No i doczekaliśmy się zmian w składzie rządu, wynikających z niedawno zawartej umowy koalicyjnej. Mamy dwóch dodatkowych wicepremierów, co wraz z dwoma do tej pory urzędującymi stanowi rekord, jeśli chodzi o ich liczbę na przestrzeni ostatnich 16 lat. Zmiany te są równie interesujące z punktu widzenia personalnego i, chociaż jedna z nich była spodziewana przez  komentatorów, to druga nominacja zaskoczyła chyba wszystkich.

Ostatnie dni w polskiej polityce zaowocowały tym, co zapowiadał przed świętami wielkanocnymi Jarosław Kaczyński; tym, na co Polacy czekali przez pół roku. Czy jednak rzeczywiście koalicja PiS z Samoobroną była wyczekiwana przez wyborców? Czy można powiedzieć że Polacy na taką konfigurację polityczną liczyli, oddając swój głos w wyborach, czy za tym głosowali? Nie chodzi tu o przyczyny braku koalicji PiS-PO, na którą to opcję większość wyborców dała swoje przyzwolenie we wrześniowych wyborach, ale o rzeczywiste przyczyny koalicji, która dziś ma już miejsce i znajdzie swoje uwieńczenie w nowym podziale stanowisk rządowych.

W komentarzach dotyczących kształtującej się obecnie koalicji rządowej, do której PiS zaprosiło Samoobronę, PSL i LPR, najczęściej wyczytać można niedowierzanie, zaskoczenie lub oburzenie. Takie emocje wywołuje fakt, że do rządu mogą wkroczyć partie polityczne, zdradzające zapędy populistyczne lub też radykalny klerykalizm. Przechyla się oto na naszych oczach czara goryczy i Jarosław Kaczyński traci powoli zaufanie w sondażach opinii społecznej. Wydaje się to niesłychane w obliczu faktu, iż PiS prezentuje program bardzo zbliżony do propozycji swoich niedoszłych jeszcze koalicjantów. Nie dziwiła tymczasem możliwość wspólnych rządów PiS z PO – partii tak przecież odmiennych światopoglądowo.