"Mam poważne obawy co do funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości w Czeczenii" - powiedziała po powrocie z kaukaskiej republiki Louise Arbour, wysoki komisarz ONZ ds. praw człowieka.

Pierwszy w Polsce przypadek ptasiej grypy odnotowano w Warszawie. Z dalekiej Moskwy przyleciały do kraju „podejrzane” osobniki, a dość nietypowe zachowanie odnotowano już u jednej kaczki.

W grudniu nie było głosowania, które trafiłoby na pierwsze strony gazet (poza wyborami w Iraku, których pełnego wyniku jeszcze nie podano). Do urn poszli Boliwijczycy Chilijczycy, Egipcjanie, Hondurańczycy, Kazachowie, mieszkańcy Konga-Kinszasa, Naddniestrza, Pitcairn, Saint Vincent i Grenadynów, Tanzańczycy i Wenezuelczycy, zaś Szwajcaria jak co roku poznała nowego przewodniczącego Rady Federalnej.

Wreszcie udało się zakończyć spór rosyjsko-ukraiński w sprawie dostaw gazu i uniknąć w ten sposób „wojny gazowej”, chociaż media ogłosiły już jej wybuch. Pytanie tylko na jak długo moskiewskie porozumienie powstrzyma władze rosyjskie przed kolejnymi przejawami imperialistycznej polityki wobec dawnej radzieckiej republiki – Ukrainy - niosącymi za sobą zagrożenie dla państw dalej wysuniętych na zachód, w tym Polski.

Na Ukrainie mówi się o próbie zmiany układu rządzącego niewygodnego dla Moskwy przez podwyżki cen gazu. W Polsce chęć renegocjacji kontraktów gazowych odbierane jest, jako kolejna forma rewanżu za zaangażowanie Warszawy w "pomarańczową rewolucję”.

O  Rosji nie da się ani pisać, ani mówić rzetelnie, jeśli ta nie tkwi w nas gdzieś głębiej, jeśli jej w sobie nie nosimy, jeśli jej sobą nie odczuwamy. Kto raz usłyszy tą ledwie słyszalną nutę, kto się do niej nastroi duszą, umysłem i ciałem, ten już na zawsze będzie kochankiem ojczyzny poetów i zbrodniarzy, filozofów i głupców regulujących bieg purpurowych rzek historii. Stanie się ofiarą wiecznego przekleństwa i doświadczy nieśmiertelnej świętości.

Od początku lat dziewięćdziesiątych, gdy postradzieckie państwa uzyskały niepodległość, władze na Kremlu zmieniły taktykę wpływu na decyzje podejmowane w poszczególnych krajach. W czasach istnienia Związku Radzieckiego stosowano bezpośrednie rozporządzenia, które bezdyskusyjnie były wykonywane. Kontynuowanie tej „tradycji” w nowej rzeczywistości suwerennych republik nie miało już racji bytu z dwóch powodów. Po pierwsze, nikt już nie podporządkowywał się rosyjskim zarządzeniom, oprócz Białorusi, po drugie, takie bezpośrednie wtrącenie się w wewnętrzne sprawy innych państwa spotkałoby się z krytyką społeczności międzynarodowej.