Od kilku tygodni mamy do czynienia z cyrkiem w polskiej polityce. Niestety cyrk ten zorganizowały partie koalicji rządzącej, która to z kolei jest, a jakoby jej nie było. Politycy trzech sprawujących władzę ugrupowań mocują się między sobą i próbują przekonać opinię publiczną do tego, które z nich jest uczciwsze i działa w lepiej pojętym interesie Polski i Polaków. Miło jest wprawdzie słuchać, kiedy ludzie dzierżący w ręku ster państwa chcą przychylić nieba wyborcom, a przy okazji pokazać, jakimi są wspaniałymi politykami. Niestety obecna sytuacja w nikim nie wzbudza uśmiechu (nawet politowania).

Jeszcze miesiąc temu, gdy premier Kaczyński zdymisjonował Andrzeja Leppera, wydawało się, że przystawki zostały ostatecznie skonsumowane. Dziś, gdy LiS wierzga i nie daje się wypchnąć z koalicji, okazuje się, że potrawa w postaci kontrowersyjnych koalicjantów może być niestrawna…

W ostatnim czasie polityka w Polsce osiągnęła stan wyczekiwania, wyczekiwania na coś co się może zdarzyć, jednak nie musi. Czekamy, co powie Andrzej Lepper, co powie Jarosław Kaczyński, a na dokładkę: co powie Roman Giertych. Publicyści od dłuższego czasu lansują tezę, że Lepper jest upokorzony i że daje się dalej upokarzać pozostając w koalicji. Po co mu to?

Rozgrywki w obozie rządzącej koalicji w ostatnich tygodniach przyniosły nam nowego gracza partyjnego na krajowej scenie politycznej. Tak zwane pisowskie przystawki, a więc dwóch mniejszych koalicjantów, czyli Liga Polskich Rodzin i Samoobrona w obliczu prowokacyjnej i agresywnej postawy ugrupowania premiera Jarosława Kaczyńskiego postanowiły utworzyć LiS. Czy jednak ten chytry plan, o czym świadczy już sam skrót formacji Liga i Samoobrona nie jest raczej łabędzim śpiewem jej liderów w osobach Romana Giertycha i Andrzeja Leppera?

Wydarzenia ostatnich tygodni na rodzimej scenie politycznej stają się coraz bardziej niezrozumiałe dla przeciętnego wyborcy. Może on czuć się naprawdę zagubiony, albowiem to, z czym mamy obecnie do czynienia staje się coraz mniej zrozumiałe także dla zawodowych obserwatorów wydarzeń politycznych. Pełno jest negocjacji, dyskusji, kompromisów, paktów, porozumień, sporów, itp. Problem jednak w tym, że już nie wiadomo, kto, z kim, o czym lub o co. Mimo szumnych zapowiedzi radykalnej zmiany na lepsze w funkcjonowaniu włodarzy kraju to wydaje się, że jeszcze z takim politycznym show nie mieliśmy do czynienia po 1989 roku.

Po raz pierwszy żałuję, że się nie mylę. W tekście z 26.09 br. napisałem, że może zdarzyć się tak, że premier przestraszony perspektywą przegranej swojej partii w przyspieszonych wyborach parlamentarnych, znów zacznie wychwalać pod niebiosa „ucywilizowanego” Leppera, byleby ten zapewnił większość obecnemu rządowi. Chyba wykrakałem… Szkoda tylko, że pomyliłem się co do jednego – wygląda na to, że PiS nie posiada jednak instynktu samozachowawczego, nie ma też cywilnej odwagi po roku swoich (jak to sami bracia Kaczyńscy podkreślają – udanych!) rządów poddać się osądowi wyborców.

Nie wygrywa wielkiej batalii ten, kto poprzestanie na prostocie lwa. Trzeba być do tego na równi lwem i lisem, który wyczuwa sieć.

W ostatnim czasie scena polityczna w Polsce zamieniła się w wielki ring. Zamiast jednak dwóch zawodników, na arenę wyszło trzech. Po jednej stronie możemy oglądać prężącego się, muskularnego osobnika w postaci PiS, zaś po drugiej dwójkę trzymających się delikatnie za ręce przeciwników wagi koguciej – LPR i Samoobronę. Spektaklowi przypatrują się SLD (LiD) i PO.