No i stało się. Z klubu Lewica i Demokraci odeszła Partia Demokratyczna. Właściwie to nie odeszła, lecz została wyrzucona. I to w sposób, który pozostawia sobie wiele do życzenia. Już od dłuższego czasu mówiło się mniej i bardziej oficjalnie o nadchodzącym rozpadzie LiD, jednak wiadomość ta była dla wszystkich sporym zaskoczeniem. Wojciech Olejniczak na specjalnie zorganizowanej konferencji prasowej stwierdził, że „formuła się wyczerpała”.

Piątkowa „Rzeczpospolita” podaje sondaż, z którego wynika, że LiD cieszy się poparciem zaledwie 4% wyborców. Oznacza to, że lewicowa koalicja znajduje się na równi pochyłej i traci swój elektorat. Jeśli tak dalej będzie, to postkomunistyczna lewica może w kolejnych wyborach znaleźć się poza sejmową burtą.

Lewak! Komunista! Czerwona gęba! To tylko niektóre z przemiłych epitetów, jakie są codziennie kierowane pod adresem lewicowych polityków. Otóż określenia te są według mnie bardzo zrozumiałe. Nie trzeba się długo zastanawiać, aby zrozumieć, dlaczego ogromne rzesze ludzi mają tak głęboko zakorzenioną nienawiść do środowiska lewicowego, którego przez wiele lat jedynym ośrodkiem w Polsce była Polska Zjednoczona Partia Robotnicza.

Rok 1989 przyniósł zmiany ustrojowe, transformację gospodarczą i społeczną, dał każdemu możliwość rozpoczęcia wszystkiego „od nowa”. Ludziom miało żyć się lepiej, dostatniej, sprawiedliwiej. Władza miała stać się bastionem nowej epoki, malowanej kolorowymi farbami. A przynajmniej tak zapowiadano. Dziś to wszystko zyskuje symboliczne znaczenie walenia młotkiem w krzywy gwóźdź. Byle by było. Okazało się, że kapitalizm, wolny rynek, co więcej prawa i swobody oraz inne delikatesy wcale lepiej nie smakują niż troskliwy socjalizm lat wcześniejszych. Metody funkcjonowania elit politycznych, strategii co ujawnić, kiedy i komu wręczyć „wilczy bilet” na odchodne mają swoje korzenie w przeszłości, której ni licho żadną „grubą kreską” nie da się oddzielić.