Zamieszanie wokół ingresu abp. Stanisława Wielgusa i jego kontaktów z komunistyczną bezpieką ujawniły podział i konflikt wewnątrz polskiego Kościoła katolickiego. I to zarówno wśród hierarchów, jak i świeckich. Obok tych problemów, o których rozpisują się obecnie komentatorzy, przypomniał o sobie jeszcze jeden. Pewna toruńska rozgłośnia radiowa mieniąca się katolicką i jej słuchacze prowadzeni przez swojego guru niczym naród wybrany przez Mojżesza. Medialny magnat w sutannie raz jeszcze pokazał, iż stanowi ważny element polskiego Kościoła.

Nie chcę „przyjmować pozy sędziego minionych pokoleń”. Okres, w którym obecny abp Wielgus podjął współpracę z SB na pewno nie był łatwy, niszczono wtedy kariery, zagłuszano sumienia, robiono ludziom pranie mózgów i łamano ich kręgosłupy moralne. Na pewno łatwo było ulec presji, wkroczyć na złą drogę. Przebaczając abp. Wielgusowi jego fatalny wybór sprzed lat, doprawdy zrozumieć nie mogę jego postawy dzisiaj. I pewno niejeden z nas pyta się dlaczego… Dlaczego ten człowiek nie zachował się honorowo, od razu nie uderzył się w piersi i nie przyznał do błędu? Dlaczego naraził na szwank autorytet Kościoła w Polsce i autorytet Watykanu? Ważniejsze jednak od pytania dlaczego tak się stało, zdaje się być pytanie – co dalej? Bo nikt chyba nie ma wątpliwości, że jakieś kroki i jakieś konsekwencje muszą być podjęte. Powiem więcej, chyba wszyscy dziś na nie czekamy.

Sprawa mianowania arcybiskupa Stanisława Wielgusa na metropolitę warszawskiego i materiały lustracyjne dotyczące jego osoby, które zostały ujawnione przez dziennikarzy stały się numerem jeden wśród wydarzeń z ostatnich dni. Po raz kolejny okazało się, iż Kościół nie ucieknie nie tylko od tematu przeszłości swoich hierarchów, ale i także od umiejętności odnalezienia się w nazwijmy to kłopotliwej sytuacji.

„Trzeba by się wszystkiego wyprzeć. Własną robotę własnymi potargać rękami.” „Prawda to prawda, on ma nasze listy. A tam są takie rzeczy…” Wielbiciele Trylogii zapewne rozpoznają słowa księcia Janusza Radziwiłła, miotającego się pomiędzy utrzymaniem kursu zapoczątkowanego zdradą i sojuszem z Karolem Gustawem, królem Szwecji, a przystąpieniem do konfederatów i podjęciem razem z nimi oporu przeciwko najeźdźcy. Ale wyjątkowo pasują one do wydarzenia, które ostatnio zbulwersowało i – bez cienia przesady można stwierdzić – zdruzgotało mnóstwo ludzi. Jak łatwo się w tej sytuacji domyślić, tytuł niniejszego tekstu nawiązuje nie tylko do fragmentu znanego skeczu Bohdana Smolenia o odbieraniu nagród Nobla, ale i zakazu, którym metropolita krakowski, arcybiskup Stanisław kardynał Dziwisz odciął księdza Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego od jego działalności wokół lustracji w Kościele.