Parlament rosyjski poddał pod głosowanie ustawę o przyznaniu Osetii Południowej oraz Abchazji statusu niepodległych państw. Odpowiedź Zachodu, rozumianego jako grupa państw geopolitycznie konkurujących z Rosją o światowe wpływy, była w tym przypadku dość wyrazista: takie działanie stoi w sprzeczności z prawem międzynarodowym. Niektórzy komentatorzy konfliktu gruzińsko-rosyjskiego stwierdzili, że Rosja gra mocarstwom zachodnim na nosie. Słusznie, bo jak się okazuje, niewielką skuteczność miały groźby prezydenta Busha wykluczenia Rosji z państw G-8, stanowcza reakcja NATO, pielgrzymki polityków do Tblisi – za to jeszcze bardziej zaogniły stosunki na linii Zachód-Moskwa, zwiększyły skalę izolacji Rosji. I, co istotne, postawa Zachodu zachęciła władze Kremla do kolejnych, stanowczych działań.

Konflikt w Gruzji, oprócz kilku widocznych i istotnych kwestii, poruszył jedną, która do tej pory była celowo (bądź nie) pomijana. Stany Zjednoczone i Unia Europejska nie mogły do tej pory znaleźć przekonujących wobec siebie argumentów, do negocjacji dotyczących nakreślenia podstawowych założeń wspólnej polityki energetycznej. Impas w rozmowach spowodowany był diametralnie różnym podejściem obu stron do dialogu. Stanowczość i bezwzględność amerykańskiej realpolitik w tej materii pozostawiał wiele do życzenia wobec znacznie bardziej ugodowej strony europejskiej. Nawet, wydawać by się mogło, przekonywujący argument  coraz wyższych cen surowców energetycznych na świecie, nie jest w stanie przekonać i zintegrować Zachodu ku dalszym działaniom. Realizowanie swoich interesów oddzielnie nie będzie wpływało pozytywnie na sytuację, o czym dobitnie przekonujemy się już od interwencji USA w Iraku. Wtedy to chwilowa stabilizacji cen, w długofalowym rezultacie doprowadziła do rekordowych stawek.