Socjalistyczna, ASU, później HDW) 1970-1981
prezydent (do 1956 przewodniczący Rewolucyjnej Rady Dowodzącej) Gamal Abdel NASSER (1957-1962 Unia Narodowa, później ASU) 1954-1970

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Ahmed NAZIF (HDW) 2004-
premier Atef EBEID (HDW) 1999-2004
premier Kamal GANZOURI (HDW) 1996-1999
premier Atef Muhammad Naguib SEDKI (HDW) 1986-1996

***

Wyniki wyborów parlamentarnych w Beninie 31 marca podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej.

***

KALENDARIUM:

ALBANIA: 12 marca po rekonstrukcji rządu resort MSW objął Bujar Nishani.

ARGENTYNA: wyniki wyborów gubernatorskich 11 marca w Catamarce: Eduardo Brizuela del Moral (Radykalna Unia Obywatelska, URC) 56,7%, Luis Barrionuevo (Partia Sprawiedliwości, PJ) 35,9%. Parlament La Riojy zaakceptował 12 marca impeachment gubernatora Ángela Mazy. P.o. gubernator Luis Beder Herrera został jednak zainstalowany dopiero 14 marca po interwencji policji, która siłą usunęła Mazę z siedziby gubernatora. Wyniki wyborów gubernatorskich 18 marca w ENTRE RÍOS: Sergio Urribarri (PJ) 47%, Gustavo Cusinato (URC) 20%, Julio Solanas (PJ) 18,6%.

ARMENIA: 26 marca, dzień po śmierci premiera Andranika Margarjana, do dymisji podał się jego rząd.

BENIN: 31 marca wybory parlamentarne wygrała partia prezydencka.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 22 marca władzę w Federacji Bośni i Hercegowiny, czyli jednej z dwóch części konstytutywnych państwa, objął rząd premiera Nedžada Brankovića z Fadilem Jaganjacem (MSW) i Vjekoslavem Bevandą (finanse). 23 marca rząd został jednak odwołany przez wysokiego przedstawiciela międzynarodowego Christiana Schwarza-Schillinga, który przywrócił poprzedni gabinet Ahmeda Hadžipašića. Konflikt został zażegnany 30 marca, kiedy parlament ponownie powołał Brankovića na premiera, jednak z Muhidinem Alićem jako ministrem spraw wewnętrznych.

CHILE: 27 marca José Goñi Carrasco zastąpił Vivianne Blantot na stanowisku szefa resortu obrony.

CHINY: 25 marca Donald Tsang został ponownie wybrany na stanowisku naczelnika władzy wykonawczej Hongkongu większością głosów 649:123 przez 795-osobowy komitet elektorski.

CZAD: od 4 marca Czad ma nowego premiera w osobie Delwy Kassiré Koumakoyego, w którego skład wszedł także m.in. Mahamat Nour Abdelkerim jako minister obrony.

CZARNOGÓRA: 1 marca kraj stał się członkiem UNESCO.

EGIPT: 26 marca w referendum konstytucyjnym zwyciężyli zwolennicy restrykcyjnych zmian.

ESTONIA: wybory parlamentarne 4 marca wygrały partie koalicji rządzącej.

FINLANDIA: 18 marca wybory parlamentarne wygrała rządząca koalicja.

FRANCJA: 7 marca wiceadministratorem Francuskich Ziem Południowych i Antarktycznych został Eric Pilloton. Tego samego dnia Dominique Lacroix został nominowany na prefekta dwóch nowopowstałych terytoriów – Saint-Barthélemy i Saint-Martin. Oba urzedy objął oficjalnie 21 marca. 26 marca, szykując się do ostatecznej fazy kampanii prezydenckiej, minister spraw wewnętrznych Nicolas Sarkozy podał się do dymisji i został zastąpiony przez Françoisa Baroina.

GWATEMALA: 27 marca Adela de Torrebiarte zastąpiła Carlosa Vielmanna na stanowisku szefa MSW.

GWINEA: 1 marca Lansana Kouyaté został nowym premierem. Jego gabinet został zaprzysiężony dopiero 28 marca, w składzie m.in.: Kabèlè Abdoul Camara (MSZ), gen. Arafan Camara (obrona), Ousmane Doré (finanse), M’Boh Keïta (MSW).

