Prawo i Sprawiedliwość szło po wyborcze zwycięstwo ze sztandarami, na których wypisane było hasło rewolucji moralnej, jaka jest konieczna w naszym kraju, aby mógł on funkcjonować normalnie. Wielu powątpiewało w sens, celowość i przede wszystkim w realność dokonania owej rewolucji. Sceptycyzm był tym większy, iż miast spodziewanej koalicji powyborczej z Platformą Obywatelską, ostatecznie PiS weszło w układ rządzący z Samoobroną i LPR. A zatem z ugrupowaniami, które nie uchodziły za wzorce moralności. Jednakże premier-prezes, czyli Jarosław Kaczyński, uznał, że te właśnie partie gwarantują osiągnięcie sukcesu. Nie obeszło się oczywiście bez pewnych trudności (była mowa o ludziach wątpliwej reputacji, warchołach), ale te zostały przezwyciężone.

Wydarzenia ostatnich tygodni na rodzimej scenie politycznej stają się coraz bardziej niezrozumiałe dla przeciętnego wyborcy. Może on czuć się naprawdę zagubiony, albowiem to, z czym mamy obecnie do czynienia staje się coraz mniej zrozumiałe także dla zawodowych obserwatorów wydarzeń politycznych. Pełno jest negocjacji, dyskusji, kompromisów, paktów, porozumień, sporów, itp. Problem jednak w tym, że już nie wiadomo, kto, z kim, o czym lub o co. Mimo szumnych zapowiedzi radykalnej zmiany na lepsze w funkcjonowaniu włodarzy kraju to wydaje się, że jeszcze z takim politycznym show nie mieliśmy do czynienia po 1989 roku.

Po raz pierwszy żałuję, że się nie mylę. W tekście z 26.09 br. napisałem, że może zdarzyć się tak, że premier przestraszony perspektywą przegranej swojej partii w przyspieszonych wyborach parlamentarnych, znów zacznie wychwalać pod niebiosa „ucywilizowanego” Leppera, byleby ten zapewnił większość obecnemu rządowi. Chyba wykrakałem… Szkoda tylko, że pomyliłem się co do jednego – wygląda na to, że PiS nie posiada jednak instynktu samozachowawczego, nie ma też cywilnej odwagi po roku swoich (jak to sami bracia Kaczyńscy podkreślają – udanych!) rządów poddać się osądowi wyborców.