13 grudnia Saddam nieoczekiwanie się odnalazł.  Wszyscy przyjęli to z wielką radością. Zarówno ludzie wiwatujący i strzelający bez namysłu na ulicach Bagdadu, informatorzy liczący na 25 mln dolarow nagrody, iraccy marionetkowi politycy starający sie uzyskać od Amerykanów więcej kontroli nad pospiesznie prywatyzowaną gospodarką, dotykana niepowodzeniami armia USA i wreszcie administracja w Waszyngtonie

Historia ruchu Harkat ul-Mudżahedin rozpoczyna się w trakcie trwania wojny sowiecko-afgańskiej.Pierwotną organizacją, z której utworzone zostały w póżniejszym czasie poszczególne ugrupowania była Sipah-e-Sahaba Pakistan (SSP), założona przy współudziale agencji wywiadowczych z Pakistanu, Arabii Saudyjskiej, Iraku i USA.

Minął już ponad kwartał odkąd zakończyła się interwencja wojskowa USA i ich sojuszników w Iraku. Cała akcja militarna poszła szybko i sprawnie. Liczba ofiar zgodnie z obecną doktryną wojskową została zminimalizowana zarówno wśród wojsk koalicji jak i ludności cywilnej. Wszystko wyglądało wspaniale, szczególnie po tym jak okazało się, że pomimo deklaracji irackiego ministra Al-Sahafa Bagdad nie stał się drugim Stalingradem. 

Z pierwszych stron gazet wojna w Iraku przemieniła się do działu zagranicznego, czasem nawet bez grafik. To nieomylny znak, że operacja militarna dobiega końca. Zamiast dyktatury panuje w Iraku chaos. Społeczeństwo tego kraju stoi na granicy wojny domowej, a być może i międzynarodowej (Kurdowie – Turcja). Sytuacja nie napawa póki co optymizmem, nawet jeśli patrząc na demonstracje Irakijczyków Amerykanie mówią, że mieszkańcy tego kraju mogą teraz demonstrować przeciwko komu chcą, jak pełnoprawni obywatele wolnego państwa. Te słowa mają jednocześnie zwracać uwagę na sukces amerykańskiej kampanii. Trzeba jednak uczynić dwa zastrzeżenia. Po pierwsze celem interwencji militarnej w Iraku była realizacja rezolucji ONZ (bez mandatu tej organizacji) nakazującej Irakowi rozbrojenie się. Amerykanie dorzucili do tego ów drugi cel, który teraz wobec niepowodzeń w poszukiwaniach irackiej broni masowej zagłady staje się celem pierwszorzędnym, mianowicie – wyzwolenie społeczeństwa Iraku spod władzy tyrana. Po drugie zaś podkreślić trzeba arbitralność oceny amerykańskiej, która mówi o złym reżimie, i wskazuje na demokrację jako jedyne rozwiązanie dla Iraku, które uszczęśliwi ten naród i da mu pokój.

Seria felietonów dotycząca obecnej sytuacji będzie kończyła się znakiem zapytania i ma znaleźć wspólne odpowiedzi na nurtujące autora zagadnienia. Czy jest wojna z Irakiem? To pytanie wymaga analizy wielu aspektów obecnej sytuacji i przesłanek jakie one niosą.

Na czwartkowym posiedzeniu, w dniu rozpoczęcia wojny amerykańsko - irackiej, ukraiński parlament przyjął oświadczenie potępiające agresję USA i Wielkiej Brytanii na Irak.

Podobnie jak w kwestii rozwiązania napięcia wokół Iraku, sprawa legalności interwencji militarnej podzieliła świata na zwolenników i przeciwników. Każda z opcji przedstawia swoje rację, doszukując się uzasadnienia przyjętego stanowiska w dorobku prawnym ONZ. Stany Zjednoczone, uznając legalność swoich działań, chyba nie do końca są przekonane co do ich zgodności z przyjętymi rezolucjami Rady Bezpieczeństwa ONZ. Twarde stanowisko w tej sprawie Waszyngton przyjął dopiero w ostatnim czasie po nie udanych próbach przeforsowania nowych rezolucji, wyraźnie zezwalających na interwencje zbrojną.

Rada Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy w ubiegłym tygodniu zadecydowała o skierowaniu w rejon Zatoki Perskiej ukraińskich oddziałów wojsk obrony chemicznej, radiologicznej i biologicznej. W mobilizowaniu antyirackiej koalicji jeszcze do niedawna na liście sojuszników Busha nie było naszego wschodniego sąsiada - Ukrainy. Działo się tak prawdopodobnie z uwagi na nieporozumienia w związku z radarami typu „Kolczuga”, o sprzedaż, których do Iraku USA oskarżały Ukrainę. Chociaż de facto sprawa ta nie została wyjaśniona, to obecne stosunki na linii Waszyngton – Kijów są na poziomie, co najmniej zadowalającym.