GWINEA-BISSAU: w wyniku konfliktu z parlamentem do dymisji 29 marca podał się premier Aristides Gomes.

HOLANDIA: komisarz królowej w Zelandii została 9 marca Karla Maria Henriëtte Peijs.

INDIE: 2 marca Parkash Singh Badal został ministrem naczelnym Pendżabu, zaś 6 dni później analogiczny urząd w Uttarakhandzie objął Bhuwan Chandra Khanduri.

IZRAEL: 17 marca powstał palestyński rząd koalicyjny z premierem Ismailem Haniyą: Ziad Abu Amr (MSZ), Hani al-Qawasmi (MSW), Salad Fayyad (finanse).

JEMEN: 31 marca prezydent Ali Abdullah Saleh powierzył Alemu Muhammadowi Mujawarowi misję tworzenia rządu.

KANADA: wyniki wyborów parlamentarnych 26 marca w QUEBEKU: Liberalna Partia Quebeku 33,1%, 48 mandatów na 125 możliwych, Demokratyczna Akcja Quebeku 30,8%, 41, Partia Quebeku 28,3%, 36, frekwencja 71,3%.

KIRGIZJA: 30 marca Ałmazbiek Atambajew został zatwierdzony na stanowisku premiera kraju. Atambajew zastąpił na tym stanowisku Azima Asibiekowa, który podał się poprzedniego dnia do dymisji.

KOMORY: 22 marca Mohamed Ali Soilihi został ministrem finansów.

KONGO-KINSZASA: 16 marca powołano nowych gubernatorów prowincji: Richarda Ndambu Wolanga (Bandundu), André Kimbutę Yango (Kinszasa), Didiera Manarę Lingę (Maniema), Trésora Kapukę Ngoie (Kasai Zachodnie), Alphonse’a Ngoy Kasanji (Kasai Wschodnie).

KOREA POŁUDNIOWA: do dymisji podała się 7 marca premier Han Myung-sook. Przejściowo funkcję szefa rządu pełnił minister finansów Kwon O-kyu, zaś ostatecznie, 9 marca, nominację na premiera otrzymał Han Duck-soo.

KUWEJT: 4 marca do dymisji podał się rząd Sheikha Nassera Muhammada al-Ahmada as-Saby. 6 marca szejk został poproszony o ponownie sformowanie rządu, który – bez większych zmian – został zaprzysiężony 26 marca.

LESOTHO: 2 marca w wyniku rekonstrukcji rządu szefem resortu finansów został Mohlabi Tsekoa.

LITWA: 27 marca do dymisji podał się minister finansów Zigmantas Balčytis.

MAURETANIA: po dwóch turach wyborów prezydenckich 11 i 25 marca na prezydenta został wybrany Sidi Mohamed Ould Cheikh Abdellahi. Nie czekając na kwietniowe zaprzysiężenie, ostatniego dnia marca do dymisji podał się premier Sidi Mohamed Ould Boubacar wraz z rządem.

MEKSYK: Emilio González Márquez objął 1 marca urząd gubernatora Jalisco.

MIKRONEZJA: w wyborach parlamentarnych 6 marca zwyziężyło 14 bezpartyjnych kandydatów. 13 marca urząd gubernatora stanu Kosrae objął Robert J. Weilbacher.

NIGERIA: 8 marca Sąd Apelacyjny stwierdził nieprawomocność listopadowego impeachmentu gubernatora Plateau Joshuy Dariyego, jednak rząd ogłosił, że nie podporządkuje się tej decyzji i będzie walczył o jej zmianę.

NOWA ZELANDIA: 8 marca premier Niue Young Vivian przetrwał głosowanie nad wotum nieufności 7:12.

ROSJA: 1 marca Ramzan Kadyrow został mianowany na prezydenta Czeczenii. Następnego dnia lokalny parlament zatwierdził jego kandydaturę. 3 marca natomiast prezydent separatystów czeczeńskich Dokka Umarow powołał na stanowisko wiceprezydenta Supjana Abdułłajewa. 10 marca Wiktor Kriess został gubernatorem Obwodu Tomskiego.

RUMUNIA: premier Călin Popescu-Tăriceanu został 21 marca zmuszony do przejęcia funkcji szefa dyplomacji po tym, jak prezydent Traian Băsescu zablokował jego kandydata na ten urząd Adriana Cioroianu.

