No i doczekaliśmy się zmian w składzie rządu, wynikających z niedawno zawartej umowy koalicyjnej. Mamy dwóch dodatkowych wicepremierów, co wraz z dwoma do tej pory urzędującymi stanowi rekord, jeśli chodzi o ich liczbę na przestrzeni ostatnich 16 lat. Zmiany te są równie interesujące z punktu widzenia personalnego i, chociaż jedna z nich była spodziewana przez  komentatorów, to druga nominacja zaskoczyła chyba wszystkich.

W ostatni piątek przekroczyliśmy Rubikon. Andrzej „Balcerowicz musi odejść” Lepper, enfant terrible polskiej polityki, zadymiarz zbożowy, rzeźbiony przez Tymochowskiego i hodowany na Goebbelsie, walczący o elektorat werbalnymi bojami ze wszystkimi, co to „już byli”, a kiedy trzeba było i kiedy mu się to opłacało, karnie głosujący z nimi ramię w ramię, na szklanych oczach kamer, przed narodem i prezydentem odczytał z kartki dowcip. Wszyscy wiedzą jaki – ten o „dobru ojczyzny i wszystkich jej obywateli” i o „najwyższym nakazie”. Bo chyba niewielu jest takich, którzy by traktowali poważnie tę rotę w jego ustach – niech głupszego od siebie poszuka.

W komentarzach dotyczących kształtującej się obecnie koalicji rządowej, do której PiS zaprosiło Samoobronę, PSL i LPR, najczęściej wyczytać można niedowierzanie, zaskoczenie lub oburzenie. Takie emocje wywołuje fakt, że do rządu mogą wkroczyć partie polityczne, zdradzające zapędy populistyczne lub też radykalny klerykalizm. Przechyla się oto na naszych oczach czara goryczy i Jarosław Kaczyński traci powoli zaufanie w sondażach opinii społecznej. Wydaje się to niesłychane w obliczu faktu, iż PiS prezentuje program bardzo zbliżony do propozycji swoich niedoszłych jeszcze koalicjantów. Nie dziwiła tymczasem możliwość wspólnych rządów PiS z PO – partii tak przecież odmiennych światopoglądowo.