Od kilku tygodni mamy do czynienia z cyrkiem w polskiej polityce. Niestety cyrk ten zorganizowały partie koalicji rządzącej, która to z kolei jest, a jakoby jej nie było. Politycy trzech sprawujących władzę ugrupowań mocują się między sobą i próbują przekonać opinię publiczną do tego, które z nich jest uczciwsze i działa w lepiej pojętym interesie Polski i Polaków. Miło jest wprawdzie słuchać, kiedy ludzie dzierżący w ręku ster państwa chcą przychylić nieba wyborcom, a przy okazji pokazać, jakimi są wspaniałymi politykami. Niestety obecna sytuacja w nikim nie wzbudza uśmiechu (nawet politowania).

Jeszcze miesiąc temu, gdy premier Kaczyński zdymisjonował Andrzeja Leppera, wydawało się, że przystawki zostały ostatecznie skonsumowane. Dziś, gdy LiS wierzga i nie daje się wypchnąć z koalicji, okazuje się, że potrawa w postaci kontrowersyjnych koalicjantów może być niestrawna…

W ostatnim czasie polityka w Polsce osiągnęła stan wyczekiwania, wyczekiwania na coś co się może zdarzyć, jednak nie musi. Czekamy, co powie Andrzej Lepper, co powie Jarosław Kaczyński, a na dokładkę: co powie Roman Giertych. Publicyści od dłuższego czasu lansują tezę, że Lepper jest upokorzony i że daje się dalej upokarzać pozostając w koalicji. Po co mu to?

Rozgrywki w obozie rządzącej koalicji w ostatnich tygodniach przyniosły nam nowego gracza partyjnego na krajowej scenie politycznej. Tak zwane pisowskie przystawki, a więc dwóch mniejszych koalicjantów, czyli Liga Polskich Rodzin i Samoobrona w obliczu prowokacyjnej i agresywnej postawy ugrupowania premiera Jarosława Kaczyńskiego postanowiły utworzyć LiS. Czy jednak ten chytry plan, o czym świadczy już sam skrót formacji Liga i Samoobrona nie jest raczej łabędzim śpiewem jej liderów w osobach Romana Giertycha i Andrzeja Leppera?

Gdyby dociekliwy matematyk powziął sobie za cel graficzne przedstawienie tego, co dzieje się w polskiej polityce od momentu oddania władzy przez lewicę w 2005 roku i przekazania jej tym samym w ręce braci Kaczyńskich, wyszłaby mu gigantyczna sinusoida. Koalicja telepie się raz w jedną stronę, raz w drugą, znamionując swoją ogólną kruchość i szczególną troskę o własne dobro. Temu tworowi wyraźnie brak braterskiej miłości i ciepła wynikającego z chęci dawania tego, co najlepsze, nie sobie, ale ludziom i państwu.

Odwołanie Andrzeja Leppera z funkcji wicepremiera i ministra rolnictwa mogło spowodować znaczące osłabienie jednego z koalicjantów Prawa i Sprawiedliwości przy jednoczesnym utrzymaniu większości parlamentarnej w rękach rządu. Tymczasem ostatnie deklaracje liderów Ligi Polskich Rodzin i Samoobrony wskazują, że w miejsce dwóch słabych koalicjantów powstanie jedna silna partia. Czy odwołanie Andrzeja Leppera przyczyni się do osłabienia pozycji PiS?

Wyrzucenie z rządu Andrzeja Leppera było chyba dla wszystkich obserwatorów sceny politycznej ogromnym zaskoczeniem. Wszak nic nie wskazywało, że sprawy tak właśnie się potoczą. Nie tak dawno przecież Kaczyński, Lepper i Giertych podpisali aneks do umowy koalicyjnej, a kilka dni temu koalicja zgodnie wybrała nowego prezesa NIK. W takiej sielankowej (wydawałoby się) atmosferze premier i wicepremierzy wybrali się do Częstochowy na pielgrzymkę Radia Maryja, by potem udać się na polityczne wakacje. Sytuacja ta zmieniła się diametralnie w poniedziałek wieczorem, gdy dowiedzieliśmy się, że wicepremier Lepper został zdymisjonowany.

Zdawać by się mogło, iż działania rządu Jarosława Kaczyńskiego opierają się na nieustannej walce z układem i głęboko zakorzenionymi strukturami mafijnymi Rywinlandu. Afera goni aferę, komisje śledcze pracują nad wyjaśnianiem różnego typu niejasności, a obywatele mają ciągłe poczucie tego, że coś się dzieje i być może zmienia na lepsze. Ciągły ruch, praca wre, choć teraz – na okres wakacji – ta reformatorska lokomotywa zwalnia i łapie oddech. Skąd ten zapał do zmian i budowy nowego lepszego jutra? Być może od pewnego angielskiego filozofa Thomasa Hobbesa, który w XVI wieku dał odpowiedź, czym jest państwo i po co powstaje.