To był największy i z pewnością jeden z najbardziej trzymających w napięciu szczytów w prawie sześćdziesięcioletniej historii NATO. Debata nad przyszłością Sojuszu, powodzeniem misji w Afganistanie, rozszerzeniem o trzy kraje bałkańskie oraz nadaniem Planu Działań na Rzecz Członkostwa (Membership Action Plan) Ukrainie i Gruzji a także spotkanie z odchodzącym prezydentem Rosji Władymirem Putinem, czy sekretarzem generalnym ONZ Ban Ki-Moonem to tylko nieliczne punkty programu szczytu w Bukareszcie.

Państwa autorytarne potrzebują wroga. Wróg tłumaczy istnienie rozbudowanego aparatu bezpieczeństwa. Wróg sprawia, że lękliwe społeczeństwo daje się łatwo manipulować. Żaden kraj nie opanował tej strategii lepiej od Rosji.

Boję się. Boję się, gdy patrzę na uśmiechającego się Ławrowa, który może powiedzieć wszystko co chce i komu chce ("Kim ty k..a jesteś by mnie pouczać?" skierowane do brytyjskiego ministra spraw zagranicznych, Davida Milibanda). Boję się, gdy patrzę na Sarkozyego, który jeździ do Moskwy i po każdym powrocie ogłasza, że wszystko zostało rozwiązane, a Rosja i tak robi swoje. Boję się, gdy widzę jak słaby okazuje się Zachód. Boję się, gdy... No po prostu, boję się!

Wskutek wtrącenia się Rosji w wewnętrzne sprawy Gruzji Moskwa więcej straci niż zyska. Jeżeli Kreml uważa, że dzięki demonstracji siły uzyska uznanie na arenie międzynarodowej, to jest w wielkim błędzie. Nie można bowiem postawić znaku równości między interwencją USA w Iraku, a inwazją Rosji na Gruzję. W pierwszym przypadku chodziło bowiem o obalenie reżimu Husajna, który bez wątpienia był mordercą. Tego nie można powiedzieć o gruzińskich władzach, które od początku lat dziewięćdziesiątych bronią integralności kraju. Nie prowadzą przecież żadnych czystek, tylko próbują przywołać do porządku separatystyczne republiki, tworzone i utrzymywane od lat przez Rosję tylko po to, aby utrzymać Gruzję w swojej strefie wpływów. Z uwagi na proeuropejskie aspiracji Tbilisi było to coraz trudniej. W takiej sytuacji Rosja sięgnęła po środki drastyczne.

Jak wyliczyła jedna z rosyjskich gazet, prezydent Rosji Władymir Putin, potrzebowałby najpierw 2 lat, by wysłuchać a potem ponad 12 lat, by odpowiedzieć na każde z ponad 2,3 miliona pytań, które napłynęły do redakcji programu „Bezpośrednia linia z prezydentem”. Programu, który corocznie gromadzi przed telewizorem miliony Rosjan czekających na to, co powie im prezydent. E-polityka przedstawia najciekawsze i najważniejsze fragmenty wypowiedzi W. Putina.