SAN MARINO: 14 marca Rada Wielka i Generalna wybrała na kapitanów-regentów dwóch Alessandrów: Manciniego i Rossiego.

SZWAJCARIA: 11 marca Szwajcarzy w referendum odrzucili proponowaną zmianę w konstytucji.

TADŻYKISTAN: prezydent kraju ogłosił 20 marca zmianę swojego imienia i nazwiska w ramach promocji tadżyckości. Odtąd przywódca republiki nazywa się Emomalii Rahmon (do tej pory nosił nazwisko Emomalī Szarifowicz Rahmonow). Prezydent usunął rosyjską końcówkę -ow, rosyjskie otczestwo oraz dodał do imienia sufiks -i, co sprawiło, że jego imię znaczy tyle co „Emomali z Rahmonu”.

TAJLANDIA: 7 marca Chalongphob Sussangkarn został ministrem finansów, zastępując pełniącego tymczasowo tę funkcję Kosita Panpiemrasa.

UKRAINA: 20 marca Rada Najwyższa odrzuciła kandydaturę Wołodymyra Ohryzki na szefa dyplomacji; nazajutrz prezydent Wiktor Juszczenko wysunął na to stanowisko Arsenija Jaceniuka, który został zaakceptowany.

URUGWAJ: 1 marca do dymisji podał się szef MSW José Díaz. Jego następczynią jest Daisy Tourné.

WIELKA BRYTANIA: wyniki wyborów parlamentarnych 7 marca w IRLANDII PÓŁNOCNEJ: Demokratyczna Partia Unionistyczna 30,1%, 36 mandatów na 108 możliwych, Sinn Féin 26,2%, 28, Socjaldemokratyczna Partia Pracy 15,2%, 16, Ulsterska Partia Unionistyczna 14,9%, 18, Partia Sojuszu 5,2%, 7, Zielona Partia 1,7%, 1.

WŁOCHY: 2 marca rząd Romano Prodiego wygrał 342:253 głosowanie nad wbioskiem o wotum zaufania.

WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ: 29 marca Guillaume Soro został nominowany na premiera.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 marca członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) została Czarnogóra.

***

ZMARLI:

1 marca – Sir Sydney Douglas GUN-MUNRO (ur. 1916 na Grenadzie, wówczas brytyjskie Wyspy Zawietrzne), gubernator brytyjskich Saint Vincent i Grenadynów 1976-27.10.1979 i gubernator generalny już niepodległego państwa 27.10.1979-28.02.1985, zmarł w Bequi;
14 marca – Saadun HAMMADI (ur. 1930 w Karbali), premier Iraku 23.03-13.09.1991, reprezentujący autorytarną Arabską Partię Odrodzenia Socjalistycznego, zmarł w Niemczech;
25 marca – Fernando Martín LOBO, gubernator Santiago del Estero (prowincja Argentyny) 27.10-18.12.1993, reprezentujący Partię Sprawiedliwości;
25 marca – Andranik Nachapeti MARGARJAN (ur. 1951 w Erywaniu, wówczas Związek Radziecki), premier Armenii od 12.05.2000, reprezentujący Ormiańską Partię Republikańską, zmarł w Erywaniu;
29 marca – Adebayo ADEFARATI (ur. 1931 w Akungba-Akoko, wówczas brytyjska Nigeria), gubernator Ondo (stan Nigerii) 29.05.1999-29.05.2003, reprezentujący Sojusz na rzecz Demokracji, zmarł w Owo;
29 marca – André Raphael Jean-Marie Maurice Antoine DAMSEAUX (ur. 1937 w Verviers), minister-prezydent Walonii (region Belgii) 26.01-25.10.1982, reprezentujący Liberalną Partię Reformatorską, zmarł w Verviers;
29 marca – Tosiwo NAKAYAMA (ur. 1931 w Piserach, wówczas japońskie Morza Połuniowe), prezydent Mikronezji 11.05.1979-11.05.1987, zmarł w Honolulu (Stany Zjednoczone).

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, CNN, Eduskunta, ElectionGuide, ElectionWorld, Government of the Federated States of Micronesia, Rulers.org, Radio e Televisione della Repubblica di San Marino, Wikipedia, WorldStatesmen.org, Yleisradio Oy.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.


Copyright by © 2006 by e-polityka.pl - Pierwszy Polski Serwis Polityczny. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.