Boję się. Boję się, gdy patrzę na uśmiechającego się Ławrowa, który może powiedzieć wszystko co chce i komu chce ("Kim ty k..a jesteś by mnie pouczać?" skierowane do brytyjskiego ministra spraw zagranicznych, Davida Milibanda). Boję się, gdy patrzę na Sarkozyego, który jeździ do Moskwy i po każdym powrocie ogłasza, że wszystko zostało rozwiązane, a Rosja i tak robi swoje. Boję się, gdy widzę jak słaby okazuje się Zachód. Boję się, gdy... No po prostu, boję się!

To był największy i z pewnością jeden z najbardziej trzymających w napięciu szczytów w prawie sześćdziesięcioletniej historii NATO. Debata nad przyszłością Sojuszu, powodzeniem misji w Afganistanie, rozszerzeniem o trzy kraje bałkańskie oraz nadaniem Planu Działań na Rzecz Członkostwa (Membership Action Plan) Ukrainie i Gruzji a także spotkanie z odchodzącym prezydentem Rosji Władymirem Putinem, czy sekretarzem generalnym ONZ Ban Ki-Moonem to tylko nieliczne punkty programu szczytu w Bukareszcie.