Jeśli jakiś młody Polak przyszedłby teraz do swojego ojca i powiedział: „Tato, jestem na tyle młody, że nie pamiętam PZPR, chciałbym żeby każdy posiadał wolność decydowania o sobie, a moi koledzy mogli chodzić do dobrych szkół, nawet jeśli nie są najbogatsi. Dlatego zamierzam głosować na lewicę. Mogę?”, rodzic powinien wykrzyczeć: „Nie!”.

Rok 1989 przyniósł zmiany ustrojowe, transformację gospodarczą i społeczną, dał każdemu możliwość rozpoczęcia wszystkiego „od nowa”. Ludziom miało żyć się lepiej, dostatniej, sprawiedliwiej. Władza miała stać się bastionem nowej epoki, malowanej kolorowymi farbami. A przynajmniej tak zapowiadano. Dziś to wszystko zyskuje symboliczne znaczenie walenia młotkiem w krzywy gwóźdź. Byle by było. Okazało się, że kapitalizm, wolny rynek, co więcej prawa i swobody oraz inne delikatesy wcale lepiej nie smakują niż troskliwy socjalizm lat wcześniejszych. Metody funkcjonowania elit politycznych, strategii co ujawnić, kiedy i komu wręczyć „wilczy bilet” na odchodne mają swoje korzenie w przeszłości, której ni licho żadną „grubą kreską” nie da się oddzielić.