Tradycyjnie już w naszym kraju przed wyborami (czy to parlamentarnymi, czy samorządowymi) zaczyna się majstrowanie przy ordynacji wyborczej. Normalne staje się już to, że wszyscy są przeciwni takim praktykom – postawa zupełnie słuszna – ale na postulatach się kończy bowiem rzeczywistość pokazuje coś zupełnie innego. Do tej pory najczęściej zmieniano sposoby przeliczania głosów na mandaty. Że takie postępowanie nie zawsze popłaca, najlepiej pokazał przykład AWS i UW z 2001 roku, kiedy pod swoim kątem zmieniono metodę przeliczania głosów. Wyborcy jednak wystawili srogi rachunek tym partiom za całokształt i obie nie weszły do parlamentu, mimo przychylnej ordynacji.

Dziewięć miesięcy po wyborach, po przejściach rządu mniejszościowego, paktu stabilizacyjnego, próbach rozbijania partii politycznych od PSL, przez Platformę aż po LPR, Jarosław Kaczyński dotarł do kolejnego „otwarcia”. Prezes PiS stanął wreszcie na czele rządu a jego partia znów jest w uderzeniu. Stracona posada prezydenta Warszawy weszła w bezpośredni zasięg popularnego Kazimierza Marcinkiewicza, chętni do pracy w CBA walą drzwiami i oknami, WSI kończą żywot, nowa ordynacja uchwalona, a wskaźniki gospodarki są bardzo obiecujące. Prawo i Sprawiedliwość jawi się dziś niewątpliwie jako partia sukcesu. Zgrzyta jedynie na myśl o metodach, w których PiS nie przebiera, żeby osiągnąć swoje cele. Metodach, jak dla partii odwołującej się do wartości chrześcijańskich, chyba za często stosowanych.

W czasie ostatniej kampanii wyborczej niemal wszyscy kandydaci ubiegający się o stanowisko Prezydenta RP jako jeden z najważniejszych (a wręcz zasadniczych) aspektów swojej przyszłej prezydentury przedstawiali konieczność większej aktywności na arenie krajowej jak i w międzynarodowych kontaktach. Szczególnie brylował w tym Lech Kaczyński, który okazał się jak wiadomo późniejszym zwycięzcą tej batalii. Zapewniał on o niezwykle żywej formie sprawowania przez siebie urzędu Prezydenta RP, a jako opozycję takiego działania przedstawiał sposób sprawowania władzy przez swojego poprzednika Aleksandra Kwaśniewskiego, którego pokazywał jako mało aktywnego na scenie krajowej, zaś w stosunkach międzynarodowych może i był on bardziej widoczny, ale zdecydowanie za bardzo uległy zwłaszcza w zasadniczych sprawach dla Polski (wyjątek stanowić może tutaj, tylko sprawa pomarańczowej rewolucji na Ukrainie). Nowy gospodarz na Krakowskim Przedmieściu miał oznaczać nowe rozdanie, zupełnie odmienne od poprzedniego. Miało to być swoiste przełamanie, nowa, lepsza jakość.