Z ekranów polskich kin schodzi powoli „Syriana” w reżyserii Stephena Gaghana. Film ten jest jednym z najbardziej wyrazistych przykładów tendencji, jaka zapanowała w Hollywood w ostatnich sezonach – filmowcy coraz mocniej, coraz bardziej jednoznacznie i kategorycznie wypowiadają się na temat zagadnień stricte politycznych, w tym polityki międzynarodowej. Ale czy ich diagnozy są słuszne lub chociaż rzetelne?

Ważnym elementem stosunków panamsko-amerykańskich stała się także kwestia lokalizacji na terytorium Panamy (poza Strefą) amerykańskich baz wojskowych.  Na podstawie traktatu z 1903 roku Stanom Zjednoczonym przysługiwało takie prawo, jednak zmiany z 1936 uniemożliwiały realizacje tych zamierzeń. Rząd USA dopiero w obliczu II Wojny Światowej, a dokładnie od 11 października 1940 roku zaczął zabiegać o taką możliwość. Rozpoczęły się rokowania, a wraz z nimi wzajemne ustępstwa, jednak Panama zaczęła wysuwać kolejne żądania ze strony USA – tzw. 12 punktów (m.in. uiszczanie wielomilionowych opłat za dzierżawę, przekazanie Panamie akweduktów w stolicy i w Colón, czy zbudowanie mostu lub tunelu przez Kanał).

16 marca 2006 administracja prezydenta G. Busha Jr. wydała drugą za czasów jego urzędowania Narodową Strategię Bezpieczeństwa (National Security Strategy – NSS 2006), określającą najważniejsze cele i interesy USA na arenie międzynarodowej. Wspomniany dokument mimo, że nie ma mocy prawnie wiążącej, jest ramowym planem dla kierunku tworzenia nowych ustaw, swoistymi wytycznymi którymi kierują się Stany Zjednoczone w swojej polityce zagranicznej.

Analizując politykę zagraniczną USA dotycząca idei budowy kanału międzyoceanicznego  można wyodrębnić kilka kolejnych etapów: 1 etap – tj. przez pierwsze pięćdziesięciolecie od uzyskania niepodległości Stany Zjednoczone nie miały jeszcze sprecyzowanych planów na temat trasy przyszłego kanału międzyoceanicznego, a swoje ograniczone zainteresowanie tym problemem wykazywały przede wszystkim z obawy przed ewentualną dominacją jakiegoś mocarstwa europejskiego nad tym szlakiem komunikacyjnym. Z tego okresu pochodzą pierwsze dokumenty dyplomatyczne USA  w sprawie budowy kanału m.in.: nota sekretarza stanu Henrego Claya skierowana do radcy handlowego USA w Nikaragui z 1925 roku, w której Clay wyraża wielkie zainteresowanie USA projektem budowy kanału i poleca swojemu adresatowi uzyskanie bardziej szczegółowych informacji; a także instrukcja Claya dla przedstawicieli USA mających udać się na kongres w Panamie w 1826 roku, gdzie Clay stwierdza, iż korzyści jakie będzie niósł ze sobą kanał nie powinny przynależeć tylko jednemu państwu, ale wszystkim krajom kuli ziemskiej, co wynika pośrednio z ogłoszonej w 1823 roku doktryny Monroe. Inną przyczyną małego zainteresowania tym problem jest rozwój terytorialny USA, gdyż w tym okresie nie dotarły jeszcze one do Pacyfiku i nie widziały znaczenia kanału w komunikacji wewnętrznej miedzy wschodem a zachodem