Z nieba leje się żar, jest grubo powyżej 30 stopni, duża wilgotność utrudnia oddychanie. Życie toczy się leniwie, tak przynajmniej  objawia się ono turyście na wyspie Rodos. Jednak w niezliczonej ilości tawern, młodzi i starzy, kobiety i mężczyźni, rozprawiają o wydarzeniach na świecie. Jednych bardziej interesują zbiory oliwek, drudzy martwią się mniejszą ilością turystów, niektórzy zaś jak Yanis zastanawiają się nad przyszłością.

Wskutek wtrącenia się Rosji w wewnętrzne sprawy Gruzji Moskwa więcej straci niż zyska. Jeżeli Kreml uważa, że dzięki demonstracji siły uzyska uznanie na arenie międzynarodowej, to jest w wielkim błędzie. Nie można bowiem postawić znaku równości między interwencją USA w Iraku, a inwazją Rosji na Gruzję. W pierwszym przypadku chodziło bowiem o obalenie reżimu Husajna, który bez wątpienia był mordercą. Tego nie można powiedzieć o gruzińskich władzach, które od początku lat dziewięćdziesiątych bronią integralności kraju. Nie prowadzą przecież żadnych czystek, tylko próbują przywołać do porządku separatystyczne republiki, tworzone i utrzymywane od lat przez Rosję tylko po to, aby utrzymać Gruzję w swojej strefie wpływów. Z uwagi na proeuropejskie aspiracji Tbilisi było to coraz trudniej. W takiej sytuacji Rosja sięgnęła po środki drastyczne.

Na Kaukazie znowu wrze. Tym razem punktami zapalnymi stały się zbuntowane republiki, stanowiące formalnie terytorium Gruzji, a mianowicie Abchazja i Południowa Osetia. Nieuznawane przez społeczność międzynarodową, od zawsze ciążyły one ku Rosji, powodując nieustanne napięcia na linii Tbilisi-Moskwa. Wydaje się, że w obecnej sytuacji wystarczy jedynie iskra, nieco mocniejsze słowo użyte przez któregoś polityka, by wywołać trudny do ugaszenia pożar.