W ostatni piątek przekroczyliśmy Rubikon. Andrzej „Balcerowicz musi odejść” Lepper, enfant terrible polskiej polityki, zadymiarz zbożowy, rzeźbiony przez Tymochowskiego i hodowany na Goebbelsie, walczący o elektorat werbalnymi bojami ze wszystkimi, co to „już byli”, a kiedy trzeba było i kiedy mu się to opłacało, karnie głosujący z nimi ramię w ramię, na szklanych oczach kamer, przed narodem i prezydentem odczytał z kartki dowcip. Wszyscy wiedzą jaki – ten o „dobru ojczyzny i wszystkich jej obywateli” i o „najwyższym nakazie”. Bo chyba niewielu jest takich, którzy by traktowali poważnie tę rotę w jego ustach – niech głupszego od siebie poszuka.

Ostatnie dni w polskiej polityce zaowocowały tym, co zapowiadał przed świętami wielkanocnymi Jarosław Kaczyński; tym, na co Polacy czekali przez pół roku. Czy jednak rzeczywiście koalicja PiS z Samoobroną była wyczekiwana przez wyborców? Czy można powiedzieć że Polacy na taką konfigurację polityczną liczyli, oddając swój głos w wyborach, czy za tym głosowali? Nie chodzi tu o przyczyny braku koalicji PiS-PO, na którą to opcję większość wyborców dała swoje przyzwolenie we wrześniowych wyborach, ale o rzeczywiste przyczyny koalicji, która dziś ma już miejsce i znajdzie swoje uwieńczenie w nowym podziale stanowisk rządowych.

W komentarzach dotyczących kształtującej się obecnie koalicji rządowej, do której PiS zaprosiło Samoobronę, PSL i LPR, najczęściej wyczytać można niedowierzanie, zaskoczenie lub oburzenie. Takie emocje wywołuje fakt, że do rządu mogą wkroczyć partie polityczne, zdradzające zapędy populistyczne lub też radykalny klerykalizm. Przechyla się oto na naszych oczach czara goryczy i Jarosław Kaczyński traci powoli zaufanie w sondażach opinii społecznej. Wydaje się to niesłychane w obliczu faktu, iż PiS prezentuje program bardzo zbliżony do propozycji swoich niedoszłych jeszcze koalicjantów. Nie dziwiła tymczasem możliwość wspólnych rządów PiS z PO – partii tak przecież odmiennych światopoglądowo.