Od kilku tygodni mamy do czynienia z cyrkiem w polskiej polityce. Niestety cyrk ten zorganizowały partie koalicji rządzącej, która to z kolei jest, a jakoby jej nie było. Politycy trzech sprawujących władzę ugrupowań mocują się między sobą i próbują przekonać opinię publiczną do tego, które z nich jest uczciwsze i działa w lepiej pojętym interesie Polski i Polaków. Miło jest wprawdzie słuchać, kiedy ludzie dzierżący w ręku ster państwa chcą przychylić nieba wyborcom, a przy okazji pokazać, jakimi są wspaniałymi politykami. Niestety obecna sytuacja w nikim nie wzbudza uśmiechu (nawet politowania).

Jeszcze miesiąc temu, gdy premier Kaczyński zdymisjonował Andrzeja Leppera, wydawało się, że przystawki zostały ostatecznie skonsumowane. Dziś, gdy LiS wierzga i nie daje się wypchnąć z koalicji, okazuje się, że potrawa w postaci kontrowersyjnych koalicjantów może być niestrawna…

W ostatnim czasie polityka w Polsce osiągnęła stan wyczekiwania, wyczekiwania na coś co się może zdarzyć, jednak nie musi. Czekamy, co powie Andrzej Lepper, co powie Jarosław Kaczyński, a na dokładkę: co powie Roman Giertych. Publicyści od dłuższego czasu lansują tezę, że Lepper jest upokorzony i że daje się dalej upokarzać pozostając w koalicji. Po co mu to?

Rozgrywki w obozie rządzącej koalicji w ostatnich tygodniach przyniosły nam nowego gracza partyjnego na krajowej scenie politycznej. Tak zwane pisowskie przystawki, a więc dwóch mniejszych koalicjantów, czyli Liga Polskich Rodzin i Samoobrona w obliczu prowokacyjnej i agresywnej postawy ugrupowania premiera Jarosława Kaczyńskiego postanowiły utworzyć LiS. Czy jednak ten chytry plan, o czym świadczy już sam skrót formacji Liga i Samoobrona nie jest raczej łabędzim śpiewem jej liderów w osobach Romana Giertycha i Andrzeja Leppera?

Gdyby dociekliwy matematyk powziął sobie za cel graficzne przedstawienie tego, co dzieje się w polskiej polityce od momentu oddania władzy przez lewicę w 2005 roku i przekazania jej tym samym w ręce braci Kaczyńskich, wyszłaby mu gigantyczna sinusoida. Koalicja telepie się raz w jedną stronę, raz w drugą, znamionując swoją ogólną kruchość i szczególną troskę o własne dobro. Temu tworowi wyraźnie brak braterskiej miłości i ciepła wynikającego z chęci dawania tego, co najlepsze, nie sobie, ale ludziom i państwu.

Prawo i Sprawiedliwość szło po wyborcze zwycięstwo ze sztandarami, na których wypisane było hasło rewolucji moralnej, jaka jest konieczna w naszym kraju, aby mógł on funkcjonować normalnie. Wielu powątpiewało w sens, celowość i przede wszystkim w realność dokonania owej rewolucji. Sceptycyzm był tym większy, iż miast spodziewanej koalicji powyborczej z Platformą Obywatelską, ostatecznie PiS weszło w układ rządzący z Samoobroną i LPR. A zatem z ugrupowaniami, które nie uchodziły za wzorce moralności. Jednakże premier-prezes, czyli Jarosław Kaczyński, uznał, że te właśnie partie gwarantują osiągnięcie sukcesu. Nie obeszło się oczywiście bez pewnych trudności (była mowa o ludziach wątpliwej reputacji, warchołach), ale te zostały przezwyciężone.