Debatę pomiędzy byłym prezydentem Kwaśniewskim, a obecnym premierem Kaczyńskim oglądało prawie 10 milionów osób – 1/4 polskiego narodu. Każdy z tych dziesięciu milionów włączył telewizor po to, aby zobaczyć spór na temat dwóch wizji Polski. Bo przecież politycy w takich debatach mają wywoływać iskry, ścierać się ze sobą. Wygrywa i zyskuje poparcie wyborców ten, kto nie da się wyprowadzić z równowagi. Zwycięża  ten, kto będzie błyskotliwszy, inteligentniejszy oraz – bez sięganiu bruku w oskarżeniach – bardziej zdecydowany. To oczywistość. Gdy jednak do głosu dochodzą polityczne rozgrywki, to oczywistość ta przestaje być tak bardzo oczywista, a od „oczywistej oczywistości” Jarosława Kaczyńskiego dzielą ją lata świetlne.

Analityczne zsyntezowanie niegdysiejszej debaty między eksprezydentem III RP Aleksandrem Kwaśniewskim a obecnym liderem partii rządzącej, w postaci premiera Jarosława Kaczyńskiego, wbrew gorączkowo wystawionym opiniom wszechwiedzących i jaśnie oświeconych komentatorów politycznych oraz nieprzebranych rzesz nadzwyczajnie zaangażowanych politycznie, co niezidentyfikowanych i nieistniejących z punktu widzenia formalnego reprezentantów „miejskiej spójki” w postaci forowiczów, blogerów i innych, w moim skromnym i zlaicyzowanym rozumowaniu nie należałoby to zadań prostych, łatwych i przyjemnych.

W ostatnich tygodniach obserwujemy aktywność partii z polskiej sceny politycznej objawiającą się poprzez kongresy czy też inne zjazdy. Nie zawsze są to udane inicjatywy, o czym świadczy przykład LPR, na zjazd której nie bardzo miał kto przyjechać. Takowe spotkania mają za sobą partie opozycyjne, czyli Platforma Obywatelska i Sojusz Lewicy Demokratycznej (czy też jak kto woli szerzej Lewica i Demokraci). Ci ostatni wzmocnieni poparciem przez osobę byłego prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. I chyba z tego powodu wielu obserwatorów zwróciło baczniejszą uwagę na konwencję krajową SLD.