Poranne doniesienia Życia Warszawy o tym że minister finansów Zyta Gilowska ma wystartować w wyborach na prezydenta Warszawy jako kandydad PiS okazały się nieprawdziwe.

Zwrot na lewo można obserwować już na całym świecie. Na Węgrzech i we Włoszech o włos wybory parlamentarne wygrały lewicowe koalicje, zaś lewacki populista Ollanta Humala wygrał I turę głosowania na prezydenta Peru. Wiele kontrowersji wzbudziły wybory parlamentarne w Tajlandii, które – mimo że ostatecznie unieważnione przez Sąd Konstytucyjny – kosztowały stołek premiera Thaksina Shinawatrę. Ponadto do urn poszli mieszkańcy Wysp: Świętego Tomasza i Książęcej, Salomona oraz Komorów.

No i doczekaliśmy się zmian w składzie rządu, wynikających z niedawno zawartej umowy koalicyjnej. Mamy dwóch dodatkowych wicepremierów, co wraz z dwoma do tej pory urzędującymi stanowi rekord, jeśli chodzi o ich liczbę na przestrzeni ostatnich 16 lat. Zmiany te są równie interesujące z punktu widzenia personalnego i, chociaż jedna z nich była spodziewana przez  komentatorów, to druga nominacja zaskoczyła chyba wszystkich.

Ostatnie dni w polskiej polityce zaowocowały tym, co zapowiadał przed świętami wielkanocnymi Jarosław Kaczyński; tym, na co Polacy czekali przez pół roku. Czy jednak rzeczywiście koalicja PiS z Samoobroną była wyczekiwana przez wyborców? Czy można powiedzieć że Polacy na taką konfigurację polityczną liczyli, oddając swój głos w wyborach, czy za tym głosowali? Nie chodzi tu o przyczyny braku koalicji PiS-PO, na którą to opcję większość wyborców dała swoje przyzwolenie we wrześniowych wyborach, ale o rzeczywiste przyczyny koalicji, która dziś ma już miejsce i znajdzie swoje uwieńczenie w nowym podziale stanowisk rządowych.